Morgunblaðið - 11.09.1965, Page 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
Laugardagur 11 sept. 1965
PATRICK QUENTIN:
ORIJNSAMLEG ATVIK
— Anny er komin og hádegis- |
verðurinn er tilbúinn, sagði hún.
— Komið þið að borða!
Ég sneri mér að Pam í ör-
væntingu minni. — Æ, Pam, ég
get það ekki. í»að er gagnstætt
öllum siðareglum og. .. .
— Bull og vitleysa, góði minn,
sagði Pam.
Ég var hræddur við að fara
inn í húsið, því að þar var
mamma fyrir, og ég var í engu
skapi til að hitta hana. Eitthvað
í mér hýsti þá hugmynd, að ég
mundi sjá Kainsmerkið rispað á
ennið á henni, og einhver annar
þáttur persónu minnar gekk
með þá óhugnanlegu hugmynd,
að hún mundi bora sig inn í
innstfa hugskot mitt, með þessum
arnaraugum sínum, og þruma:
— Svo að þú ert með svona
hugsanir um hana móður þína!
Hvað er það, sem ég heí fætt af
mér? Er það skrímsli?
En þetta reyndist nú samt allt
í lagi, því að þegar við gengum
að borðinu, var hún alveg ná-
kvæmlega eins og ég hafði séð
hana áður en hún þaut til
Ronnie — kát, róleg, göfug og
©aðfinnanleg a allan vöxt. Hún
beindi arnaraugunum að jarðar-
fararfötunum mínum, en þau
duppu við allar athugasemdir.
— Já, en Nikki minn góður,
þú mátt ekki fara í þau utan-
yfir óhreint úr flugvélinni.
Þjónufólkið, sem hún hafði að
láni, var eins og allt annað láns-
þjónustufólk að því leyti, að það
tilbað mömmu og þessi til-
beiðsla þess kom fram í ágætis
mat. Þessi hádegisverður var
| svo fínn, áð ég hélt ,að mér ætl-
aði að svelgjast á honum —
ekki sízt þegar mamma lét þess
getið, að þar eð Ronnie og
Norma ættu enga nákomna að-
standendur, yrðum við að koma
í staðinn og fyigjast með Ronnie
til kirkjunnar. í mínum augum
var þetta hámark þess, sem óvið
eigandi var, og til þess að gera
illt verra, gaf Lukka Schmidt
mér auga gegnum glervasa, sem
var á miðju borði, en mamma
hélt áfram að skrafa, án afláts,
eins og óstöðvandi lækjarbuna.
— Hvað er klukkan? Nú, ekki
nema tvö? Þá höfum við nógan
tíma fyrir okkur, en vi#> megum
bara ekki eyða honum til
einskis. Lukka, elskan, ertu
þarna með hraðritunarhefti?
— Já, svaraði Lukka Scmidt
og dró alls óvænt hefti undan
borðinu. Líklega hefur hún set-
ið á því.
— Æ, elskan, hvað þú getur
verið hugulsöm! Mamma nartaði
ofurlítið í matinn, sem fyrir
framan hana var. — Sjáum nú
til.... Hvar eigum við að byrja?
Líklega Photoplay. Við þyrftum
að geta komizt í júlíheftið. Það
er um að gera að koma á mátu-
legum tíma. Ertu tilbúin? Skrif-
aðu þá þetta: „Anny Rood og
Norma Delanex þankastrik.
Sönn Hollywoodvinátta. Punkt-
ur, ný lína. Mér er illa við að
hugsa til þess, hve langt er orð-
ið síðan þennan yndislega morg-
un, þegar ég leit hana Normu
litlu Delaney fyrst augum,
komma Norma, komma, þetta
yndislega, grannvaxna barn
komma.... Grannvaxna, elskan.
Þú getur stafað það er það ekki?
Ég get vel stafað það, svaraði
Lukka, en hitt gæti orðið eftir
af mér að hugsa mér Normu
Delaney grannvaxna.
