Morgunblaðið - 20.02.1966, Blaðsíða 28

r 28
MORGU NBLAÐIÐ
Sunnudagur 20. febrúar 196<
Kringum
hálfan
hnöttinn
— Er það. Hann stóð upp og
klappaði á hönd henni. Jseja,
þó að það sé nú ekki nema gott,
þá vildi ég samt heldur, að það
væri hann Brooks. Það er naað-
ur að mínu skapi.
Heatlher og Minouru komu inn
skömmu síðar. Jack sagði þeim,
að Kudo vaeri búinn að selja
fyrirtækið og sjálfur væri hann
orðinn atvinnulaus.
Heatlher hljóp til og faðmaði
hann að sér. — Æ, elsku pabbi,
en hræðilegt! En þú nærð þér í
eitthvað í staðinn.
— Ég skal tala við föður minn.
•Hver veit nema eitthvað geti
verið handa honum að gera í
verzluninni okkar, sagði Min-
ouru.
Clothilde tók eftir því, að
systir hennar eins og stirðnaði
upp, og hræðslan skein út úr
augum faennar. Heather vildi
sýnilega ekki, að faðir hennar
færi. að vinna í vörulhúsinu hjá
Minouru. En hverisvegna? Var
hún hrædd um, að ef Minouru
útvegaði föður hennar vinnu,
yrði hún bara enn skuldbundn-
ari honum? En hivernig var hún
þegar skuldbundin honum?
Heather rak upp óeðlilegan
hlátur. — Ég held varla, að
pabbi mundi verða heppilegur í
Seki- vöruhúsinu.
— Það væri ef til vill hægt að
finna eitthvað handa honum,
sagði Minouru aftur. — Það er
að segja, ef þú vilt það, Heath-
er? Hann sagði þetta með
áherzlu.
Heather hálfsneri sér undan.
— Auðvitað vil ég, að pabbi fái
ei'tthvað að gera. En .... það
hlýtur að vera nóg önnur at-
vinna^ til.
— Ég hélt, að þú vildir gjarn-
an, að faðir þinn ynni hjá okkur,
Heather, sagði Minouru lágt.
Meðan á þessu samtali stóð,
höfðu augu hans aldrei vikið frá
henni. Var hann að reyna að
þóknast henni, eða var hann með
hægðinni að ógna henni? Aug-
sýnilega elskaði Minouru hana,
en hitt duldist henni ekki, að
hann vissi mætavel, að hún elsk-
aði hann alls ekki .... að eitt-
hvað — en Clothilde viissi ek'ki
hvað — hafði neytt hana til að
játást honum. Var hann nú að
gera enn eina tilraun til þess að
binda sér hana, með þvá að bjóð-
ast til að útvega föður hennar
atvinnu?
□-----------------------------□
25
□----------------------□
Nóttin varð löng. HJún svaf
illa. Það hlaut að vera vegna
þess, að hún hafði sotfið fram
undir hádegi síðast, og það gœti
líka verið vegna þess, að glugg-
inn hennar var harðlæistur, svo
að loftið var þungt inni hjá
henni. Tjöldin voru ekki nema
hálfdregin fyrir gluggann. Einu-
sinni sýndist henni eins og and-
lit lægi á rúðunni. Hún æpti upp
og það varð til þess, að Heather
kom hlaupandi út úr sínu her-
bergi.
— Mér fanmst einhver maður
vera á glugganum, sagði hún,
dauðhrædd.
Faðir hennar heyrði líka ópið.
Hann kom inn í sloppnum sín-
um.
— Ég skal fara að aðgæta í
garðinum, sagði hann. Og þegar
hún andæfði þvtí, sagði hann: —
Vertu ólhrædd. Ég hef skamm-
byssu.
En hann fann engan mann á
lóðinni. Heather skipaði Clot-
hilde að koma inn til sín og
sofa þar. Þau höfðu bæði, faðir
hennar og Heather, verið af-
sikaplega góð við hana, en samt
trúðu þau því ekki, að ihún hefði
séð mannsandlit á rúðunni. Það
hefði bara verið ímyndun henn-
ar.
16. kafli.
Þegar hún vaknaði næsta
morgun, var fyrsta hugsun
hennar: Gary kemur hingað i
dag. Þrátt fyrir allar áhyggjur
hennar og amstur, fékk þessi
hugsun hjartað í henni til að
slá örar, og koma ofurlitlum roða
upp í fölar kinnar hennar. Hún
varð að fá lánað hjá föður sín-
um til þess að komast niður á
Hanada-flugvöllinn, til að taka
á móti Gary. Kaupið hennar var
greitt inn í banka í Englandi, og
Kan haf ði haft umráð yfir öllum
eyðslueyri þeirra hér. En síðan
hann hvarf, hafði hún ekkert
skotsilfur haft. Hún átti ekki
nema örfá yen etftir.
Henni datt í hug, að hún hefði
getað farið með strætisvagni til
flugvallarins, en svo datt henni
í hug, að alltaf gætu orðið ein-
hverjar tafir. Bæði var hún mjög
taugaóstyrk, og svo varð hún að
komast fljótt til flugvallarins.
Litli 70-yen leigubíllinn kafn-
aði ek'ki undir nafni sínú, kam-
izane, sem þýðir manndrápstæki,
og hann srnaug nú gegn um um-
ferðina á hinni löngu leið til
flugvallarins. En í datg fannst
henni hann ekkert aka of hratt,
því að nú taldi hún mínúturnar.
Hún stóð við girðinguna og
horfði á flugvélina hringsóla um
völlinn og loksins staðnæmdist
hún. Gary var með þeim fyrstu,
sem komu út úr vélinni og gekk
niður stigann. Hún greip andana
á lofti og fékk ákatfan hjartslátt.
Aldrei hafði hún séð hann fall-
egri en í dag. Bláu augun voru
hálflokuð gegn sólskininu, og
hann gekk hnarreistur og sterk-
legur etftir maibikinu. Hann sá,
hvar hún beið og veifaði hatt-
inum.
Hún veifaði á móti og fann
um leið einlhverja óstjórnlega
feimni grípa sig. Ástin getur
stundum verið sknítin. í stað
þess að vilja þjóta beint til hans,
langaði hana nú mest til að
hlaupa í felur.
Og feimni hennar færðist enn
1 aukana, þegar hann var kom-
inn gegn um etftirlitið og gekk
til hennar. Hún varð að taka á
öllum kröftum sínum til þess
að ganga í áttina til hans.
Hann greip báðar hendur
hennar og þunnieita andlitið
brasti við henni. — Halló! Clot-
hilde! Gaman að sjá þig! En svo
hvarf brosið allt í einu, og svip-
urinn varð næstum harður. —
Hefurðu frétt nokkuð atf Ken?
spurði hann snöggt.
Hún hristi höfuðið. — Nei,
enn hefur ekkert frétzt, Gary.
— Það var slæmt .... mjög
slœmt.
Nú datt upp úr henni: — Ég
hetf svo margt að segja .þér. Það
er svo margt, sem hetfur gerzt.
Maðurinn, sem skiptir máli,
velur sér - Plymouth 19 66