Morgunblaðið - 25.06.1965, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Fostu'dagirr 25. júnf 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
Hr. Rivenhall gnísti tönnum,
svo að næstúm mátti heyra.
Allt í einu fór Soffía að hlæja.
— Æ, vertu nú ekki svona vit
leysislega önugur, frændi, bað
hún. — f>ú veizt vel, að hestarn-
ir þinir eru alveg jafngóðir eftir!
Viltu þá hjálpa mér til að velja
mér hesta handa sjálfri mér?
— Ég vil engan þátt taka í
annarri eins vitleysu! svaraði
hann hranalega.
Soffía tók þessu með jafnaðar-
/ geði. — Gott og vel. Kannski þér
takist betur að útvega mér
æskilegan eiginmann. Ég er til í
það og mér skilst, að þú hafir
nokkra hæfileika á því sviði.
— Ertu alveg blygðunarlaus?
spurði hr. Rivenhall.
— Já, sannarlega. Og ég er al-
veg viss um, að það gengi
fram af þér, ef þú vissir það allt!
— Já, það mundi það áreiðan-
lega!
— En ég veit nú, góði frændi,
að ég þarf ekki að sýna neina
■ sérstaka hæversku, þegar þú átt
í hlut. í>ú ættir nú að ná mér í
almennilegan eiginmann. Ég er
ekkert sérlega vandlát, og læt
mér alveg nægja þó hann sé
ekki nema svona rétt miðlungi
dyggðugur.
Hr. Rivenhall, svaraði um leið
og hann beygði fyrir horn og
sýndi frænku sinni, hvernig það
mætti gera, svo að ekki munaði
nema þumlungi: — Ekkert skyldi
vera mér meiri ánægja en að
gifta þig einhverjum manni, sem
gæti lagað verstu kenjarnar í
þér.
— Þetta var gott hjá þér, sagði
Soffía hrósandi. — En ‘ hvernig
hefði farið, ef einhver flækings-
hundur hefði farið yfir götuna,
eða þá einhver vesalingurinn?
Hr. Rivenhall igat ekki allskost-
ar leynt skopskyni sínu. Hann
stillti sig samt að mestu um að
hlæja, en svaraði: — Alveg finnst
mér það merkilegt, að enginn
skuli enn vera búinn að kyrkja
þig.
Hann fann, að frænka hans
veitti honum enga eftirtekt. Hún
leit frá honum og áður en hann
gæti séð, hvað það var svona
merkilegt, sem hún var að horfa
á, hafði hún sagt: — Æ, viltu
stanza snöggvast? Ég kom þarna
auga á gamlan kunningja!
Hann gerði eins og hún bað,
en sá þá, og um seinan, hver það
var, sem kom stikandi í áttina til
þeirra yfir strætið. Það var ekki
hægt að villast á þessu fagra
vaxtarlagi og gullna hárinu sem
kom í ljós þegar maðurinn tók
ofan hattinn. Hr Augustus Fawn-
hope hafði séð, að konan í vagn-
inum var að veifa til hans,
stanzaði, tók ofan og horfði
spyrjandi á Soffíu.
Því varð ekki neitað, að mað-
urinn var fallegur. Hárið liðað-
ist eðlileiga frá íölu enninu, og
allt andlitið var eins og einhver
meistari höggmyndalistarinnar
hefði mótað það. Hann var með-
al hár vexti og hefði ekki þurft
að gera neinar megrunarráðstaf-
anir til þess að varðveita grann-
an vöxt sinn. Ekki að honum
hefði nokkurntíma dottið það í
hug, því að það mátti segja mann
inum til hróss, að hann hugsaði
aldrei um útlit sitt. Vel kynni
hann að hafa tekið eftir þeirri
aðdáun, sem hann vakti, en hann
var svo uppfullur af þeim metn-
aði sínum að verða stórskáld, að
hann tók lítið eftir því, sem sagt
var við hann eða um, og það
játuðu jafnvel óvinir hans, eins
og t.d. hr. Rivenhall. <
Hr. Fawnhope hafði enga hug-
mynd um, hver konan var, sem
rétti honum höndina, svona vin-
gjarnlega. En hann tók samt
kveðjunni með sinni lágu og
dreymandi röddu.
13
— Brússel, sagði Soffía. — Við
dönsuðum saman á dansleiknum
hjá hertogafrúnni af Richmond,
munið þér ekki eftir því? Nú,
þér þekkið þá hann frænda
minn, hr. Rivenhall? Ég er nú
eins og stendur hjá föðursystur
minni á Berkeleytorginu. Þér
verðið að heimsækja okkur. Ég
veit, að frænka verður afskap-
lega hrifin af því.
— Já, auðvitað man ég eftir
yður, sagði hr. Fawnhope, og
gætti þar meir kurteisi en sann-
sögli. — Gaman að hitta yður
aftur, og það svona óvænt!
