Morgunblaðið - 09.09.1966, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Föstudagur 9. sept. 1966
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
Dyrnar eru læstar, ég kem með lyftunni niður, elskan.
Ég horfði fram á veginn. Ruff-
ano var að baki mér, fyrir fullt
og allt, hulin af hæðunum í
kring, en brúnu akrarnir til
til hægri með grænum stubbum
af korni, sem var í óða önn að
vaxa, og var saffrangult, rétt
eins og skikkjan Fálkans. Veg-
urinn lá í eilífum hlykkjum, og
seinna rann áin fram með hon-
um, eins og til þess að hafa af
fyrir okkur, en átti brátt að
tæma sig, blá og ógagnsæ, við
strendur Adríahafsins, sem voru
þegar farnar að brenna í apríl-
sólinni. Því meir sem við nálg-
uðumst Fano, því örvæntingar-
fyllri varð ég, því reiðari og því
ringlaðri.
— Cesare, sagði ég. — Hvað
kemur þér til að fylgja honum
Aldo? Hvað kemur þér til að
trúa svona á hann?
— Við höfum engan annan til
að fylgja, sagði Cesare, — Gi-
orgio, Romano, Domenico og all-
ir hinir. Hann talar það mál,
sem við skiljum. Það hefur eng-
inn gert áður. Við erum út-
burðir og hann fann okkur.
— Hvernig fann hann ykkur?
— Með fyrirspurnum hjá
gömlu félögunum sínum, sem
voru skæruliðar. í>á útvegaði
hann okkur styrki hjá háskóla-
ráðinu. Það voru fleiri, sem hafa
v.ekið próf og farið .... þeir eiga
honum allt að þakka.
Bróðir minn hafði gert þetta
fyrir mig. Hann hafði gert það
af því að hann taldi mig dauð-
an. Og nú, þegar hann vissi, að
ég var lifandi, var hann að losa
síg við mig.
— En ef hann hefur unnið í
öll þessi ár fyrir háskólann og
stúdentana, sem hafa ekki efni á
að kosta sig, hversvegna ætlar
hann nú að eyðileggja allt, með
því að siga einum hóp þeirra
gegn öðrum og setja upp þessa
miklu skrípaleiki, og sá síðasti
endaði nú með dauða Marellis?
— Kallarðu það skrípaleiki?
sagði Cesare. — Það gerum við
ekki. Og það mundu Rizzio og
Elia heldur ekki gera. Þeir hafa
lært auðmýktina. Og hvað Mar-
elli snerti, þá lét hann lífið af
því að hann lagði á flótta.
Kenndu ekki prestarnir þér
þegar þú varst lítill, að sá sem
forðar lífi sínu, skal týna því?
□---------------□
63
□---------------□
— Jú, en það er nú dálítið
annað.
— Er það? sagði Cesare. Það
held ég ekki. Og Aldo er sömu
skoðunar.
Við vorum nú að nálgast út-
jaðrana á Fano, með skugga-
legum og ópersónulegum hús-
um, rétt eins og kexkössum
hefði verið raðað upp í lands-
lagið. Ég var gripinn hræðilegri
örvæntingu.
— Hvert ertu að fara með
mig? spurði ég.
— Til hafnarinnar sagðihann,
— til fiskimanns, fyrrverandi
skæruliða, sem heitir Marco.
Þú átt að fara út í bátinn hans
og svo á hann að setja þig á
land eftir einn eða tvo daga,
norðar á ströndina, kannski í
Feneyjum. Þú þarft ekki um
neitt að hugsa. Hann bíður frek-
ari fyrirskipana frá Aldo.
Þær mundu fara eftir því,
hvað gerðist hjá lögreglunni og
hvort þeir hefðu misst af spor-
inu eða ekki. Hvort stroku-farar
stjórinn Armino Fabbio, hefði
tekizt að hverfa sporlaust.
Kringlótta víkin lá slétt og
blá, og fjaran, hvít eins og ostru
skel var þegar blettótt af
skemmtiferðafólki, sem var
snemma á ferðinni. Þarna var
verið að mála heila röð af bað-
skýlum fyrir sumarið. Það var
ekki nema vika til páskanna.
Mjúkt loftið var blandað sjávar-
þef. Til hægri var skurðurinn.
