Morgunblaðið - 19.07.1966, Blaðsíða 24

24
MORCUNBLAÐIÐ
triðjudagur 19. júlí 1968
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
Hún sagði: — Aldo er dáinn.
Bandamenn skutu hann niður,
og svo íór hún upp í herbergið
sitt. Ég gékk inn í eldhúsið, og
þar sat Marta með hendumar í
kjöltunni. Hún var að því leyti
ólík móður minni, að sorgin hjá
henni var hljóðlát — tárin runnu
niður eftir kinnunum á henni,
og hún rétti út armana. Ég fór
strax að gráta og hljóp til henn-
ar, og svo rerum við okkur bæði
grátandi og syrgjandi okkar dána
ástvin.
— Beato minn litli .... lambið
mitt, Beato, sagði hún. — Þér
þótti svo vænt um hann bróður
þinn.
— Það er ekki satt! æpti ég
mil'li gráthviðanna, — það er
ekki satt. >eir geta ekki drepið
hann Aldo. Enginn getur drepið
Aldo.
— Já, það er satt, sagði hún og
þrýsti mér að sér, — hann hefur
farið eins og hann óskaði sjálf-
ur. Hann varð að fljúga og hann
hlaut að hrapa. Hann Aldo ....
þinn.
Minnið er manni miskunsamt.
Það kom eyða í tímann eftir
þennan dag og ég fann ekkert
til. Vikurnar hlutu að hafa liðið
og ég gengið í skólann daglega,
ásamt félögum mínum, og gengið
með sorgarband, og sagt við þá
og meira að segja hreykinn. —
Já, hann bróðir minn er dáinn.
Skotinn niður í ljósum logum,
rétt eins og það bætti einhverju
við frægð hans að hafa hrapað
þannig. Ég lék mér, hljóp upp og
niður stigann. Það var um þess-
ar mundir, sem ég sparkaði bolt-
anum upp í tré. Atvik, sem voru
aðskilin þá, runnu nú saman,
við önnur sem voru merkari:
vopnahléið, uppgjöfina, sem ég
skildi ekkert í, komu Þýzkar-
anna til Ruffano, og þar með yfir
foringjans. Lífinu, eins og ég
hafði þekkt það, var lokið.
Nú, er ég sat á rúminu hjá
Silvani, lifði ég upp aftur þess-
ar fyrstu stundir og sagði sjálf-
um mér, að hann, sem ég hafði
séð væri raunverulega lifandi
maður, samsamaður ranglega
öðrum manni, sem var dauður
fyrir löngu. Þetta var sjónhverf-
ing. Þetta sama hafði komið fyr-
ir lærisveinana, þegar þeir héldu
að þeir væru að horfa á meist-
ara sinn — Krist hinn upprisna.
Snögglega var barið að dyr-
um. — Hver er þar? kallaði ég.
Ég veit ekki sjálfur við hverju
ég bjóst. Kannski þessum aftur-
gengna ókunnuga manni. Kall
mitt var tekið sem leyfi að koma
inn. Dyrnar opnuðust og Pas-
quale-systkinin stóðu þarna, með
áhyggjusvip á andlitunum.
— Afsakaðu, sögðu þau, — en
þú sýndist svo veikur þegar þú
komst inn áðan. Við ætluðum að
vita, hvort nokkuð gengi að þér.
Ég settist upp á rúminu og tók
á öllu mínu, til að láta sem allt
væri í lagi.
— Það er ekkert, sagði ég. Ég
gekk bara svo hratt, en það geng
ur ekkert að mér.
Þessu vesældarlega svari mínu
var tekið með þögninni. Ég gat
séð forvitnina berjast við kurt-
eisina í svipnum á þeim.
— Hversvegna gekkstu svona
hratt? spurði Paolo.
Mér fannst þetta einkennileg
spurning, rétt eins og hann gæti
sér til um ástæðuna. En hvernig
gat hann getið sér þess til? Ég
var aðkomumaður og við hvert
öðru ókunnug.
— Það var bara fyrir tilviljun,
sagði ég. Ég gekk hringinn kring
um hertogahöllina og næstu göt-
ur og svo aftur hingað. Það
reyndist vera lengra en ég hafði
haldið.
Þau litu hvort á annað. Aftur
MICRO-sjóngler
Viðtalstímar mínir verða eftirleiðis:
Miðvikudaga kl. 1—5 e.h.
Föstudaga kl. 1—5 e.h.
Símanúmer mitt aðra daga vikunnar er
21265 (Gleraugnahúsið).
JÓHANN SÓFUSSON, gleraugnasérfræðingur.
Garðastræti 4. — Sími 24868.
k
fannst mér eins og þau gætu upp
á því rétta, eða vissu það.
— Þú mátt ekki halda, að við
séum forvitin, en þú hefur víst
ekki verið eltur?
— Eltur? Nei, sannarlega ekki.
Hver skyldi svo sem fara að
elta mig?
Mér fannst ég vera í varnar-
stöðu. Hvað gátu þessir krakkar
vitað um fortíð mína, um heim-
ilið mitt? Og hvað gátu þau vit-
að um hann Aldo, bróður minn.
