Morgunblaðið - 05.10.1966, Blaðsíða 3

Miðvikudagur 5. október 1966
MORGU NBLAÐIÐ
3

F Y R I R skömmu kom
Gunnar Bjarnason heim úr
ferð sinni til Þýzkalands
ásamt konu sinni, frú Guð-
björgu Ragnarsdóttur, en
þau voru í boði þýzka
Pony-klúbbsins, eins og
áður var frá sagt í Mbl.
Var Gunnar aðaldómari á
landsmóti þýzkra hesta-
manna, sem eiga íslenzka
reiðhesta.
í dagblaðinu Oberbergische
Volks-Zeitung er sagt frá
þessu hestamannamóti í
Wiehl og birtar myndir frá
því. Um sigurvegarana á mót
inu segir í blaðinu:
Gunnar Bjarnason og formaaður þýzka Ponyklúbbsins afhenda töltverðlaun.
Bækur um hestinn gefa margfalt
meiri tekjur en íslenzkir bændur fá
Rabbað við Gunnar Bjarnason nýkominn af
hestamóti í Þýzkalandi
Hæstu einkunn og verð-
laun fyrir tölthraða hlaut
hesturinn f>ór, setinn af Walt
er Feldmann eldri. Fyrir feg
urðar-tölt hlaut hæstu ein-
kunn og verðlaun hesturinn
Funi, setinn af Walter Feld-
mann yngri. Skeiðkepyúna
vann stóðhesturinn frá Alfta
gerði setinn af ungfrú Gisela
Kraut. Verðlaun fyrir fjöl-
breytilegust gæði hlaut einn-
ig hesturinn Funi, setinn af
Feldmann yngri.
Blaðið hefur haft tal af
Gunnari Bjarnasyni og spurt
hann frekar af þessu móti.
Hann segir, að þetta hafi
verið mjög skemmtilegt hesta
mannamót.
— En hvað segir þú Gunn-
ar um hestamennsku Þjóð-
verjanna?
Finnst þér að þeir sé farn-
ir að læra íslenzka hesta-
mennsku?
— Eins og þú manst frá
Schlústern var blærinn yfir
mótinu þar meira evrópskur,
þ.e. meginlandshestamennska
var þar ríkjandi, hindruncir-
reið framkvæmd og fleira í
þeim dúr. Það stórefnafólk,
sem nú er hins vegar að
koma inn i hestamennskuna
á meginlandinu, hefir margt
komið hingað til lands og
sumir oftar en einu sinni og
notið gestrisni Sig. Hannes-
sonar og Co og SlS. Það vill
fá íslenzku hestamennskuna
hreina og ómengaða, eins og
hún er, tölt og skeið í skóg-
inum með allri fjölskyldunni,
en enga sýningarstarfsemi.
Þetta fólk vantar reiðskóia
og Islendingar verða aö koma
þar til og kenna fólkinu á
tölt og skeið.
— Áður en þú fórst utan
sagðir þú í samtali við blað-
ið, að dómnefndarstörf yrðu
með nokkuð sérstæðum
hætti. Hvernig fóru þau
fram?
— Það mótti margt læra af
framkvæmd þessa móts. Dóm
nefndarstörf voru talsvert
ólík því, sem við eigum að
venjast hér. Við vorum 5
dómarar og var nokkuð rað
að við skeiðvallarendann
með 10 m. millibili. Síðan
kom sá er sýndi hestinn ríð-
andi eftir mjúkri asfaltaðri
götu, svo að hófatakturinn
heyrðist. Við dómnefndar-
menn stóðum með spjöld, sem
á stóð tölur allt frá 1 og upp
í 10 og lyftum við upp því
spjaldi, sem bar þá einkunn
er við gáfum í það og það
skiptið. Fólkið gat sjálft
fylgst með og dæmt um leið.
Þannig var hver dómari sjálf
stæður og óháður. Ennfrem-
ur var einnig framkvæmd sú
regla að hæsta og lægsta ein-
kunn var felld burtu og var
þetta gert til að útiloka að
hlutdrægni dómara gæti ráð-
ið, ef einhver vildi sérstak-
lega hækka einn hestinn, eða
draga hann niður.
