Morgunblaðið - 27.08.1964, Blaðsíða 24

Morgunblaðið - 27.08.1964, Blaðsíða 24
24 MORGUN BLAÐIÐ HERMINA BLACK: Eitur og ást — Ég er hrædd um að lítið verði um frí hjá mér, sagði Corinna brosandi, þó að syði í henni reið- in. Hún hafði tekið eftir kaldran- anum í rödd Söndru, og skildi að þessi unga frú Lediard ætlaði sér að setja víða upp merki, með aðvöruninni „Aðgangur bannað- ur!“ Ég ætla mér alls ekki á þetta píuball, hugsaði hún með sér. Hún heyrði hlátur nærri sér, og tók nú eftir að Robin Wray- man var inni í stofunni. — Það er ánægjulegur heimur sem við lifum í, finnst yður það ekki? sagði hann. Og án þess að 12 bíða eftir svari hélt hann áfram: — Hver er þessi dökki maður sem þóttist þekkja yður — ég sá að yður líkaði það ekki. — Ekki vil ég segja að ég hafi látið á mér sjá, að mér mislíkaði það, svaraði Corinna. — En ég skal játa að ég er ekki hrifin af honum. Hann heitir Simon Zenou pous...... — Ég kannast við nafnið hans. En hver er hann — eða hvað er hann. — Ég held að hann sé blátt áfram einn af þessum mörgu auðkýfingum okkar hér í Austur löndum. - t— Þá eru þeir einum of marg- ír, finnst mér. En svo ég víki að sjálfum mér, þá aðstoða ég Ledi ard prófessor við rannsóknir hans hérna. Hann segir mér að þér séuð mjög lærð stúlka — ég verð að játa að ég hafði búizt við að þér lituð allt öðruvísi út. — Höfðuð þér búist við því? sagði hún kuldalega. — Já, þér eruð fríðari en forn- grúskinu hæfir — þér hafið lík- lega gert yður það ljóst fyrir löngu. — Nei, hættið þér nú. . . . Hann hló aftur. Henni skildist að spottinu í augunum á honum var ekki beint til hennar. Hann sagði rólega: — Nú verð ég að fara. Viljið þér gera svo vel að segja hjónunum að ég sé farinn, og að ég muni sækja prófessor- inn á vejulegum tíma í fyrra- málið. . . . Hann beið ekki eftir að hún svaraði, en gekk út á stéttina og flýtti sér á burt. Einkennilegur maður, hugsaðl Corinna með sér og yppti öxlum. Hún stóð um stund við opinn gluggann og heyrði hlátur og skvaldur úr anddyrinu. Það var þó alltaf ein bót í máli, ef Sandra ætlaði að stía Corinnu frá umgengni við annað fólk: þá slapp hún við að sjá þennan Simon Zenoupous- Hún gat ekki annað en hugsað um hvað frú Glenister mundi segja, ef hún vissi að Sandra umgengist þenn- an mann, sem „Josephine frænka“ fyrirleit innilega. Frú Glenister var auðsjáanlega ein af þeim, sem annaðhvort var rækilega með eða móti fólki. Sem betur fór hafði hún stöðvað Blake þegar hann ætlaði að fara að tala um samfundina í Shep- heards Hotel. Hana langaði ekki til að það yrði fleygt, sem gerzt hafði fyrir utan gistihúsið það kvöld. Hvar var Blabe núna? hugsaði hún með sér. Hún vissi ekki hve oft þessari spurningu hafði skot- ið upp í huga hennar í dag. Þegar prófessorinn og Sandra komu aftur inn í stofuna spurði Sandra strax: — Hvar er Robin? Og þegar Corinna hafði skilað boðunum frá honum, sagði Sandra: —Skelfing er maðurinn ein- rænn. Ég þóttist viss um að hann ætlaði að borða miðdegisverð hjá okkur, Phil. Prófessorinn hristi höfuið. — Hann veit að hann getur komið og farið eins og honum sýnist. Þú ættir að vera farin að venj- ast háttalagi hans, góða mín. Sandra hnyklaði brúnir. — Það verður ekki við hann átt, þennan duttlungagikk. Þetta er bezti maður, sagði prófessorinn. — Eða getur að minnsta kósti orðið það, ef hann afræður til hvers hann ætlar að verja æfinni. Faðir hans var merkur nlaður. —Faðir Robins var skólabróð- ir