Morgunblaðið - 11.06.1965, Blaðsíða 24

24
MORCUNBLAÐIÐ
Föstudagur 11. maí 1965
CEORCETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
1. KAFLI
Brytinn þekkti strax einka-
bróður frúarinnar, að því er hann
sagði hinum ómanngleggri und-
irmönnum sínum. Hann hneigði
sig djúpt fyrir Sir Horace, og
tjáði honum, frá eigin brjósti,
að enda þótt hennar náð væri
ekki til viðtals fyrir fjarskyldari
aðila, myndi henni ánægja að
taka á móti honum. Sir Horace,
sem lét sér fátt um þessa undir-
gefni finnast, rétti yfirhöfn sína
að öðrum þjóninum og hatt sinn
og staf hinum, fleygði hönzkun
um sínum á marmaraborðið, og
sagðist ekki efast um þetta og
hvernig liði Bassett á heilsunni?
Brytinn, sem stríddi milli ánægj
unnar yfir, að nafn hans skyldi
munað og vanþóknunarinnar yf-
ir kæruleysislegri framkomu Sir
Horace, sagði, að heilsan væri
eftir vonum, og það gleddi sig að
sjá, að Sir Horace virtist ekki
deginum eldri en síðast þegar
hann hafði þá æru að kynna
hennar náð komu hans . . . með
léyfi að segja. Hann gekk síðan
á undan, hægt og hátignarlega,
upp skrautlega stigann til Bláa
Salarins, þar sem lafði Ombers-
ley hálfdottaði á legubekk við
arininn, með sjal yfir fótunum
og húfuna greinilega hálffleytta.
Hr. Dassett, sem tók eftir þessu,
tilkynnti komuna í skipandi tón,
eftir miklar ræskingar og hósts-
Sir Horace Stanton-Lacy, yð-
ar náð.
Frú Ombersley hrökk upp af
svefninum, starði kring um sig
sem snöggvast, eins og hún átt-
aði sig ekki á neinu, greip í húf-
una, og æpti síðan veiklulega: —
Horace!
— Halló! Lizzie, hvernig er
heilsan? sagði Sir Horace og
gekk yfir gólfið og skellti lófan-
um á öxl systur sinnar.
— Guð minn góður, hvað þú
gerðir mig hrædda, sagði hennar
náð og tók tappann úr ediks-
glasinu, sem hún hafði jafnan
innan seilingar.
Brytinn hafði horft á þessi um
brot með þolinmæði, lokaði dyr
unum að systkinunum, sem nú
höfðu hitzt aftur og fór til að til-
kynna undirmönnum sinum, að
Sir Horace væri höfðingsmaður,
sem væri mikið erlendis, og að
því er honum hefði verið tjáð,
væri hann í utanríkisþjónust-
unni og hefði með höndum starf,
sem væri ofar þeirra skilningi.
En á meðan var höfðingsmað
urinn að hlýja frakkalöfunum
sínum við arininn, taka í nefið og
segja systur sinni, að hún væri
tekin að fitna. — En við yngj-
umst nú hvorugt okkar, bætti
hann við til þess að draga úr
orðunum.
Stór, gylltur spegill var á
veggnum gagnvart arninum og
um leið og Sir Horace talaði, lét
hann augun dvelja ofurlítið við
sína eigin mynd, ekki þó af hé-
gómaskap, heldur með velvilj-
aðri gagnrýni. Þessi fjörutíu og
fimm ár höfðu farið vel með
hann. Ef hann hefði fitnað eitt-
hvað, þá gerði hæð hans, sem var
vel yfir meðallag sitt til þess að
láta ekki á því bera. Hann var
glæsilegur maður að vallarsýn
og jarpa hárið var enn laust við
alla gráa lokka. Hann gekk allt
af glæsilega til fara, en hann
var alltof greindur til þess að
hlaða á sig skrauti, sem hefði
gert líkamlega misbresti enn
meir áberandi.
Systir hans tók þessari mein-
lausu aðfinnslu rólega. Tuttugu
og sjö ára hjónaband hafði skilið
eftir merki sín á henni, og átta
sinnum hafði hún sannað reikuí
um eiginmanni sínum ást sína
með erfingja, svo að hún var
löngu hætt að hugsa um eigið
útlit. Heilsan hjá henni var ekki
betri en góð og lundarfar hennar
var hóglegt og meinlaust, og hún
var vön að segja, að þegar maður
væri orðin amma, væri tími til
kominn að hætta að hugsa um
útlitið á sér.
— Hvernig líður Ombersley?
spurði Sir Horace, meir af kurt-
eisi en áhuga.
— Hann er aldrei frír við gigt
ina, en annars er hann þolan-
legur til heilsunnar.
Sir Horace tók orðin eins og
hann taldi þau töluð. — Hann
drekkur of mikið, sagði hann og
kinkaði kolli. — Hann hlýtur
annars að vera kominn að sext-
ugu, svo að ég vona, að þú sért
laus við hin vandræðin, er það
ekki?