— Hvað hefir helzt komið
til umræðu í sambandi við að
kenna Þjóðverjum íslenzka
hestamennsku?
— Það hefir verið rætt
um að senda íslenzkan kenn-
ara utan með tvo ágæta gæð
inga, sem sýna mætti á allan
gang. Yrðu þá haldin nám-
skeið og ferðast um landið.
A námskeiðum þessum sæi
fólkið hvernig hesturinn á að
ganga og það gæti jaínframt
lært á sína hesta. Ekki vant-
ar áhugann. Ég get sagt þér
dæmi um Walter Feldmann,
sem er stórríkur blaðaútgef-
andi. Hann á 5 reiðhesta af
arabisku kyni. Hann eignað-
ist fyrsta íslenzka hestirm í
fyrra, en í dag á tiann 13
íslenzka, og stóru Arabarnir
fá að hvíla sig. Þeir höfðu
ekki verið snertir nema hvað
okkur hjónunum var boðið
að koma á bak þeim, hvað
við þáðum.
— Hvernig gekk Þjóðverj-
unum við skeiðið?
— Hér er mynd af Feld-
mann á Goða frá Álftagerði
og ég get ekki betur séð en
hann hafi náð tökum á gang-
tegundinni, en hann þyrfti
að komast til Péturs í Álfta-
gerði í vikutíma og læra að
slengja honum af stökki á
skeið með einum selbita.
— Hvað segir þú svo um
útflutninginn?
— Þjóðverjar eru afar ó-
ánægðir með framkvæmd út
flutningsins. Stjorn Pony-
klúbbsins telur að markaður
sé öruggur fyrir 4-500 hesta
á ári og hann er stöðugt vax-
andi. Auk þess er talið að
markaður sé fyrir 100 úrvals
gæðinga árlega. Fólkið í
Þýzkalandi skilur ekki hvern
ig stendur á því að íslend-
ingar skuli ekki hafa meiri
áhuga á því að koma hestuiri
sínum á markað, en það
strandar á útflutningshindr-
unum % hluta ársins en
skipaskorti á sumrin. Það eru
tiltölulega fáir, sem vilja
borga flugfargjöldin fyrir
hesta.
— Hvað telur þú að heppi
legast kunni að vera í þessu
efni?
— Við eigum að mynda
samband þeirra manna, sem
vilja framleiða hesta lil ut-
flutnings. Við eigum að velja
folöldin úr á haustin. sem
flytja á út, svo kaupendur
viti að úrval sé gert. Síð-
an .eigum við að kynna ís-
lenzku stóðbændurna í er-
lendum tímaritum, með frá-
sögnum af þeim og stóðinu,
sem þeir rækta. Svo þarf að
breyta lögunum þanmg að
flytja út hestá alla mánuði
ársins í vel búnum skipum.
Skip þarf að búa þannig að
í því sé hesthús miðskips, sem
tekur 40-50 hesta, og þetta
skip fari reglulega á megin-
landshafnir sem næst rnán-
aðarlega.
Ef við skipuleggjum þessa
verziun vel og manneskju-
lega, þá hef ég ekki tru á pví
að Þjóðverjar hafi mikinn
áhuga á því fyrst um sinn
að hefja ræktun isienzka reið
hestsins sjálfir.
Gunnar sýndi okkur 4 bæk
ur, sem nýlega eru komnar
út í Þýzkalandi um íslenzka
hestinn. Hver bók kostar 30-
40 mörk eða sem næst 300-
400 krónur íslenzkar. Þetta
eru fallegar myndskreyttar
bækur og þeira á meðal er
ljóðabók um íslenzka best-
inn eftir þýzkan barnalækni.
Gunnar sagði er hann sýndi
okkur bæurnar:
— Þessar bækur um ís-
lenzka hestinn gefa bókaút-
gefendum og höfundum
margfalt meiri tekjur, en
hesturinn sjálfur gefur ís-
lenzkum stóðbændum. Við
værum ekki í neinum vanda
staddir ef sama gilti um
lambakjötið rX.kar, sagði
Gunnar að lokum.
Feldmann yngii. leggur Goða
frá Álftagerði á skeið.
☆
STAKSTEIIMAR
Útvarp, sjónvarp og
landsbyggðin
„íslendingur" segir 25. sept. sl.
