Morgunblaðið - 03.10.1964, Síða 18

18
MORCUNBLAÐIÐ
Laugardagur 3. okt. 1964
Innileg þökk til allra þeirra, sem heiðruðu mig með
heimsóknum, blómum og skeytum og öðrum gjöfum á
fimmtugsafmæli mínu.
Jón Einarsson.
Maðurinn minn, faðir minn og sonur okkar, JÓN BERGÞÓRSSON Bólstaðarhlið 8, verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 5. okt. kl. 1,30 eftir hádegi. Margrét Kristjánsdéttir, Kristbjörg Jónsdóttir^ TerfhiJdur Jónsdóttir, Bergþór Ólafsson.
Eiginmaður minn og faðir okkar, VALUR HLÍÐBERG vélstjóri, verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 5. október kl. 10,30 f.h. — Athöfninni verður útvarpað. Sigriður Tómasdóttir og börn.
Innilegar þakkir til allra fjær og nær; fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og útför móður okkar JÓHÖNNU SIGRÍÐAR JÓNSDÓTTUR frá Viðvík. Kristín Sveinbjörnsdóttir, ! Guðjón Sveinbjörnsson,
Hjartans þakklæti flytjum við öllum þeim, sem á einn eða annan hátt auðsýndu okkur samúð og hluttekningu við andlát og jarðarför systur okkar, KRISTJÖNU GUÐMUNDSDÓTTUR ljósmóður frá Gerðum, Vestur-Landeyjum. Sérstaklega þökkum við ljósmæðrunum Jóhönnu Hrafnfjörð og Hildi Benediktsdóttur frá Hofteigi, um- önnun alla veitta hinni látnu. Þá er læknum, yfirhjúkr- : unarkonu og öðru starfsfólki Sjúkrahússins Sólheimar, færðar alúðar þakkir fyrir frábæra Biðjurn ykkur Guðs blessunar. Salome Guðmundsdóttir 9 Vagn Guðmundsson, Kristín Árnadóttir, Guðmundur Árnason.
Kveðjuathöfn . JÓHANNS GESTSSONAR IIvoli, Akranesi, fer fram frá Akraneskirkju í dag, 3. október kl. 2 eh.. Jarðsett verður að Ihnra-Hólmi. — Blóm afþökkuð, en þeim sem vildu minnast hins látna, er bent á sjúkrahús Akranes«. Börn bins látna.
ÞORBJÖRG JÓNSDÓTTIR frá Oddsstöðum, sem andaðist þann 1. október sl. á Fjórðungssjúkrahús- inu á Akureyri, verður jarðsungin frá Raufarhafnar- kirkju fimmtudaginn 8. október kl. 3 e.h. Pétur Siggeirsson, börn tengdabörn og bamaböm.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og jarðarför mannsins mins og föður okkar VALDIMARS BJARNASONAr’ Fjalli, skeiðum. Guðfinna Guðmundsdóttir, Ingibjörg Valdimarsdóttir, Guðmundur Valdimarsson, Bjami Ófeigur Valdimarsson.
Hjartanlega þökkum við öllum þeim, er sýnt hafa okkur vinarhug og hluttekningu við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa, TÓMASAR JÓNSSONAR borgarlögmanns. Sérstaklega viljum við þakka borgarstjóm Reykjavík- ur, sem heiðraði minningu hins látna og annaðist útför hans. Sigríður Thoroddsen, ' börn, tengdabörn og bamabörn.

Gunnar Halldórsson
F. 1«/10 1898 — ». 11/4 1964
IAÐ var um sumarmál. Við-
fcvæmur gróður var að endur-
nýjast í umhleypingasamri tíð,
feörn og íullorðnir unnu að und-
irbúningi hins fyrsta sumardags
— þeim samgróna fögnuði þjóð-
ar, sem um aldir þráði sumarið
heitast vegna langra og myrkra
vetra og miskunnarlausra kulda.
í»á er það, mitt í þessum hátíð-
]eik árstíðaskiptanna að óhappið
dynur yfir — slys — mistök í
samstarfi. Ónákvæmni eins valda
örlögum annars.
Gunnar Halldórsson var fædd-
ur að Ytri Húsum við Dýrafjörð
þann 10/10 1898. Hann var sonur
hjónanna Guðrúnar Jónasdóttur
og Halldórs Halldórssonar, sem
þar bjuggu, en fluttu síðar til
Hnífsdals ásamt sonum sínum
þremur og dóttur, þeim Jónasi
Guðmundi, Gunnari, Elíasi og
Halldóru Ágústu. Eftir fráfall
Halldórs Halldórssonar flutti
Gunnar til Hálfdáns Hálfdánar-
sonar í Búð og dvaidi hjá hon-
um unz hann festi ráð sitt og hóf
búskap á ísafirði
Að ]oknu námi við héraðsskól-
ann að Núpi í Dýrafirði fékkst
Gunnar lítilsháttar við kennslu
en til þess starfs virtist hann vel
falhnn og sagði hann síðar, að
hann hefði örugglega gert
kennsiustörf að lífsstarfi sínu ef
aðstæður hefðu ]eyft frekara
nám.
