Morgunblaðið - 15.06.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. JUNÍ 1967.
G...
lýorna-
álzipiS
EFTIR
KRISTMANN
GUÐMUNDSSON
stað hnífa. En fólkið var ánægt
með áhöld sín og gripi og sakn-
aði einskis.
Geimfararnir tóku fljótt eftir
því að börnin léku sér að marg-
litum, glitrandi steinum. Karl-
mennirnir skreyttu sig einnig
með þeim. Er farið var að að-
gæta þá nánar, kom í ljós að
þetta voru hinir fegurstu eðal-
steinar, með hörku demantsins,
skærir og unaðsiegir. Sagði
fólkið að gnægð væri af þeim
hvarvetna í fjöllunum, og gæti
hver hirt þá sem vildi.
Pimm leiðangursstjóri varð
hugsi, er hann athugaði steina
þessa. Kvað hann Hnattbúa
myndu geta lifað óhófslífi á því
einu að selja þá á marköðum
Hnattasambandsins, svo fagrir
væru þeir og óvenjulegir. Flest-
ir töldu þó að sú þróun, er sala
þeirra hlyti að orsaka, myndi
verða hinn versti bjarnargreiði
er þessu hamingjusama fólki
yrði gerður. „Hitt er svo annað
mál“, mælti Pimm, ,.að þeir geta
greitt fyrir gæzlu okkar hér,
því að ég hygg að það verði
nokkuð kostnaðarsamt að kippa
þessu öllu í lag“.
Mikið var af steinum þessum
í ánni, sem var blátært vatns-
fal'l, en straumhart nokkuð.
Mátti þar finna þá kúlulaga og
slípaða, stundum á stærð við
bolta þá er börn leika að, en
einnig minni. Ómar Holt safnaði
þeim fegurstu er hann fann, og
geymdi í klefa sínum. Voru þeir
í öllum hugsanlegum litum, en
sumir lithverfir, líkt og ópall.
Hann var oft á reiki úti í nátt-
úrunni, en hafði með sér löm-
unarbyssu samkvæmt ráði
Miros. Þau vopn voru þannig
gerð að þau lömuðu um stundar-
sakir þann er skotið var á, en
gerðu honum ekki annað mein.
Tvær konur voru alloft í fylgd
með Ómari: hin unaðsfagra,
smávaxna Me-lú Ga-la, og hin
bjarta ímenna Kha, sem var há
og grönn og hafði geislandi
platínuhár. Þær voru báðar ung-
ar að árum, milli tvítugs og þrí-
tugs, að jarðnesku tímatali, en
Ómar hafði þegar kornizt að því,
að um borð var mörg hundruð
ára gamalt fólk, er leit út sem
ungt væri. ímenna sagði honum
að í allflestum heimum Hnatta-
sambandsins næði menn yfirleitt
aldri, er svaraði til fimmhundr-
uð til þúsund jarðneskra ára.
,,En innst i Vetrarbrautinni, er
þú kallar svo“, mæ'lti hún“, eru
hnettir þar sem íólkið nær miklu
hærra aldri. Þar er þróunin
komin á svo hátt stig að líkam-
ir manna eldast alls ekki, og
geta þeir geymt þá í einskonar
svefni meðan þeir fara sjálfir
inn á æðri svið og dveljast þar
langdvölum. En þetta munt þú
allt fá að sjá, fyrr eða síðar“.
Blóm — blóm
Stúdentablóm, þjóðhátíðarblóm,
brúðarvendir og alls konar
skreytingar.
Blómaverzlun Michelsen
Suðurlandsbraut 10.
Hún brosti við honum, hinu
fagra brosi sínu. — En Me-lú
snerti hönd hans og hvíslaði
mjúkri og yndislegri röddu.
„Það er gott að lifa, lífið er óvið-
jafnanlegt ævintýri".
