Morgunblaðið - 09.02.1965, Side 24

MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 9. febrúar 1965
2*
Victoria Holt:
Höfðingjasetrið
En ég var nú ekki viss um, að
þetta væri satt. Mig langaði mest
að eiga heima í Larnston sem
hefðarfrú. Langaði mig virkilega
til að eiga heima á einhverri stöð
á óræktuðu landi, jafnvel með
Kim?
— Kerensa er fallin í þanka,
sagði Kim. Ég vissi ekki, hvort
hann sagði þetta með við-
kvæmni.
— Ég var að ímynda mér. Þú
lýsir lífinu þarna syðra svo lif-
andi.
— Bíddu bara þangað til ég
kem aftur.
— Og þá hvað?
— >á skal ég áreiðanlega
hafa einhverjar sögur að segja
þér.
Hann kvaddi okkur fyrir utan
húsið og kyssti fyrst Mellyoru
og síðan mig.
— Ég kem aftur, sagði hann.
— Sannið þið bara til!
Ég hélt áfram að muna þessi
orð löngu eftir að hann farinn.
Öllum var nú orðið það ljóst,
að séra Charles var alveg að
dauða kominn. Viku eftir viku
horfðum við á hann verða mátt-
farnari með degi hverjum. Ég
var stöðugt að hugsa um, hvað
af okkur yrði þegar hann væri
allur, því að það var greinilegt,
að núverandi ástand var ekki
annað en frestur.
Frú Yeo gaf mér fyrstu bend-
inguna um þetta þegar hún var
að tala um Davíð Killigrew. Mér
varð það ljóst, að hún hugsaði
sér hann sem nýja húsbóndann
í húsinu. Hún trúði því — og ég
tók eftir, að þetta var almenn
trú — að þegar sér Charles dæi
mundi Davíð fá brauðið. Hann
yrði sóknarprestur í Larnston.
Og Mellyora þá? Þar sem hún
var prestsdóttir lá beint við að
halda, að hún gæti orðið ágætis
prestskona.
Þetta fannst fólki svo sann-
gjarnt og sjálfsagt, að það gaf
í skyn, að öðruvísi gæti ekki far-
ið. Mellyora og Davíð? Þau voru
beztu vinir, og hún var honum
þakklát, og hann hlaut að dást
að henni. Kannski yrði þetta
svona, en hvað yrði þá um mig.
Nokkrum vikum eftir að Kim
fór, var ég að koma úr heim-
sókn til ömmu, þegar ég hitti
Johnny Larnston nálægt bæ
Pengasters. Hann sat þar uppi í
hliði en hljóp niður þegar hann
sá mig.
— Halló! sagði hann glottandi.
— Ég hef verið að vona, að við
mundum hittast aftur.
— Einmitt það.
— Lofðu mér að bera fyrir
þig körfuna.
— Það er engin þörf á því.
Hún er tóm.
— Og hvert ertu að fara,
fagra mær?
wmmmm
11
— Það varðar yður ekkert um,
hr. Larnston.
— Hvaða skelfing erum við
eitthvað formleg í dag, ungfrú
. . . já . . . Carlyon? Skelfing er
það eitthvað útlenzkulegt nafn,
Carlyon! En það hæfir þér vel,
engu að síður.
— Ég greikkaði sporið. — Ég
er að flýta mér.
— Það var leiðinlegt. Ég var
að vona, að við gætum endur-
nýjað kunningsskapinn. Ég hefði
átt að heilsa upp þig fyrr, vertu
viss. En ég hef bara verið í
burtu og er alveg nýkominn
heim aftur.
— O, þér komið sjálfsagt
fljótt aftur, er ég viss um.
— Áttu við, að þú vonir það?
Ó, Kerensa, hversvegna getum
við ekki verið vinir. Það er það,
sem ég vita, skilurðu.
— Þér farið alveg skakka leið
að því að eignast vini, sagði ég.
— Kannski er það því að kenna.
— Þá verður þú að kenna mér
réttu aðferðina.
Hann greip í handlegginn á
mér og sneri mér að sér. . . Það
var einhver glampi í augunum
á honum, sem ég var hrædd við.
Mér datt í hug, hvernig hann
hafði litið til Hetty Pengaster
í kirkjunni. Líklega var hann
nú koma af einhverju stefnu-
móti með henni. Ég sneri hand-
legginn á mér lauSan.
