Morgunblaðið - 17.11.1964, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 17. nóv. 1964
r

JENNIFER AMES:
Hættuleg forvitni
'w..

— Bara að tollverðirnir fari nú ekki að rífast út af litla
minjagripnum, sem við tókum með okkur frá Spáni.
Brett var fljótur að kyrrast.
— Fyrirgefðu mér, sagði hann
mýkri. — Ég hef lofað þér að
haga mér sk.ynsamlega. En svo
maður víki að öðru: hann fóstri
minn ætlar sér að gera stór-sam-
kvæmi úr þessu. Ég vona að þér
líki vel við vinina hans.
— Já, ég hlakka líka til, sagði
Gail í fulri hreinskilni. — Ég
hef gaman að kynnast nýju
fólki.
Henni flaug í hug að ýmsir
vinir Toms Manning mundu vera
á aldur við hann sjálfan, og þess
vegna gat vel hugsast, að ein-
hverjir þeirra hefðu þekkt föður
hennar og gæti gefið henni upp-
lýsingar. Hún hafði gert sér
miklar vonir um Wong, en þegar
hún reyndi betur við hann, var
það eins og að berja höfðinu við
steininn. En svo var það Tom
Manning sjálfur. Hún hafði ekki
spurt hann beinlínis, hvort hann
hefði þekkt föður hennar, en ef
svo hefði verið, mundi hann
minnast á það að fyrra bragði.
Nú sveigðu þau af aðalveginum
og út í Djúpuvík. Þarna var töfr
andi útsýni. Fjörðurinn glitraði
í sólsfcininu, sjórinn var dimm-
blár og þarna var lítill hólmi
fyrir landi, eins og gimsteinn
í hring. Nokkrir sampanar vögg-
uðu sér á bárunum, og það
glampaði á hvít segl á skemmti
bátnum. Sumarhús Toms Mann-
ings var með nýtízku sniði, sól-
svalir meðfram veggjunum og
fagur garður með stólum og borð
um og sólhlífum. Garðurinn var
ekki í fullum blóma ennþá, en
þó var þar sægur litskrúðugra
blóma, asaleur og kaprifolum
og önnur ilmgóð blóm.
Gestirnir voru farnir að koma
og höfðu sest í tágastóla á svöl-
unum. Flestir þeirra heilsuðu
Gail vingjarnlega, en sumar
frúrnar urðu toginleitar í and-
litinu, eins og þær gætu sér þess
til ,að Gail gæti orðið hættuleg-
ur keppinautur. Enda leyndi það
sér ekki að hún var afar heill-
andi, í látlausum, rósóttum sum
arkjólnum sínum.
Tom Manning tók báðum
höndum um höndina á henni og
þrýsti að. — Velkomin hingað,
sagði hann alúðlega. — Enginn
getur verið velkomnari hingað
en þér.
Þetta virtist koma svo beint
frá hjartanu að Gail hrærðist.
Var það kannske ímyndun, að
henni hafði sýnst hann svo fúll,
þegar hún sá hann síðast — fyrir
utan húsið hjá Wong? Kannske
hafði hann aðeins orðið hissa.
Og svo hafði hún misskilið allt.
— Ég hef aldrei séð svona
fallegt hús, sagði hún, og hún
meinti það líka.
— Það var gaman að þér
skylduð segja það Gail. — Nú
ætla ég að sýna yður hérna í
kring áður en við setjumst og
fáum okkur glas.
Húsið var nýtízkulegt í alla
staði. Herbergin stór, og sum
þeirra í röð og opnar dyr á milli,
svo að allt sýndist stærra en
það var. Húsgögnin voru öll úr
léttum og ljósleitum viði og
bambus, gólfin gljáandi og dýrir
dúkar á þeim.
23
— Þetta er verulega fallegt,
sagði hún með aðdáun og klapp-
aði saman lófunum af hrifn-
ingu.
— Það er gaman að yður skuli
lítast vel á það, sagði hann. •—
Ég er ánægður með húsið sjálf-
ur. Ég hef ætlazt til að það
yrði aðallega notað um helgar.
Annars á ég heima inni í borg-
inni, eins og þér kannske vitið.
Þetta er hvíldarhemiilið mitt, og
ég hef gaman af að gera það
eins fallegt og hægt er. Ég hef
hugsað mér að Brett fái það í
brúðkaupsgjöf þegar hann gift-
ist. Finnst yður það ekki lag-
leg gjöf?
Eitthvað var það í hreimnum
og augnaráðinu, sem Gail kunni
ekki við, og hún fann, sér til
sárra leiðinda, að hún roðnaði.
— Ég get ekki hugað mér veg
legri brúðkaupsgjöf, sagði hún.
— Gaman að heyra það, sagði
Manning — eins og hann talaði
bæði í gamni og alvöru. — Ég
veit að Brett er mjög hrifinn
af yður, Gail, og ég skil það
mjög vel. Og hvernig líst yður
á drenginn minn?