Eins og svo margir ungir menn
á þeim árum er Gunnar og eftir-
lifandi kona hans, Sigrúh Bene-
diktsdóttir, stofnuðu heimili hóf
hann brátt að stunda sjóróðra,
fyrst frá ísafirði en siðar einnig
frá Suðureyri við Súgandafjörð
og enn síðar frá Akranesi, en
þangað fluttu þau hjón með börn
sín 1935. Til Reykjavíkur flytja
þau svo árið 1942 og hafa búið
þar síðan. Gunnar hafði starfað
hjá Skipaútgerð ríkisins um tutt-
ugu ára skeið, en er óhappið varð,
var hann starfandi á vegum Eim-
skipafélags íslands.
Hið iðandi fjölbreytta líf hafn-
arhverfisins, ýmist umvafið
ferskri hafgolunni eða brennheit-
um haddi sólar, regngráum hryðj
um haustnepjunnar eða snjó-
byljum og haglhríðum vetrar-
garrans, var það leiksvið, sem
hann geymdi margar stórbrotnar
myndir frá. Segja má að Gunn-
ari hafi vart fahið verk úr hendi
öll þessi ár, því hvort tveggja
var að hann var vinnusamur mað
ur að eðlisfari og afburða heilsu-
góður.
feess vegna kom fregnin um
andlát hans eins og reiðarslag.
En sum slys eru þannig að mann-
legur máttur, vísindaleg geta og
hugarorka megna eigi að hindra
framsókn hins eyðandi afls.
Æðruleysi Gunnars á síðustu
meðvituðu stundum ]ifs hans
mun minnst, svo og hörku hans
og viljakrafts fyrst eftir slysið.
Þegar mannskaðar verða spyrja
menn gjarna hverjir aðra:
Hvernig má þetta ske? Hvernig
getur miskunnsamur Guð látið
slíkar hörmungar eiga sér stað?
Þetta eru gamalheyrðar spurn-
ingar en sígildar og sýna einlæga
þrá mannsins til að fá rökrétt
og sanngjarnt samhengi í atburða
vef tilverunnar. Slys og aðrir
mannskaðar virðast vera eitthvað
sem óumflýjanlegt er, eins kon-
ar ranghverfa lífsins en samt
hluti þess raunheims sem við lif-
um í. Heimurinn er fullur af
hættum og maðurinn er sjálfur
hættulegur. Hin sífellda þroska-
viðleitni mannsins hefur ætíð
stefnt í þá átt að sigrast á erfið-
leikum andsnúnum lífi okkar,
jafnframt því sem áherzla hefur
verið lögð á ræktun mannkær-
leikans. En þrátt fyrir velgengni
vísindanna hangir friðurinn í
heiminum eins og á bláþræði
þeirrar vonar að mannvonzkan
nái ekki yfirhöndinni, að henni
takist ekki að valda enn fleirum,
ungum og gömlum og saklausum
dauða, kvöl eða kröm. Á slíkum
tímum er þörf sannra mannvina
og friðflytjenda, slíkra sem
Gunnars.
Frá uppeldislegu og þjóðíélags-
legu sjónarroiði er ekkert þýð-
ingarmeira en traust heimili þar
sem börn sjá i foreldrum sínum
lýsandi fordæmi þeirra dyggða,
sem hverjum einum reynast nota
drýgstar á lífsleiðinni — virðing
Hugheilar þakkir til allra, sem minntust mín á sjö-
tugs afmælinu með heimsóknum, gjöfum og heilla-
skeytum. — Lifið heiL
Magnús Eiríksson, Skúfslæk.
Kæru vinir nær og fjær. Innilegar þakkir flyt ég ykk-
ur öJlum, fyrir hinn margháttaða heiður og sóma
er þið sýnduð mér á 50 ára afmæli minu þann 19. sept.
sl. Vinátta ykkar og rausn er mér ógleymanleg.
Stefán Jasonarson, Vorsabæ.
Nauðurtgaruppboð
sem auglýst var í 36., 38. og 41. tbl. Lögbirtingablaðsins
1964 á vs. Farsæl RE 77, þinglesin eign Jóns Bernharðs-
sonar, fer fram eftir kröfu Fiskveiðasjóðs íslands við
skipið, þar sem það verður a Reykjavíkurhöfn fimrntu-
daginn 8. október 1964, kl. 2,30 siðdegis.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
Nauðungaruppboð
sem auglýst var í 19., 23. og 25. tbl. Lögbirtingablaðsins
1964 á mb. Pétri Ingjaldssyni, RE 378, þinglesin eign
Ingjalds h.f., fer fram eftir kröfu Gjaldheimtunnar í
Reykjavík og Hafsteins Sigurðssonar við skipið, þar sem
það verður á Reykjavíkurhöfn, fimmtudaginn 8. októ-
ber 1964, kl. 3 siðdegis.