Dag einn höfðu þau gengið
niður að ánni. Stúlkurnar sátu
á bakkanum og horfðu á Ómar
er óð fram og aftur um grynn-
ingarnar og leitaði að eðalstein-
um. Allt í einu heyrði hann vá-
legan þyt í lofti og leit upp.
í sama bili rak Me-lú Ga-la upp
angistarvein. Einn af hinum
risastóru fuglum, gudt og rautt
ferlíki, hafði steypt sér niður úr
háalofti og hremmt hana í klær
sínar. A fuglinum sat einn Meiá-
manna og glotti djöfullega fram-
an í Ómar, er fuglinn hóf sig
aftur upp með bráð sína.
ómar þreif lömunarbyssuna
og skaut að höfði fuglsins.
Skepnan hristi sig aðeins og
skaust eldfljótt upp á við, með
Me-lú í klónum. En riddarinn
féll að baki, úr tíu-fimmtán
metra hæð, öskraði þó um leið
til fuglsins, skipun um að halda
áfram. Gerði hann það, en mað-
urinn skall á árbakkann og
missti meðvitund. Ómar þaut til
hans og batt hann rammlega,
tók hann síðan undir handlegg
sér og skálmaði með hann upp
í borgina. fmenna fylgdi honum
fast eftir. En það er af fuglinum
að segja, að hann fór beinustu
leið til næsta kastala þar í fjöll-
unum, hinu megin dalsins.
Varð nú uppi fótur og fit með-
al geimfaranna, og lögðu þrír
diskar þegar af stað til kastal-
ans. Ómar Holt krafðist þess að
fá að vera með árásarliðinu er
var í sérstaklega gerðu skipi,
og var það látið gott heita. Allir
þeir, er tóku þátt í þessum leið-
angri, höfðu lært nokkuð í máli
Meiá, er Lolla Hratari hafði
þegar sett upp í nothæft kerfi.
Ómar hafði einnig tileinkað sér
það í dásvefni, svo sem venja
var til. — Hann óttaðist mjög
afdrif Me-lú, því að nú fann
hann að hún var orðin honum
kærari en hann hafði áður
grunað. Svall honum móður í
brjósti að hitta ræningjana og
gjalda þeim rauðan bélg fyrir
gráan.
Diskarnir voru ekki nema
nokkrar sekúndur yfir að kastal-
anum. Sveifluðust þeir nokkra
hringi yfir þaki hans á ægilegri
ferð, og árásaskipið þeytti lúðra
nokkura, en hljómar þeirra
höfðu mjög óþægiieg áhrif á
flestar lífverur. Því næst svifu
þeir allir niður á hamrasylluna
fyrir framan hlið byggingarinn-
ar, og var fyrirliðum hennar
gefin skipun, á Maiámáli um að
koma þegar í stað til viðtals við
geimfarana. Voru lúðrarnir
látnir margfalda rödd þess er
talaði, svo að hún líktist þrumu.
Enginn svaraði úr kastalanum,
frekar en hann væri mannlaus
með öllu.
Var þá hrópað að byggingin
yrði rifin til grunna, ef ekki
væri komið til dyra án tafar.
Opnuðust þá litlar dyr, hátt
— Næst þegar okkur verður boðið
uppi í kastalanum, og kom fram
a’ldraður Maiámaður, skrýddur
rauðri kápu. Spurði hann hvað
læti þessi ættu að þýða, og hvert
væri erindi komumanna.
Foringi árásaliðsins skýrði
frá því, í stuttu máli, og krafðist
þess að stúlkan, er fuglinn hafði
rænt, yrði samstundis afhent
þeim. Hann tók einnig skírt
fram, að ef nokkuð héfði verið
við henni blakað, myndi það
hafa hinar hræðilegustu afleið-
ingar fyrir kastalabúa.
