Morgunblaðið - 03.05.1967, Qupperneq 28

28
MOKGUNBLABlö, Mlt)VIKUJJAGUR 3. MAI 1967.
►
UNDIR
VERND
Don stóð og horfði skelfdur á
símatólið en svo lagði hann
höndina yfir trektina. — Þetta
er Marion, sagði hann lógt við
Paulu Ég verð að bjóða henni
hingað upp. Hefurðu nokkuð á
móti því?
— Já. það verðurðu að ge.'a,
Don. Já, auðvitað varð hann að
gera það Allt ráðabrugg hen.iar
hefði annars farið út um þúfur.
Þegar hann hafðf lagt símann á,
sagði hún. — Hlustaðu nú á,
Don. Ég vil ekki láta hau koma
að mér hérna, þú skilu.' það, er
ekki svo?
Hann var eitthvað efabland-
inn. — Það er ekkert að athuga
þó að þú sért hérna, barn. Eng-
inn gæti hneykslazt á því, ég
sem hef þekkt þig frá því að þú
varst smákrakki.
— Ég vil nú samt ekki, að hún
hitti mig hérna, nauðaði hún. —
Þú veizt hvaða kjaftabæli svona
smáþorp er. Ef það fréttist, að ég
hafi verið hér á þessum tíma
sólarhringsins. getur það haft
dheppileg áhrif, og meira að
segja á hana Öggu fraenku. Ég
ætla að fara inn í svefnherberg-
ið og bíða þar bangað til hún er
farin. Hún er sennilega alveg
að koma til borgarinnar og ætl-
eftir Maysie
Greig:
ar bara rétt að líta inn og heilsa
upr á þig, og biðja þig um að
hitta sig á morgun. Hún fer
aldrei að standa iengi við, svona
um hánótt. Og svo þegar hún er
farin fer ég heim til mín.
Hann andæfði þessu ekki.
Þessi óvænta koma Marion virt-
ist hafa gengið svo fram af hon-
um, að hann gæti ekki higseð
skipulega En áður en Paula for
inn i sveinherbergið, gætti hún
þess að skilja perluveskið sitt
eftir á stólnum, sem hún hafði
setið á. Hún bað þess heitast, eð
Don kæmi ekki auga á bað,
þessa stund, sem hann biði ef'ír
Marion, því að karlmenn taka
sjaldnast eftir slíku þó að ko'.i-
ur geri það.
Hún var rétt búin að loka á
eftir sér. þegar bjöllunni var
hringt og þá heyrði hún rödd
frú Fairgreaves: — Æ, Don, ég
gat ekki stillt mig um að líta
inn til þín. Ég var rétt að koma
til borgarinnar.
— Ég vildi, að þú hefðir látið
mig vita af því Marion, því að
sannarlega er nú orðið nokkuð
framorðið.
— O, slúður! Blessaður vertu
ekki svona gamaldags. London
sefur aldrei. Að minnsta kosti
. iangar mig aldrei til að fara að
sofa, þegai ég er í borginni. Ég
ætlaði að koma þér þægilega á
óvart. Og svo gætum við farið
í einhvern næturklúbb.
— Já, það væri kannski ekki
svo vitlaust. Marion, sagði hann.
— Ég ætla rétt að hafa jakka-
skipti. Viltu fá þér eitthvað að
drekka á meðan? Hann gekk
áleiðis að svefnherbergisdyrun-
um, en áður en hann næði þang-
að, var hún búin að koma auga
á veskið
Það var eins og lítill, grannvax
inn líkami hennar stirðnaði upp.
Bláu augun beinlínis leiftruðu
af reiði, er þau stöðvuðust við
kvenveskið.
— Hver á þetta veski, Don?
Röddin var hörð og urgandi.
Hún var svo bláðlynd, að stund-
um missti hún alla stjórn á sér.
Og hún hafði verið bálreið, all-
an tímann síðan henni barst
nafnlausa bréfið.
— O, .... það var vinkona
mín, serr skildi það eftir, sagði
hann vandræðalega, og var eins
skömmustulegur og hægt var að
verða. - Hún kom hérna upp
fyxr í kvöld, og drakk eitt glas
með mér.
— Einkenniiegt, ef hún hefur
gleymt veskinu sínu, svaraði
húr, á móti hvössum rómi. —
Mér þætti gaman að vita,
hvernig stúlkugarmurinn hefur
komizt heim til sín eða i kvöld-
verðarboð. eða hvert hún nú hef-
ur ætlað — veskislaus.
Hún gekk í áttina og ætlaði
að taka veskið, en Don varð
fyrri til. Hann óttaðist, að hún
kynni að opna það og sjá eitt-
hvað, sem gæti bent henni á
hver eigandinn væri.
— Fáðu mér þetta veski!
sagði hún hvasst. — Hvernig
dirfiztu að ætla þér að leyna
þessum kvenmanni? Hvað vill
hún með það að koma hingað?
Veit húr, kannski ekki, að við
erum trúlofuð?
—Það veit hún sjálfsagt, svar-
aði hann stirðlega, — en þar
fyrir getur hún vel komið hér
inn uppá eitt glas.
— Já, einmitt!! Hún keyrði
höfuðið á bak aftur og hló ó-
bugnanlega. — Ég er farinn að
halda, að ég renni grun í, hvers
vegna þú fórst að leigja þér
þessa íbúð af viðskiptaástæðum.
