Morgunblaðið - 22.07.1967, Blaðsíða 24

r
2«
aiemOVNfHLAÐrÐ, LAUGARDAGUR 22. JÚLÍ 19«7
Alan V/illiams:
PLATSKEGGUR

COSPER
— Það er garnagaul i mér. Ég he fði ekki átt að éta þennan hund
í morgun.
Van Loon stóð við stýrið, hreyf
ingarlaus eins og stytta, og
horfði út í sjónhringinn. Hann
leit við þegar Neil kom upp: —
Sá feiti er eitthvað lasinn af því,
sem hann hefur drukkið, ha?
Hann hló með sjálfum sér og
horfði út á sjóinn. — Þarna er
Egina framundan sagði hann og
benti á einhverja svarta depla,
sem voru ofurlítið til stjórn-
borða.
Ylgjan var tekin að færast í
aukana og stefnið tók dýfur.
Neil hafði alltaf verið sjóhraust-
ur, en hann var hræddur um
Pol, ef maðurinn fengi nú sjó-
veiki ofan á áhrifin af viskíinu
og kampavíninu, yrði hann í
bágbornu standi til að koma
fram fyrir hönd franska lýðveld
isins í baráttunni við fasismann.
Van Loon greip í handlegginn
á Neil. — Þarna er fleyta, sem
kemst eitthvað áfram!
Neil sá ljós á hreyfingu aftur
undan þeim, í um það bil hálfr-
ar mílu fjarlægð. Hann giskaði á,
að það gengi eina þrjátíu hnúta.
Hann stóð kyrr og horfðd á það
nálgast, fann salta goluna í and-
litið og fór að velta því fyrir sér,
hvað Caroline Tucker væri nú
að hafast að. Hugsunin veitti
honum enga ró. Hann reyndi að
gleyma henni og gekk niður til
þess að vitja um Pol. Hann lá á
einum legubekknum og hann
heyrði hvininn í andardræt.ti
hans, bak við tjaldið. Neil var
að snúa sér frá, þegar van Loon
æpti allt í einu: — Hæ, komdu
hingað fljótt!
Neil klifraði upp í stýrishús-
ið. Hollendingurinn starði til
stjórnborða, og rétt í sama bili
féll á þá bjartur ljósgeisli, sem
blindaði þá næstum. Vélbátur-
inn stefndi beint á þá. Þegar
hann átti ekki eftir nema tutt-
ugu metra til þeirra, og var enn
á fullri ferð, tók van Loon vél-
arnar úr sambandi og sneri
Serafine þannig, að hún lá sam-
síða bátnum.
Neil vonaði að sjá grískt flagg
eða lögreglumerki á bátnum, en
svo var ekki. Maður stóð í skugg
anum við ljóskastarann, en ljós-
inu var enn beint á stýrishúsið
þeirra. Van Loon veifaði og mað
urinn veifaði á móti. Vélarnar í
bátnum hættu að vinna og nú
lágu bátarnir nokkurnveginn
hlið við hlið.
Þetta var tveggja manna hrað-
bátur með þak yfir káetunni.
Hann skelltist ofurlítið utan í
Serafina, en færðist svo frá, og
lyftist hættulega á öldunni. Þeg-
ar hann seig aftur, komu menn-
irnir tveir inn í kastljósið.
Neil greip í handriðið og kulda
•hrollur fór um hann allan, Mað-
urinn þarna var Jadot höfuðs-
maður. Hann stökk fimlega yfir
á ókyrrt þilfarið á Serafinu, og
á eftir honum þrekni maðurinn
snoðklippti, sem batt kaðal frá
sínum bát í handriðið á hinum.
Jadot leit inn í stýrishúsið og
sagði síðan við Neil, næstum
kæruleysislega: — Hvar er
hann?
Neil starði á hann og næstum
þornaði í kverkunum.
— Hvar er hann? endurtók
Jadot.
Þrekni maðurinn gekk að dyr-
unum á stýrishúsinu. Undan
stutta regnfrakkanum með belt-
inu á, dró hann vélskammbyssu.
Neil glápti á hana, hún var með
loftkældu hlaupi með götum á,
líkust flautu.
Van Loon hafði ekki hreyft
sig.
