Morgunblaðið - 22.01.1967, Side 8

8
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUD’AGUR 22. JANÚAR 1067.
Tryggingarfélög -
Atvinnurekendur
Ungur viðskiptafræðingur með staðgóða reynslu í
vátryggingarstörfum og almennum skrifstofustörf
um óskar eftir vellaunaðri ábyrgðarstöðu.
Tilboð, merkt: „Framtíð — 9657“ sendist afgr. MbL
fyrir 29. þ. m.
Somat
í allar tegundir uppþvottavéla
íítiendLngar í atvinnuleit snæða í Uafnarbúðum.
FRÁ SUÐUR-AFRIKU TIL
ISLANDS í ATVINNULEIT
eftir Asithony IVIorris
BORGARLJÓS Reykjavíkur lágu
vítt og breitt fyrir framan okkur
þegar kallað var á okkur til
fyrsta farrýmis á feullfossi svo
reisupassar okkar yrðu skoðað-
ir. Um leið og eftirlitsmaðurinn
lagði blessun sína á reisupass-
ann minn, sagði hann: „Þú verð-
ur að hafa atvinnuleyfi áður en
þú byrjar að vinna á íslandi“.
Þó ég hefði ferðamannaland-
vistarleyfi, hafði ég ekki hingað
komið til landsins sem ferðamað-
ur — og það vissi hann líka.
Við vorum 20 saman,_ þar af
fímm stúlkur: Bretar, Ástraliu-
menn, Suður-Afríkúbúar, Ród-
esíumenn. Við komum undir því
yfirskini að vera vetrarferða-
menn. f raun og veru höfðum við
komið til að vinna. Við höfðum
komið til íslands á hjara verald-
ar til þess að græða peninga í
fiski. Við höfðum komið, eins og
svo margir á undan okkur, með
ævintýraþorsta æskunnar í
brjóstum okkar og draum um að
yfirgefa ísland með nokkrar
þúsundir í vasanum.
Margir, sem komu seinna,
munu komast að raun um að
ævlntýraþrá þeirra var aðeins að
nokkru leyti fullnægt, og að
draumar þeirra voru — aðeins
draumar.
Ég heyrði fyrst fiskisögur frá
íslandi þegar ég var staddur í
London fyrir nokkrum mánuðum
í Útlendingaklúbbnum í Jarla-
bæli (Overseas Visitors Club,
Earls Court). í þessum klúbb
hittast flestir enskumælandi út-
lendingar í London öðru hverju,
og þá er aðalumræðuefnið oftar
en ekki ferðalag til íslands.
Það kom ekki öllum saman
um hve mikið gull væri að
græða á því landi. Jafnvel ís-
lenzkar stúlkur, sem unnu á
heimilum í London, vissu ekki
hvað segja skyldi. Ég ákvað að
bezt væri að skera úr þessu
sjálfur með því að koma til
landsins. Ef ég fengi ekkert að
gera, þá mundi ég að minnsta
kosti sjá ísland.
Og nú er ég hér. Og þó útlitið
sé hvorki gott í fiskinum eða á
öðrum vigstöðvum, sé ég ekki
eftir því að hafa komið.
í>að fyrsta sem vakir fyrir
þeim unga útlendingi í atvinnu-
leit er að komast á togara. Ef
það tekst ekki, þá er það frysti-
húsið. Og á meðan hann bíður
eftir slíkum höppum, þá leitar
hann fyrir sér um atvjnnu hvar
sem er, einungis til að svelta
ekki.
Þessi vetrarvertíð virðist ekki
ætla að reynast útlendingum
hliðholl — þriggja hluta vegna:
íslendingarnir, sem ég hef talað
við, eru almennt svartsýnir um
góða vertíð, einnig virðist svo
vera, að fleiri íslendingar fari
nú á vertið sjálfir en undanfar-
in ár og þar að auki eru fleiri út-
lendingar nú um þau störf, sem
verða fyrir hendL
Eins og stendur eru milli 30
og 40 útlendingar að leita sér að
atvinnu í Reykjavík. Og að ég
held, 40 víðsvegar um lands-
byggðina og Vestmannaeyjar.
Fjöldinn allur á eftir að koma
næstu vikurnar, alls staðar að:
frá Bretlandi, Ástralíu, Suður-
Afríku, Ródesíu, Kanada og
Bandaríkjunum. Nokkrir hafa
komið hér áður einu sinni eða
oftar. En nú virðumst við allir
standa jafnfætis hvað snertir
atvinnumöguleika.
Ungur Englendingur, sem
er búinn að reyna í tvo mánuði
án árangurs að fá vinnu, segir,
að hekningur útlendinga, sem
koma hér í atvinnuleit, halda
heim á leið eftir viku dvöl, en
áf þeim helmingi, sem eftir verð-
ur fái þriðji hluti atvinnu með
tímanum.
Þeir sem hafa litla peninga en
þeim mun meira viljaþrek
þrauka á Islandi meðan unnt er
Aðrir, enn fátækari að aurum, en
kannske eittthvað viturri, halda
heim á leið, við fyrsta tækifæri,
þegar atvinna bregzt. Þriðji flokk
urinn verður að dveljast í land-
inu þar til þeir fá vinnu, að öðr-
um kosti eiga þeir ekki fyrir far-
inu til baka.
