Morgunblaðið - 14.10.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNB* A*HO
Fo=tiHa?ur 14 o1* 1966
Eric Ambler:
Kvíðvæniegt ferðalag
zmmii':*' tr •

Undir borðum í Pera, Palace
kom Kopeikin með helztu stríðs-
fréttirnar. I hans munni voru
Sovétríkin ennþá „júlímorðingj-
ar“ Nikulásar II. og svo fékk
Graham margt að heyra um
sigurvinninga Finna og ósigra
Rússa. Þjóðverjar höfðu sökkt
fleiri brezkum skipum og misst
fleiri kafbáta. Hollendingar,
Danir, Svíar og Norðmenn voru
að dytta að vörnum sínum. Heim
urinn bjóst við blóðugu vori
Svo fóru þeir að tala um jarð-
skjálftann. Klukkan var oröir,
hálfellefu, þegar Kopeikin vakti
máls á því, að nú væri tí.ni til
kominn að fara í Jockey.
Klúbburinn var í Beyoglu-
hverfinu, skammt frá aðalgöt-
unni í Pera, og í götu þar sem
húsin voru sýnilega teiknuð af
frönskum arkítekt á árunum
1920-30. Kopeikin tók hann vin-
gjarnlega undir arminn, er þeir
gengu inn.
— Þetta er ágætis staður,
sagði hann. — Serge, eigandinn,
er kunningi minn og sér um, að
við verðum ekki snuðaðir. Ég
ætla að kynna þig honum.
Af manni með innræti
Grahams að vera, var þekking
hans á næturlífi í hinum ýmsu
borgum heims, furðu víðtæk. Af
einhverjum ástæðum. sem hann
hafði aldrei getað fundið út,
hverjar væru, höfðu gestgjafar
haris erlendis álitið, að eina teg-
und skemmtana. sem enskir verk
fræðingar hefðu áhuga á, væri
hinir miður siðlegu nætur-
skemmtistaðir. Hann hafði kom-
ið á slíka staði. bæði í Buenos
Aires og Madrid. í Valnaraiso og
Búkarest, í Róm og í Mexikó. og
hann minntist ekki neins eins
slíks staðar, sem væri verulega
frábrugðinn öllurr. hinum. Hann
minntist viðskiptamanna sinna.
sem hann hafði setið með fram á
rauðan morgun og drukkið ofsa
dýra drykki. en heildarmyndin
af öllum þessum stöðum varð
oftast reykfylltur kjallari með
hljómsveitarpalli í öðrum end-
anum og svo ofurlitlu dansgólfi
með sætum í kring — bar með
háum stólum við, þar sem talið
var, að drykkirnir væru eitthvað
ódýrari — út við vegg.
Hann bjóst ekki við ,að Jocky
væri neitt frábrugðinn þessari
myndi enda reyndist ekki svo
vera.
Veggskreytingarnar þarna
virtust helzt vera að stæla göt-
una úti fyrir. Þarna voru heljar-
stórar hrærigrautarmyndir, þar
sem meðal annars mátti sjá
skýjaklúfa frá ýmsum hliðum,
svarta saxófónleikara, græn,
alltsjáandi augu, símtól, grímur
frá Páskaeynni og skjanna-ljós-
hærðar tvíkynjur með löng
vindlingamunnstykki í hendi.
Þarna var húsfyllir og mikill há-
vaði. Serge var skarpleitur
Rússi, með strítt grátt hár og
svip þess manns, sem er alltaf í
þann veginn að láta tilfinningarn
ar taka ráðin af skynseminni.
Þegar Graham leit í augu hans,
þótti honum næsta ótrúlegt, að
Serge léti nokkurntíma af þessu
verða, en hann fagnaði þeim
samt af mikilli kurteisi. og vís-
aði þeim til sætis rétt við dans-
gólfið. Kopeikin pantaði eina
flösku af konjaki.
Hljómsveitin gall við með ein-
hverju amerísku danslagi, en
þagnaði svo snögglega og fór,
við enn meiri undirtektir að
leika rumbu.