— Ég kann mjög vel hann,
sagði hún í hreinskilni. En
henni létti þegar þau komu inn
an um hina gestina á svölunum.
Henni fannst hann vera að
fleygja henni í fangið á Brett. En
hvers vegna? Hann hafði ekki
hitt hana nema einu sinni áður,
og henni fannst þetta full mikið
bráðlæti. Hún vildi fá næði sjálf,
til þess að vita hvað hún vildi.
Þetta varð skemmtilegur dag-
ur. Gestirnir fengu eins mikið
og þeir vildu, af svalandi drykkj
um, hádegisverðurinn var lost-
ætur og aliir skemmtu sér. Gail
spurði ýmsa hvort þeir hefðu
þekkt foreldra hennar, en það
kom á daginn, að flestir höfðu
ekki komið til Hong Kong fyrr
en eftir stríðið, Einstaka gestur
hafði lifað hernámið af í fanga
búðunum. Tom Manning hafði
verið fangi líka? Hún hafði ekki
komið sér að Því að spyrja Brett
að því, en nú notaði hún tæki-
færið, er þau voru ein saman
um stund.
— Hann var ekki beinlínis
fangi, sagði Brett. •— Hann var
svo veikur, að ekki var hægt að
senda hann í fangabúðirnar, og
þessvegna fékk hann að vera
heima^ en hann var í gæzlu samt.
— Ég hélt ekkí að Japanar
hefðu spurt um hvort maður-
inn væri veikur eða heilbrigður,
sagði Gail beisk.
— En fóstri minn var alvar-
lega veikur, sagði Brett óða-
mála. — Þeir héldu að hann
mundi deyja, ef þeir færu með
hann. Annars var hann hepp-
inn líka. Hann hafði verið í Jap-
an fyrir stríðið, og þekkti einn
af hershöfðingjunum, sem voru
sendir hingað til þess að her-
nema Hong Kong.
— Skyldi hann hafa þekkt
hann föður minn spurði Gail
með varfærni, eins og hún væri
hrædd við svarið.
— Ég hef spurt hann að því,
svaraði Brett, — og hann sagði,
að sér finndist hann kannast við
nafnið. Hann hélt að þeir hefðu
hitzt einu sinni eða tvisvar, en
bara fyrir tilviljun, og hann gat
ekkert sagt mér um hann. Hon-
um þykir leitt að hann skuli
ekki geta hjálpað þér til að
fletta ofan af þorparanum, sem
sveik foreldra þína. En finnst
þér ekki hyggilegast að reyna
að gleyma þessu, elskan mín,
sagði Brett og það var ástúð-
legur bænarhreimur í röddinni.
— Þú ert of ung og yndisleg til
þess að vera í hefndarhug.
— Ég vildi óska að ég gæti
gleymt, sagði hún alvarleg. —
En það er svo að sjá, sem ég
geti það ekki.
Síðdegis, eftir að margir gest-
irnir voru farnir, stakk Brett
uppá því, að þau færu út í eyj-
una og færu í sjó. — Það er
yndislegt þarna úti, sagði hann.
— Og fjaran svo ljómandi góð.
Viltu ekki koma?
Gail fannst þetta freistandi til
laga, því að einhver óeirð var
í henni og hún hélt að taugarn-
ar róuðust ef hún færi að synda.
Það var óvenjulega heitt, af vor
degi að vera. Það yrði notalegt
að finna salt vatn leika um
kroppinn á sér eftir þennan dag,
sem hafði verið erfiður að ýmsu
leyti. Þau tóku lítinn vélbát og
komust á svipstundu ú.t í eyjuna.
Brett festi bátinn og svo léku
þau sér eins og kraMkar. Þau
fóru í kapphlaup og byggðu
virki og hallir úr sandi. Þau áttu
fjöruna ein. Brett var í baðskýlu
undir fötunum, og nú tíndi hann
af sér hverja spjörina eftir aðra.
Hann stóð brosandi fyrir fram-
an hana. Hún gat ekki varist
að sjá hve íturvaxinn hann var.
Og nú fann hún aftur þennan
undarlega hita í æðunum, en
reyndi að láta ekki á því bera.
Hún spurði Brett hvar hún gæti
afklæðst og farið í sundfötin,
og hann svaraði:
— Þarna eru hellisskútar. En
vertu fljót. Ég dýfi mér x meðan
þú ert að þessu.
Gail var fljót að finna skúta
og þótti gott að geta haft fata-
skifti í næði. Það var svalt og
gott þarna inni í skútanum.
Þegar hún var tilbúin, sá hún
að Brett stóð og beið eftir henni
í fjörunni. Hann rétti fram hend
urnar móti henni og sagði:
— Þú getur ekki ímyndað þér
hve góður sjórinn er! Við ættum
að synda meðfram landi, og svo
segir þú til, þegar þú þreytist.
Brett var mesti sundgarpur,
en Gail fann fljótt að hún var
ekki úthaldsgóð á sundinu. Hún
spurði innan slsamms hvort þau
ættu ekki að fara í land aftur.