Vitanlega neita ég mér ekki um
þá ánægju að koma við á Berkely
torginu!
Hann hneigði sig og dró sig í
hlé. Gráu hestarnir, sem voru
orðnir jafn óþolinmóðir og hús-
bóndi þeirra, þutu af stað. Hr.
Rivenhall sagði: — En hvað það
var gaman fyrir þig að hitta
gamlan kunningja, svona strax
eftir að þú kemur hingað!
— Já, var það ekki?
— Ég vona, að hann komist að
því, hvað þú heitir, áður en hann
fer að heimsækja þig! eins og
þú varst að bjóða honum!
Varir hennar kipruðust, en hún
svaraði, köld og róleg: — Já,
vertu viss, ef hann finnur það
ekki út sjálfur, verður *einhver
til þess að segja honum það!
— Þú kannt ekki að skammast
þín, svaraði hann, og var vond-
ur.
— O, svei! Þetta segirðu bara
af því að ég tók hestana þína.
En hvað um það. Það skal ég
ekki igera oftar.
— Það skal ég nú sjálfur sjá
um, hreytti hann út úr sér. —
Lofðu mér að segja það, kæra
frænka, að þú hefðir betra af því
að vera ekki að skipta þér neitt
af málefnum mínum eða fjöl-
skyldunnar.
— Það gleður mig að heyra,
sagði Soffía, því ef mig skyldi
einhverntíma langa til' að þókn-
ast þér, þá veit ég alveg upp á
hár, hvernig ég á að fara að því.
Ekki að ég telji það líklegt, en
það er alltaf gott að vera við öllu
búinn.
Hann leit við oig beint á hana,
með augun hálflokuð og svip-
urinn í þeim ekki sem viðkunn-
anlegastur. — Ertu að hugsa um
að vera svo vitlaus að ætla að
fara að bjóða mér út? sagði hann.
— Ég get ekki verið að látast
vera að misskilja þig, frænka
og ég ætla líka sjálfur að tala
við þig í fullri meiningu. Ef þú
heldur, að ég lofi þessum hvolpi
að giftast systur minni, áttu erm
mikið eftir að læra!
— O, seisei! saigði hún. —
gættu hestanna þinna og vertu
ekki áð segja neina vitleysu við
mig!
5. kafli.
— Jæja, þetta var nú ekki svo
slakt á einum morgni, sagði
Soffía.
Hr. Rivenhall var ekki eins
ár.ægður. Mömmu hans -leiddist
það sárlega, að það virtist fjarri
öllum sanni, að hann hefði ving-
azt við þessa frænku sína, en
hugsaði hinsvegar til þess með
hryllingi, að þau yrðu að hýsa
hana mánuðum saman. — Ég
segi þér alveg satt, að þetta get-
ur aldrei gengið, sagði hann. —
Hamingjan sjálf má vita, hversu
lengi frændi verður erlendis. Ég
vona bara, að þú þurfir aldrei að
sjá eftir því að hafa tekið þessa
dóttur hans að þér. Því fyrr sem
þú getur uppfyllt ósk hennar og
komið henni út, í hendurnar á
einhverjum fátækum ræfli, því
betra fyrir okkur hin!
— Guð minn góður, Charles!
Hvað getur hún hafa gert til að
gera þig svona vondan við hana?
Hann svaraði því enigu beint,
en lét þess bara getið, að Soffía
væri ósvífinn þverhaus, og svo
illa uppalin, að hann efaðist um,
að nokkur maður yrði svo vit-
laus að sækjast eftir henni. Móð-
ir hans spurði hann ekki frekar
út úr misgerðum Soffíu, en
stakk þess í stað upp á undir-
búningi undir að koma henni út,
en það var að halda kvöldboð
með dansi á eftir. — Ég á ekki
við neina stórveizlu, flýtti hún
sér að bæta. við. Kannski eins og
tíu pör og bara í dagstofunni.
— Já það skaltu gera. Það los-
ar þig að minnsta kosti við að
að bjóða þessum Fawnhope!
— Já, vitanlega, samþykkti
hún.
— En ég ætti að vara þig við
því, sagði hann, að við hittum
hann í mongun. Frænka mín
heilsaði honum eins og gömlum
og góðum kunningja, og bauð
honum að heimsækja sig hérna.
— Ó, hjálpi mér! Það gat ekki
hitzt verr á. En ég þykist alveg
vita, að hún þekki hann, því að
hún var með honum pabba sínum
í Briissel í fyrra.
— Hún! sagði Charles með fyr-
irlitningu. Hann hefur ekki
meiri hugmynd um hana en um
keisarann í Kína. En þar fyrir er
hann viss með að koma. Og það
verður þú að sjá um, því að ég
vil ekki koma nærri því!
