Morgunblaðið - 31.07.1965, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 81. Jfllf 1985
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
— Nei, svo mikill vesalingur hafði verið í tygjum við ungan
er ég ekki, svaraði Soffía og
hláturinn skein út úr augum
hennar. — Charles vottar það
með mér, ef hann kann satt orð
að segja, 'að ég hvorki veinaði
né tókst á loft! Sir Horace vandi
mig af svoleiðis ósiðum, með
því að gefa mér rækilega utan
ondir.
— I>ér eruð okkur öllum öðr-
um áreiðanlega fyrirmynd, sagði
ungfrú Wraxton meinfýsnislega.
— Það mætti öfunda yður af þess
ari járnheilsu og stillingu yðar!
Því miður er ég veikari fyrir, og
skal játa, að ég varð mjög óstyrk
á taugum af þessum óvenjulega
hávaða í húsinu. Eg skil ekki,
hvernig þú hefur getað tekið upp
á þessu, Charles! Eða á ungfrú
Stanton-Lacy raunverulega
þessa skammbyssu og var hún
að sýna þér skotfimi sina?
— Öðru nær, það var einmitt
ég, sem skaut svona klaufalega
fram hjá markinu. Má ég ekki
hreinsa hana fyrir þig, Soffía?
Hún hristi höfuðið og rétti út
höndina eftir byssunni. — Þakka
þér fyrir, en ég vil helzt hreinsa
hana og hlaða sjálf.
— Hlaða hana? æpti frú Om-
bersley. Þú ætlar þó ekki í al-
vöru að fara að hlaða þennan
voða aftur, Soffía?
Hubert hló. — Sagði ég þér
það ekki, Charles, að hún væri
voðakvenmaður? En heyrðu,
Soffía, hefurðu hana alltaf
hlaðna?
— Já, því að það er aldrei
að vita, hvenær ég þarf á henni
að halda, og hvaða gagn er í
óhlaðinni byssu? Og það er líka
vandi að hlaða hana. Hann Char-
les getur sjálfsagt gert það í ein-
um hvelli en það get ég ekki.
Hann rétti henni byssuna. —
Ef við förum til Ombersley í
sumar, verðum við tvö að hafa
skotkeppni! sagði hann. Og þeg-
ar hendur þeirra snertust um
leið og hann rétti byssuna, greip
hann í únlið hennar og hélt hon-
um fast, andartak. — Þetta var
skammarlegt af mér! sagði hann
og _ lækkaði röddina ofurlítið.
— $g bið þig fyrirgefningar....
og ég þakka þér!
13. kafli.
Það var svo sem engin von, að
þetta atvik gæti fallið ungfrú
Wraxton vel í geð. Það var eins
og einhvert leynimakk væri ko'm
ið á fót milli hr. Rivenhall og
frænku hans, sem hún var ekkert
hrifin af, því að enda þótt hún
elskaði hann ekki teljandi, og
hefði yfirleitt talið slíka tilfinn-
ingu langt fyrir neðan stöðu
sína, var hún einráðin að giftast
honum, og var að minnsta kosti
svo kvenleg að vilja ekki láta
hann líta í áttina til annarrar
konu.
Hamingjan hafði ekki brosað
neitt við ungfrú Wraxton. Hún
mann af óaðfinnanlegu ætterni,
sem hafði dáið úr bólumnd, áð-
ur en þau voru formlega trúlof-
uð. Nokrrir mennilegir aðals-
menn höfðu sýnt lit á að draga
sig eftir henni næstu tvo vetur
á giftingarmarkaðnum, því að
hún var löguleg og stóð til lögu-
legs arfs, en af einhverjum ástæð
um hafði enginn þeirra gert frek-
ar að, eins og eldri bróðir henn-
ar komst svo klaufalega að orði.
Bónorð hr. Rivenhalls hafði kom
ið einmitt þegar hún var farin að
örvænta um hag sinn, og því
hafði hún tekið þakksamlega.
