Morgunblaðið - 19.07.1966, Blaðsíða 21

Þriðjudagur 19 Jðtf 1966
MORCUNBLAÐIÐ
21
Framleitt af
BLUE BELL
Ódýrustu amerísku
vinnubuxurnar á
markaðnum í dag
14?4 OZ Nankin.
GEVSIR
AðaLstræU 2.
SLÖKKVITÆKI
margar perðir
fyrir.iggjarMli.
Ólafur Císlason
& Co hf.
Ingrólfsstræti la. Sími 18370
SÆNGUR
Endurnýjum gömlu sæng-
urnar, eigum dún- og fiður-
held ver, gæsadúns- og
dralon-sængur og kodda af
ýmsum stærðum.
Dún- og
fiðurhreinsun
V; tnsstíg 3. Simi 18740.
(örfá skref frá Laugavegi)
Hanna Davíðsson
Minningarorð
HANNA Davíðsson var sérstæð-
ur persónuleiki, vel gefin til
líkama og sálar, góður og rót-
gróinn Hafnfirðingur.
í báðar ættir var hún komin
af myndar- og sæmdarfólki, sem
nátengt er sögu Reykjavíkur á
síðastliðinni öld. Þar fæddist
hún 3. 12. 1808.
Foreldrar hennar voru Guð-
brandur Finnbogason, verzlunar
stjóri, sonur Teits Finnbogason-
ar, sem var fyrsti dýralæknir á
íslandi og jafnframt aðal járn-
smiðurinn í Reykjavík. Það var
hann, sem reisti „Smedens Hus“,
sem í rúma öld stóð skammt frá
Dómkirkjunni, en hefur verið
endurreist upp við Árbæ eins og
kunnugt er. Guðbrandur var
verzlunarstjóri við Fischers-
verzlun, en eigandi hennar var
kvæntur systur Guðbrands.
Fischersverzlun var ein stærsta
verzlunin í Reykjavík og senni-
Sjálfsmynd eftir Hönnu
Davíðsson
Jóhann Þorkelsson, mælti til
þeirra á dönsku, en þær höfðu
lært allan barnalærdóm sinn
hjá systrunum í Landakoti, í
skólanum þar, en þar mun öll
kennslan hafa farið fram á
dönsku, líka kristindómsfræðsl-
an. Er mér þetta mjög minnis-
stætt, enda er mér ekki kunnugt
um að slíkt hafi skeð oftar. Eg
man hana rúmlega tvítuga,
glæsilega og íturvaxna, sitjandi
á gæðing og geislaði út frá henni
lífsorkan og ánægjan með til-
veruna. Fundum okkar bar svo
ekki saman fyrr en ég settist að
hér í Hafnarfirði. I>á var hún
búin að vera gift í 5 ár, átti
indæla telpu og hafði búið sér
og fjölskyldu sinni indælt heim-
ili. Þetta heimili var eitt af þeim
fyrstu, er ég kynntist hér í bæn-
um. Ef til vill hef ég notið þess
að við vorum fermingarsyst-
kini, ef til vill var það ástæðan
að við vorum bæði gamlir Vest-
urbæingar úr Reykjavík, en
sennilega hefur það bara verið
meðfædd gestrisni hennar til
kunningja manns hennar, sem
hefur verið þar að verki. í>að var
nautn, feimnum og uppburðar-
litlum ungum manni, sem fáa
þekkti í bænum, að dvelja á
heimili þessara ágætu hjóna.
Sérstaklega minnist ég þó þess,
hve gaman var að koma í hið
vistlega heimili þeirra, er þau
voru flutt í Bjarna riddara hús-
ið, sem þau voru eigendur að.
Enda hygg ég að Hanna hafi
hvergi unað sér betur en í þessu
stílhreina og fornfræga húsi,
sem svo nátengt var sögu Hafn-
arfjarðar, og hafði verið heim-
ili afa hennar og ömmu um
margra ára skeið. Allar fjöl-
skyldurnar í nágrenninu voru
vinir hennar. Þeir vissu hvern
mann hún hafði að geyma og
mátu hana að verðleikum. Sjálf
var hún í eðli sínu rómantísk,
um það bera vitni mörg af mál-
verkum hennar, en upp af húsi
hennar var einn af fogurstu
klettunum í Hafnarfirði, gróður-
vin með trjágróðri, girt af klett-
um og hraundröngum með sín-
um margbreytilegu kynjamynd-
um og fullum af álfkonum og
álfabörnum. Er mér nær að
halda að þar sé að finna orsök-
ina til þess hve vænt henni
þótti um Hafnarfjörð og undi séi
hvergi annars staðar.
Hanna var að eðlisfari hlé-
dræg og virtist oft og tíðum lifa
í sínum eigin hugarheimi. í
vinahóp bar samt lítið á þessu,
þar var hún skemmtin og ræðin
og átti það til að koma þægilega
á óvart á sinn listræna hátt. Ég
man eftir afmælishófi, sem vin-
kona hennar og okkar hjóna hélt
vinum sínum. Þar flutti hún af-
mælisbarninu kveðju í bundnu
máli, að vísu á dönsku, því af-
mælisbarnið var danskrar ætt-
ar. Var kvæðið prýðilegt I alla
staði, vel kveðið og hnittið.
