Morgunblaðið - 19.06.1966, Qupperneq 24

24
MORGU NBLAÐIÐ
Sunnudagur 19. júní 1966
Mary Raymond:
STÚLKA
MEÐ
GRÍMU
— Mér gengur nú verst að
skilja, að ég hafi nokkurn tíma
verið hrifin af þér.
Yves rak uppstuttan og snögg
an hlátur. — Já, það er einkenni-
legt. Og mér finnst sjálfum nú-
verandi ástand okkar í milli dá-
lítið skrítið. Hann leit fast á
mig. — Skrítið, en óróvekjandi
þó. Og ég ætla líka að gera enda
á því mjög bráðlega.
— Það væri mjög að mínu
skapi, sagði ég og Yves hló aft-
ur, eins og honum dytti sjálfum
eitthvað skemmtilegt í hug. Ég
var óróleg og hrædd, en fann
jafnframt, að ég gat ekkert ann-
að gert en láta að orðum hans.
Ég vissi, að ég var að grípa í
hálmstrá, en vonaði samt í von-
leysi mínu, að þegar ég kæmi
um borð í Afrodite, mundi ég
muna skipið og fortíð mín hætti
um leið að vera gleymd saga.
Það var komið rökkur þegar
við fórum úr húsinu. Yves hafði
náð í leigubíl til að flytja okk-
ur og farangur okkar niður að
höfninni. Afrodite lá fyrir akkeri
spölkorn út frá bakkanum og
við fengur bát til að komast um
borð. Svo rugguðum við á logn-
kyrrum sjónum í ljósunum frá
höfninni.
Afrodite var 511 með ljósum
og ég sá tvo af skipshöfninni —
einu mennina þarna, frétti ég
seinna, — sem stóðu og biðu
okkar.
— Gott kvöld, frú Gerard,
sögðu þeir báðir í senn. Þetta
voru sólbrenndir ungir menn,
sterklegir og hraustlegir.
Yves gaf þeim fyrirskipanir
um farangurinn og fór síðan
með mig niður í káetuna.
Þegar ég elti hann eftir þil-
farinu, leit ég allt í kring um
mig og beið þess, að eitthvað
ýtti við minni mínu, svo að ég
kannaðist við umhverfið aftur.
En ekkert slíkt skeði. Afrodite
var mér jafn framandi og allt
annað, sem ég sá.
Herbergið mitt var stórt og
þar var rúm í stað koju. Þar
voru hillur hlaðnar bókum, skrif
borð og meira að segja ljós-
myndir á þiljunum. Þetta her-
bergi var að því leyti ólíkt her-
berginu í húsinu, að það var eins
og persónulegra enda þótt það,
vekti alls engar endurminning-
ar hjá mér. Ég reyndi að sigrast
á þessum vonbrigðum mínum, og
þegar Yves var farinn, rannsak-
aði ég herbergið enn nákvæmar,
gáði í skrifborðsskúffurnar, og
tók upp bók, sem lá á borðinu
við rúmið. Herbergið var málað
hvítt og gyllt en listar túrkis-
bláir. Rúmábreiðan var með
samskonar bláum lit og skreytt
mynd af gyðjunni Afrodite, sem
steig upp úr sjávarlöðrinu, út-
saumað í hvítum og gullnum
lit.
Þetta var allt saman sérlega
fallegt og fínt, en ég mundi akki
eftir neinu þarna, frekar en áð-
ur.
Ég gekk aftur út á þilfarið og
horfði á þegar verið var að koma
farangrinum um borð. Sterku
borgarljósin blikuðu í landi, en
hafnarljósin stóðu á höfði í
svarta sjónum. Frá einhverri
annarri skemmtiskútu skammt
þarna frá heyrðist danshljóm-
list, og svo heyrðust hláturrok-
ur. Síðasti farangurinn var dreg-
inn um borð og báturinn, sem
hafði flutt okkur ruggaði aistað.
Mér fanst allt í einu landjörðin
orðin svo langt burtu. Bátur-
inn minn. En þá mundi ég allt í
einu eftir hressilegum andlitum
skipsmannanna. Ég var öruggari
hérna en ég hafði verið í viil-
unni, hjá hinni iliskeyttu og
óhugnanlegu Janine.
Yves var ekki uppi á þilfari
og ég stóð dálitla stund og hall-
aði mér fram á grindverkið, og
hresstist af s.altri hafgolunni,
sem lagði utan af sjónum. Hugur
inn snerist allur um hin ein-
kennilegu atvik að dauða Toms.
Hvað haði komið fyrir hann?
Hafði hann nokkurntíma farið
til Tangier eins og Yves hafði
sagt? Eða hafði hann verið kyrr
í Frakklandi, en bara yfirgefið
mig? Og hafði ég rifizt við Yves
áður en ég lagði af stað til Eng-
lands? Einhvernveginn varð ég
að komast að því.
Nú varð ég þess vör, að annar
bátur var að nálgast skútuna.