— Hér er mikil kæti, sagði
Kopeikin. — Langar þig til að
dansa? Hér er nóg af stelpum.
Segðu, hverja þér lízt bezt á, og
svo skal ég tala við hann Serge.
— Nei, vertu ekki að því. Ég
held ép standi ekki svo lengi við.
— Þú verður að hætta að
hugsa um þetta ferðalag þitt.
Fáðu þér svolítið meira konjak,
þá líður þér betur. Hann stóð
á fætur. — Ég ætla að dansa svo
lítið og svo næ ég í stelpu handa
þér.
Graham var gripinn sektar-
kennd. Hann vissi, að hann æui
að láta í ljós meiri hrifningu
en svona. Kopeikin var sérlega
almennilegur við hann. Það
hlaut að vera leiðindaverk hjá
honum að skemmta ferðalúnum
Englendingi, sem vildi helzt af
öllu komast í bælið. Hann fékk
sér svolítið meira konjak, til að
hressa sig. Alltaf fjölgaði gestun-
um. Hann sá Serge taka á móti
þeim með miklum vinalátum. en
þegar þeir sneru við honum
baki, hvíslaði harjn einhverju að
þjónunum sem áttu að bera á
borð fyrir þá — og það minnti
hann óþægilega á, að Jockey
væri hvorki honum né þeim til
óblandinnar ánægju. Svo leit
hann víð til að horfa á Kopeikin
dansa.
Stúlkan, sem hann dansaði við
var mjóslegin og dökk á hár, og
með mjög stórar tennur. Rauði
samkvæmiskjóllinn, sem hún var
í, pokaði á henni, rétt eins og
hann hefði verið sniðinn á stærri
kvenmann. Hún brosti oft og
mikið. Kopeikin hélt henni langt
frá sér og var alltaf að tala v;3
hana, meðan þau dönsuðu.
Graham virtist sem hann væri,
þrátt fyrir stirðlegan likams-
vöxt, eini maðurinn á dansgólf-
inu sem hefði almennilega vald
á sjálfum sér. Sem fyrrverandi
hóruhússeigandi, var hann þarna
að fást við það, sem hann kunoi
á. Þegar hljómlistin þagnaði,
kom hann með stúlkuna yfir að
borðinu þeirra.
— Þetta er María, sagði hann.
— Hún er Arabi. Þér dytti það
varla í hug. eftir útlitinu að
dæma. eða hvað?
— Nei.
— Hún talar ofurlítið f.ónsku.
— Enchanté, mademoiselle.
— Monsieur. Röddin var ein-
kennilega hörð, en brosið að
sama skapi góðlegt. Hún var
sýnilega góðlynd.
— Vesalings barnið! Röddin í
Kopeikin var eins &g í kennslu-
konu, sem væri að vona, að nem-
andi hennar yrði sér ekki til
skammar með framkomu sinni
við gesti. — Hún er rétt nýlega
orðin jafngóð af hæsi. En þetta
er ágætis stúlka og vel siðuð.
Seztu niður, María.
Hún settist við hliðina á
Graham. — Ég vil helzt kampa-
vín, sagði hún.
— Já já, barnið gott. Þetta
kemur, sagði Kopeikin, eins og
j hann væri að færast undán. —
' Hún fær prósentur ef við pönt-
um kampavín, sagði hann við
Graham og hellti konjaki í glas
handa henni.
Hún tók glasið orðalaust og
lyfti því upp af vörunum. —
Skál!
— Hún heldur að þú sért Svíi,
sagði Kopeikin.
— Hversvegna það?
— Ég sagði henni, að þú værir
Svíi, af því að hún kann svo
vel við þá. Hann skríktí. — Þú
getur ekki sagt, að umboðsmaö-
. urinn í Tyrklandi geri ekkert
! fyrir félagið.
I Hún hafði verið að hlusta á
i þá með skilningsvana brosi. En
nú hófst hljómlistin aftur og þá
spurði fiún Graham, hvort hann
vildi ekki dansa.