— Látið mig vera, sagði ég. —
Og ekki einungis nú.na, heldur
einnig framvegis. Ég er engin
Hetty Pengaster númer tvö.
Honum brá; það gat enginn
vafi verið á því, því að ég slapp
auðveldlega frá honum. Ég hljóp
og þegar ég leit um öxl, stóð
hann enn kyrr og starði á eftir
mér.
í lok janúar varð séra Carles
svo veikur, að læknirinn gaf hon
um róandi meðöl, svo að hann
svaf lengi í einu. Við Mellyora
vorum vanar að sitja og tala
saman í hálfum hljóðum, meðan
við saumuðum og öðru hverju
skauzt önnurhvor okkar inn í
sjúkraherbergið. Davíð Killi-
grew var hjá okkur allar þær
stundir, sem hann komst hönd-
um undir og við vorum á einu
máli um það, að nærvera hans
hafði róandi áhrif á okkur.
Þegar frú Yeo kom inn til
okkar, sendi hún unga mannin-
um alltaf vingjarnlegt augnatil-
lit. Ég hafði oft heyrt hana segja,
að þegar þessu sorglega ástandi
væri lokið, skyldi það verða
hennar fyrst verk að hefja áróð-
ur fyrir unga prestinn.
Bess og Kit komu inn til þess
að kveikja upp, og augnagoturn-
ar, sem þær sendu Davíð og
Mellyoru fundust mér eftirtektar
verðar, en líklega tók hvorugt
þeirra eftir þeim. Hennar hugs-
un snerist öll um föður hennar.
Mellyora og Davíð. Þetta virt-
ist óumflýjanlegt. Mellyora
myndi átta sig með tímanum og
hætta að dreyma rómantíska
drauma um Justin Larnston,
hinn glæsilega riddara, sem' nú
hafði gefið annarri. konu hönd
sína.
Ég leit upp og sá, að Davíð
var að horfa á mig. Hann brosti
þegar hann sá, að ég hafði líka
horft á hann. Það lá eitthvað
í þessu augnaráði. Eða hafði mér
skjátlazt?
Ég varð óróleg. Ég hafði aldrei
gert ráð fyrir þessum gangi
mála. En daginn eftir fór fram
samtal, sem gerði grun minn að
vissu.
Það var ekki beinlínis bónorð,
því að Davíð var ekki þannig
maður, að hann hæfi bónorð fyrr
en hann gæti séð fyrir konu. Og
það gat hann ekki sem aðstoðar-
prestur og með farlama móður
á höndunum. En ef hann-fengi
embættið í Larnston, eins og allir
bjuggust við, horfði málið öðru-
vísi við.
Við sátum ein við arininn, því
Mellyora var inni hjá föður sín-
hérna ungfrú Carlee, sagði hann
hann.
Ég jánkaði því.
— Ég hef heyrt hvernig þér
komuð hingað, og ég dáist að
yður fyrir það, sem þér hafið
"afrekað . . hélt hann áfram. —
Mér finnist þér vera sérlegá . . .
sérlega aðdáunarverð. Ég býst
við, að þér vonizt eftir að geta
alltaf átt hér heima.
— Ég er ekki viss um það.
Hann hafði komið mér til að
hugsa nánar um, hverju ég von-
aðist eftir. Það hafði ekki verið
draumur minn að verða á prest-
setrinu til eilífðar nóns. Þegar ég
hafði þarna um kvöldið, farið
í rauða kjólinn og gengið grímu-
klædd upp breiða stigann í
Klaustrinu og heilsað frú Larn-
ston, þá hafði það líkzt meira
draum, sem væri að rætast, en
prestsetrið hafði nokkurntíma
gert.
— Þér eruð auðvitað ekki viss.
Það er ýmislegt í þessu lífi sem
krefst vandlegrar umhugsunar.
Sjálfur hef ég verið að hugsa um
mitt eigið líf. Þér skiljið, ungfrú
Carlee, að maður í mínum nú-
verandi kringumstæðum hefur
ekki efni á að giftast, en ef
nú þetta ástand breyttist ein-
hverntíma. . .
Hann þagnaði og mér datt í
hug: Hann er að biðja mín, ef
hann fengi embættið hans séra
Charles. En hann skammast sín
fyrir að vera að hugsa um stöðu,
sem hann verður að bíða eftir
annars manns dauða til að fá.
