Morgunblaðið - 19.08.1964, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐID
Miðvikudagur 19. ágúst 1964
HERMIIMA BLACK:
Eitur og ást
— Og um hvað varstu að hugsa
svona mikið? spurði hún aftur.
— Hvað heldurðu að maður
hugsi um þegar maður er niður
sokkinn Josephine frænka?
Gagnleysu — eða sjálfan sig.
Og það er oft eitt og það sama
svaraði gamla konn stutt.
Blake hló. Josephine var af-
bragðs manneskja og honum
þótti vænt um hana. En hann
varð að játa að hann kærði sig
ekkert um návist hennar þessa
stundina.
— Mundirðu verða hissa ef
ég segði þér að ég hefði verið
að hugsa um stúlku? spurði hann
— Nei ekki baun svaraði hún.
Þú hefur gert það fyrr. En ég
vona að þú hafir ekkr verið að
hugsa um hana Söndru?
— Hversvegna ætti ég að hugsa
um hana? Ég hef ekki svo mikið
sem séð hana.
— Ég gleymdi nú þvi. En þú
hittir hana áreiðanlega.
— Og verð ég þá endilega að
hugsa um hana síðar?
— Sennilega. >ú kemst ekki
hjá að hitta hana úr því að
Philip kom með hana hingað.
Hún er ein af því taginu sem
karlmennirnir hugsa um — og
hún skal sjá um að þeir geri
það, trúðu mér til.
— Mér heyrist þú ekki sér-
lega hrifin af að hafa fengið
hana í fjölskylduna?sagði hann
og hló.
— Nei ég er ekkert hrifinn
af því. hefði ég verið í Englandi
skyldi ég hafa séð um, að Philip
hefði ekki gifzt henni. Þetta
Annersleyfólk er léleg ætt, og
aldrei koma úrvalsdýr af lélegum
stofni. Ég hef þekkt Söndru
síðan hún var sextán ára. Hún
ei — jæja, hún er engin dama,
í réttri merkingu þess orðs. Ég
vil ekki segja meira berum orð-
um til þess að ganga ekki fram
af mér.
— Ég er nú vanur að heyra
ýmislegt af þínum munni, góða
, sagði hann. — Og meðal ann-
arra orða: þú minntist á úrvais-
dýr. Áttu góða veðreiðahesta
öúna?
— Já, ágæta, þakka þér
fyrir.... Nú ljómáði andlitið á
henni. Þetta var myndarleg,
gömul kona — kannske full stór
skorin. Hestar voru hennar
mesta yndi, og hún var víðkunn
fyrir að ala upp beztu arabisku
hestana í veröldinni. Þegar stríð
18 hófst hafði hún verið á bú-
igarði sínum við Luxor, og hún
hafði nánar gætur á öllum hest
unum sínum og var staðráðin
í að láta þá aldrei ganga í greip-
ar óvinunum. Og það tókst.
— Hvað heitir hún þessi unga
stúlka, sem þú varst að hugsa
um? spurði sú gamla.
8
— Corinna, svaraði hann um
hæl. — Hún ætlar að borða mið-
degisverð með mér.
— Corinna. Gott nafn, saigði
hún og kinkaði kolli. — Ég átti
meri sem hét Corinna. Hún varð
rur. 2 í Derby-htaupinu 1924,
og........
— Hættu nú þessu merahjali,
sagði hann og hló.
— Ég ætla nú að segja þér
það, að góð meri er talsvert á-
byggilegri en flestar konur —
já, og reyndar karlmenn líka.
En nú skal ég segja þér nokkuð:
ég var líka að hugsa um stúíku
þegar ég kom auga á þig. Um
nýja ritarann hans Philips — hún
heitir Langly. Ég verð að taka
hana að mér og fylgja henni það
sem hún á ófarið af leiðinni —
það er líklega syndastraff mitt
— Heldurðu að það verði svo
mikil þraut? sagði hann og hló.
— Ungar stúlkur sem hafa á-
huga á fornfræði — og grafa
upp ýmiskonar óþverra — nei,
það er einhver ónáttúra, sagði
frú Glenister og fussaði. Svoleið
is stúfkur eru eflaust fótstórar
líka. Ég þoli ekki stúlkur með
stóra fætur, og sem eru svo
fræðimenn í þokkabót.
— Jæja, nú skaltu -segja hvað
þér finnst, sagði Blake. — Því
að nú er ungfrú Langly nefni-
lega að koma. Afsakaðu mig
augnablik.