— Eruð þið báðir mállausir?
sagði Jadot. — Þið vitið vel,
hvað við viljum. Hvar er hann?
Feiti maðurinn? Nú hafði hann
tekið af sér svörtu gleraugun og
gráu augun voru líkust ísmol-
um. Hann stóð í stellingum með
kreppta hnefa, líkastur atvinnu-
hnefaleikamanni.
Neii sagði vesældarlega: —
Ég er búinn að segja yður, að
hann er ekká hér. Hann er í
Aþenu — farinn.
Jadot ruddist fram hjá honum
inn í stýrihúsið og þaðan inn í
salinn. Neil hvíslaði að van
Loon: — Við verðum eitthvað að
aðhafast. Hollendingurinn kink-
aði kolli en sagði ekkert.
Jadot gekk inn i svefnklef-
ann, horði á tómar kampavíns-
flöskurnar, en sneri síðan að
stiganum niður. — Feita skepn-
an er þarna niðri! æpti hann
grimmdarlega og lagði af stað
niður.
Neil horfði á hann, máttlaus
og með hrolli, því að hlaupið á
vélbyssunni var ekki nema tvö
fet frá honum, og stefndi á þá
báða. Hann leit á van Loon, sem
aftur horfði á Jadot, rétt eins
og hann vissi ekki, hvað um væri
að vera. Neil lokaði sem snöggv-
ast augunum, og sá í anda Pol
stika að símanum með þrefald-
an viskí í hendinni, og nú liggj-
andi eins og slytti bak við flau-
19
elstjaldið meðan Jadot var á
leiðinni að skjóta hann, á minna
en meters færi.
Höfuðið á Frakkanum var að
hverfa niður stigann. En þá fór
van Loon að hreyfa sig. Og hann
hreyfði sig snöggar en Neil hafði
nokkurntíma séð nokkra mann-
veru gera. Löngu lappirnar
glenntust í sundur eins og skæri,
og löppin hitti þrekna manninn
í nárann svo að hann lyftist heil-
an þumlung frá þilfarinu. Og
samtímis hjó hann á hálsinn á
honum með sterka handarjaðr-
inum. Vélbyssan datt glamrandi
á þilfarið og hann sparkaði
henni varlega fyrir borð.
Maðurinn hallaðist óstyrkur
út á handriðið, og togleðursand-
litið var nú orðið grænt. Van
Loon sló hann aftur, eins og al-
veg fyrirhafnarlaust, andlitið á
manninum hrökk aftur á bak og
hann datt fyrir borð. Skrokkur-
inn snerti eitthvað borðstokkinn
á hraðbátnum, en hrökk svo af
honum aftur og hvarf í sjóinn,
Hollendingurinn snarsneri sér
við, snöggur eins og listdans-
ari. Hann var kominn hálfa leið
yfir stýrishúsið, þegar skotið
kvað við — einn hár hvellur,
síðan þögn, og þeir gátu heyrt
ölduna gjálfra við síðuna á bátn-
um.
Van Loon flýtti sér niður og
Neil á eftir honum, eins og í
leiðslu. Ljósið var logandi í
salnum niðri. Pol sát á sokka-
leistunum á legubekknum. Jadot
höfuðsmaður sat á gólfinu, höf-
uðið á honum var að smá síga
og eitthvert korr heyrðist í hon-
um. Hann hafði verið skotinn
gegn um hálsinn.
Pol var með litla, svarta byssu
í hendinni, sem hann stakk inn
á sig, er hann sá þá félaga. —
Hvað varð af hinum? spurði
hann.
— Ég drap hann, sagði van
Loon.
Poi kinkaði kolli. — Jadot var
farinn að verða óvarkár. Hann
hefði ekki átt að æpa svona
upp. Hann vakti mig. Og auk
þess varð hann að kveikja ljósið
fyrst.
— Er hann dauður? sagði Neil.
— Næstum. Pol stóð upp og
slagaði yfir gólfið. — Við verð-
um að koma honum héðan. Ég
kæri mig ekki um að ata bátinn
hans Biaggi allan út.
