Morgunblaðið - 29.07.1965, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLADID
Fimmtudagur 29. júlí 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
Hann tók hönd hennar og
þrýsti hana, með nokkrum tauga
óstyrk. — Hún Cecilia sagði mér
írá eyrnahringunum þínum og
öllu uppistandinu út af þeim.
Voru það þeir? í>ví að ef svo
hefur verið, vil ég heldur segja
honum Charles alla söguna.
Soffgía sleppti takinu af hend-
inni og sagði rólega: — Já, þú
veizt það, Hubert, að mér fannst
það alltaf vitleysa af þér að
segja ekki honum Charles strax
frá þessu, því að hr. Wychbold
sagði mér einhverntíma, að til
einskis mans mundi hann fyrf
fara, ef sér lægi á. Og ef hann
treysti honum svona vel, hvort
hafðir þú ekki enn meiri ástæðu
til að gera það? En nú þy'kist ég
vita, að þið séuð betur á vegi
staddir án mín, svo að ég ætla
að fara.
Hún leit ekki á hr. Rivenhall,
til að sjá, hvaða áhrif ræða henn
ar hefði á hann, heldur gekk
beint út úr stofunni.
1 Því að ég er enn jafn ófróður
um það og ég hef verið.
— Ég fór með manni.... sem
ég þekki.... á einn stað í Pall
Mall og spilaði þar fjárhættuspil
...... og tapaði fjandans miklu.
— Æ, guð minn góður! Ég
hélt, að við værum búin að fá
nóg af slíku í fjölskyldunni.....
Gremjan í röddinni, sem var
allt í einu orðin svo harkaleg,
kom Hubert til að hopa á hæli
og verja sig bak við verndarmúr
ólundarinnar. Ég vissi nú, að þú
yrðir vondur, en mér datt ekki
í hug, að þetta væri svona slæmt.
Hefði ég bara ekki verið svona
fjandans óheppinn, en annars
spilar hver einasti maður fjár-
hættuspil nú á dögum.
39
En ræðan hafði haft sín áhrif.
Hr. Rivenhall sagði rólega: <— Ég
held ég viti, um hvað er að
ræða, en þú ættir heldur að segja
mér það. Var það Newmarket?
— Þ-að v r ennþá verra. Já,
ég tapaði peningum í Newmark-
et, en það var nú það minnsta.
Hr. Rivenhall benti á stól.
Seztu niður. Hvað var þá það,
sem enn var verra?
Hubert þá ekki boðið. Hræðslan
gerði hann herskáan í framkomu,
sem var hreint ekki í samræmi
við tilfinningar hans. — Það er
eins gott, að þú vitir það, að ég
sagði þér ekki frá öllum skuldun-
um mínum í fyrra.
— O, bölvaður bjáninn, sagði
bróðir hans, en án allrar beiskju
þó.
— Eg veit það, en þú sagðir..
Jæja, það þýðir nú ekki að vera
að tala um það héðanaf.
— Þú veizt, að ég meina ekki
allt, sem ég segi, þegar ég er
reiður. En ef allt þetta er tung-
unni í mér að kenna, þykir mér
fyrir því. Haltu áfram.
— Ég veit, að ég hefði átt að
segja þér það, tautaði Hubert.
— Og ég vildi óska, að ég hefði
gert það í staðinn fyrir að.....
Hann þagnaði, dró djúpt að sér
andann og hélt áfram: — Ég
helt, að ég mundi geta unnið
þetta upp. Ég veit vel, að það
var rangt, en hinir strákarnir..
— Jæja, ég skal þá ekki segja,
að það hafi verið rangt af þér.
En láttu mig vita, hvað það var.
Snöggvast virtist sem bróðir
hans ætlaði að koma með eitt-
hvert meinlegt svar, en hann
stillti sig og hleypti brúnum og
gekk út að glugganum. Eftir and
artak sneri hann sér við og sagði:
— Veiztu, hverju hann pabbi
er búinn að tapa í spilum?
Hubert varð hissa, því að það
efni hafði aldrei áður komið til
umræðu þeirra í milli. Hann
svaraði: — Nei,....... það er að
segja ég veit, að það er talsvert
mikið, en ég hef bara aldrei
heyrt hve mikið.
Hr. Rivenhall sagði honum
upphæðina.
Það varð alvöruþrungin þögn.
Loksins rauf Hubert hana. —
Já.... en.... þú ert ekki að
gera að gamni þínu, er það?
Hr. Rivenhall hló ofurlítið.
— Já, en hefurðu borgað þetta
allt, Charles?