Hann stóð upp og gekk á móti
Corinnu. Frú Glenister horfði
á eftir honum, og svo tók hún
upp stangargleraugun sín og
starði, án þess að fara hjá sér,
á hvítklæddu ungu stúlkuna. —
Drottinn minn, hugsaði hún með
sér. — Hvað skyldi Sandra segja
um þetta?
Corinna baðst afsökunar á
hve seint hún kæmi. — En það
raknaði saumur á kjólnum mín-
um, svo að ég varð að ná í ann
an úr töskunni minni.
— Nú skulum við sjá hvað hjálmurinn hais pabba reynist vel.
— Þegar maður kemur aðeins
tíu mínútum of seint þá er mað-
ur stundvís, sagði hann. — Og
ég hef haft félagsskap meðan ég
beið. Komið þér — ég ætla að
kynna yður fyrir frú Glenister.
— Ó, er hún komin? sagði
Corinna og gat ekki leynt því
að henni voru þetta vonbrigði.
— Já, en verið þér óhrædd,
— hún bítur ekki.
Þegar þau voru komin að borð
inu sagði Blake:
— Þetta er ungfrú Corinna
Langly — og þetta Josephine
frænka. Hún er dóttir Johns
Langly. Ég geri ráð fyrir að þú
hafir hitt hann einhverntíma,
þegar hann átti heima hérna.
— Víst þekkti ég hann — þa3
var viðkunnnanlegasti maður.
Og duglegur. Leitt að hann
skyldi ekki verða kyrr í Eng-
iandi í stað þess að...... Hún
þagnaði þegar hún sá að Blake
hristi höfuðið svo lítið bar á. —
BYLTINGIN I RUSSLANDI 1917
ALAN MOOREHEAD
Fjórir dagar í viðbót áttu eftir
að líða áður en sendinefndirnar
komu aftur saman í Brest, og
Rússar hefðu undirritað á staðn-
um og stundinni. En Þjóðverjum
lá ekkert á — herir þeirra sóttu
áfram inn í Rússland, meðan
þessu fór fram — og það var
ekki fyrr en klukkan 5 hinn 3.
marz, að undirskriftirnar voru
komnar undir skjalið. Trotsky
hlífði sjálfum sér við þessari auð-
mýkingu, með því að senda Sok-
olnikov í sinn stað og hann er
sagður hafa leyft sér þau manna-
læti að líta ekki einu sinni á
skjalið áður en hann undirritaði
það.
Þetta var herfilegur ósigur.
Rússland missti þriðjung eða 62
milljónir af íbúatölu sinni, fjórð-
ung landrýmis síns, þriðjung ak-
urlendis síns og 27% tekna sinna,
og íoks meira en helming alls iðn
aðar. Það var orðið varnarlaust.
Bolsjevíkarnir sáu réttilega
fyrir þá öldu reiði og hryllings
sem hlaut að fara um landið, þeg-
ar fregnin um þessa auðmýkingu
bærist út — og Trotsky gekk
meira að segja svo langt að leita
fyrir sér hjá Raymond Robins og
spyrja hann, hver.afstaða Bánda-
manna myndi verða ef Rússland
neitaði að staðfesta samninginn.
En þetta var ekki annað en þvað-
ur. Trotsky sjálfur var í þann
veginn að segja af sér embætti
og gerast hermálakommissar. En
þar var allt í uppnámi. Þýzkir
herir siluðust áfram, í áttina til
Odessa og Svartahafsins, Khark-
ov í Úkraníu og Eistlands, sem
var rétt við bæjardyr Petrograd.
Og nú gerðist það, í annarri viku
marzmánaðar, að stjórnin í
Moskvu lét til skarar skríða, og
14. marz kom sovétaþingið sam-
an þar, til að staðfesta samning-
inn.
Lenin sagði í ræðu sinni, að
Rússum væri ekki unnt að berj-
ast áfram; þeir ættu engan her
og þeir yrðu að fá hvíld. Bylt-
ingin hefði gengið gegn um þrjú
stig, sagði hann. Fyrst hefðu
verkamenn og borgarar samein-
azt í marzmánuði til að velta
keisarastjórninni; síðan kom
millistig, þegar mensjevíkarnir
héldu við valdi uorgarastéttar-
innar, með hjálp sósíalbyltingar-
manna. í nóvembermánuði var
komið á þriðja stigið, þegar Rúss
land varð að gefa frá sér alþjóða-
byltinguna í bili, meðan það safn
aði kröftum.