Dýrtíðin er versti fjandmaður
okkar. Fyrir Suður-Afrikubúa,
sem er vanur að kaupa þrjár
tylftir af appelsínum fyrir jafn-
virði 30 króna og éta ódýrt kjöt
og mikið af því, er verð á mat-
vöru hér algjörlega óskiljanlega
hátt. Brauð og mjólk er nú hjá
okkur í alla mata
f Hafnarbúðum — þar sem
matur fæst ódýrastur í Reykja-
vík — koma saman þeir, sem
vilja komast á togara. A máltíð-
um þyrpast þeir að samliggjandi
borðum — talandi — hlægjandi
— stundum þöglir — en alltaf á
höttunum eftir atvinnumöguleik
um.
Við dveljum fLestir á Hjálp-
ræðishernum, sem gengur undir
nafninu „SaUy Arms“. Þeir sem
ekki geta dvalið þar — annað
hvort vegna rýmisleysis eða fjár
skorts (það kostar 75 krónur yfir
nóttina), sofa á lögreglustöðinni
eða á hverjum þeirn stað, þar
sem skjól er fyrir nóttu og regnL
Vissulega er veðurfarið óvinur
okkar. Ég kem t.d. frá Suður-
Afríku, þar sem hitinn fer sjald-
an niður fyrir 15 gráður á vetr-
um, og þar sem meðalsumarhiti
er um 30 gráður. „Skarpt bítur
vindurinn" þegar maður hefur
þrammað götur Reykjavíkur í
marga daga og engu mætt nema
neitun: Hér er enga vinnu að fá.
Maður getur fundið vissa óvin
semd í fari íslenzku sjómann-
anna. Þetta er auðskilið. Við er
um að reyna að komast inn í
þeirra atvinnuveg. Nokkrir
eru þó ennþá vingjarnlegir.
Þeir fslendingar, sem ég hefi
haft af kynni, eru einstaklega
hjálpsamir og vingjarnlegir. Lög
reglumennirnir eru sérstaklega
skilningsríkir og hjálpsamir:
Lögreglustöðin hefur orðið hæli
mörgtun svöngum og köldum út-
lendingi Aðalskrifstofan líkist
stundum stað þar sem geymdir
eru týndir hlutir og fundnir, svo
mikið er þar af hafurtaski manna
sem hvergi hafa í annað hús að
venda með pjöggur sínar.
Hvort sem ég yfirgef Island
eftir nokkra mánuði með pen-
inga, eða eftir nokkrar vikur,
peningalaus, mun ég aldrei sjá
eftir að hafa komið hér.
Yndisþokka Reykjavíkur líður
mér ekki úr minni — hvítur
kuldi hennar, ferskt loft hennar,
bókhlöður hennar, nýtízkulegar
en þó aðlaðandi; fjöll og firnindi,
fólkið, dúðuð börn að leik í
Afeð
uppþvottarefni
fáiS þér alltaf skínandi hreint leirtau.
Átthagafélag
Sandara
heldur árshátíð og þorra-
blót í Átthagasal Hótel
Sögu laugardaginn 28.
janúar n.k. kl. 8V2 sund-
víslega.
Nánar auglýst síðar.
STJÓRNIN.

Höfundur þessarar greinar
er Anthony Morris, 24 ára
Suður-Afríkubúi, og hefur
hann starfað við blaða-
mennsku í heimaborg sinni,
Durban. Sem stendur er hann
á ferðalagi um heiminn „til
að öðlast reynslu", eins og
hann segir. Hingað til lands
kom hann með síðustu ferð
Gullfoss í þeirri von að geta
fengið atvinnu í fiskiðnaðin-
um og þannig kostað heim-
sóknina. Segir hann hér nokk
uð frá atvinnuleit sinni og
annarra útlendinga, sem eru
hingað komnir sömu erinda.
snjónum, fagrar stúlkur með ljóst
hár og andlit hreinleikans, aRt
er þetta Reykjavík. Saga þessa
lands, í landslagi, tungu, og at-
burðum, heillar mig og að ég
held, flesta unga ævintýramenn,
sem hingað hafa komið eða munu
koma.
Hrafnista þakkar
HRAFNTSTA, D.A.S. óskar eftir
að koma á framfæri þakklæti til
hinna mörgu aðila, sem með
gjöfum, heimsóknum eða öðr-
um hætti glöddu vistfólk á
Hrafnistu nú um jólin og ára-
mótin og oft endranær á nýliðnu
éui.
Blindravinafélagið, stúkan
Rebekka, ýmis átthagafélög og
margar fleiri stofnanir og ein-
staklingar hafa í verki sýnt hlý-
hug sinn til stofnunarinnar.
En ekki hvað stót skal minnst
starfs séra Gríms Grímssonar,
sóknarprests og séra Magnúsar
Guðmundssonar, sjúkra'hús-
prests fjrrir hin miklu störf
þeirra á kvöldvökum og við fjöl-
mörg önnur tækifæri.
Fyrir alla slíka auðsýnda vin-
semd eru hér með fluttar alúðar
þakkir í nafni vistfólks og stofn
unarinnar.
Auðunn Hermannsson.
Skólavörðustíg 13.
★
ÚTSALAN
hefst á mánudagsmorgun.
★
Veitum mikinn afslátt
af margs konar fatnaði.
★
Komið strax meðan
úrvalið er mest.