Listgáfa hennar kom þó bezt
fram í málverkum hennar. 1
Kaupmannahöfn 'hafði hún á
unglingsárunum notið tilsagnar í
listmálun. Gerði hún töluvert að
því að mála blómamyndir og
Teitur Eyjólfsson
fru Eyvindurtungu
Fæddur: 12. júlí 1900. — Dáinn: 11. júlí 1966.
Nú lífsins sól Guðs ástar friS þér færi
því fegurð vorsins yfir leiðum skín.
Hjá bjartri lind, ég kveð þig vinur kæri,
og klökkum hug í ljóði minnist þín.
Þú ungur bjóst að dýrum ættararfi,
með orku og dyggð, að vinna landi og þjóð.
Þú fannst þinn heim i heiilariku starfi,
og hamingjan þér gaf sitt víxluljóð.
Við sveitastörfin glæddist glöðu lyndl
sú glóð þíns sterka vilja, er með þér bjó.
Því ræktun jarðar var þitt æviyndi
þar átti hug þinn grundin rik, og frjó.
Þú kunnir ekki kyrstöðunnar hlundi,
en kaust þér starfið löngum mikilsvert.
Svo frjáls í gerð á góðra vina fundi
þú gladdist yfir því, sem vel var gert.
Við kveðjum þig á miklum vegamótum
við minningar, sem verma, og lýsa bezt.
Hér stendur lifs þins dáð svo djúpum rótum.
I dalnum, sem þú vannst, og unnir mest.
Við þekkjum trú, sem vekur vonarbjarma,
þó vinir kveðji, og leiðir skilji hér.
Ég þakka tryggð, og vináttunnar varma.
Og veröld Guðs um eilifð skini þér.
Kjartan Ólafsson.
lega lang stærsta saltfiskút-
flutningsverzlunin í þá daga.
Sjálf verzlunin var til húsa þar
sem verzlunin „Geysir“ er nú,
en uppi á lofti var íbúð verzlun-
arstjórans. Kona Guðbrands var
Louisa, systir Knud Zimsen,
borgarstjóra og verkfræðings,
og þeirra mikilhæfu systkina.
Þarna ólst Hanna upp fyrstu
árin ásamt Guðrúnu systur sinni
við mikið ástríki foreldranna,
sem voru í góðum efnum, en
aldamota árið andaðist faðir
hennar á bezta aldri, tæplega
fimmtugur. Fluttist þá ekkjan
með dætur sínar í reisulegt og
fallegt hús, er hún lét reisa
skammt frá gamla Sjómanna-
skólanum.
Eftir fermingu dætranna flutt-
ust mæðgurnar til Kaupmanna-
hafnar og þar var heimili þeirra
næstu 6 árin. Var engu til spar-
að að systurnar gætu notið þeirr-
ar menntunar, er hugur þeirra
stóð til. Þegar Guðrún giftist
Sigurði Hlíðar, síðar yfirdýra-
lækni og alþingismanni, fluttust
þær mæðgurnar aftur til Reykja-
víkur í vistlega húsið, sem beið
þeirra. Árið 1912 giftist Hanna
ólafi Davíðssyni og stofnuðu
þau sitt heimili í Hafnarfirði.
Ólafur var þá starfsmaður hjá
Bookless-bræðrum, sem ráku
þar mikla útflutningsverzlun á
saltfiski. Skömmu síðar hóf Ól-
afur sjálfstæðan atvinnurekstur
og var um eitt skeið einn stærsti
atvinnurekandinn í Hafnarfirði
og rak þar að auki útgerð í
Innri-Njarðvík, sem hann var
eigandi að. Þau hjónin eignuðust
tvær dætur, Huldu, sem giftist
Erlingi Þorsteinssyni, lækni, í
Reykjavík og Elínu, sem er gift
Björgvin H. Magnússyni, bryta,
og eru þau búsett í Hafnarfirði.
Margar góðar minningar koma
í hugann, þegar ég minnist
Hönnu. Ég man hana á ferm-
ingardaginn okkar, fallega
prúða stúlku, sem ásamt Guð-
rúnu systur sinni staðfesti skírn-
arheit sitt. Ég man okkur hinum
fermingarbörnunum þótti það
einkennilegt, að presturxnn séra
VINUR minn, Teitur Eyjólfsson,
er nú allur eftir langvarandi og
erfið veikindi. Hann lézt hinn
11. júlí, daginn fyrir 66. afmælis-
daginn sinn. Með honum er nýt-
ur og góður drengur genginn.
Faðir Teits var Eyjólfur Teits-
son, sonur Teits Hannessonar,
sem kunnur var hér í bæ á sínum
tíma. Móðir Teits Eyjólfssonar
var Ásbjörg Þorláksdóttir al-
þingismanns í Fífuhvammi.
Stóðu því traustar ættir að Teiti.
Hann fluttist með foreldrum sin-
um til Reykjavíkur á öðru ári og
ólst hér upp fram yfir fermingu.