Hún dansaði vel og nógu vel
til þess, að honum fannst hann
sjálfur dansa vel. Hann var nú
orðinn nokkru hressari í skapi
og bauð henni upp aftur. í
seinna skiptið þrýsti hún grann-
vöxnum líkama sínum fast upp
að honum. Hann sá óhreint
hlíraband færast út af öxlinni á
henni, undir rauða kjólnum og
hann fann þefinn af líkama
hennar gegn um ilmefnið, sem
hún notaði. Hann fann, að hon-
um var farin að leiðast hún.
Nú fór hún að tala við hann.
Kunni hann vel við Istambul''
Hafði hann komið þangað áður.
Þekkti hann París vel? og Lon-
don? Mikið gat nann verið hepp-
inn. Hún hafði aldrei komið á
þessa staði. Hún vonaðist eftir að
koma þangað einhverntima. Og
til Stokkhólms. Átti hann marga
vini í Istambul? Hún spyrði
vegna þess, að einhver maður
hefði komið inn rétt á eftir hon-
um og vini hans. sem virtist
þekkja hann. Þessi maður væri
alltaf að horfa á hann.
Graham hafði verið að velta
því fyrir sér, hversu fljótt hann
gæti slo^pið burt. Hann áttaði
sig allt í einu á því, að hún var
að bíða eftir, að hann segði
eitthvað. Og nú greip hann á
lofti þetta, sem hún hafði verið
að segja síðast.
— Hver er alltaf að horfa á
mig?
— Við getum ekki séð hann
eins og er. Hann situr við skenxi-
borðið.
— Hann er nú víst fremur að
horfa á yður. Annað gat hann
ekki fundið til að segja.
En henni var sýnilega alvara.
— Nei, það eruð þér, sem hann
hefur áhuga á. herra. Það er mað
urinn með vasaklútinn í hend-
inni.
Þau voru nú komin þangað á
gólfinu, sem hann gat séð til
skenkiborðsins. Maðurinn sat á
einum háa stólnum m ö vermút-
gías fyrir framan sig.
Hann var lágvaxinn og grann-
ur maður með heimskulegt and-
lit„ beinótt, og nasaflár, með
framstæð kinnbein og þykkar
varir, samanklemmdar, rétt eins
og hann væri aumur í gómun-
um, eða þá væri að reyna að
stilla sig. Hann var mjög fölur,
og augun og liðaða hárið. sem
var tekið að þynnast, sýndust
því dekkri en þau voru raun-
verulega. Hárið var eins og límt
riiður á höfuðið .Hann var í
krukluðum, brúnum fötum með
mikið stoppaðar axlir, linri
skyrtu með næstum ósýnilegum
kraga, og með nýtt, grátt háls-
bindi. Meðan Graham var að
horfa á hann, þerraði hann efri-
vörina með vasaklútnum, rétt
eins og hann væri farinn að
svitna í hitanum. sem þarna var.
— Hann sýnist nú ekki vera
neitt að horfa á mig lengur,
sagði Graham. — Að minnsta
kosti held ég ekki, að ég þekki
hann neitt.
— Nei, það gerið þér víst
ekki, herra. Hún þrýsti hand-
leggnum á honum fastar að sér.
j — En ég vildi nú samt vera viss.
j Ég þekki hann heldur ekki, en
t ég kannast við manntegundina.
| Þér eruð aðkomandi hérna,
þerra, og kannski hefið þér pen-
inga á yður. Istambul er ekki
sama sem Stokkhólmur. Þegar
| svona menn horfa á mann oftar
en einu sinni. er varlegra að
| gæta sín. Þér eruð sterkur en
I hnífur í bakið er það sama fyrir
sterkan mann eins og kraftalaus-
an.
Þessi hátíðlegheit hennar
voru næslum hlægileg. Hann
hló, en leit samt aftur á mann-
j inn við skenkiborðið. Hann var
að sötra vermútinn sinn og virt-
ist ekki gera ketti mein. Stúlk-
an var sennilega að reyna —
klaufalega þó — að sýna, að
sjálf hefði hún ekkert illt í huga.
