Morgunblaðið - 18.04.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 18. APRÍL 1967.
Ua—n—m—u » — - ■ ■■ ■ ■»
UNDIR
_ _ _ __ _ _ eftir Maysie
VERND ^
9. kafli.
Don var glæsilegur í sam-
kvæmisfotunum og gráa hárið
virtist gera hann enn glæsilegri.
Hann leit út fyrir að vera mikla
yngri en fjörutíu og átta ára.
Hann hafði pantað borð í síman-
um og þeim var vísað að því, er
þau komu í hótelið. Don kunni
alltaf að panta góðan kvöldverð,
og nú pantaði hann líka kampa-
vín, og hvort það var vínið og
maturinn eða fjörlega tónlistin
þarna, eða allt þetta til samans,
þá komst Paula von bráðar í go+t
skap. Og ef út í það var farið. þá
átti hún að borða með Davíð á
þriðjudag. Það var heimskulegt
að vera að fárast um það þó að
hann væri dálítið vanafastur og
héldi föstum venjum sínum yfir
helgar, og það var heimskulegt,
jafnvel þótt hún stæði utan við
þessar föstu venjur hans.
Þau Don dönsuðu saman. Þau
höfðu oft dansað saman áður,
bæði á dansleikjum í veiðifélag-
inu og annars staðar.
— Hvað fréttirðu af henni
mömmu þinni, Paula? sagði
hann allt í eirau, og enda pótt
hann reyndi að hafa röddina
kæruleysislega, vissi hún, að
þarna var aðalerindi haras mað
að bjóða henni út.
Hún var nægilega kvenleg iil
þess að svara:
— Hvað ég frétti af henni
mömmu? Aðallega þetta, að 'hún
skemmtir sér konunglega. Hún
sat við skipstjóraborðið á leið-
-nni vestur, og samferðafólkið
virðist hafa verið viðkunnanlegt.
Mamma var kosin í skemmti-
nefnd, og ég veit ,að hún hefur
skemmt sér alveg guðdómlega.
Og hún dáist líka að Montreal,
enda hlýtur hún að vera mrkil til
breyting fyrir hana. Hún segir,
að frændfólk sitt sé mikið sam-
kvæmisfólk. Á hverju kvöldi er
eitthvað um að vera, annað hvort
bridge eða leikhús eða dansleik
ur. Hún hefur ekki haft nærri
nógu marga kvöldkjóla með sér,
og hefur orðið að kaupa sér þá
þar.
— Það gleður rriig, að hún
sfkuli skemmta sér svona vel,
sagði hann en málrómurinn bar
ekki vott um neina gleði. Hann
sneri suradur brauðsnúð milli
handanna og leit á hljómsveit-
ina, eiras og hann langaði mest til
að snúa hana úr hálsliðnum. —
Það gleður mig, að hún skuii
skemmta sér svona vel, endur-
tók hann — og vitanlega er eng-
in ástæða til annars en .að hún
njóti lífsins. Hún er greind, álit
leg og skemmtileg. Þú ert lánsöm
Paula, að eiga svona töfrandi
konu fyrir móður.
— Já, það finnst mér líka og
hefur alltaf fundizt, sagði Paula,
lágt.
— Heldurðu, að hún fari bráð-
um að koma heim? spurði hann.
— Því býst ég varla við. Hún
hefur ekki neitt hér við að vera
hvort sem er, eða hvað?
Haran leit niður í diskinn sinn
og hleypti brúnum.
— Mér fannst ekkert hafa
mikið brtytzt síðan hún fór. Ef
út í það er farið, var hún búin
að eiga lengi heima í Harton og
var fullkomlega ánægð með líf-
ið. Og ég fæ ekki séð, hvers
vegna hún gæti ekki orðið jafn
ánægð aftur, ef hún kæmi heim.
— Heldurðu það? spurði hún,
áður en hún vissi, hvað hún var
að segja.
— Hún hefur ekki sagt. af sér
í neinni af nefndunum sínum,
sagði hann og bætti við: — Og
hún hefur ekki misst neina vini
sína.
— Finnst þér, að þessi nefnd-
arstörf dugi til að fullnægja
koriu, Don? spurði hún.
Hann iðaði vandræðalega á
stólnum.
— Ég skal ekki segja. En mér
hefur alltaf fundizt, að þau full-
nægðu henni mömmu þinni. Að
minnsta kosti lók hún þau að
sér.
— Heldurðu ekki, að hún hafi
verið meira eða minna neydd
til þess? Af því að bún var
svo dugleg. Finnst þér ekki,
að fólk sem er duglegt sé
oft pínt til að taka hitt
og iþetta að sér? Mér hefur
oft fundizt það ósanngjarnt, af
því að þetta fólk er manneskjur
eins og aðrir, og vilja gjarna
skemmta sér eins og flestir aðr-
ir. En í níu tilfellum að tíu getur
það ekki skemmt sér, af því að
það 'hefur anraarra manna skyld-
ur á herðunum, auk sinna eigin.