— Ég held, að þér yrðuð ágæt-
is prestkona, ungfrú Carlee, hélt
hann áfram.
Ég hló. — Ég Það held ég
ekki. Það gæti aldrei orðið vel-
heppnað. Þó ekki sé annað en
uppruni minn, sem væri því til
fyrirstöðu.
Hann smellti fingrum. — Þér
eruð það, sem þér eruð. Og ann-
að skiptir ekki máli.
— Nú, en innrætið mitt?
— Hvað er athugavert við
það?
— Það er varla nógu alvarlegt
og guðrækið.
— Góða ungfrú Carlee, ég et
hræddur um, að þér vanmetið
sjálfa yður.
— Þér þekkið mig ekkert. Ég
hló aftur. Hvenær hafði ég svo
sem vanmetið mig? Hafði ég
ekki alltaf fundið einhvern kraft,
innra með sjálfri mér, sem
mundi koma mér þangað sem
ég vildi komast? Ég var alveg
eins drambsöm á mína vísu og
frú Larnston var á sína. Að vísu
hélt ég, að ástin væri blind; því
að mér var að verða það æ ljós-
ara, að Davíð Killigrew var orð-
inn ástfanginn af mér.
— Ég er alveg viss um, hélt
hann áfram, — að yður mundi
takast hvað sem þér reynduð við.
Auk þess. . . .
Hann lauk ekki við setning-
una, því að Mellyora kom inn
í stofuna í sama bili og andlitið
á henni var tekið og vesældar-
legt.
— Ég held honum hafi versn-
að, sagði hún.
Það voru páskar og kirkjan
var full af blómum, þegar séra
Charles Martin skildi við. Melly-
ora var næstum óhuggandi, þvi
að enda þótt við hefðum svo
lengi vitað, að þetta gat ekki far-
ið nema á einn veg, þá varð lát
hans mikið áfall þegar það kom.
Jarðarfarardaginn var eins og
klukknahringingin fyllti allt hús
ið. Mellyora var falleg í svarta
kjólnum sínum, með blæjuna fyr
ir andlitinu, en svart fór ekki
eins vel við svarta hárið á mér.
Það var afskaplega sorglegt að
vera við alla jarðarförina, bæði
í kirkjunni og þega-r kistunni var
sökkt við hliðina á móður og
systur Mellyoru, en þó var enn
dapurlegra að koma aftur inn í
presthúsið, því að það var eins
og það hefði tæmzt þegar þessi
rólegi maður hvarf þaðan.
Garðahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Garðahrepp er að Hof-
túni við Vífilsstaðaveg, simi
51247.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsin's fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð
og víðar.
— Þér teljið yðar heimili vera
Blaðburðarfólk
óskast til blaðburðar í eftirtalin hverfi

Sími 22-4-80
T jarnargata
Grettisgötu frá 7-35
Lambastaðahverfi
Lindargötu
KALLI KUREKI

-óK-

Teiknari: J. MORA
After reo has told the tale of the g-old
STR/HE, THE CLAIMJUMPEBS, AHD THE OFFER
FOR HfSCLA/M,-
-----<<Fl h\f i*ll &0 WITH YAf H
MEBBE I CAN CHAMSE N
YOURMIMDBEFOEE 1TB
TOO LATE *
OU-TIMEI2, OUIT
MUMBLIKi’* I'M
W2ITIM' TH' A5S AYER
THAT I'LLTAKE HIS
OFFER? I’LL SO IM
AM' MAIL IT
T'MOKROW'
1. „Ég er svo hamingjusöm.
Skröggur ríður í burtu í leiú að þér
og svo heyrist ekkert frá ykkur 1
heila tíu daga“. „Svona, svona. Jafn-
aðu þig og svo skal eg segja þér alla
söguna.
2. Eftir að Kalli hefur sagt frá
gullæðinni, námurænigjunum og til-
boðinu í gullæðina. „5000 dollara“?
Engan kjánaskap. Þú tekur boðinu“.
„Fjandakornið. Ég vissi að hún segði
þeSca“.
3. „Hæti u þessu nöldri, Skröggur.
Ég er að skrifa til gullhreinsunar-
stofunnar og segja beim að ég taki
tilboðinu. Ég set það í póstinn á morg
ijn.“
„Ég ætla að fara með þér. Ég get
ef til vill fengið þig til að brey' a um
skoðun áður en það er um seman.“