— Varla það, en ég jafnaði
nokkuð af því,_en svo hvílir mik-
ið á eigninni. Ég þarf nú ekki að
útskýra það allt fyrir þér. En
nú, þegar pabbi hefur fengið mér
öll umráð í hendur, hef ég von
um að geta dregið okkur upp úr
svaðinu.j En að þurfa alltaf að
vera að finna einhver úrræði og
semja og ráðgast við ráðsmann-
inn okkar er fjandans plága.
— Það mætti segja mér. Hlust
aðu nú á, Charles: Mér finnst
fjandans leitt, að þú skyldir
þurfa að fá mig ofan á allt hitt.
Charles gekk aftur að skrif-
borðinu. — Ég veit það. Þessi
skuld þín er vltanlega engin
ósköp, en ef þú skyldir líka hafa
spilafíknina í þér, þá.......
— Það hef ég ekki. Það þarftu
ekki að vera hræddur um, því
að ég sækist alls ekki eftir að
spila, og ég get fullvissað þig
um, að ég hafði enga ánægju af
að fara í þessi déskotans spila-
víti. En hvers vegna sagðirðu
mér ekki af þessu? Ég er enginn
krakki. Þú hefðir átt að segja
mér frá því.
Hr. Rivenhall leit á hann,
hálfbrosandi. Já kannski hefði
ég það, sagði hann hóglega. — En
því færri, sem um þetta vita,
því betra. Jafnvel mamma veit
það ekki allt.
— Mamma! Nei, ég skyldi nú
halda það. En ég hefði átt rétt
á að fá að vita það, því að þá
hefði ég ekki hagað mé eins og
ég gerði. En það er ekxi nema
þér líkt, Charles, að taka allan
baggann þér á herðar, og halda,
að enginn geti neitt gert nema
þú sjálfur. Ég er alveg viss um,
að ég gæti hjálpað þér á ótelj-
andi vegu. Mér finnst ég ætti að
hætta strax við Oxford, og
finna mér einhverja viðunanlega
stöðu, eða þá fara í herinn.......
nei, það gengur ekki, því að þá
yrði ég að kaupa mér liðsfor-
ingjatign og sama er að segja um
riddaraliðið eða lífvörðinn.......
— Nei, það gæti aldrei gengið
sagði bróðir hans og honum var
ofurlítið skemmt, þótt hann
kæmist við í aðra röndina. — En
viltu nú samt gera mér þann
greiða að vera kyrr þar sem þú
ert! Við erum ekki alveg að
þrotum komin enn. Ertu svo vit-
laus að halda, að ég vilji ekki
fyrst og fremst koma ykkur
Theódór og stelpunum áfram, og
láta ykkur ekki gjalda fyrir
þessa bölvaða vitleysu í karlin-
um? Ef þú vilt hjálpa mér að
reka eignina, þá máttu það, og
ég verð feginn, því að Eckmgton
er tekinn fast að eldast. Ég get
ekki losað mig við hann, af því
að hann er búinn að vera svo
lengi hjá okkur, og hann tæki sér
það svo nærri, en það er orðið
lítið gagn í honum, og ég trúi
enn ekki neitt á hann Badsey.
Hefurðu nokkurt viðskiptavit?
— Það veit ég nú ekki, en ég
gæti lært á það, svaraði Hubert
einbeittur. — Þú getur kennt
mér, þegar ég kem í sumarfríið.
Og mundu svo, Charles, að lofa
mér að fylgjast með öllu.
— Vitanlega. En þú hefur
bara ekki lofað mér að fylgjast
með öllu hjá þér. Hvenær tap-
aðirðu öllum þessum peningum?
Ekki nýlega þykist ég vita?
— Það var um jólin. Það er
bezt, að ég segi þér alla söguna.
Ég fór til okrarafants, og fékk
lánuð hjá honum fimm hundruð
pund í sex mánuði. Ég vonaði
að græða þetta allt aftur og
Tjarnargata
Tómasarhagi
Blaðburðarfólk
óskast til blaðburðar í eítirtalin hveríi
JMtaQGmtfclitfrfjfr
Sími 22-4-80
— Nei, ég er ekki að dansa TWIST, það er skammhlaup í gítarnum.
meira til, í Newmarket. Og hel-
vítis bykkjan kom ekki einu
sinni inn. Hann sá svipinn á bróð
ur sínum og sagði: — Þú þarft
ekki að líta svona á mig, því að
þetta geri ég aldrei oftar á æv-
inni. Auðvitað hefði ég heldur
átt að koma til þín, en....
— Það hefðirðu átt að gera og
að þú gerðir það ekki, er víst
meira mér að kenna en þér.
— Það veit ég nú ekki, sagði
Hubert, vandræðalegur. — Ég
býst nú við, að ef ég hefði þekkt
þig betur, þá hefði ég gert það.