— Jæja, þá erum við komnir,
sagði Cesare.
Hann hafði numið staðar við
kaffihús í götu, sem lá að skurð-
inum en skammt frá lágu fiski-
bátarnir bundnir. Maður í upp-
lituðum samfestingi, svartbrunn
inn af sólinni, sat þarna við
borð og reykti vindling, og með
glas fyrir framan sig. Þegar
hann sá bílinn, stökk hann upp
og hljóp til okkar. Við Cesare
stigum út og Cesare rétti mér
töskuna mína og svo hattinn og
frakkann.
— Þetta er Armino, sagði
hann. — Kafteinninn sendir
kveðju guðs og sína. Marco fiski
maður rétti fram stóran hramm
og heilsaði mér. — .Vertu vel-
kominn, sagði hann, — mér skal
verða það ánægja að hafa þig
um borð í bátnum mínum. Láttu
mig taka töskuna þína og frakk
ann. Við förufn fljótlega um
borð. Ég var bara að bíða eftir
þér ög vélstjóranum mínum.
Fáðu þér eitt glas á meðan.
Jafnvel á barnsaldrinum haíði
ég aldrei fundið mig jafnmjög í
hendi forlaganna, sem ég réð
ekkert yfir. Ég var alveg eins
og vörusending, sem fleygt er á
hafnarbakkann, til þess að bíða
þar eftir því að lyftan sveiflaði
henni um borð í skipið. Ég held,
að Cesare hafi beinlínis vor-
kennt mér.
— Þetta verður allt í lagi
undir eins og þú ert kominn út
á sjóinn. — Viltu biðja fyr
ir nokkur skilaboð til hans
Aldos?
Hvaða skilaboð gat ég svo sem
sent, nema það, sem hann vissi
þegar — að það, sem ég var að
gera, gerði ég fyrir hann?
— Segðu honum, sagði ég, að
áður en hinir hrokafullu voru
flettir klæðum og hinir dramb-
sömu sættu ofbeldi, var þaggað
niður í rógberanum og höggorm-
urinn drapst í sínu eigin eitri.
Cesare skildi auðvitað ekkert,
hvað ég átti við með þessu. Það
var Federico félagi hans, sem
hafði þýtt þýzku bókina. Hand-
ritin, sem Aldo var að athuga í
Róm, hefðu sennilega einnig haft
inni að halda spakmæli Claudi-
os.
— Vertu sæll og gangi þér vel,
sagði hann.
Hann brölti aftur upp í bíl-
inn og samstundis var hann kom
inn af stað. Marco fiskimaður
leit á hann forvitnilegum aug-
um. Hann spurði mig, hvað ég
vildi fá að drekka og ég svar-
aði, að ég vildi helzt bjór.
— Svo þú ert hann litli bróðir
kafteinsins? sagði hann. — Þú
ert ekki nokkrar vitundar agn-
arögn líkur honum.
— Því miður, sagði ég.
— Hann er fínn maður, hélt
hann áfram. — Við börðumst
hlið við hlið uppi í fjöllunum,
og sluppum frá sama óvininum.
Nú orðið, ef hann er þurfandi
fyrir einhverja tilbreytingu frá
störfum sínum kemur hann til
mín og fer til sjós með mér.
Hann brosti og rétti mér vindl-
ing. — Sjórinn blæs af manni
rykinu og svo öllum áhyggjum
borgarlífsins. Þú skalt sjá, að
hann gerir þér það sama. Bróðir
þinn leit út eins og sjúklingur
þegar hann kom hingað í nóv-
ember síðastliðnum. En svo var
hann fimm daga á floti — og það
um vetur, eins og þú veizt — og
náði sér til fullnustu.
Þjónninn kom með bjórinn.
Ég lyfti glasi mínu og óskaði
félaga mínum alls góðs.
— Var það eftir afmælisdag-
inn hans? spurði ég.
— Afmælisdag? Hann minnt-
ist ekkert á neinn afmælisdag.