Borgarfógetaembættið í Reykjavík.
fyrir öllu lífi, listum og annarrl
mennt, regluserrii, einlægri trú,
gestrisni og hvers kyns hjálp við
náungann sé hana hægt að veita
og þá ævinlega án tilhugsunar
um endurgjald, annars en þess
sem felst í sannri vináttu.
Þessa eiginleika tel ég aðallega
hafa einkennt heimili þeirra
hjóna. Má segja að heimili þeirra
hafi ætíð verið eins og „opið
hús“ fyrir skylda og óskylda
jafnt úr nálægum sem fjarlægum
sveitum. Má undirritaður minn-
ast margra slíkra stunda er hann
þurfti á húsaskjóli að halda oft
langt að kominn og gistihús borg-
arinnar gátu eigi hýst einn í við-
bót. Sigrún og Gunnar leystu þá
allan vanda. Fyrir kom að næt-
urgestir voru dreifðir um alla
íbúðina í lengri eða skemmri
tíma, en aldrei heyrðust hús-
ráðendur kvarta um óþægindi,
miklu fremur glöddust þau yfir
veittum greiða. Þetta er sá heil-
brigði mannkærieiksríki þáttur f
samskiptum mannanna, sem ein-
kennt hefur íslendinga eí til vill
frekar en aðrar þjóðir.
Gunnar var að eðlisfari rólynd-
ur friðsemdarmaður, orðvar og
umburðarlyndur svo að af bar.
Ef hann heyrði á einhvern hall-
að þá óskaði hann frekar eftir
að heyra um hið jákvæða i fari
viðkomandi en að þurfa að hlusta
á fullyrðingar um neikvæði
hans.
Gunnar var meðaJmaður á
vöxt, beinn og spengilegur, enda
leikfimismaður góður á yngri ár-
um. Hann var sériega verklaginn
og lét sér annt um vandaða
vinnu. Bindindismaður var hann
alla tíð, hafði eins og kona hans
líkt og meðfædda andúð á öllu
því er skaðlegt gat talizt heil-
brigði manns. Hann kaus fremur
að lifa eins og hljóðlát en styrk
fyrirmynd barna sinna en að pre-
dika eða beita þvingunum. Hann
vissi sem sé að fordæmið er ætið
heihadrýgra en fyrirmælin.
Gunnar var maður fróðleiksfúa
og bókhneigður. Undi sér vel í
einveru og kyrrð við ihugun ó-
væntra hugmynda. Hann var
dæmigerður fulltrúi þeirrar
manngerðar sem getur einangrað
sig' við áhugamál sín og unnið
truflanalaust þrátt fyrir marg-
visleg ytri áreiti, likt og listamað
ur sem gæddur er mikilli ein-
beitingarhæfni. Hrifnæmi sitt og
upplifða gleði duldi hann frekar
en að deila með öðrum — unz
hann hafði eins og endurskoðað
hinn list- og Ijóðræna kjarna sem
að baki lá. Hann var einn þeirra
fáu manna sem með einhverju
dulmögnuðu afli kyrrðar og
innra sálarjafnvægis gat skapað
forsendur vellíðunar þeirra sem
nærveru hans nutu. Þeir eigin-
leikar gerðu hann að sérstæðum
manni.
Þau hjónin Sigrún Benedikts-
dóttir og Gunnar Halldórsson
eignuðust átta börn sem öll eru
á lífi, uppkomin, en þau eru:
Halldór Ágúst.
Jóhanna, írú.
Elí, málarameistarí.
Steinþór Marinó, málara-
meistari.
Veturliði, ]istmá]ari.
Guðbjartur, kennari.
Benedikt G. Valgarður, list.
málari.
Gúnnar Kristinn, bankaritarL
Á þeim degi er Gunnar var til
moldar borinn sýndi náttúran
okkur andlit tvéggja árstíða ■—■
um dagmál — snjór á ungu laufl
og blómi — síðdegis — er menn
stóðu yfir moldum hans hafði sól-
in brotizt úr skýjum fram og af
veikum gróðri féllu blikandi tár.
Þannig er lífsins hringrás. Úr
andstæðunum fær það kraft
sinn — og flest bendir til að sá
kraftur nái yfir stærra svið en
það er sumir ætla að sé tak-
markað við gröfina.
Dugmikil hæfileikákona og
mannkostaríkur barnahópur hef-
ur nú kvatt hinstu kveðju ein-
stakan eiginmann, föður og hljóð
látt Ijúfmenni sem lengi mun
minnst.
Þeim flyt ég öllum einlægar
samúðarkveðjur.
T. L>. R. !