Soffía sagði strax, að það hefði
ég átt að gera, og hamingjan
skal vita, að ef ég hefði haft
nokkra hugmynd um, að hún ætl
aði að fara svona að, hefði ég
strax komið hlaupandi til þín.
— Þú baðst hana þá ekki um
þessa peninga?
— Guð minn góður, Charles!
Þú heldur væntanlega ekki, að
ég hefði farið að slá hana um
peninga?
— Nei, það datt mér nú ekki
í hug. Og heldur ekki hélt ég,
að við þekktumst að svo illu, að
..... Jæja, sleppum nú því, en
hvernig vissi Soffía af þessu, og
ef þú fékkst ekki lánað hjá
henni, til hvers var hún þá að
selja eyrnahringana sína?
— Hún gat sér þess tíl, að ég
væri í verstu vandræðum. Og
hún píndi það upp úr mér, og
þegar ég sagði henni, að ég vildi
ekki leita til þín, bauðst hún til
að lána mér peninga. Auðvitað
afþakkaði ég það. En hún vissi
hvar Goldhanger átti heima, og
án þess að segja mér, hvað hún
hefði í hyggju, fór hún sjálf til
hans, og náði í skuldabréfið mitt
og hringinn. Því að ég þurfti að
veðsetja smaragðshringinn hans
Stanton-Lacy afa, skilurðu. Ég
veit ekkert, hvernig hún fór að
þessu, því að hún sver, að hún
hafi ekki greitt fantinum einn
skilding í vexti. Hún er mesti
foráttu kvenmaður, sem ég hef
fyrir hitt. En auðvitað þoldi ég
þetta ekki, eins og þú getur
nærri.
— Að Soffía hafi farið til ok-
urkarls? sagði hr. Rivenhall og
trúði ekki sínum eigin eyrum,
— Bull og vitleysa! Það hefði
hún aldrei gert!
■— Hún er nú ekki vön að
ljúga, og þetta sagði hún sjálf,
sagði Hubert.
Nokkrum mínútum síðar sat
Soffía í Gulu stofunni og var að
lesa, þegar hr. Rivenhall kom
inn, lokaði á eftir sér dyrunum
og sagði vafningalaust: — Ég
virðist vera þér heldur betur
skuldugur frænka. Já, Hubert
hefur sagt mér alla söguna. Ég
veit varla, hvað ég get sagt við
þig.
— Þú skuldar mér alls ekki
neitt, sagði Soffía. Þú hefur skil-
að mér aftur eyrnahringunum.
Og svo er ekki meira um þetta
að segja. Þú veizt að ungfrú
Wraxton er inni í setustofunni
ásamt móður þinni og Bromford
lávarður er líka í heimsókn.
Þessvegna flúði ég hingað.
— Jú, það er ýmislegt um
þetta að segja, sagði hann. —
Ég vildi, að þú hefðir sagt mér
frá því.
— Þú gætir væntanlega ekki
ætlazt til, að ég færi að kjafta
frá leyndarmáli Huberts við þig.
En þar fyrir máttu ekki halda,
að ég hafi hvatt hann til að leyna
þig þessu. Ég áminnti hann alvar
lega um að segja þér frá þessari
klípu, sem hann var í, en hann
virtist vera svo hræddur við
það, að ég ámálgaði það ekki
frekar. Hún sá hörkusvipinn á
andliti hans og bætti við: — Ég
býst við, að svona sé það oft
milli bræðra, sem eru mjög mis-
aldra. Og þú getur nú stundum
verið hræðilegur, ekki satt?
— Það mætti virðast svo. En
þú mátt ekki halda, að ég sé
þér ekki þakklátur. En ég bara
skil ekki í hvernig þú komst að
þessari klípu, sem hann var kom-
inn í.....
— O, það var nú ekki svo
mikill vandi.. Drenggarmurinn
hafði verið eins og tröllriðinn,
allan þennan tíma, síðan ég kom
til London. Og eftir að hann
kom frá- Newmarket, var alveg
greinilegt, að eitthvað slysalegt
hafði komið fyrir hann. Hann
vildi nú ekki trúa mér fyrir því,
en svo sagði hann mér loksins
alla söguna, þegar ég hótaði að
segja þér frá þessum grun mín-
um.
Hann leit fast á hana. — Ég
veit, að ég hefði sjálfur átt að
sjá, að Hubert lá eitthvað þungt
á hjarta.
JAMES BOND * * * Eftir IAN FLEMING
Bond býr sig undir mesta fjár- vítinu. Honum gengur vel og hann maður leggur undir á sömu tölur og
hættuspil sitt við „rúllettuna“ í spila- vinnur 1.100.000 franka. Og annar Bond og nýtur góðs a£
Blaðið kostar I
5
krónur
í lausasölu