Meiámaðurinn lét sem hann
skildi þetta ekki almennilega,
en kvaðst þess albúinn að tala
við geimfarana, þó ekki nema
þrjá, er þeir sjálfir mættu velja
úr hópi sínum. Ekki vildu geim-
fararnir sinna þvílíkum samn-
ingum. En ö'ldungurinn þibbað-
ist við, var raunar hinn kurteis-
asti, en mjög ákveðinn, og eftir
nokkurt þóf var ákveðið að taka
boði hans. Krafðist Ómar Holt
þess að fá að vera einn hinna
þriggja, en hinir voru Tamas,
sjónhverfingamaðurinn frá
Belio, og Krass Dúmíkempa.
Sjálf árásasveitin skyldi bíða
við hlðið, með tæki sín búin til
atlögu, og ef sendimenn væru
ekki komnir að stundarfjórðungi
liðnum, myndi hún brjótast inn.
Héldu nú þremenningarnir að
hliðinu, er þegar opnaðist, en
laukst samstundis á hæla þeim,
er þeir voru inn komnir. Var
þar salur mikill, illa lýstur, en
hár til lofts og veggir hlaðnir
úr lítt höggnu, marglitu grjóti.
Sátu þar þrír öldungar Meiá-
manna á grjótbálki einum, og
allir fremur skuggalegir yfir-
litum. Ávarpaði Ómár Holt þá,
og heimtaði þess að stúlkan
rænda yrði fengin þeim í hend-
ur.
Öldungurinn i rauðu kápunni
varð fyrir svörum. Hann var
tungumjúkur og lét í Ijós
nokkra forvitni um hverjir
geimfararnir væru og hvaðan
þeir kæmu. Ekki neitaði hann
því beinlínis að stúlkan væri í
þeirra höndum, en sagði að ekki
kæmi til nokkra mála að af-
í kvöldverðarboð þá segi ég NEI!
henda hana, fyrr en búið væri
að skila þeim tveim Meiá-
mönnum, er væru fangar niðri
í borginni.
Stóðst þá Dúmíkempan ekki
lengur mátið, en steig feti fram
og öskraði með hrjúfri rödd
sinni að þeir væru ekki þangað
komnir til að rökræða við
ófreskjur þessar. „Verði stúlk-
an ekki framseld í snatri, rífum
við þessa grjóthrúgu ofan af
ykkur!“
Rauðkápumaður glotti illi-
lega, og kvað það myndi reyn-
ast hægara sagt en gert. „Og
ekki hræðumst við ropa þína,
risi góður. Líkist þú mest hús-
dýrum ræflanna í borgunum, og
mun vit þitt álíka mikið og
þeirra."
Dúmikempan kreppti hnefana
og sótroðnaði í framan, mátti
hann ekki mæla fyrir reiði, en
öldungarnir hentu gaman að
honum. — ómar Holt hvíslaðd
þá að Belióbúa: „Sýndu þeim
eitthvað, Tamas.“
En á sama andartaki þustu
þrír hinna stóru fugla að geim-
förunum, hremmdu þá með
klóm sínum og goggi, og lyftu
sér til flugs með þá upp undir
loftið. Var þar allstórt op, er
þeir höfðu ekki séð áður.
Fleygðu fuglarnir þeim á hart
steingólf í myrkvuðum sal, en að
neðan barst háðslegur hlátur
öldunganna.
Ómar vildi rísa á fætur, en
fuglinn hélt honum niðri, og
hafði hann ekki afl vdð skepnu
þá. En Dúmikempan hafði
mikla krafta í kögglum, og tók
hann nú einn fuglinn fangbrögð
um. Var sá aðgangur mjög harð
ur, og bárust þeir víðsvegar um
gólfið.
Sjónhverfingamaðurinn lá
kyrr, en tautaði með sijálfum sér
á ókunnri tungu, Og allt í einu
birtist skammt frá þeim ógur-
lega stór fugl, logagylltur á lit-
inn, og hrutu eldglæringar frá
honum í allar áttir.
Er fuglar Meiámanna sáu vá-
gest þennan, trylltust þeir aliir
o.g réðust á hann með ferlegu