Morgunblaðið - 24.07.1966, Blaðsíða 19

Sunnueagur 24. júlí 1966
MORCU NBLAÐIÐ
19
Brunaverðirnir skoða áburðarv erksmiðjuna í Gufunesi undir leiðsögu slökkviliðsstjóra, Rúnars
Bjarnasonar.
MEÐ BRUNAVÖRÐUM
— d norrænu móti þeirrn hér
Við ræddum næst við Per
Borg frá Oslóarslökkviliðinu og
við Karl-Johann Trángtegle frá
slökkviliðinu í Stokkhólmi.
— Við Oslóarbrunaverðirntr.
sagði Borg, en þeir eru sex sem
sitja þetta mót, — erum ákaflaga
ánægðir með dvöl okkar hér,
enda _hafa móttöku»nar verið
frábærar. Ég er mjög hrifinn af
því sem ég hef séð af starfsemi
reykvíska slökkviliðsins, nýja
slökkviliðsbyggingin er ákafiega
fullkomin og fagur arkitektúr.
Mér virðist stöðin vera byggð
á sömu grundvallaratriðum og
er um nýjar slökkvistöðvar á
Norðurlöndum, enda held ég, að
slökkvistöðvar og slökkvilið ai-
ménnt séu yfirleitt fullkomnari
en annars staðar.
— Það sem helzt bjáfar á hér,
er að slökkviliðið hér er alltof
mannfátt fyrir jafn stóra borg
tg Reykjavík, og það getur í
umum tilfellum haft mjög al-
arlegar afleiðingar. f Osló eru
runaverðirnir alt í allt um 400
lsins, og er þeim deilt niður
8 stöðvar í borginni, þar af
ein stöð við höfnina, sem
fur yfir að ráða tveimur
kkviliðsbátum. Bifreiðakost-
— MÓTTÖKURNAR? — Þær
hafa í einu orði verið stórkost-
legar, hreint og beint ótrúlegar.
Við höfum fengið að skoða
Reykjavík, Þingvelli, farið norð
ur á Akureyri og að Mývatni,
og hvarvetna mætir okkur sama
gestrisnin. Það er eins og allir
leggist á það sem einn, að gera
okkur dvölina hér á íslandi, sem
ánægjulegasta.“
Já, það var sama hver var
spurður, — hvort heldur það Var
norskur, danskur, finnskur,
enskur eða skozkur brunavörð-
ur, allir dásömuðu þeir móttök-
urnar, sem þeir höfðu fengið hjá
Brunavarðafélagi Reykjavíkur,
aðaldælustöð Hitaveitu Reykja-
víkur að Reykjum, og lýsti
Gunnar Sigurðsson, varaslökkvi
liðsstjóri henni fyrir þeirn.
Blaðamaður Mbl. brá sér meó
brunavörðunum í þennan teið-
angur, og notaði tækifærið tir
þess að rabba við nokkra þeirra.
Við hittum fyrsta að máli þá
Asger Grandjian, fararstjóra
Danana og Finn Olsen, sem einn
ið er frá Slökkviliði Kaupmanna
hafnar. Þeir eru báðir ungir
menn, og fræddu okkur á ýmsu
í sambandi við Kaupmannahafn
arslökkviliðið.
— Við erum sex Danir sem
sitjum þetta mót hér, 4 okkar
eða hjá öðrum íslendingum, með-
an á dvöl þeirra hér stóð.
Þeir komu hingað til landsms
32 að tölu frá öllum Norðnr-
löndunum, til þess að sitja hé'-
mót Norrænna brunavarða, en
ennfremur sátu mótið sem gest-
ir, skozkur brunavörður og ensk
ur. Þetta er í fyrsta skipti sem
mót Sambands norrænna bruna-
varða er haldið hérlendis, þar
sem ísland er ekki aðili að þess-
um samtökum — vegna þess hve
afskekktir við erum, og því aýrt
fyrir okkar menn að sækja þessi
mót.
Mótsetningin fór fram á tnánu
dag, en síðan hafa þessir aðilar
skipzt á skoðunum og uppiýs-
ingum um störf, starfsaðstæður
og launamál, auk þess sem ís-
lenzkir og erlendir brunaverðir
bafa flutt fyrirlestra um ýmsa
þætti brunavarðastarfsins. Tjáðu
íslenzku brunaverðirnir blaða-
manni Mbl. í gær, að fyrirlestr-
ar þessir hefðu verið hvort-
tveggja í sena — skemmtilegir
og fróðlegir.
Mótinu lauk svo á föstudag
sl., en þann dag fóru brunaverð-
irnir í heimsókn að Aburðarverk
smiðjunni í Gufunesi undir leið
eða hjá öðrum íslendingum með
sögn Rúnars Bjarnasonar, ný-
erðins slökkviliðsstjóra, og að
Asger Grandjean og Finn Olsen frá Danmörku.
Karl-Johann Trángtegde
frá Stokkhólmi
eru frá Kaupmannahafnar-
slökkviliðinu, einn frá Kastrup
og einn frá Gentofte. Kaup-
mannahafnarslökkviliðið teiur
samtals um 600 brunaverði. í
borginni eru samtals 8 slökkvi-
stöðvar — ein aðalstöð, en hin-
um sjö er síðan dreift um borg-
ina með tilliti til þess að fyrstu
þrjár slökkviliðsbifreiðarnar
geta verið komnar á hvaða stað
sem er í borginni, þar sem eldur
kemur upp, innan þriggja min-
útna.