Brett var nærgætinn og minntist
eitthvað á, að hún hefði ekki
haft æfingu í þessu undanfarið.
— Ja, það segirðu satt, svar-
aði Gail. — Þegar maður vinnur
í sjúkrahúsum verður sjaldan
tómstund til að synda.
— Ég skal svei mér æfa þig,
meðan ég verð hérna útfrá, sagði
Brett. — Við getum farið í sjó
saman á hverjum einasta degi.
Við getum yfirleitt gert allan
fjárann saman. Ansi eru bað-
fötin þín falleg. Þið eruð alltof
falleg, bæði þau og þú . . . . það
gæti orðið hættulegt.
Hann faðmaði hana og þrýsti
henni að sér. Svo fast að hún
gat ekki veitt neina mótspyrnu,
þó hún hefði viljað. Blóðið foss-
aði í æðum hennar og hjartað
hamaðist, upp við brjóstið á hon
um. Þau stóðu þegjandi og
hreyfðu hvorki legg né lið. Svo
beygði hann sig og kyssti hana.
— Elskan mín! hvíslaði hann.
— Ég get ekki beðið. Láttu mig
ekki þurfa að bíða lengur! Ég
elskja þig, Gail, og ég vil eiga
þig alia. Segðu að þú viljir gift-
ast mér — undireins — í þessari
viku! Þú mátt ekki kvelja mig
lengur-
— Það er ekki hægt, Brett,
hvíslaði hún og reyndi að losa
sig úr faðmlögúnum. — Ég hef
gefið drengskaparheit um að
giftast ekki næstu tvö árin.
Gail reyndi að gera Brett skilj
anlegt hversvegna hún gæti ekki
hugsað til hjónabands um sinn,
en hann varð reiður:
— Þessháttar loforð hefurðu
rétt til að rjúfa, sagði hann. —■
Ég stend við að þú verðir að
giftast mér — og það strax í
þessari viku-
— Það er mér ómögulegt, svar
aði hún og varð hrædd. — Og
ég vil það ekki heldur!
Brett brosti og þóttist hafa
töglin og halgdirnar.
— Ég heyri svo illa á þessu
eyranu, sagði hann. — Og nú
vil ég fá drengskaparheit þitt,
um að «þú giftist mér í næstu
viku — eða í síðasta lagi næstu
viku á eftir. Þér er nauðugur
einn kostur að lofa því. Annars
hleypi ég þér ekki í land aftur.
Ég fer einn á bátnum og skil
þig eftir hérna!
En nú varð Gail alvarlega
reið.
— Þú hefur engan rétt til að
beita þvingunarráðstöfunum við
mig, sagði hún. — Hvorki í
næstu viku né næsta mánuði.
Aldrei! Og ef þér er alvara, að
ætla að skilja Tnig eftir hérna,
þá ger þú það! Þú skalt aldrai
geta hótað mér til að gefa lof*
orð. En hinsvegar mundir þú
ekki þora að skilja mig eftir
hérna. . '. . Nú fer ég og klæði
mig.
Meðan hún var að fara í fötin
heyrðist henn i ekki betur en
verið væri að koma hreyfli í
gang. Hún gægðist fram úr skút
anum og sá nú litla bátinn þeirra
á fullri ferð til lands. Hún gat
ekki að því gert að hún hrópaði
upp, af undrun og reiði. Brett
hafði þá verið alvara, og látið
verða úr þessari fáránlegu hót-
un sinni! Hann var á leiðinni
heim. En vitanlega mundi hann
koma aftur og sækja hana. Hann
var bara að hræða hana. Þegar
honum rynni reiðin mundi hann
koma og ausa yfir hana afsök-
ununum og biðja hana auðmjúk-
lega fyrirgefningar.
KALLI KÚREKI —- *— ->f- Teiknari: J. MORA
YOU TOLO US OL’
RJFFALO BATES
WASM’TARMED t
NEAR GOTUS
yOU'BE SOMNA 5ET VOUE HAIR
PARTED WITH MYSUN) SARRS.,
IP YOU MAKE OföE M02E MOVE
1. Þú sagðir okkur að Buffalo Bates 2. Jæja, við komumst að því. Veiztu
væri óvopnaður. Hann drap okkur hvað skeður nú? Við ætlum að
duglegir
að
koma því af stað. Við skulum sjá
næstum því.
Ónei. Ég sagði að hann hefði ekki
byssu. Mér datt í hug að þið mynduð
finna út sjálfir að hann hefur hníí
í stígvélinu sínu.
þið ætlið að skipta á ykkur hárinu
með byssunni minni ef þið komið ná
lægt mér, hvort sem það verður í
gamni eða ekki.
hvort þið getið tekið þvL Gjörið svo
vel opnið ballið.
Æ, við skulum takast í hendur. Við
skulum ekki gera þér neitt meira.
AKUREYRI

Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,

sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allau Eyjaf jörð
og víðar.
I
I
I