— Nei, nei, flýtti systir hans
sér að segja. Hliðarhopp Om-
berleys lávarðar voru að Vísu
hvimleið þegar þau voru framin
fyrir allra augum, eins og oftast
var, en samt hafði hún aldrei
tekið sér þau sérlega nærri. En
þar með var ekki sagt, að hana
langaði neitt til að ræða þau við
bróður sinn, svo að hún veik tal
inu við og spurði hann, hvaðan
hann kæmi.
— Lissabon, sagði hann og
fékk sér aftur í nefið.
Frú Ombersley varð dálítið
hissa. Það voru liðin tvö ár síð-
an hinu langvinna Spánarstríði
lauk, og henni fannst, að seinast
þegar hún hafði heyrt af Horace,
hafði hann verið í Vín, og þá
vafalaust tekið þátt í ráðstefn-
unni þar, bak við tjöldin, en sú
ráðstefna hafði tekið sviplegan
enda, þegar Skrímslið slapp frá
Elbu. — Ó! sagði hún, eins og
utan af þekju, — auðvitað áttu
hús þar! Því var ég alveg búin
að gleyma! Og hvernig líður elsk
unni henni Soffiu?
— Sannleikurinn er sá, sagði
Sir Horace, um leið og hann lok
aði tóbaksdósunum og stakk
þeim í vasa sinn, — að ég er ein
mitt hingað kominn vegna henn
ar Soffíu.
Sir Horace hafði verið ekkill
í fimtán ár og allan þann tíma
hafði hann aldrei leitað aðstoðar
systur sinnar við uppeldið á dótt
ur sinni, og jafnan látið óum-
beðnar ráðleggingar hennar eins
og vind um eyrun þjóta, en þessi
orð hans gerðu hana órólega.
Hún sagði: — Já, Horace. Elskan
hún Soffía- Það hljóta að vera
komin fjögur ár eða meira, síðan
ég hef séð hana. Hvað er hún
orðin gömul? Hún hlýtur að vera
farin að nálgast samkvæmisald
urinn!
— O, hún er nú lengi búin að
vera á honum. Hefur víst aldrei
verið annað. Hú,n er tvítug.
— Tvítug? æpti frú Ombers-
ley, bg tók að reikna á huganum.
— Já, hún hlýtur að vera það,
því að hún Cecilía mín er nýorð
in nítján og ég man, að hún Soff
ía þín fæddist næstum ári fyrr.
Guð minn góður- Blessunin hún
Maríanna! Ó, hún var svo yndis-
leg manneskja!
Með nokkurri fyrirhöfn dró
Sir Horace upp myndina af kon-
unni sálugu í huganum. — Já,
það var hún, samþykkti hann. —
En manni hættir til að gleyma.
Soffía er ekki mjög lík henni.
Sækir meira til mín.
— Ég veit, hvað hún hefur ver
ið þér mikil huggun, andvarp-
aði frúin. — Og ég skil svo vel,
að ekkert gæti verið áhrifameira
en þessi ást þín á barninu.
— O, það fór nú heldur lítið
fyrir henni, svaraði Sir Horace.
— Ég hefði alls ekki haft hana
hjá mér cf hún hefði verið ó-
þæg. En það var hún aldrei . . .
Bezti krakki, hún Soffía!
— Já, sjálfsagt hefur hún ver-
ið betur komin í einhverjum fín
um skóla . . .
— Ekki aldeilis! Hún hefði
aldrei getað orðið fín frökenar
tepra, sagði Sir Horace kulda-
lega. — Og auk þess er of seint
að fara að lesa yfir mér um það
mái! En sannleikurinn er sá,
Lizzie, að ég er í dálítilli beyglu.
Ég ætla að biðja þig að sjá um
hana Soffíu meðan ég er í Suð-
ur-Ameríku-
— Suður-Ameríku? gapti frú
Ombersle.y.
— Brasilíu. Ég býst nú ekki
við að verða lengi, en ég get bara
ekki tekið hana Soffíu litlu með
mér og ég get ekki skilið hana
eftir hjá Tilly, af því að Tilly
er dauð. Dó í Vín fyrir einum
tveimur árum. Djöfulsins óleik-
ur, sem húr, gerði mér með því,
en líklega hefur það nú ekki ver
ið viljandi.
— Tilly? sagði frú Ombersley
og vissi hvorki upp né niður.
— Æ, guð minn góður, Elisa-
bet, vertu ekki að éta eftir hvert
orð, sem ég segi! Það er leiðin-
legur ávani. Ungfrú Tillingham,
kennslukonan hennar Soffíu.
— Guð minn góður- Ætlarðu
þá að segja mér, að barnið hafi
enga kennslukonu?