— Þér, Grandjean, fluttuð
fyrirlestur á þessu móti hér.
— Já, ég flutti fyrirlestur um
hættuna, sem brunaverðir verða
fyrir, þegar eldur kemur upp f
byggingum, sem byggðar eru úr
strengjasteypu, og sýndi skýring
armyndir með. Srengjasteypú-
byggingar eru einhverjar þær
hættulegustu, sem við Kaup-
mannahafnar brunaverðir kom-
umst í kast við. Stafar það af
því, að er eldur kemur upp i
þeim, þá lengjast steypubitarnir
við hitann, en þegar við byrj-
um að dæla vatni á þá, kólna
þeir og styttast, og lýkur venju-
lega með því, að þeir hrynja
niður. Er því stórhættulegt að
vera uppi á þökum slíkra bygg
inga við slökkvistarf, eða inn í
þeim.
— En nú hafið þér séð slökkvi
lið okkar Reykvíkinga. Hvað
viljið þér segja um það?
— Mér finnst nýja slökkvi-
stöðin ykkar mjög fullkomin en
það má alltaf deila um staðsetn-
ingu slíkra bygginga. Þó heid
ég að vel hafi tekizt til í þetta
skiptið, því að það virðist til-
tölulega fljótlegt að komast það
an til allra borgarhuta, og eins
hefur verið tekið tillit til þess,
að borgin á eftir að vaxa enn.
Hvað bifreiðakost og tækjaút-
búnað snertir held ég að hann sé
ekkert verri en gerist og geng-
ur annars staðar. Það sem mér
finnst mest ábótavant við
slökkviliðið hér í Reykjavík er,
hve mannfáir þið eruð miðað
við hve Reykjavík er orðin stór
borg.
ur okkar er allt í allt um 70
bifreiðir.
Trangtegde var fararstjóri
brunavarðanna sex frá Stokk-
hólmi, en á mótinu voru einmg
sex brunaverðir frá Gautaborg,
en alls voru Svíarnir sem mót-
ið sóttu 13 talsins. Trángtegde
hefur starfað í Stokkhóims-
slökkviliðinu í 13 ár.
— Nei, það er varla hægt að
Per Borg frá Óslóarslökkvi-
liðinu.
Arne Nilson frá Gautaborgar-
slökkviliðinu.
segja, að nokkrir stórkostlegir
brunar hafi átt sér stað í Stokk
hólmi núna síðustu árin. Sá síð
asti sem ég man eiginlega eftir
gerðist á jólanótt 1957, en þá
kom upp eldur í íbúðarhúsi, sem
kostaði fjögur mannslíf. Ég býst
við að ástæðan fyrir þvi, hve
dregið hefur úr þessum stórbrun
um núna síðustu árin hjá okxur
sé nú, að Stokkhólmsslökkvilið-
ið er ágætlega útbúið tæknilega
séð. En það er langt frá þvi, að
ég haldi því fram að það sé
það bezta í þessu stærstu borg-
um Norðurlandanna.
— Það er ekki hægt að segja,
að við lendum oft í vandræðum
í útköllum af völdum umferðar
innar. Það kemur að vísu fyrir
á aðalumferðartímunum, þegar
fólk er að fara heim eða úr
vinnu — slíkt er óhjákvæmilegt.
Annars tekur fólk í nær öllutn
tilfellum ákaflega mikið tillit til
okkar, og það þekkist vart, að
ökumehn neiti að víkja, þegar
við komum með sírenuna á.
Trángtegde sagði að okum: —
Þetta hefur verið ákaflega
ánægjulegt mót, og skemmtilegt
i alla staði. Það voru margir sem
vildu fá að fara þessa ferð hing-
að — við erum 450 brunaverðirn
ir í Stokkhólmi, en aðeins fáir
voru útvaldir.
Við hittum loks að máli þá
Vátinö Nisonen og Ensio Pahjon
máki frá Helsinkislökkviliðinu
og Arne Nilson frá Gautaborgar
slökkviliðinu. Þeir lýstu allir
hrifningu sinni yfir nýju slökkvi
liðsstöðinni, og Pahjonmáki
sagði: — Hún er næstum of
glæsileg af slökkvistöð að vera.
En hann bætti því svo við af
fjórum slökkvistöðvum Helsrnki
þá mættu nú tvær heita nýjar,
og sagði að þær væru byggðar
eftir sömu grundvallaratriðum
og slökkvistöðin í Reykjavík.
Hann kvað brunaverði í Hei-
sinki vera rúmlega 300 talsins,
og hefðu þeir yfir að ráða um
35 slökkviliðsbifreiðum og 10
sjúkrabifreiðum. Panjonmáki
lýsti að lokum ánægju sinni yf-
ir því að hafa fengið tækifæri
að heimsækja ísland og rómaði
mjög allar móttökur hér.
Arne Nilson kvaðst hafa litlu
við orð Finnans um móttökurn-
ar að bæta — þær hefðu verið
stórkostlegar, en kvaðst sér-
staklega ánægður yfir því að
hafa fengið að sjá svo mikið af
landinu og raun varð á.
Brunaverðirnir héldu utan á
laugardagsmorgun sl.
Gestirnir á mótinu, Edward Jones frá Birkenhead í Englandi og
William Miller frá Glasgow. Þ eir létu mjög vel af móttökunum,
og vonuðust til að geta goldið reykviskum brunavörðum í sömu
mynt síðar.