Morgunblaðið - 23.12.1964, Qupperneq 28

28
MORGUN BLAÐIÐ
MiðvikudagUT 23. des. 1964
SVARTAR
RAFPERLUR
EFTIR PHYLLIS A. WHITNEY
m.
Þegar Tracy vaknaði morgun-
inn eftir föa- sína til hailiarrúst-
a-rinrtar fann hún, að fóturinm,
sem h.ún hafði meitt sig á, var
dálítið aumur og stirður. En hún
hlakfcaði of mikið ti,l Istanbul-
ferðarinnar og þess að sleppa
uim stundarsakir út úr þassu
húsi, til að fárast um smá-óiþeeg
indi.
Á Xeiðinni niður tók hún eftir
þvi, að hurðin að vinnustofu
Miles stóð í hálfa gátt. Hún
hugisaði sér að tada við hanin áð
ur an hún færi og gofck því þang
að.
Vinwustofan var manntóm. En
alit sem hún hatfði gent daginn
áður og lagað, og gengið vand-
lega frá, var nú í argasta rugl-
ingi og óreiðu. Teifcningar og
handrit var aMt í einum hræri-
graut.
Tracy varð hverift við. Fyrst
datt henini í hug, að þetta væri
golunni inn um glugigann að
fcenna. En vindurinn einn sam
an hetfði efcki getað komið öilu
í aðra eins óreiðu og þarna
blasti við. Efcfcert af því, sem á
borðinu lá, hatfði verið snert og
heldur efcki það, sem var á
teikniborðinu.
Gat hann hatfa gert þatta sjálf
ur í einhverju óþolinmæðiskasti
eða reiði? datt hemni í bug, til
þess að hrekja hama burt firá
sér? En það virtist alils ekki
koma heim við það, sem hún
þekkiti nú orðið til Miles Rad-
burn, þó lítið væri. Hanm færi
aldrei að grípa til svona fólsku-
bi agða Og það í laumi.
11
En bvern átti hún að gruma?
Ekki feimmu stúlkuna, hana
Halide. Ekki Fazilet, sem var
farin að verða sVo vingjarnleg
við hama. Og vissulega mundi
Sylvana Erim aldrei leggja sig
niður við neitt svona lúaflegt.
Ahmet, etf til vill? Hann, sem
læddist alltai á tánuim, eins og
hamm vildi leynast, og hatfði nú
uppgötvað, að hún hatfði séð
hann í hailarrústiunium. Var
hanm að hetfna sin á henni fyrir
það? En þetta virtist mikllu lík-
ara ógnum en hetfnd — viðvörun

HERRadE'LD * *
ffiSg.’
SS5SV
I.AU
,GAVtGj
það var aiveg eins og einhver
hefði strax saigt við hana: „Snáí
aðu heim heldur en að þy kjast
vera að vinna. Við kærum ofck-
ur ekki um þig héma“.
Tracy varð reiðari em hvað
hún var hrædd.
Hún flýtti sér inm í borðstof-
una. Miles Radburn var þar
etoki aðeins Fazilet og bróðir
hennar. Bæði urðu steinhissa á
svipnum á Tracy.
— Ég er að koma úr vimnu-
stofumni hans hr. Raidibum, sagði
hún við þau. — Ég fanm alit,
sem ég var búin að gera í gær,
komið í sömu óreiðuna aftur.
Hafið þið séð hr. Radburn? Ég
vildi gjama vita, hvort hann
veit um þetta.
Fazilet og Murait litiu snöggt
hvort á amnað. — Hr. Radbum
fór til Istambul, sneimma í morg-
un. sagði Fazilet. — Við vitum
ekkert um þetta.
Dr. Erim stóð upp til að bjóða
Tracy sæti við borðið, en sagði
ekki neitt. Þrátt fy-rir ytri kurt-
eisi hans, var einhver breyting
orðin á honuim og hamn sýndist
alls ekki vera þessi viðkunna-
legi mnaður, sem hafði fylgt
henmi heim eftir að hún slasað-
ist daginn áður. Hann leit á hama
með óviðkuinmaleiguim ákaifa.