Ungfrú Wraxton var alin upp við
ströngustu siðsemi, og hafði
aldrei alið með sér ósiðlegar,
rómantískar hugmyndir, og hafði
því sagt við pabba sinn, að hún
væri reiðubúin að taka bónorði
hr. Rivenhalls. Brinklow lávarð-
ur, sem hafði megnustu óbeit á
Ombersley lávarði, hefði áreið-
anlega ekki litið við bónorði hr.
Rivenhall, hefði ekki tímabært
andlát Matthew Rivenhall komið
til sögunnar. En eiginir þessa
gamla ríkisbubba voru ekki til
að f^rlíta, jafnvel ekki hjá lá-
vörðum af heilagasta tagi. Brink-
low lávarður hafði því tjáð dótt-
ur sinni, að hann samþykkti
þetta bónojrð, og frú Brinklow,
sem var enn strangsiðugri en
maður hennar, hafði brýnt fyrir
dóttur sinni, hver skylda henn-
ar væri og hvemig hún gæti von
að að bjarga Charles frá þessari
brokkgengu fjölskyldu hans.
Ungfrúin, sem hafði verið nám-
fús nemandi, lét ekki lengi undir
höfuð leggjast að benda Charles
á það, kurteislega, að faðir hans
væri nú ekki sem æskilegastur
tengdapabbi, og bróðir hans og
systur ekki stórum betri. Hún
léti stjórnast af hinum hreinustu
hvötum, er hún teldi, að slark
Ombersleys lávarðar og Huberts
væri Charles til ófarnaðar, og
hún fyrirleit frú Ombersley inni
lega, og þá ekki síður þessa til-
finningasemi Ceciliu, sem ætlaði
að fara að giftast staurblönkum
yngra syni. Hún taldi það vera
fyrstu skyldu sína að losa Char-
les sem allra mest við fjölskyld-
una, en stundum greip hana nú
samt sú hugmynd að reyna að
draga Ombersleysfjölskylduna
upp úr því svaði, sem hún var
komin í. Þegar hún svo trúlof-
aðist Charles, einmitt þegar hann
fram á sjónarsviðið, var eins og
breyting hefði orðið á tilfinning
um hans. Ungfrú Wraxton gat
ekki farið að blekkja sjálfa sig
með því að vanmeta hin skað-
vænlegu áhrif hennar á allt inn-
ræti Charles, og þar eð hún var
ekki sérlega vitur, þrátt fyrir
alla menntunina sína, reyndi hún
að berjast gegn þessu á ýmsan
þann hátt sem kom honum bara
til að setja upp kryppuna. Þegar
hún spurði hann, hvort Soffía
hefði gert honum grein fyrir för
sinni til Rundell & Bridge, og
hann tók svo mikið tillit til
frænku sinnar að segja henni
nokkuð af sannleikanum, fékk
illskan í henni tilefni til ræðu-
halda um hið spillta innræti Hu-
berts, sem væri að verða alveg
eins og hann pabbi hans, og óvið
eigandi framkomu Soffíu í mál-
inu, þótt í góðu skyni væri. Hr.
Rivenhall þjáist þegar nægilega
undir ásökunum sinnar eigin sam
vizku, og sagði bara: — Þetta er
mér að kenna. Ég hef verið vond-
ur við hann, svo að hann hefur
allt viljað heldur gera en koma
til mín í vandræðum sínum. En
ég vona, að þetta lagist í fram-
tíðinni. Og ég má þakka henni
frænku minni fyrir að hafa sýnt
mér fram á mína eigin villu. Ég
ætla að reyna að sjá til þess, að
hann Theódór litli venjist ekki
á að fara bak við mig, ef hann
lendir í vandræðum.
— Góði Charles, ég fullvissa
þig um, að þetta er nú of mikil
tilfinningasemi! sagði ungfrú
Wraxton huggandi. — Ekki átt
þú að bera ábyrgð á asnastrik-
um bræðra þinna.