— Ég held ekki, að ég hafi
neitt að óttast, sagði hann.
Hún losaði takið á handleggn-
um á honum. — Ef til vill ekki,
herra. En svo virtist hún allt í
einu missa allan áhuga á þessu
efni. Hljómlistin þagnaði og þau
gengu aftur að borðinu.
— Hún dansar vel, finnst þér
ekki? sagði Kopeikin.
— Mjög svo.
Hún brosti til þeirra, settist
siðan niður og lauk úr glasinu
sínu, rétt eins og hún væri þyrst.
Svo hallaði hún sér aftur í sæt-
inu. — Við erum þrjú, sagði
hún og taldi með fingrinum, til
þess að vera viss um, að þeir
skildu hana. — Vilduð þið ekki,
að ég kæmi með vinstúlku mína
til að fá eitt glas með okkur?
Hún er mjög viðkunnanleg og
er bezta vinslúlka mín.
—Kannski seinna, sagði Kop-
eikin, og hellti í glösin aftur.
1 sama bili tók hljómsveitin
að leika, með miklum glym, og
flest ljósin slokknuðu. En eitt
kastljós titraði á gólfinu fyrir
framan pallinn.
— Nú koma skemmtiatriðin,
sagði Maria. — Þau eru mjög
góð.
Serge gekk inn í ljósdepilinn
og romsaði upp langri tilkynn-
ingu á tyrknesku, og lauk ræð-
unni með handsveiflu í áttina
að dyrum til hliðar við pall-
inn. Tveir dökkir ungir menn í
bláum smókingjökkum komu
þjótandi út á gólfið og tóku að
dansa. Þeir voru brátt orðnir
móðir og hárið á þeim úfið. en
undirtektirnar, sem þeir fengu,
voru vart meira en riálfvolgar.
Þá settu þeir upp alskegg og lét-
ust vera gamlir menn, sem hrös-
uðu í hverju spori. En áhorfertd-
ur hrifust sízt meira af þessu en
hinu, sem á undan var farið.
Svo fóru þeir út, og bálvondir,
að því er Graham sýndist. og
svitinn lak af þeim. Næst kom
inn svertingjastúlka með langa,
granna fætur, sem reyndist sýna
sveigjulistir. Sveigjurnar hennar
voru sniðuglega dónalegar og
vöktu miklar hláturrokur. Og 1 il
þess að svara þessum undirtekt-
um kom hún á eftir með slöngu-
N9KKBIB PINNAiiTÓLAR
sem skemmdust í flutningi til landsins
seljast ód>rt.
Húsgagnaverzlun
Krstjin Sigge'rss n
AugEýsing
um skoðun léilra bifhjóla
í lögsagnarumdæmi
Reykjavíkur
Aðalskoðun léttra bifhjóla fer fram í bifreiðaeftir-
liti rikisins, Horgartúni 7, sem ner segir:
Mánudaginn 17. oiítóber R-1 ti’ R-300
Þriðjudaginn 18. október R -301 til R-500
Miðvikudaginn 19. október R-501 til R-700
Fimmtudaginn 20 október R-701 ti' R-900
Föstudaginn 21. október £ 1 o © b—■ til R-1110
Skoðun hjólanna er framkvæmd fvrrnefnda daga,
kl. 09.00 til 12.00 og kl. 13.00 lil kl. 16.30.
Sýna ber skilríki fyrir því, að lögboðin vátryg^ing
fyrir hvert hjól sé í gildi. Athygli skal vakin á því,
að vátryggingariðgjald ökumanna bei að greiða
við skoðun.
Skoðun léttra bifhjóla. sem eru í notkun hér í borg-
inni, en skrásett í öðrum umdæmuni fer fiam sömu
daga. — Vanræki einhver að koma hióli sínu til
skoðunar á réttum degi, verður har.n iatinn sæta sekt
um samkvæmt umferðarlögum, og hjóiið tekið úr
umferð, hvar sem tii þess næst.
I.ögreglustjórinn í Keykjavík,
12. oktober 1966.