Eitthvað var greinilega ekki í
ilagi.
— Hvað er að? spurði Tracy.
Fazilet áttaði sig fyrst. — Þér
komuð okkur á óvart, ungtfrú
Hubbard. Þér eruð reið. Það er
leiðinlegt, að verkið yðar sikuili
hafa verið eyðilagt. Auðvitað.
erum við hneyksluð á því.
— Kannski er yður betra að
fara heim, ungfrú Hubbard,
sagði Murat, stuittairalega. — Það
er eins ok hér í Tyrklamdi bíði
yðar ekkert nema erfiðieikar.
— En hversvegna ætti ég að
fara heim? spurði Tracy, og
þessi óvænta árás dró úr henni
kjarkinm. Það er að vísrn satt, að
þetta, sem ég var að uppgötva
kom mér úr jatfnvægi og gerði
mig reiða. En þar fyrir ætla ég
ekki að fara að hætta við verk
mitt og fara heiim — þó að það
hafi kannski verið tilgiangurinn
með þessu.
Dr. Brim lagði frá sér ■ pentu-
dúkinn vandlega, stililega
hneigði sig fyrir Tracy, án þess
að segja orð og gekik út.
Tracy sneri sér einibeitt að
Fazilet. — Hvað hef ég gert?
Hversvegna kemst hann svona
úr jafnvægi? Mér þætti þó lík
legt að hann vildi vita, hver
— Þegar hann fer að ganga verður hann frábær.
hefur gert mér þemman lúalega
grikk.
Tyrkneska stúlkiam svaraði
ekki strax.
— Hafið þér saigt bróður yð-
ar, hvað rauiweruiega gerðist í
hallarrústunum í gær? spurði
Tracy. — Sögðuð þér honum, að
ég betfði heyrt mammaimál? Að
ég heyrði nafnið mitt nefnt?
Faziliet virtisit verða óróieg. —
Nei..mei.... ég hef ekkert sagt.
Það er alit amnað en þetta, sem
hanm heifur áhyggjur af. En þér
skuiuð ekkert hirða um það.
Bróðir minn er misryndur, Eins
og þér getið séð, er hann ekki
hamimgjusamur maður. Við höf
um orðið fyrir ýmsu mótlæti síð
an eldri bróðir okkar dó.
Hún þagnaði eins og hún væri
efcki viss um, hve mikið húm
mætti segja, en áttaði sig þá og
hætti að vera hlédræg.
— Saimkvæmt tyrfcneskum
íögum á það, sem látinm maðuir
lætur etftir sig að skiptast jafnt
milii nánuistu fjölskyldu hans.
Samkvæmt þessu eigum við Syl
vana og Murat jatfrnt í Sjávar-
húsinu þess sem við erum hér L
En Sylvana fékk bróður okkar
til að fara kring um lögin í lif
anda lífi, með þvi að byggja
Brekkuhúsið, setja það á henn-
ar naifn og getfa henni miestaQiIar
persónulegar eignir sínair, í pen
ingum og gimsteinum.
Þá var lítið eftir handa okkur
Murat annað en þetta hús. Við
erum háð mágkonu minni um
WJI HRINGVER VEFNAÐARVORUVERZLUN
Fallegt
kjólefni
er glæsileg jólagjöf.
Kjólaefni í úrvali.
AUSTURSTRÆTI
KALLI KUREKI
..>f.

—

Teiknari: J. MORA
1. Kalli skrifar bréf, sem hann von
ar að muni ná heirn, fari svo að eitt-
hvað hendi hann.
„Kæri Skröggur, ég ái við Leðju-
læk. Tveir hafa veitt mér eftirför
allt frá gullhreinsunarstöðinni í
Burro Flats. Ég býst við, að þeir séu
á eftir uppdrættinum sem ég gerði
af gullæðinni.
2. ,.Ég setti falskan uppdrátt í söð-
ulpokann minn, þar sem ég gef gull-
æðina í Pinnaclefjöllum, og þangað
munu þeir fara ef þeir ná mér.