— Með þessari. ósanngjörnu
athugasemd stikaði hann út úr
stofunni, og lofaði henni að
brjóta heilann um, hvernig hún
ætti að „sjá um“ morgunheim-
sókn ungs manns af háum stig-
um og son einnar beztu vinkonu

/
3S*S-
C08PER
— Hér er ekki jólalegt
hennar. Hún komst að þeirri
niðurstöðu, að hann væri álíka
ófróður og hún sjálf um þetta og
hætti að hugsa um það ,en sneri
sér í staðinn að skemmtilegra
viðfangsefni, þ.e. hverjum hún
ætti að bjóða í kvöldsamkvæm-
ið, — fyrsta samkvæmið sem hún
hafði haldið í heila tvo mánuði.
En svo truflaðist hún við það,
að frænka hennar kom inn.
Minnug þess, sem Charles hafði
látið sér um munn fara, spurði
hún Soffíu með uppgerðar-
strangleika, hvað hún hefði gert
til þess að angra hann. Soffía hló
og gerði hana næstum agndofa
rneð því að segja, að hún hefði
ekkert gert annað en það að stela
frá honum vagninum og aka um
miðborgina í hálftíma.
— Soffía! Og með þá gráu hans'f'C
Charles!! Þú mundir ekkert ráða
við þá.
— Sannast að segja, þá átti ég
nú fjandans bágt með þá, játaði
Soffía. Æ, fyrirgefðu. Þetta kem-
ur allt af því að vera með Sir
Horace . . . ég veit, að ég tek
stundum stórt upp í mig, en ég
er samt alltaf að.reyna að hafa
hemil á þessum tunguskratta
mínum. En hugsaðu ekki um
þessi gæludýr hans Charles. Og
hann jafnar stg fljótlega. Ég er
alveg viss um, að ef hann hefði
ekki farið að trúlofa sig þessari
leiðindaskjóðu, væri hann ekki
nærri eins leiðinlegur sjálfur.
— Æ, Soffía mín. Ég skal játa,
að ég kann nú aldrei sérlega vel
við ungfrú Wraxton, hversu mik-
ið sem ég reyni.
— Þó ekki væri! sagði Soffía.
— Já, en ég ætti nú samt að
gera það, sagði frúin mæðulega.
Hún er svo ,góð í sér og ég er
viss um, að hún vill vera mér góð
dóttir. En þegar ég hugsa til
þess, að hún fari að eiga heima
hérna í húsinu innan skamms . . .
En ég ætti ekki að vera að tala
svona. Það er alveg óviðeigandi
og ég bið þig að gleyma því,
Soffía mín.
Soffía lét sem hún heyrði þetta
ekki, en endurtók: — Eiga heima
í húsinu? Þér getur ekki verið
alvara!
Frú Ombersley kinkaði kolli.
— Það er ekkert við það fyrir-
komulag að athuga. Auðvitað fá
JAMES BOND
Eftir IAN FLEMING
Bond skrifar sig inn á hótelið
undir fölsku heimilisfangi, en fer síð-
an í póstafgreiðsluna.
— Ég á von á símskeyti.
þau sína séribúð, en . . . Hún
þagnaði og andvarpaði.
Soffía leit fast á hana um
stund, en sagði ekki neitt. Frúin
reyndi að losa sig við þessa sorg-
arþanka og fór að tala um sam-
kvæmið, sem hún ætlaði að
halda. Frænka hennar tók undir
þær umræður með mestu hrifn-
ingu og ákafa og skipulagsgáfu,
sem gengu alveg fram af gömlu
konunni. Hvernig það gekk til, að
hún samþykkti hverja tillögu,
sem Soffía kom með, hafði hún
enga hugmynd um sjálf, né gat út
skýrt hvorki fyrir sjálfri sér né
Charles, en við lok viðræðnanna
fannst henni eins og engin gæti
verið almennilegri eða geðbetri
en Soffía frænka, og þá var hún
búin að samþykkja, að Soffía og
!ecilia hefðu allan veg og vanda
aí samkvæminu, og einnig hitt,
að Soffía — fyrirxhönd Sir Hor-
ace — héldi allan kostnað af því.
Borgarnes
Umboðsmaður Morgun-
blaþsins í Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannesson, Borgarbraut
19. — Blaðið er í Iausasölu á
þessum stöðum í bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzinsölu
SHELL við Brákarbraut og
Bcnzínsölu Esso við Borgar-
braut.
Búöardalur
fJtsölumaður MBL. í Búð-
ardal er Kristjana Ágústsdótt-
ir. Blaðið er líka selt í Benz-
ínafgreiðslu B.P. við Vestur-
iandsveg.
Stykkishólmur
UMBOÐSMAÐCR Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Xanga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunolaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
simi 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjaf jörð
Á Egilsstöðum
HJÁ Ara Björnssyni í Egils-
staðakauptúni er tckið á
móti áskrifendum að Morg-
unblaðinu. Þar í kauptún-
inu er Morgunblaðið selt
gestum og gangandi í Ás-
bíói og eins í Söluskála kaup
félagsins.