Það var einhverntíma í þriðju
viku mánaðarins. — Ég hef orð-
ið fyrir áfalli, Marco, sagði hann
við mig þegar hann kom. —
Spurðu mig ekki um það, ég er
kominn hingað til þín tll þess
að gleyma því. Nú, að minnsta
kosti var allt í lagi með hann,
líkamlega. Hann var jafn vel á
sig kominn og í gamla daga, og
vann eins og hver annar af
áhöfninni. Það hefur verið eitt-
hvað annað, sem að honum
gekk. Kannski kvenmaður.
Hann lyfti glasi sínu til að taka
kveðju minni: — Þína skál,
sagði hann, — og ég óska, að þú
gleymir líka þínum áhyggjum
á sjónum.
Ég drakk bjórinn og tók að
hugsa um það, sem Marco hafðl
sagt. Það var auðséð, að Aldo
hafði leitað til hans, eftir af-
mælisveizluna og rifrildið við
Mörtu. Hún hlaut að hafa verið
að stríða honum, í drykkjuæði
sínu, eins og Jacopo hafði sagt,
og hneyksiað, eins og sveitafólk
er vant að verða, sem er mjög
trúað og trútt siðareglum sín-
um. Hún hlaut að hafa borið það
upp á hann, að hann væri 1
óleyfilegu ástasambandi við
gifta konu, og að sú kona væri
rektorsfrúin. Og bróðir minn
hlaut að hafa reiðzt af þessu og
rekið Mörtu að heiman. En
hversvegna var hann að tala um
eitthvert áfall?
Nú heyrðist fótatak og annar
maður kom að borðinu. Stuttur
og hæruskotinn og næstum enn-
þá sólbrenndari en Marco.
— Þetta er Franco, sagði
Marco, — stýrimaður minn og
vélstjóri.
Franco rétti fram hönd, sem
var eins loðin og apaloppa og
ötuð í olíu.
— Ég ætti ekki að verða nema
tvo tíma með það, sem eftir er,
sagði hann við skipstjora sinn.
— En mér fannst réttast að vara
þig við, af því þetta tefur okkur
svona mikið.
Marco ypti öxlum og spýtti og
sneri sér svo að mér.
— Ég lofaði honum bróður
þínum að verða kominn af stað
á hádegi, sagði hann. — Það var
þegar hann hringdi til mín
snemma í morgun. Svo virtist
einhver bið verða á því að ná i
þig og nú er það vélin, sem ætlar
að gera okkur bölvun. Við meg-
um vera fegnir ef við komumst
af stað klukkan fimm. Hann stóð
upp og benti eftir skurðinum,
þar sem bátarnir voru bundnir.
— Viltu sjá bláa bátinn þarna
með guía mastrið og vélarhúsið
í miðju. — Það er báturinn okk-
ar, hann „Garibaldi“. Við Franco
skulum fara með töskuna þína
um borð og svo getur þú komið
seinna, innan klukkustundar. Er
það gott, eða vildurðu heldur
koma með okkur strax?
— Nei, sagði ég. — Ég vil
heldur vera hér kyrr og ljúka úr
glasinu mínu.
— Þeir gengu svo eftir skurð-
bakkanum en ég sat kyrr fyrir,
utan kaffihúsið, og horfði á þá
þangað til þeir voru'komnir um
borð. Þessi vistarvera mín næstn
dagana, var ekkert freistandi.
Marco hafði rétt að mæla þegar
hann sagði, að ég væri ekkert
líkur bróður mínum. Ég var al-
vanur ferðamaður á landi, en
ekki á sjó. Sem fararstjóri hafði
ég gert mér það til skammar að
gubba á Napolíflóanum, fyrir
augunum á ferðamönnunum mín-
um. Og flatneskjulega, olíu-
kennda ylgjan á Adríahafinu var
mér álíka viðbjóður.
Meira í flöskunni • affur í glösin
KÓNGA-FLASKAN
Ný flöskustærð af Coca-Cola
er komin á markaðinn fyrir þá sem vilja fá meira
í flöskunni fyrir tiltölulega hagkvæmara verð.
Bidjid um stóru kónga-flöskuna,
Ætíð sami Ijúffengi drykkurinn, svalur og hress-
andi, sem léttir skapið og gerirstörfin ánægjulegri
FRAMLEITT A F VERKSMIÐJUNNI VÍFIIFELL í UMBOÐI THE COCA-COLA.EXPORT CORR.