„ Þessa dagana er íslenzka
sjónvarpið að hefja útsendingar.
Það mun opna nýjan heim fyrir
landsmenn og valda álíka straum
hvörfum og útvarpið gerði á sin
um tíma.
Skilja má af fréttum frá und-
irbúningi sjónvarpsstarfseminn-
ar, að ferskt efni jafnt frá höfuð
borgarsvæðinu, landsbyggðinni
og útlöndum muni jafnan verða
á takteinum. Er það vel, ef rétt
reynist.
Þetta rifjar upp margítrekaða
gagnrýni á íslenzka sjónvarpið,
sem óspart hefur dunið á því,
en jafnan fyrir daufum eyrum.
Efnissöfnun þess utan af landi
hefur verið skelfing fátækleg.
Helzt er það fréttaefni, sem
hingað hefur verið sótt, en með
afar tilviljanakenndum hætti
að því er virðist. Síðustu mán-
uðina hefur dálítið ræzt úr
þessu með því, að aukin hafa „
verið símaviðtöl í fréttaaukum,
en e. t. v. má rekja þá breytingu
til væntanlegrar samkeppni við
sjónvarpið.
Gleggsta dæmið um mismun-
un milli höfuðborgarsvæðisins
og landsbyggðarinnar í efnis-
söfnun útvarpsins og efnisflutn-
ingi er varðandi guðsþjónustur
þjóðkirkjupresta. Útvarp frá
guðsþjónustum úti á landi er
álíka sjaldgjæft fyrirbrigði og
sólmyrkvi. Þarf ekki minna en
biskupsvígslu, til þess að breytt
sé út af þeirri reglu, að útvarpa
frá messum í kirkjum höfuð-
borgarsvæðisins.
Undantekningar, svo og
stöku útvarpssendingar frá
knattspyrnuleikjum, sanna, að
tæknilega er hægt að útvarpa
víða að frá landsbyggðinni. Það
er því krafa strjálbýlisbúa, að
hér verði úr bætt og á öðrum
sviðum varðandi söfnun og
flutning efnis í Ríkisútvarpinu“,
A puttanum
„hina leiðina"
f forystugrein sama dag segir
fslendingur:
„Kannski Eyjólfur sé nú loks
að hressast, hugsuðu menn, þeg
ar Tíminn sagði frá því með
flennistórM fyrirsögn, að „hin
leiðin“ væri í Hagráði. Eins og
kunnugt er, hafa Framsóknar-
menn verið í þeirri úlfakreppu
undanfarin ár, að kunna engin
skil á stefnu flokks síns í efna-
hagsmálum, utan nafnið eitt,
sem af hreinustu tilviljun hraut
af vörum formanns þeirra á dög
unum. Og menn héldu sem sagt,
að nú væri komið undir kúna.
Gamanið kárnaði þó fljótt við «
lestur Tímagreinarinnar. Þar er
„hin leiðin“ lögð inn í Hagráð
í gegn um skýrslu Efnahágsstofn
unarinnar, þar sem segir, að
„eigi að ná viðunandi hagvexti
í framtíðinni, verði í (hér bætir
Tíminn við ,,æ“) ríkara mæli en
verið hefur hingað til, að marka
þá stefnu í málefnum hinna ein
stöku atvinnugreina, er grípí til
róta þeirra meginvandamála,
sem þær standa frammi fyrir,
jafnframt því, sem fyrirtæki
jafnt sem opinberir aðilar leiti
með markvissum hætti þeirra
tækifaara, tækni og skipulags,
sem bezt eru til hagnýtingar.
Margvíslegra athugana og að-
gerða er þörf, til þess að þetta ,
megi verða“. Þetta segir Tíminn,
að sé samhljóðá „meginþætti
hinnar nýju stefnu" Framsókn-
arflokksins.
Þannig virðist hinn „mikli
spekingur“ sem Framsóknar-
menn gerðu nýlega út af örk-
inni, til að leita að „hinni leið-
inni“, hafa staðið á gatnamót-
um með þumalfingurinn á lofti
og verið svo stálheppinn að fá
far einmitt á þá leið, sem hann
leitaði að. Ódýr lausn það!