—- Hann er stórkostlegur. Nú hef ég sönnun fyrir því að ég
giftist þér ekki aðeins vegna peninganna.
41
— Það er misskilningur hjá
þér, Eugenia. Ég er sex árum
eldri en Hubert, og þar sem
enginn veit það betur en ég sjálf-
ur, að pabbi mundi aldrei fara
að skipta sér af þessu eða okkur
öllum, verð ég að sjá um þá sem
yngri eru. Ég hika ekki við að
segja þetta við þig, þar sem þú
veizt alveg hvernig allt er í pott-
inn búið hjá okkur.
Hún svaraði hiklaust: — Ég
er sannfærð um, að þú hefur allt-
af gert skyldu þína. Ég hef tek-
ið eftir því, hvernig þú hefur
reynt að koma á betri reglu í
húshaldinu hjá föður þínum og
innræta honum smekk fyrir
reglusemi og skipulagi. Hubert
getur ekki verið í neinum vafa
var sem óðast að bjarga föður um skoðanir þínar í þetta skipti,
sínum úr kröggum hans, féllu og að fara að fyrirgefa hegðun
orð hennar í góðan jarðveg. Hún hans, sem mér finnst fyrir neðan
var að eðlisfari gleðilaus sál, upp | allar hellur, væri beinlínis óvið-
alin við skuggalegustu siðaregl- | eigandi. Framkoma ungfrú Stant-
ur, og gat því ekki séð nema allt on-Lacy, sem hefur sjálfsagt ver-
það versta í tilhneigingu glað- ‘ ið í góðu skyni gerð.stafaði af
lyndrar fjölskyldu til skemmt- snöggri hugdettu, sem getur ekki
ana og lífsnautnar. Charles, sem hafa stjórnast af samvizku henn-
var að glíma við hrúgur af skulda ar. Svo erfitt sem þetta hefur
kröfum, var tilleiðanlegur til að verið henni, er hitt þó óneitan-
trúa, að hún hefði þarna á réttu legt, að hún hefði þegar í stað
að standa. En síðan Soffía kom átt að segja þér frá öllu saman!
Að fara að greiða skuldir Hu-
berts á þennan hátt, er ekki til
annars en að ala á spilafíkn
hans. Ég er viss um, að augna-
bliks umhugsun hefði getað sann
fært hana um þetta, en því mið-
ur, þá held ég, að þrátt fyrir
marga góða kosti sé ungfrú
Stanton-Lacy ekki mikið fyrir
alvarlega umhugsun gefin.
Hann starði á hana og eitthvað
einkennilegt var í augnaráði
hans, sem henni var ofvaxið að
skilja. — Ef Hubert hefði trúað
þér fyrir þessu, Eugenia, hefurðu
þá hlaupið tafarlaust með það
í mig?
— Vafalaust! svaraði hún. —
Það hefði ég ekki hikað við eitt
andartak.
— Nú, ekki andartak? Og það
þótt það 'væri leyndarmál, sem
þér var trúað fyrir?
Hún brosti til hans. — Góði
Charles mínn, þetta er eins og
hver önnur vitleysa. Að fara að
hika við slíkt, þegar skylda
manns er annarsvegar er svo
heimskulegt, að það tekur ekki
neinu tali. Umhyggja mín fyrit
velferð bróður þíns hlýtur að
hafa sannfært mig um, að ég
anlega líka kvenmaður — Skilji
þetta?
— Já, það gerir hún, svaraðj
hann. Og ef til vill er það ein
afleiðingin af uppeldinu hennar!
Og hún ágæt! Kannski hefur
hún vitað, hver afleiðingin yrði
af framferði hennar, kannski hef*
ur hún líka bjargað Hubert al
eintómu göfuglyndi....... það
veit ég ekki, enda hef ég ekki
spurt hana að því. En útkoman
varð góð...... miklu betri en
orðið hefði, hefði hún hlaupið
með þetta í mig! Hubert gr of
mikill maður til að skýia sér bak
við pils, og hann hefur sagt mér
alla söguna.