Hann horfði á hana steinhissa.
— Þú virðist vita sitt af
hverju, ekki eldri en þú ert,
stúlka mín, sagði hann.
Hún brosti ofurlítið. —
Kannski hef ég farið að hugsa
um ýmisiegt síðan ég kom til
borgarinraar, og kannski — hún
brosti enn meir — eru konur
fæddar með þessa vitneskju.
— Ég hef alltaf dáðzt svo að
henni mömmu þinni, hélt hann
áfram, og rÖddin var óstyrk.
Hann horfði á hnúana á sér,
sem voru krepptir á borðinu. —
Við vorum góðir vinir, vissirðu
það ekki, Paula? En líklega hef
ég aldrei vitað, hve mjög ég
mundi sakna hennar, fyrr en
hún var farin fyrir alvöru.
— Ó, Don! sagði hún, en það
sem hún átti við, var: —• Ó, Don,
hversvegna gerðirðu þér þetta
ek'ki ljóst fyrr?
— Já. Röddin varð ofurlítið
hásari. — Harton hefur ekki ver-
ið sarni staðurinn síðan hún fór.
Ég hef víst ekki gert mér ljóst,
hvers virði vinátta okkar var
mér.... og þó gerði ég það auð-
vitað. Ég bað hana seinast að
vera ekkert að fara, bætti hann
við og laglega andlitið roðnaði.
— Já, en nú ertu trúlofaður,
Don, og það ætti að breyta öllu.
— Ég veit ekki, hvernig það
hefði átt að geta nokkru breytt.
Röddin var ögrandi.
— Ó, Don! sagði hún aftur,
heldur en að segja ekki neitt.
— Nei, ég veit ekki, hverju
það hefð’ átt að geta breytt, end
urtók hann þrákelknislega. —
Við hefðum getað haldið áfram
að vera góðir vinir, eftir sem
áður. Marion hefði verið alveg
sama um það. Ég sagði henni
oft, hvað við Lucy hefðum verið
miklir vinir.
— En hvernig geturðu vitað,
að Marion hefði verið sama um
það? Vertu ekki svona mikill
kjáni, Don. Snögglega fannst
henni hún ekki vera neitt telj-
andi yngri en Don, miklu frem-
ur, að hún væri fimmtán árum
eldri. — Vitanlega hefði henni
ekki verið sama. Engin kona eða
unnusta vill, að maðurinn henn-
ar sé i náinni viraáttu við aðra
konu. Þú ert hamingjusamur
með henni frú Fairgreaves, er
það ekki Don?
Andartaki síðar óskaði hún
sér, að hún hefði aldrei sagt
þetta. Það var eins og andlitið á
honum lokaðist og innileikinn
frá því áðan var horfinn,
— Vitanlega, sagði hann
harkalega — En hún Marion er
ólík henni mömmu þinni, Paula.
Hún er góð og yndisleg, og allt
það og vill láta karlmanninn
vernda sig, og hún er mjög
trygg, en hún er ekki sú kven-
tegund, sem hægt er að tala við.
Ég á við á sama ‘hátt og ég var
vanur að tala við hana mömmu
þína.
— Er það eina ástæðan til
þess að kunraa vel við mömmu?
Að þú gazt talað við hana?
spurði Puula.
— Nei, ekki eina ástæðan,
svaraði hann og roðnaði enn og
var vandræðalegur. — Ekki eina
gstæðan. Mamma þín er afburða
kona í mörgu tilliti. Hún getur
hugsað ems og karlmaður.
— Veshngs mamma, sagði
Paula lágt.
Hann starði á -hana yfir borð-
ið og hleypti svörtum loðnum
brúnunum.
— Hversvegna segirðu það í
þessum tón? spurði hann harka-
lega. Hún er glæsilegasta og
mest aðlaðandi kona á margan
hátt, sem ég hef nokkurn tíma
kynnzt. Satt að segja hef ég
aldrei þekkt neina kionu, sem ég
hef metið meira á allan hátt —
eða litizt betur á.
— Já, en samt ætlarðu að fara
að giftas: frú Fairgreaves, er það
ekki? sagði Paula. Hún vissi vel,
að hún hefði ekki átt að segja
þetta, og hún vissi, að hefði
mamma hennar heyrt til henn-
ar, hefði hún aldrei fyrirgefið
henni það En einhvern veginn
varð hún að segja það.
— Það er allt annað, sagð'
hann.
Hún beit á jaxlinn. — Hvern-
ig annað, Don? ?
Hann roðnaði enn meir.
— Ef satt skal segja, þá hefði
hún ma.nma þín aldrei getað
hugsað sér mig sem.... ég á við,
hún hefði aldrei farið að gitftast
mér. Ég er viss um, að hún
kunni vex við mig og það allt, en
hún bar ekki neinar viðkvæmar
tilfinningar í brjósti í sambandi
við mig.
