Morgunblaðið - 12.01.1967, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 12. JANÚAR 1967.
\
Lydia
L.......................
hefði þetta ekkert verið, en i
myrkri var það talsverð þraut,
þar sem maður varð að þreifa
fyrir sér með fætinum í hverju
spori, og stanza öðru hverju til
að hleypa lest framhjá, — lest,
sem staðnæmdist svo langt xyr-
ir framan. Við gátum séð blik-
andi ljósin í henni langt fram
undan.
Ég lagði arminn um Lydiu.
Hún hafði ekki sagt eitt orð,
síðan árinn hans Sartoines
drapst, og hún reyndi heldur
ekki að brydda upp á neinum
viðræðum, meðan við vorum
neðanjarðar.
Lestin til miðborgarinnar kom
og við stigum upp í hana. Það
var eitt ungt par á pallinum,
þegar við komum þangað og
það glápti af undrun, þegar ég
skaut Lydiu upp á pallinn og
klifraði svo upp sjálfur.
Unga parið hélt • áfram að
glápa, en eins og sönnum New
York-búum sæmdi hreyfði það
sig ekki að okkur eða frá,
hvorki til að hjálpa okkur né
til að kalla á lögregluna. Glápti
bara. Lydia rak út úr sér tung-
una til hjónaleysanna um leið
og hún gekk framhjá, og við
gengum gegn um hliðið og síð-
Eftir
m
E. V. Cunningham
an út á götuna.
— Það er nú ekki fallegt af
þér að reka út úr þér tunguna
til fólks, sagði ég þegar við vor-
um komin út.
— Þú mátt víst frómt um
tala, bjálfinn. Hversvegna berðu
ekki byssu, ef þú ert lögreglu-
spæjari?
— Ég hata byssur og er
hræddur við þær.
— Já, og sá staður til að
kyssa mann! Ég skyldi ekki tala
um góða hegðun í þínum spor-
um.
Og svo fór hún að gráta.
8. kafli. ’
Lydia var enn ekki búin að
jafna sig af taugaákafa og
var hálfkæfð af ákafa, er hún
sagði: — Ég held þú ættir að
fara þinnar leiðar Harvey og
láta mig fara minnar. Það er
ekki af því að ég finni þér neitt
sérstakt til foráttu, en síðan ég
hitti þig hefur að minnsta kosti
allt farið hríðversnandi, og auk
þess fæ ég ekki séð, að neitt
tengi okkur saman á nokkurn
hátt. Þú ert fullgamall.
— Ekki nema þrjátíu og
fimm ára, sagði ég.
— Nei, en ég er ekki nema
tuttugu og þriggja. Það er mik-
ill aldursmunur.
— Þú gengur líka sjálf að
of miklu sem vísu, sagði ég. —
Þú gerir þér of miklar hugmynd
ir um tilfinningar mínar gagn-
vart þér, og svo þínar eigin til-
finningar eða tilfinningaleysi.
En svo maður snúi sér að því
hagræna — hvar ætlarðu að sofa
í nótt?
— Það fer einhvern veginn.
— Kannski getum við fund-
ið einhver ráð, ef við leggjum
saman, svo að við ættum heldur
áð fá okkur kaffisopa einhvers
staðar og ræða málið.
Við vorum nú bæði dálítið úf-
in og illa til höfð, svo að við
löguðum okkur til eftir föngum
og gengum síðan nokkrar hús-
lengdir niður eftir Lexington,
snerum inn í 57.-götu og alla
leið að Sjöttu-tröð, áður en okk
ur fannst óhætt að fara saman
inn á kaffihús og fá okkur kaffi
og snúða.
Til að byrja með gátum við
ekkert sagt, frekar en á leið-
inni, og enga matarlyst höfðum
24
við, svo að hvorugt okkar snerti
við góðgerðunum, en gláptum
bara hvort á annað. Þá játaði
Lydia, að ég væri nú að sumu
leyti ekki sem verstur, og ég
yppti baira öxlum, svo sem eins
og til að samþykkja, að þetta
gæti kannski satt verið og svo
fór hún að brjóta heilann um,
hvort ég mundi hafa bjargað lífi
sínu. Ég var ekki á því og lét
það í ljós við hana. Ef ég hefði
bjargað henni út úr einhverjum
vandræðum, væri það bara
vegna þess, að ég hefði sjálfur
komið henni í þau.
— Ég veit svei mér ekki,
sagði hún dauflega. — Sjáðu
bara til, hvernig ég hef farið
að þessu öllu frá fyrstu byrjun.
Hver vitleysan hefur tekið við
af annarri.