mannsins míns, ungfrú Langly, sagði Sandra til skýringar. •— Hann var kunnur verkfræðing- ur. — Ég hef heyrt hans getið. Var það ekki sir Godfrey Wray- man? sagði Corinna. •— Robin Wrayman er Ijóðskáld, ef ég man rétt. — Jú, hann hefur gefið út nokkrar ljóðabækur. Og ferða- sögu úr Austurlöndum. Hann var ekki nema tvítugur þegar hún kom út, og hún þótti vel skrifuð. Svo kom stríðið og hann var þar — sérstakléga í eyðimörkinni. Hann var orðinn annar maður á eftir. Fór að fást við stjórnmál og sitt af hverju. Og hætti við það aftur. Svo kom hann til mín. — Hann er eins og skoppandi steinvala, sem heldur áfram að skoppa, sagði Sandra. — Hann segist hafa gengið út á lífsbraut- ina með örvamæli fullan af tál- vonum, og nú hefur hann skotið mörgum örvunum — og týnt þeim. Gallinn er sá, að hann lætur lífið hræða sig. En nú skul um við gleyma Robin og fara að borða. Hvítklæddi þjónninn, Ali var kominn í dyrnar til a tilkynna að maturinn væri tilbúinn. Það várð léttara yfir borðhaldinu en Corinna hafði búist við. Þegar Phil Lediard var viðstaddur kom Sandra alúðlega fram við Corinnu, og nú var auðséð að Sandra gat verið heillandi þegar hún vildi.' — Góða mín, sagði prófessor- inn þegar annar rétturinn hafði verið borinn fram og hann hafði gefið þjónunum merki um að fara. — Þér er varla alvara að ætla að heimsækja þennan leppa lúða, Zenoupous — Finnst þér hann nokkur leppalúði? sagði Sandra. ■— Mér finnst hann anzi viðkunnanlegur Vitanlega er h5nn mjög óensk- ur. . . . — Já, hann er hvorki vest- rænn né austrænn og fáum kost- um búinn, ímynda ég mér. Og ef þú ætlar að umgangast hann, þá er það Josephine frænku mjög á móti skapi, svo mikið get ég sagt þér. — Æ, hvaða vandræði, er hann nú einn af þeim sem hún hatar? andvarpaði Sandra. — En ég kann nú eiginlega vel við hann, og Jack Metcalf segir að hann sé forríkur. Jack veit ekki með vissu hvað hann fæst við, en hann heldur að það sé dýrir gimsteinar eða eitthvað þesshátt- ar. Hann heldur dýrar veizlur og sér um að allir skemmti sér. — Ætli það séu ekki fleiri varnir til gegn leiðindum en veizlurnar hans, sagði prófessor- inn og brosti. — Mig langar' ekki til að sletta mér fram í það sem þér kemur við, ástin mín. Ég veit að þú ert oft einmana. En ég mundi ekki gefa honum undir fótinn, ef ég væri í þín- um sporum. Og lofaðu mér því að borða ekki hádegisverð hjá hónum eða annað þvílíkt án þess að ég sé með þér. —Heyrið þið hvað hinn strangi eiginmaður segir? sagði Sandra gáskafull. — Þú hlýtur að sjá að ekkert er athugavert við að ég komi til hans með flugmönnun- um og konunum þeirra. Þeir giftu fara alltaf með konurnar sínar með sér. Eða ætti ég kannske að fara með Josephine frænku með mér fyrir verndar- engil? — Ég er hræddur um að þér tækist ekki að teyma hana þang- að. Ég skal heldur fá mig lausan einhvern daginn, ef þú getur ekki lifað af án þess að sjá höll þessa Bláskeggs, sagði hann þolinmóður. Svo sneri hann sér að Corinnu: — Segið mér eitt — Maður fyrir borð — ef ég hvað af honum Blake, Corinna. Hann leitaði yður þá uppi? — Hann ætlaði sér það, en við hittumst af tilviljun, svaraði hún. Líklega mundi Blake segja honum frá samfundum þeirra, fyrr eða síðar, svo að það var réttast að hún segði honum frá fyrstu samfundunum — vitan- lega án þess að minnast á það sem gerðist við gistihúsdyrnar. Þessvegna lét hún duga að segja frá gönguför sinni og samfund- unum í Gosbrunnahúsinu. — Blessað