— Hvernig veiztu það?
— Láttu ekki eins og bjáni,
barn. Ha.m var ofurlítið önug-
ur. — Het ég kannski ekki, öll
þessi ár, verið að skyggnast um
eftir einhverju merki þess, að
...... hann hóstaði og stamaði
...... — henni litist á mig. Ég
fann bara, að hún kunni vel við
mig sem vin, það var allt og
sumt. Hún er svo vel sjáMbjarga,
að ’hún hefur ekki þörf á neiiraum
karlmanni fyrir verndara.
— Ég skil, sagði Paula.
Hún sagði þetta þannig
að Don flýtti sér að segja og næst
um tatfsaði:
— Sjáðu nú til, Paula. Þú kem
ur vægast sagt dálítið einkenrai-
lega fram. Næstum eiras og þú
vissir eitthvað sem ég...... ja,
sem ég....... ætti heimtingu á
að vita.,
Hún leit snöggt upp, og sagði
í harkalegum tón. — Þú átt ekki
heimtingu á að vita neitt, Don.
Ekki nú, þegar þú ert trúlofað-
ur henni frú Fairgreaves.
— Ég skil, sagði hann, og bún
sá, að har.n kafroðnaði, en föln-
aði svo. — Ég skil, endurtók
hann, dauflega og þunglega. —
Mér virðist hafa orðið á í mess-
unni, er það ekki? Við skulum
koma og dansa, Paula. Þetta er
fremur gott lag, sem þeir eru
með núna.
Paulu leið illa eftir að
hún var komin heim, þetta
kvöld. Hafði hún sagt of mikið?
En hvers vegna ætti hún ekki að
segja eins og var? Hversvegna
mátti Don ekki vita, hversu
þungt móður hennar hafði fall-
ið þetta? Og hún vissi vel, að
enn var móðir hennar að harma,
hvernig farið 'hafði. Hún las það
milli línar.na í bréfum hennar.
En húr. vissi, að Don var held
ur ekki hamingjusamur. í kvöld
hafði hann verið svo sjálfum sér
ólíkur. Niðurdreginn og rétt eins
og eitthvert farg lægi á honum.
Þegar hún var að taka ábreiðuna
af legubekknum, sem hún svaf
á, datt biað á gólfið, sem hún
hafði ekki tekið eftir áður. Hún
opnaði það og las:
„Ég sá þig fara út með gamla
riddaranum þínum í kvöld. Sann
ast að segja var ég að koma í
heimsókn til þín. En farðu var-
lega, barnið gott. Litlar stúlkur
ættu ekki að vera að stinga fingr
uiium í eldinn, nema þær langi
til að brenna sig illa. Þinn einL
LANCE“.
„P.S. Hefurðu hugisað nánar
um hjónabandið og fibúðina?“
Hún settist aftur á legubekk-
inn og hló. Hún las eftirmálann
aftur. Hann var ekki einasta
heimskulegur, heldur ósvífinn
um leið. Hvernig datt honum í
hug, að hún gæti hugsað sér að
giftast honum?
Engu að síður fór hún út með
honum næsta laugardag, þegar
hann kom í bílnum sinum. Hún
taldi sjálfri sér trú um, að svona
stefnumót á laugardegi, væri að
minrasta kosti skárra en ekki
neitt. Og í fyrsta sinn komst hún
að raun um ,að hann væri nú
annars ekkert andstyggilegur —
að minnsta kosti ekki fyrri ’hluta
eftirmiddagsins. En seinna þeg-
ar þau sátu að tedryk’kju í hvít
kalkaða sveitahúsinu, hallaði
hann sér fram yfir borðið og
sagði með skökku brosi: — Jæja
þá! Var mikið af ásökunum og
tárum og hjartaverkjum í gær-
kvöldi?
Hún svaraði kuldalega: —
Ef þú ætlar að fara að láta eins
og bjánL tala ég bara alls ekki
við þig.
—• Ég vona, að hún mamma
fái ebki neinar fréttir af því,
sagði hann og gráu augun
horfðu hlæjandi yfir borðið.
Hún er fjandans ári afbrýðisöm
og þá getur hún tekið uppá
hverju sem vera skal.
Paula spurði forvitin: —
Hverju heldurðu, að hún tæki
uppá?
Hann yppti öxlum: — Það iná
guð vita. Það er gamall ofursti
.....hvað hann nú heitir, sem
var á hælunum á henni, áður en
Don kom til sögunnar. Hún.
kynni að vekja 'hann upp. Þú
veizt, það er gamla aðferðin, þeg
ar fólk verður afbrýðisamt.
— Hvar á þessi ónefndi oíursti
heima?
Ttl (er mi ncjarcýafiu
Svcfnpckar - Tjold
, Mabarsctk - FcrSaprímusar.
PORTVAL
Laugavegi 116