Og hann hélt áfram: „Við
verðum .... að segja við sjálfa
okkur, að hversu hættulegur sem
fresturinn kann að vera, hversu
stuttur, hversu erfiður og hversu
smánarlegur friðurinn kann að
vera, þá er hann betri en styrj-
öld, því að hann gefur þjóðinni
tóm til að kasta mæðinni .. Við
munum sýna okkur færa, ekki
aðeins um hetjulega sókn, held-
ur og hetjúlegt undanhald. Við
munum kunna að bíða þangað til
alþjóða sósíalista-öreigalýðurinn
kemur okkur til hjálpar, og þá
munum við hefja sósíalistabylt-
ingu á heimsmælikvarða.“
Nú urðu harðar umræður og
flokkurinn, sem kallaði sig
vinstri sósíalbyltingarmenn og
hafði nýlega gengið i ríkisstjórn-
ina, sagði af sér. En þegar til
atkvæðagreiðslunnar kom, var
staðfesting samningsins sam-
þykkt með 784 atkvæðum gegn
261 og 115 sátu hjá. Nú sigldi
Rússland hraðbyri inn í martröð
hernáms, hungursneyðar og borg
arastyrjaldar.
En það var öðru nær en Brest-
Litovsk væri síðasta orðið í
bolsjevíkabyltingunni, og að
minnsta kosti féll friðarsamning-
urinn um sjálfan sig við hrun
Þýzkalands og Miðveldanna í
nóvember 1918. Samt verður að
skoða þetta sem sögulega marka-
línu, endi eins byltingarkaflans
og upphaf hins naesta.
Þegar kom fram í aprílmánuð
1918 höfðu verkföll og skróp í
ráðuneytum stjórnarinnar hjaðn-
að niður. í sama mánuði höfðu
KALLI KUREKI
-X"
■*-
Teiknari; J. MORA
Waeo Kid bíður kvíðirm eftir því,
«6 Kalla kúreka verðd.á skyssa.
— Ég þarí ekki nema eitt skot,
hugsar hann.
— Ef hann bara ylti á steini eða okkar verði fyrri til að láta hug-
stigi á sprek! failast. Ef hann bara gæti hóelað eða
A meðan, í aðeins 40 feta fjarlægð: blakað eyrunum!
— Spurningin er aðeins sú, hvor
bolsjevíkarnir skipað Joffe sendi
herra sinn í Berlín, með 300
manna starfsliði, og Mirbach
greifi hafði verið skipaður sendi-
herra Þjóðverja í Moskvu; þann-
ig hafði flokkurinn tengilið vi3
einustu þjóðina í heimi, sem
hafði styrkt hann í verki —■
Þjóðverja. í júnímánuði var
Trotsky kominn vel á veg a3
koma upp nýjum rauðliðaher, og
í sambanburði við gamla herinn
var hann býsna öflug vígvél, og
Trotsky klígjaði ekkert við að
nota foringja úr gamla stjórnar-
hernum og þýzka stríðsfanga.
Þetta og annað, sem til bragðs
var tekið gerði bolsjevíka færa
um að snúast gegn þeim meiri-
háttar vandræðum, sem urðu
sumarið 1918.
Og samt rambaði allt á glöt-
unar barmi. Þegar fimmta al-
rússneska þingið kom saman í
Boslhoi-leikhúsinu í Moskvu, 4.
júlí, höfðu vinstri sósíalbylting-
armennirnir enn þriðjung at-
kvæðamagnsins, og þeir gerðu
harða hríð að utanríkisstefnu
bolsjavíka. Mirbach, sem sat í
sendiherrastúkunni, varð fyrir
öskrum og hrópum. Þetta var
Hafnarfjörður j
Afgreiðsla Morgunblaðsins |
fyrir Hafnarfjarðarkaupstað !
er að Arnarhrauni 14, sími
50374.
Kópavogur
Afgreiðsla Morgunblaðslns í
Kópavogi er að Hlíðarvegi 61,
sími 40748.
Á öllum helzfu
áningastöðum------------]
FERÐAFÓLKI skal á það
bent, að Morgunblaðið er til
sölu á öllum helztu áninga-
stöðum á hinum venjulegu
ferðamannaslóðum, hvort
heldur er sunnan lands, á
vesturleiðum, norðan lands
eða austan.