Hún brosti. — Ég er hrædd um,
að hlutdrægnin þín blindi þig
dálítið, Charles. Úr því að þú
hafðir komizt að því, að ungfrú
Stanton-Lacy hafði selt skart-
gripina sína, hlauztu að komast
að öllu hinu. Hefði ég ekki haft
aðstöðu til að fræða þig um þetta
atvik er ég ekki viss um, að Hu-
bert hefði nokkurntíma með-
gengið.
Hann svaraði hörkulega: —
Svona tal gerir þér engan sóma.
Ég veit ekki, hversvegna þér þarf
að vera svona uppsigað við Hu-
ætti ekki annars úrkosta en til- , , , , , ,
kynna þér um atferli hans. Svona bfrt. ^ða hversvegna þu V1lt alit-
___af láta mig ætla honum allt hið
tilhneigmgar versta Ég ætU81 h(>num im og
stórhættulegar
verður að kæfa, og fyrst hann , _ , , , , . * , ,
, , . . ’ , , . ... það hefur synt sig að hafa venð
faðir þinn, eins og þu segir, skipt * . ' e * - . *
ir sér ekkert af þessu.
ranglega gert. Ég fór rangt
, ég fór með hann eins og hann.
Hann greip fram í fyrir henni, | væri enn krakki og ég siðameist-
án þess að beiðast afsökunar. arj jjaris Ég hefði gert betur að
Svona tilfinningar geta verið veita honum trúnað minn. Ekk-
hrósverðar fyrir skynsemi þína, ert þessa hefði gerzt> ef við hefð.
en ekki fyrir hjartað þitt, Euge- um verið betri vinir. Hann sagði
nia! Þú ert kona og veizt þess-^ við mig. „Hefðum við þekkzt
vegna kannski ekki, að trúnaðar- ; betur .... !“ Þú getur farið
mál eru heilög. Ég sagði, að ég næriri um tilfinningar mínar að
vildi, að hún hefði sagt mér frá : heyra þetta af munni bróður
þessu, en það va.r ekki satt! Ég mins! Hann hló snöggt. — Já,
mundi ekki vilja láta neinn það var sannarlega rothögg! Jack
brjóta trúnað. Guð minn góður, son hnefaleikamaður sjálfur
mundi ég gera það sjálfur?
Þessi orð hans, sem voru sögð
í skyndingi, fengu roðann upp í
kinnar hennar, og hún svaraði
hefði ekki getað lagt mig betur
að velli!
— Ég er hrædd um, sagði ung-
frú Wraxton í sínum bezta blíðu-
hvasst: — Ég vænti, að ungfrú rómi — að ef þú ætlar að fara
Stanton-Lacy — og hún er vænt j að tala
mig, þá
BOND
Eftir IAN FLEMING
um hnefaleikamál við
verði eftir af mér að
skilja það. En frænka þín, með
allar gáfurnar, mundi sjálfsagt
kunna að meta það.
— Það þætti mér heldur ekki
neitt ólíklegt, svaraði hann og
fyrtist.
— í»að eru þrír skammtar af gin,
•inn af vodga og hálfur af vermút.
Hnsta hann síðan vel, þar til hann
▼erður ískaldur, hella honum þá í hátt
kampavínsglas og setja í það stóra
lítrónusneið. Hafið þér það?
— Já, herra.
— Úff. Þetta er aldeilis drykkur.
— Þegar ég stend í ströngu, fæ ég
mér aldrei meira en einn drykk áður
en ég borða. En mér þykir gott að
hafa hann stóran, vel sterkan, kaldan
og vel gerðan.
— Þetta er mín eigin uppfinning og
ég hef hugsað mér að sækja um einka
leyfi á honum, þegar ég hef fundið
nafn, sem hæfir honum.
— Mér finnst fara vel á því að kalla
hann „Molotov Cocktail“ vegna
sprengingarinnar í gær.
Blaðið fcostar
5
fcvnnnr
í lausasölu