Ég kinkaði kolli. Ég gat hvort
sem var, ekki borið á móti þessu.
— Pabbi var seinasta mann-
veran, sem ég átti í heiminum
— já, annað átti ég ekki. Þú
veizt hvernig fór fyrir honum,
er það ekki, Harvey?
Ég kinkaði aftur kolli.
— Þá geturðu kannski skilið,
hvað, ég hataði Sarbine?
— Ég býst ekki við, að ég
skilji hatrið neitt beíur en ást-
ina, sagði ég. — Það er trúlega
aðalgallinn á mér. Það er minn
einkasjúkdómur, líklega.
Þá fór Lydia að skjálfa og ég
bað hana að smakka á kaífinu.
Hún hristi höfuðið. — Ég þarf
eitthvað sterkara, Harvey.
— Gott og vel, það geii ég
reyndar líka.
— Ég er alltaf að hugsa um
manninn á neðanjarðarbraut-
inni. Hvað ætlarðu að gera í því
máli, Harvey? Þarftu ekki að
kalla á lögregluna og segja
henni frá því?
— Ég hef nú einmitt verið að
velta því fyrir mér, sagði ég.
— Og þessi hjónaleysi, sem
sáu okkur á stöðvarpalUnum?
Þau tilkynna þetta auðvitað lög-
reglunni. Þau þekkja okkur aft-
ur, eða heldurðu það ekki?
— Það gera þau auðvitað,
undir eins og Rotschild fær að
vita um þetta.
— Ættirðu að hringja til hans,
Harvey?
Ég lofaði að hringja til hans
seinna, en það var nú annars
eitt af því, sem við gleymdum.
Smám saman vorum við farin
að hugsa svo mikið hvort um
annað, og vorum svo niðursokk-
in í þær hugsanir, að allt annað
gleymdist.
Ég á við, að við vorum farin
að hafa áhuga hvort á öðru. Ég
veit ekki, hvort við vorum orð-
in ástfangin, eða hvort Við gát-
um yfirleitt orðið það, hvort um
sig. Við höfðum bæði lifað svo
lengi í tilgangslausri eigingirni,
en nú urðum við þess allt í einu
vör,' að fleiri mannverur voru
tll en við sjálf, og í því sam-
bandi hafði dimmi járnbrautar-
gangurinn átt merku hlutverki
að gegna. Við höfðum sloppið út
úr einhverju, beinlínis fæðzt út
úr einhverju, og við fundum
bæði til nýjabrums þess, sem við
tæki, þegar við gengum saman
eftir götunni. Ég fann þetta á
mér og ég vissi, að Lydia gerði
það líka? því að hún fór að
spyrja mig, hve lengi við hefð-
um verið þarna niðri í göngun-
um.
— Ég veit ekki.... tíu mín-
útur eða í hæsta lagi fimmtán.
— Ekki meira? spurði Lydia
með ákafa.
— Ég veit það ekki.
Þá tók hún í höndina á mér
eða réttara sagt stakk hún litlu
hendinni sinni í mína, og vafði
fingrunum utan um hana. Hönd
in var lítil en sterk og ég fann
með sjálfum mér, að svona
mundi hún öll vera, limirnir
harðir og sívalir, og að allt sam-
anlagt væri þetta hugrakkur
stelpubjáni.
— Ertu einn, Harvey, spurði
hún mig.
— Hvað áttu við?
— Eins og ég er. Áttu engan
að? Og veiztu svo nokkuð skrít
ið...... þegat bíllinn fór i
tjörnina...... veiztu þetta með
bílinn, Harvey?
-— Já, ég veit það allt.
— Þú ert meiri bölvaður
snuðrarinn, Harvey.
— Já, ég bjarga mér.
— Já, það skal ég bölva mér
uppá, að þú gerir — en hvað
Blómabúð Michelsen
Suðurlandsbraut 10 sími 31099
Nú er mikið til að pottablómum. Margar
tegundir. Gróðurmold, blómaáburður, af-
skorin blóm, blómaskreytingar við öll
tækifæri.
Blómabúð Miehelsen
Suðurlandsbraut 10 sími 31099
Góð bílastæði.
CTSALA
ÆT
Utsalan hefst í dag
Mikil verðlœkkun
LAUGAVEGI 2 8.
Innritun 5-8 e.h.
íslenzkir kennarar og erlendir.
Naestsfðasti innritunardagur

MALASKOLI
BUÐIN - DÁTAR - BUÐIN
Dansað frá kl. 9-1
STANZLAUST FJÖR
Allir í Búðina í kvöld