— Stilltu þig. Marion, sagði
hann biðjandi. Hann var kaf-
rjóður og vandræðalegur.
Hún stóð enn og horfði ^ á
hann hálflokuðum augum. — Ég
skal bölva mér uppá, að hún er
hér, enn á þessári stundu, sagði
hún. — Opnaðu dyrnar þarna,
Don! Hún benti i svefnherberg-
isdyrnar. — Ég vil sjá. hvort þú
ert að ljúga að mér. Eg vil sjá,
hvort nokkur er þarna inni.
— Hvernig dirfistu, Marion!
Hann var bálreiður. — Mér dett
ur það ekki í hug! Hvað viltu
með því að koma til mín um
hánótt og gera allt vitlaust?
Naiiðun^aruppboð
f dag, miðvikudaginn 3. maí kl. 14 verða eignir
þrotabús G.Ó.P. h.f. vörubifreið G-2781 og síldar-
flökunarvél seldar á opinberu uppboði við bif-
reiðaverkstæðið í Ytri-Njarðvík.
Greiðsla fari fram við hamarshögg.
Sýslumaðurinn í Gullbringu- og Kjósarsýslu.
Steingrímur Gautur Kristjánsson, ftr.
Nauðuitgaruppboð
Eftirtaldar bifreiðar verða seldar á nauðungarupp-
boði fimmtudaginn 11. maí kl. 14.00 við Bílaverk-
stæði Hafnarfjarðar við Reykjavíkurveg: G-3150,
G-3202, G-3327, G-3453, G-4033, G-4077, G-4264
og P-221.
Greiðsla fari fram við hamarshögg.
Bæjarfógetinn í Hafnarfirði.
Steingrímur Gautur Kristjánsson, ftr.
*>-
— Ég skal nú gera gott bet-
ur, ef ég finn einhvern kven-
mann þarna inni, Röddin var
orðin argandi og skalf af reiði.
— Ég skal fleygja trúlofunar-
hringnum beint framan í þig, og
aldrei tala við þig framar á æv-
inni. Ég skal segja hverjum
kjafti í Harton. hvaða lauslæt-
isseggur þú sért, og sé þetta ein-
hver kvenmaður, sem ég þekki,
skal nafnið hennar verða að orð
taki um alla framtíð. Opnaðu
dyrnar tafarlaust!
— Vertu ekki að gera þig að
athlægi, Marion. Nú var röddin
orðin grimmdarleg og ógnandi.
— Ef þú vilt slíta trúlofuninni,
þá þú um það. En þangað til . . ..
Hún hljóp til, rétt eins og hún
ætlaði að hrinda upp hurðinni
sjálf, en hann gat gripið um úln-
liðinn á henni.
— Slepptu mér! öskraði hún,
alveg frá sér af reiði. — Hvernig
dirfistu að leggja hendur á mig?
Ég á fullan rétt á því að sjá,
hver er inni í þessu herbergi. Og
ég skal öskra þakið af húsinu,
ef þú sleppir mér ekki. Heyr-
irðu það?
— Já, ég heyri til þín, en þú
skalt ekki fá að opna þessar dyr,
sagði hann með samanbitnar
tennur og reyndi að hafa hemil
á röddinni. — Sjáðu nú til,
Marion......
En í sama bili opnuðust dyrn-
ar. Paula stóð þar, sveipuð köfl-
óttum sloppi af Don, sem var
henni alltof stór, en allt hárið
var úfið. Hún leit út rétt eins og
hún væri nývöknuð af værum
svefni. Hún teygði upp handlegg
ina, geispaði og sagði, rétt eins
og hún yrði ekki Marion vör:
— Hvaða hávaði er þetta,
Don? Ég er fegin, að þú skulir
vera kominn heim úr boðinu.
Var gaman þ°.r?
16 kafli.
Don snarsneri sér við og
horfði á hana augum, sem ætl-
uðu bókstaflega út úr höfðinu.
Hvað vildi hún með því að
standa þarna og það í sloppnum
hans, sem gerði hana einna lík-
asta smá-kettlingi, sveipuðum
tjaldi? Og hún var svo ungleg
og girnileg — enda þótt honum
dytti það nú ekki í hug fyrr en
löngu seinna.
Marion rak upp æðisgenginn
hlátur!
— Mig skal ekki furða þó að
ég mætti ekki opna þessar dyr!
En hvað þér eruð töfrandi sjón,
kæra ungfrú Redmond, hvílík
töirandi hjákona þér hljótið að
vera fyrir gamlan mann eins og
hann Don!
— Hvernig dirfistu, Marion?
Þú verður að gera svo vel að
taka þetta aftur.......
FASTEIGNA
SKRIFSTOFAN
BJARNI BEINTEINSSON HDL. JÓNATAN SVEINSSON LÖGFR. FTR.
AUSTURSTRÆTI Wm SILLA OG VALDA) SÍMI 17466

BLAÐBURÐARFOLK
ÓSKAST
/ EFTIRTAUN
HVERFI:
Bogahlíð Vesturgata I Miðbær
Aðalstræti Lambastaðahverfi
Talið við afgreiðsluna sími 22480
fltwgtttififftMfr