3. „Hinn rétti uppdráttur er á bak
síðunni á þessu bréfi. Ef ég kem ekki
aftur, þá getur þú átt tilkallið til
námunnai Ef þeir ráðast á mig og
ég lifi þeð af, þá mun ég reyna að
komast til Pinnaclefjalla og tala al-
mennilega yfir hausamótum þeirra.
Þú nærð í hjálp og kemur þangað í
snarheitum.
flest, sem við þörfnumst til að
lifa á. Og hún er ekki sérlega
örlát við okkur. Bróðir minn
er ekki hrifinn af að þurfa sækja
það, sem er hans réttileg eign
í hendurnar á þessari frönsku
konu. Þér skiljið því, að hann
þarf ekki mikið til að komast úr
jafnvægL
— Ég skil það, svaraði Tracy,
— en ekki hitt, að hann þurfi
að vera reiður við mig. Viljið
þér segja honum, að ég hafi ekki
áhuga á neinu öðru en erindi
mínu hingað til Istambul.
— Og hvað er það erindi?
spurði Fazilet hóglega.
— Nú . . . að vinna fyrir hr.
Radburn, vitanlega, sagði Tracy,
en fann um leið einhvern fiðr-
ing í hörundinu á handleggjun-
um, rétt eins og einhver hefði
strokið hana í aðvörunarskyni.
Fazilet kinkaði kolli. — Auð-
vitað. Mér þykir leitt, að þetta
uppistand skuli hafa orðið. Ég
skal tala við vinnufólkið, sem
ég sé og vitað hvort ég get kom
izt að því, hver hefur gert yður
þennan meinlega hrekk. — En
að minnsta kosti, hélt hún áfram
í biðjandi tón, — skulum við
gleyma þessu núna og hafa eitt-
hvað upp úr deginum. Við skul-
um skemmta okkur vel í þessari
ferð okkar til Istambul. í dag
vil ég vera eins og Annabel . . .
ekki óska mér neins nema þess
að vera kát og skemmta mér.
Það var illa hægt að standast
þessi blíðuorð, og gremjan hjá
Tracy var þegar á undanhaldi.
— Þar er ég á sama máli, sagði
hún. Við skulum ekki fara að
eyðileggja fyrir okkur daginn.
Það glaðnaði ótrú.lega snögg*
lega yfir Fazilet. Kannski var
þetta blíðubragð hennar nokkuð
sem hún geymdi vartleiga tál þess
að leyna tilfinningum sínum
með. Stúlka, sem gat sleppt sér
í stjórnlausa reiði annað veifið
og í næsta andartaki lá við tár-
um af eintómri viðkvæmni, var
sannarlega einkennileg ráðgáta.
Þær lögðu svo af stað fljótlega
eftir morgunverð. Fazilet ók bíln
um. Það kom einhver nýr ákafi
yfir hana jafnskjótt sem þær
höfðu losnað út úr húsinu, rétt
eins og hún væri líka fegin ið
geta varpað af sér hlekkjura
þessa dularfulla andrúmslofts.
Þegar Tracy stalst til að líta á
hana, fannst henni erfitt að trúa
því, að þessi setta, tízkulega unga
stúlka væri sú sama sem hafði
sleppt sér út í tilfinningasemi og
sagt henni svo margt kvöldinu
áður. Hún var mjög falleg í dag.
Eyrnalokkarnir, sem héngu í eyr
um hennar, dönsuðu við hverja
höfuðhreyfingu, og það jók enn
á þennan kærulausa léttlyndi-
svip á henni. Klemmurnar á
eyrnasneplunum voru skreyttar
ofurlitlum bláum steinum og að
neðan voru þeir úr silfurum-
gjörð uim stein með sama faliega
bláa litnum.
— En hvað eyrnalokkarnir yð
ar eru fallegir, varð Tracy á að
segja.
Fazilet brosti. Hún seildist eft
ir þeim og tók þá af sér og rétti
að Tracy.
— Gerið svo vel, þér megið
eiga þá. Færi þeir yður gæfu!