Man ég eftir honum sem ungum
og röskum pilti, en hann var þó
nokkrum árum eldri en ég, svo
að þá var ekki um neinn kunn-
ingsskap að ræða. Ungur að ár-
um fór Teitur austur í Laugar-
dal og þar ílentist hann mikinn
hluta ævinnar. Þar kvæntist
hann Sigríði Jónsdóttur frá
Efstadal og áttu þau saman 7
efnileg börn, sem öll eru upp-
komin og góðir þjóðfélagsþegn-
ar. Þau Teitur og . Sigriður
bjuggu fyrstu 2 búskaparárin á
Bö’ðmóðsstöðum en fluttu síðar
að Eyvindartungu, sem varð
mesta myndarjörð í höndum
þeirra.
Fundum okkar Teits bar aftur
saman árið 1937, þegar við störf-
uðum saman við að hefta út-
breiðslu mæðiveikinnar, sem var
ærið starf fyrstu árin. Þar kynnt-
ist ég duglegum og útsjónarsöm-
um athafnamanni, sem hafði
bæði mikla starfsorku og starfs-
löngun. Á þessum árum var víða
þungt undir fæti hjá íslenzkum
bændum, og varð það þá úrræði
Teits að taka að sér rekstur
vinnuhæiisins á Litla Hrauni við
Eyrarbakka. Það starf fórst hon-
sérkennilega og fallega staði I
bænum. Þekktast mun þó skreyt-
ing hennar á prédikunarstóln-
um í Fríkirkjunni í Hafnar-
firði. Ber sú skreyting ótvíræð-
an vott um glöggt listamanns-
auga og fíngert handbragð.
Síðustu árin átti Hanna við
mikla vanheilsu að striða, vat
gigtveik og átti bágt með gang.
Þótt henni þætti vænt um heim-
sókn kunningja sinna og ást-
vina, þá virtist hún una sér ekki
síður vel í einverunni. Þar vann
hún að sínum hugðarefnum, að
mála og hugsa um tilgang og
framvindu lífsins. Hún var trú-
kona og ber fyrrnefnd skreyting
í kirkjunni því órækan vott.
Mörg síðari árin var hún ein-
lægur spíritisti. Hún trúði því
að hún væri umkringd góðum
andlegum verum, sem vernduðu
hana og varðveittu og því var
hún aldrei ein í einverunni.
Sjálf var hún svo vönduð og
hjartahrein að ekkert illt gat átt
sér stað í nærveru hennar. Eng-
in ljót hugsun, enginn rógur eða
illt umtal; sljkt og þvílíkt fékk
engan hljómgrunn hjá henni og
þreifst ekki í nærveru hennar.
Þess vegna leið henni vel í ein-
verunni og máske þráði hana.
Þetta gerði hana líka lítt jarð-
bundna og mun hún æðrulaust
hafa tekið því er hún vissi að
hverju stefndi mað jarðvist
hennar.
Við hjónin erum þakklát fyrir
að hafa kynnzt Hönnu Davíðs-
son og öðlazt vináttu hennar.
Færum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur eftirlifandi eig-
inmanni hennar og öllum áist-
vinum.
Blessuð sé minning hennar.
Bjarni Snæbjörnsson.
um mjög vel úr hendi og rétti
hann svo við hag vinnuhælisins
að til fyrirmyndar varð. Margir
vistmannanna áttu honum síðar
margt gott upp að unna, því
hann reyndist sumum þeirra hin
bezta hjálparhella án þess að
haft væri í hámæli.
Eftir 7 ára dvöl á Eyrarbakka
fluttist hann um skeið til Þor-
lákshafnar, þar sem hann hafði
umsjón með fyrstu hafnargerð-
inni. Samtímis rak hann all-
myndarlega útgerð með opnum
bátum og græddi drjúgum fé á
fáum árum sakir hagsýni sinn-
ar. En honum leiddist lífið við
sjóinn og flutti sig aftur inn til
landsins og hafði bækistöð og
lítilsháttar búskap á Gjábakka í
Þingvallasveit, en þaðan flutti
hann sig svo í Hveragerði, þar
sem hann kom upp myndarlegri
steinsteypuverksmi’ðju, sem gekk
vel meðan heilsa og kraftur
leyfðu.
Hvar sem Teitur bjó gaf hann
sig ávallt töluvert að sveitar-
stjórnarmálum og hafði gaman
af. Hann var bæði úrræðagóður
og ráðhollur, svo að allsstaðar
kvað að honum.
Teitur Eyjólfsson var ágæt-
lega greindur maður, hagsýnn og
notinvirkur og þar fór meira en
meðalmaður, sem hann fór. Síð-
ustu árin átti hann við mikið
heilsuleysi að strfða. Anna Þor-
bjarnardóttir frá Eyrarbakka
hjúkraði honum af mestu nær-
gætni til hinztu stundar og
kunni hann vel að meta það.
Sjúkdóm sinn bar hann með
mesta æðruleysi og karlmennsku.
Þeir, sem þekktu Teit Eyjólfsson,
sakna vinar í stað.
Hákon Bjarnason.