— Vitanlega ekki. Og þarfnast
hennar heldur ekki. Ég náði allt
af í . einhverja verndarengla
handa henni, þegar ég var í Par-
ís, og í Lissabon er engin þörf
á þeim. En ég get ekki látið
hana ganga sjálfala í Englandi.
— Nei þó ekki væri! En Hor-
ace minn góður, enda þótt ég
vildi allt fyrir þig gera, er ég
ekki alveg viss . . .
— Bull og vitleysa, sagði Sir
Horace hressilega. — Hún gæti
vertið ágætis félagi fyrir hana
dóttur þína . . . hvað hún nú
heitir . . . Cecilía. Hún er ágætis
sál og ekkert illt til í henni!
Þetta hrós frá föðurnum kom
systur hans til að depla augum
og stynja upp einhverjum ves-
ældarlegum mótmælum, en hann
lét sem hann heyrði það ekki.
— Og það, sem meira er, hún
gerir þér enga erfiðleika. Hún
hefur höfuðið á réttum stað, hún
Soffía mín. Þú skalt engar á-
hyggjur hafa af henni.
Samkvæmt kynnunum af bróð
ur sínum gat frú Ombersley vel
trúað þessu, en sjálf var hún
eins og hann, geðgóð og kærulít
il, svo að hún stillti sig um öll
mótmæli. — Já, ég er viss um,
að hún er indælis stúlka, sagði
hún. — E . . . skilurðu Horace
— Og svo er hitt, að við verð-
um að fara að sjá henni fyrir
manni, hélt Sir Horace áfram og
settist á stól við arininn. — Ég
vissi alltaf, að ég gat reitt mig á
þig. Enda ertu frænka hennar!
Og eina stystirin mín í þokka-
bót!
— Mér hefði ekki verið það
nema ánægja -að koma henni á
framfæri í samkvæmislífið, sagði
frú Ombersley, dreymandi. —
En gallinn er sá , . . að ég er
dálítið hrædd um, að . . . þú
skilur, að þetta var afskaplega
kostnaðarsamt með hana Cecil-
íu mína í fyrra, og svo giftingin
blessunarinnar hennar Maríu
skömmu áður, og svo að koma
honum Hubert til Oxford og hon
um Theodór litla til Eton.
— Ef þú ert að hugsa um kostn
aðinn, Lizzie, þá skaltu hætta
því, af því að ég skal kosta alla
vitleysuna. Og þú þarft ekki að
kynna hana við hirðina, því að
það skal ég sjá um, þegar ég kem
heim aftur, og ef þú nennir því
ekki, skal ég fá einhverja aðra
hefðarfrú til að gera það. En það,
sem mér liggur á hjarta í bili,
er að hún fái að vera með telp-
unum þinum og umgangast við-
eigandi fólk . . . þú veizt, hvað
ég á við.
— Auðvitað veit ég það, og
hvað fyrirhöfnina snertir, þá er
hún engin. En ég er bara hrædd
um, að'ég sé alveg ónýt í þetta.
Þú skilur . . . við erum ekki mik
ið í samkvæmum . . . og höld
um þau sjaidan.
— Með svona stelpnahóp ætt
uð þið að gera það, sagði Sir
Horace blátt áfram.
— Já, én ég hef bara engan
stelpuhóp, mótmælti hún. — Sel
ina pr ekki nema sextán ára og
Gertrude og Annabel eru tæpast
komnar út úr barnaherberginu.
— Ég skil, hvað þú ert að fara,
sagði Sir Horace góðlátlega. Þú
ert hrædd um, að hún skyggi á
Cecilíu. En vertu aldeilis óhrædd!
Hún Soffía mín er engin fegurð
aropinberun! Að vísu er hún
fullgóð . . . meira að segja vil
ég meina, að hún sé sæmilega lag
leg, en hún dóttir þín er miklu
meira. Eða það minnir mig hún
væri, þegar ég sá hana í fyrra.
Og mér fannst alltaf hann Om-
varstu nú aldrei yfir meðallagi!
Ogmé r fannst alltaf hann Om-
bersley þinn heldur svona kauða
legur.
Borgarnes
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannsson, Borgarbraut
19. — Blaðið er í lausasölu á
þessum stöðum í bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzínsölu
SHELL við Brákarbraut og
Benzínsölu Esso við Borgar-
braut.
Stykkishólmur
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Tanga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunölaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
simi 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess i bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allaii Eyjafjörð
Á Egilsstöðum
HJÁ Ara Björnssyni í Egils-
staðakauptúni er tekið á
móti áskrifendum að Morg-
unblaðinu. Þar í kauptún-
inu er Morgunblaðið selt
gestum og gangandi í Ás-
bíói og eins í Söluskála kaup
félagsins.
JAMES BOND
í í í
Eftir IAN FLEMINC
— Þér viljið gera mig að fjárhættu-
spilara, herra?
Einmitt, en það eru miklar fjár- hæðir lagðar undir. Þú átt að fara í
spilavítið í Royale-les-eaux.