— Það er nú svona, sagði Cate-
rina, og talaði lágt og lokaði dyr
unum. — Það kemur oft fyrir,
að fólk sé elt. Það er algengt
ef fólk er á labbi kringum höll-
ina að næturlagi. Það ganga alls
konar sögur um það. En það
kemur aldrei fyrir ef verið er í
hóp. Aðeins ef menn eru einir á
ferð.
Þá mundi ég eftir drengnum,
sem var á hlaupum. Manninum
efst við tröppurnar. Og hurðinni,
sem var látin svo varlega aftur.
— Það gæti hafa verið sagði ég
lágt og eins mikið við sjálfan
mig og þau. — Það gæti hugzast,
að ég hefði verið eltur.
— Nú, hvað kom fyrir þig,
spurði Caterina.
Ég sagði þeim frá drengnum,
sem var á harðaspani. Ég sagði
□----------------□
19
□------------------□
þeim frá skuggalegu mannver-
unni, og manninum, sem hvarf
við hallardyrnar. Ég sagði þeim
hinsvegar ekki frá ferð minni
niður í Draumagötu, og hvernig
ég hafði staðið fyrir utan æsku-
heimili mitt. Aftur litu þau
hvort á annað og kinkuðu kolli.
— Þarna kemur það, sagði
Paolo. — Þau voru ekki heima.
— Hver? spurði ég.
— Þú ert aðkomandi hérna í
Ruffano og veizt það þar af leið-
andi ekki. Þetta er leynifélag
innan háskólans. Við vitum
ekkert okkar, hverjir eru í því.
Það gæti verið úr Lista- og
Kennaradeildinni, eða V og H —
eða þá úr lagadeildinni, eða sam-
krull úr öllum deildum, en það
heyrir undir eiðinn, sem þeir
vinna, að segja aldrei til hinna.
Ég gaf þeim vindlinga. Ég var
strax orðinn rólegri. Fortíðin dró
sig í hlé og ég var aftur komin
í há-skólasprellin.
— Vertu ekki að brosa, sagði
Paolo. — Þetta er ekki til að
hlæja að. Við héldum í fyrst-
unni, alveg eins og þú, að þetta
væru bara sprell. En það er það
ekki. Stúdentar hafa orðið fyrir
meiðslum, og ekki stúdentar ein
ir, heldur líka krakkar úr borg-
inni. Þeir hafa verið gripnir og
bundið fyrir augun á þeim ....
og sagan segir að þeir hafi líka
verið pyntaðir. En enginn veitt
neitt fyrir víst, og það er það
versta. Þeir, sem fyrir verða,
segja ekki frá því. Eitthvað get-
Vír — Lnsor
fyrlr loftnet, snúrur,
girðingar o. fl.
Þægilegir — ódýrir.
Fást í járnvöruverzlunum.
Uniboðsmenn.
— Ég hef skipt um skoðun.
^3
ur borizt út, mörgum dögum
seinna; stúdentar geta þótzt hafa
verið pyntaðir. En enginn veit
veikur, og mætir ekki og þá flýg-
ur fiskisagan: þeir hafa náð í
hann.
Systkinin settust sitt 'hvorum
megin við mig á rúmið, og and-
litin voru alvarleg og áköf í
senn. Ég tók mér til inntekta, að
þau skyldu treysta mér svona.
— Geta ekki yfirvöldin neitt
gert? spurði ég. — Vitanlega er
það skylda háskólans að taka
fyrir þetta.
— Hann getur ekki neitt. Þú
skilur ekki, hve mikið vald
svona félag hefur. Þetta er ekki
eins og félag innan háskólans,
sem allir vita hverjir eru í.
Þetta er leynilegt. Og illgjarnt í
þokkabót.
— Ekki vitum við, tók Paoia
fram í, — nema þarna séu bæði
prófessorar og stúdentar. Og
enda þótt við V og H-stúdentar
höldum að þessu sé stefnt gegn
okkur, þá vitum við aldrei neitt
— en við höfum heyrt, að stúd-
entar úr okkar hóp séu njósn-
arar fyrir félagið.
— Svo að þú sérð, sagði Cate-
rina, — þessvegna vorum við
áhyggjufull, þegar þú komst inn.
Þá sagði ég strax við Paolo: Nú
eru þeir á ferðinni.
Ég klappaði þeim báðum á öxl
ina og stóð upp af rúminu. —•
Nei, sagði ég, — ef þeir hafa
verið á ferðinni, hafa þeir að
minnsta kosti ekki verið að elta
mig. Ég gekk svo að glugganum
Andlitspúður
j
við allan hörundslit á öllum árstíðum
Laust púður — Steinpúður
Yðar litur — Yðar tónn.
DOROTHY GRAY
Ingólfs Apótek
IMATIONAL RAFHLÖÐUR
Ódýrar — góðar — alþéttar.
Endingarbetri en nokkrar aðrar.
Geymast í 3 ár.
Fást um land allt.
Heildsölubirgðir:
G. Helgason & Melsteð hf.
Rauðarárstíg 1. — Sími 11644.