barnið! Hvernig datt yður í hug að fara ein út í gamla hverfið þegar allt er í báli í Kairo? Sandra hleypti brúnum. *— Hann vill líklega helzt læsa okk- ur báðar inn í kvennabúri, ung- frú Langly. — Það kemur fyrir að mér finnist þau vera öruggasti dval- arstaður ungra kvenna, sagði hann 'og brosti. — En jafnvel kvennabúrin eru ekki eins örugg og þau voru. Kvenfrelsið er farið að gera vart við sig þar líka. En segið þér okk ur meira um þetta, ungfrú Lang ly, bætti hún við. — Mér finnst það afar spennandi! Kannske það hafi munað minnstu að þér vær- uð lokuð inni? — Ég held varla að Seyid Ibramin mundi hafa nokkurn áhuga á því að loka mig inni, svaraði Corinna. — Það er ég líka viss um, sagði prófessorinn. — Hann á sérlega fallega konu, og aðeins eina! Hann kemur ekki til Cairo nema þegar hann má til, vegna þess að hann þarf að líta eftir fasteignum sínum þar. En hann á heima í.........Prófessorinn nefndi eitt nýja Arabaríkið, sem var farið að láta mikið til sín taka. — Hann er mikils megandi í landi sínu og sérstaklega heill- andi og siðmenntaður maður. Það var meira en heppni, að þér skylduð lenda undir verndar- væng hans, Corinna. — Og hvað segið þér mér meira um fallega Englendinginn? spurði Sandra. — Eða er hann Fímjntudagur 27. águst 1964 má komast svo að orðL fallegur? Ég hef heyrt manninn minn tala um Blake Ferguson, en ég hef ekki séð hann ennþá. — Hann — hann er allra mynd arlegasti maður, svaraði Corinna og fann sér til sárrar gremju að hún roðnaðL Svo bætti hún við, tafsandi: — Hann er mjög óánægður með mig. Ég held ég hafi aldrei fengið aðra eins skammarræðu og hann hélt yfir mér. — Ojæja, það hefði nú líka verið hrapallegt, ef eitthvað hefði komið fyrir yður, sagði prófess- orinn. Sandra hafði tekið eftir að Corinna roðnaði og orðið forvit- in. Blake Ferguson var kunnur maður og vinur Philips! Eftir matinn var kaffið borið fram á svölunum, sem lágu með- fram þremur stofunum í húsinu og voru með glerhlíf að utan- verðu, svo að sá niður í garðinn og var blómskrúðið þar laugað í kvöldroðanum. Blöðin á pipar- trjánum voriTlíkust kniplingum, er horft var á kvöldhimininn gengum þau. — Manni finnst óskiljanlegt að eyðimörkin skuli vera svona nærri, sagði Corinna. — Bíddu þangað til næsti sandbylurinn kemur. . . . Og svo er líka hægt að sjá eyðimörkina hinumegin úr húsinu, sagði Sandra og yppti öxlum. — Sand- ur, sandur og aftur sandur! Og blessaður maðurinn minn hefur gaman af að róta í honurru Hvernig gengur annars þessi gröftur hjá þér, Philip? — Ekki eins vel og ég óska, svaraði prófessorinn. — Curtis heldur að við verðum fyrir von- brigðum. Hann hefur frétt um einhvern fund austar, sem hann sárlangar til að hnýsast L — Langar þig til þess? — Ef það er satt sem sagt er, vildi ég gjarnan fá leyfi til að grafa þar. En þetta er austur í Arabíu, svo. . , , KALLI KUREKI ->f- -K- ■*- Teiknari; J. MORA — Komdu með ófétið innfyrir, Kalli. Við skulum gá hvort hann er ekki á *kránni yfir þá sem lýst er eftir.... — Hver er hann? Fannstu hann á skránni? — Ég held það nú! Hann var á hverri einustu skrá síðastliðin 5 ár! Þetta var hans aðalstarf, að ræna banka. — Þá áttu hjá mér einn til. Hann hefði skotið mig og skilið eftir handa gömmunum. — Annað eins hefur þú gert fyrir mig. Kannske við ættum að halda skrá yfir það líka! Jæja, ég held ég fari að tygja mig til heimferðar.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.