Ég hallaði mér fram og þegar
báturinn var kominn að, sá ég,
að auk mannsins, sem réri bátn-
um voru þarna komnir lögreglu
mennirnir tveir, sem höfðu kom
ið í heimsókn fyrr um daginn.
Bátsmaðurinn kallaði til okk-
ar og Pierre, sem Yves hafði
sagt, að væri bryti, svaraði hon
um. Svo fóru milli þeirra fáein
orð á frönsku sem ég heyrði
ekki né skildi nema að nokkru
leyti, en meðan ég var að horfa,
komu lögreglumennirnir um
borð. Fáum mínútum seinna,
kom Pierre og sagði, að Renier
skipstjóri vildi finna mig niður
í káetu.
n---------------------------□
33
□---------------------------□
Þetta var stór salur og greini-
lega aðal-samkvæmissalurinn
þarna um borð. Húsgögnin voru
nýtízkuleg úr ljósleitum viði.
Yves sat í einum þessara ein-
kennilegu, nýtízkulegu stóla,
sem þarna voru inni og andspæn
is honum á samskonar stólum,
sátu lögreglumennirnir, stífir og
formlegir.
Þeir stóðu allir upp þegar ég
kom inn.
— Herra fulltrúinn vill fara
aftur yfir skýrslurnar okkar,
sagði Yves við mig. — Þú ert,
sjálfsagt- fús að svara nokkrum
spurningum í viðbót?
— Ég er fús til að reyna það,
sagði ég, — en eins og bú veizt
er minnið mitt enn í sömu þok-
unni.
— Já, þvi miður, sagði Yves.
Venjulega var hann rólegur mað
ur og letilegur en í dag virtist
hann eitthvað spenntur, þótt
hann hefði hemil á sér, og augun
báru vott um einhverja niður-
bælda óró.
Chabot fulltrúi hóf mál sitt
og talaði hægt, svo að ég ætti
betra með að skilja hann: —
Við vitum nú, að maðurinn yð-
ar hefur ekki drukknað frú Ger
ard. Líkskoðunin hefur leitt 1
ljós, að hann hefur verið dáinn
þegar hann fór í sjóinn.
— Og hvernig dó hann þá?
spurði ég lágt.
— Hann er með skotsár á bak
inu, hélt fulltrúinn áfram í al-
vörutón. — Við höldum ekki, að
hann hafi getað valdið því sjálf-
ur, eða með öðrum orðum höld-
um við að hann hafi verið myrt-
ur — fyrir eitthvað einum eða
tveimur mánuðum. Það er erfitt
að taka nánar til, vegna þess
hve lengi líkið hefur verið í sjón
um. Þess vegna verðum við að
rannsaka þetta nánar.... Reni-
er skipstjóri hefur skýrt mér
ítarlega frá því, hvenær hann
hafi siðast séð manninn yðar,
fyrir þessa ætluðu brottför hans
til Tangier.
— Komst hann nokkurn tíma
til Tangier? spurði ég.
— Það er atriði, sem við verð
um að komast að. Renier skip-
stjóri segir okkur að maðurinn
yðar hafi átt byssu.......
— Hér fyrr meir, þegar hann
fór til Tangier, greip Yves fram
í, — fannst honum alltaf hyggi-
legra að hafa byssu með sér. Það
voru þá ýmsir gemlingar á
ferli — en nú, síðan höfnin var
hreinsuð held ég að Tom hafi
ekki kært sig um það. Ég skal
játa, að ég hef ekki séð byssuna
hans alllengi.
— En þér, frú?
— Ég veit ekkert um byssu
Toms, en þér getið leitað í ká-
etunni hans. Eða minni, bætti
ég við. Þessi lygavefur sem ég
var orðin flækt í, fór hríðversn
andi. Ég ánetjaðist í honum við
hverja hreyfingu.
Fulltrúinn hélt rólega áfram
og leit við og við í minnisbók-
ina sína: — Renier skipstjóri
segir mér, að hann hafi siðast
séð hr. Gerard, að kvöldi hin*
fjórtánda júlí.
— Já, það er þægilegt að
muna þjóðhátíðardaginn okkar,
sagði Yves.
— Það var viðskiptaráðstefna
í Hotel Angelique. Þeir drukku
glas saman, ræddu ferð hr. Ger-
ards, og svo tók Renier lest og
fór til Provinoe, heim til sin,
þar sem móðir hans var.
Léttsteypuveggir í alla innveggi
Tilbúnir fyrir: veggfóðrun, flísnlögn
úfímingar strigo, finpússningu, & fl.
Fljótleg og auðveld
uppsetning. — Auð-
veldir í meðhöndlun
og tilsniðun.
Hver eining 50x255-
257 cm. — Þykktir
nú fyrirliggjandi:
7,5 og 10 cm.
Siporexveggir lækka byggingakostnaðinn
KHtfKU Sl EfNKAUMBOÐ FYRfR A.S. NORSK SIPOREX
Hátúni 4A. — Nóatúnshúsinu.
Sími: 17533 (Opið milli 13 og 19).