— Segðu þetta ekki! svaraði
mamma í ávítunartón og las svo
fyrir, án þess að anda. Hún var
búin með greinina og byrjuð á
annarri handa Screen Secrets,
þegar tími var kominn til að
fara að hafa fataskipti.
Ég kom fyrstur niður aftur í
jarðarfararfötunum mínum. Eng-
inn var í forsalnum nema Tray.
Þegar hann sá mig, reyndi hann
að standa á hausnum, en mis-
tókst, svo að hann datt á bakið
í óviljandi kollhnís, sem hann
varð fljótúr að gera að viljandi
10
kollhnís, og skondraði svo um
allt gólfið. Það sem mig langaði
einna minnst að sjá eins og á
stóð, voru kollhnísarnir hjá Tray.
Ég öskraði til hans, en það bar
engan árangur. Ég var enn að
öskra og Tray enn að steypa
stömpum, þegar Hans frændi
kom niður stigann.
— Nú, Nikki er að æfa Tray,
sé ég.
— Hans frændi var í svörtum
frakka og með stífan flibba, og
var klæðaburðurinn mjög ó-
kalifornískur, en miklu líkari
því, sem hann ætlaði að fara að
fylgja einhverjum bæjarfulltrúa
í Ostende til grafar, árið 1902.
—' Kannt þú ekki að stöðva
hann, Hans frændi?
— En Hans frændi var sýni-
lega enn á kafi í skákþrautinni
sinni. Skákborðið hans, sem hann
hafði komið með utan úr garð-
inum, var á borði, þétt hjá gull-
fiskabúrinu. Hann gekk þangað
og veik sér fimlega framhjá
Tray, og settist niður. í sama bili
kom Gino niður stigánn, iklædd-
ur dökkgráum fötum og blístraði
glaðlega. Gino kunni miklu bet-
ur en ég á Tray, sem tilbað hann,
næstum eins mikið og Pam og
mömmu. Rétt þegar ég ætlaði að
fara að biðja hann að hafast
eitthvað að, í sambandi við þessa
kollhnísa, var hringt á fram-
dyrnar.
Gino klappaði mér á herðarn-
ar. Hæ, Nikki kallinn, farðu til
dyra. Þú veizt hvað Anny er illa
við að þræla þjónustufólkinu út.
Ég fór og opnaði dyrnar. Há-
vaxinn, gráhærður maður stóð
úti fyrir. Hann var í svörtum
fötum og með svart hálsbindi.
Skyldi Iþetta vera útfararstjór-
inn? hugsaði ég. En svo kipraði
hann augun glettnislega og það
hefði enginn útfararstjóri gert.
— Afsakið, sagði hann, — en
á ungfrú Anny Rood heima hér?
— Já, svaraði ég.
Glettnislegi augnakipringurinn
færðist í aukana. Maðurinn rót-
aði í vösunum á svarta jakkan-
um, og dró upp svart veski. Úr
því tók hann kort og rétti mér.
Ég tók við því. Á því stóð:
JOHN ROBINSON LÖGREGLU-
STJÓRI.
7. kafli.
Verst var að ég skyldi missa
kortið úr hendinni. Fiðrildin
voru aftur tekin að hamast i
maganum á mér, og ég heyrði
dynkina í kollhnísnum hjá Tray,
einhversstaðar utan að mér.
Lögreglustjórinn sagði:
— Skyldi ungfrú Rood hafa tíma
til að tala við mig andartak?
BIFREIÐASÝNING f DAG © 1966
ALLTAF FJÖLGAR VOLKSWAGEN
TVÆR
af VOLKSWAGEN
arg,
NÝJAR GERÐIR
1966 nýkomnar!
® VOLKSWAGEN 1300
® VOLKSWAGEN 1600 TL
„FASTBACIK“
Ennfremur Volkswagen
1500 árgerð 1966
Komið, skoðið og kynnist
þeim af eígin raun
Sýningar- og reynslubílar á staðnum í dag
kl. 1-9 e.h. og á morgun kl. 1-9 e.h.
S'imi 21240 HEILDVERZLUNIN HEKLA hf Laugavegi 170-172
© AD LAUGAVEGI 170-172