Höfuðið á Jadot var nú hnigið
niður á hnén. — Hjálpið þið
mér, sagði Pol. Van Loon tók
undir hendurnar á manninum
og dröslaði honum út að stigan-
um. Þykkt, dökkt blóð lak úr
skyrtu hans og buxum. Maður-
inn virtist lítill vexti, þegar van
Loon var að draga hann út. Fæt-
urnir dingluðu eins og dúkku-
fætur, og buxurnar voru allar
hrukkóttar um hnén. Neil tók
eftir því, að hann var í bláköfl-
óttum sokkum.
Van Loon dró hann upp á þil-
far, reisti hann upp við hand-
riðið og velti honum síðan fyrir
borð. Það heyrðist eitthvert gutl,
en svo varð sjórinn sléttur og
gljáandi svartur í tunglsljósinu.
— Hvað á að gera við bátskratt-
ann? spurði van Loon.
— Sökkva honum, sagði Pol,
— því að ef einhver finnur hann
á reki, fáum við allar eftirlits-
stöðvar á Miðjarðarhafinu á
hælana á okkur.
Það getur tekið klukkustund
að sökkva honum, sagði van
Loon og hljóp yfir i hraðbátinn.
— Við verðum að taka þá
áhættu, sagði Pol.
Van Loon slökkti á ljósköst-
urunum og tók að opna botn-
ven’tlana. — En hvað um skrokk
ana?
Þeir fljóta ekki uppi næstu
þrjá dagana, skríkti Pol, og svo
getur líka straumurinn farið
með þá hvert sem vera vill. Þeir
gætu líka komið upp á strönd-
ina við Cannes! Hann tók Neil
undir arminn og leiddi hann
áleiðis til salarins.
— Þú mátt vita, sagði Neil, —
að ég hef aldrei séð skoti hl’eypt
af í reiði fyrr á ævinni.
— Blessaður vertu, þú færð
að heyra mörg slík næstu daga.
Svo kallaði hann yfir öxl sér til
van Loon: — Þegar þú ert búinn
að þessu, er betra að þvo þetta
blóð áður en það nær að þorrna.
Neil sagði: — Ég held, að ég
hefði gott af svolítið meira
kampavíni.
Þriðji hluti.
BYLTING.
1. kafli.
Borgin kom fram úr sjóþok-
unni, hávaxin og saltgrá, reis
eins og stór bogi upp yfir haf-
flötinn og litlu ferköntuðu húsin
stóðu eins og hvert á annars
herðum uppi í hlíðunum fyrir
handan.
Klukkan var fjögur síðdegis,
annan daginn. Van Loon dró úr
ferðinni þangað til þá næstum
rak. Og nú heyrðist ekkert hljóð
nema í vélunum í bátnum. —
Þetta er eins og draugaborg,
sagði hann og horfði til hafnar-
bakkans, sem var í hálfrar mílu
fjarlægð.
— Það er allsherjarverkfall
þarna, sagði Neil.
Á ferðinni höfðu þeir fylgzt
nákvæmlega með öllum frétt-
um í útvarpinu, víðsvegar að úr
Evrópu. í gærkvöldi hafði Guér-
in fyrirskipað allsherjarverkfall
frá dögun til miðnættis í minn-
ingu hinna föllnu úr leynihern-
um, sem lent hafði saman við
öryggissveitirnar, síðustu tvo
sólarhringana. Pranska yfirher-
stjórnin, undir forustu Metz
hershöfðingja, hafði svarað með
því að framlengja útgöngubann-
ið yfir daginn. Og nú var öll
borgin eins og lömuð.
— Jafnvel mávarnir eru í verk
falli, sagði van Loon, er þeir sáu
bryggjurnar nálgast, þar sem
línuskip og vöruskip lágu eins og
líkistur undir hegrunum.
Þeir gátu nú séð livítu blettina
á einkennisböndum CRS-lögregl
unnar í röðum fram með sjávar-
bakkanum. Serafina átti ekki eft
ir nema þrjátíu metra að landi,
þegar þeir voru stöðvaðir.
Þrír CRS-menn í bláum ein-
kennisbúningum og með vél-
skammbyssur spenntar við lær-
ið, komu niður stigann og horfðu
á þá binda bátinn. Fyrir þeim
var foringi, lítill, beinvaxinn
maður með sólbrennt andlit, með
ofurliitlum hvítum hrukkum í,
sem komu í ljós, er hann talaði.
Málmurinn í vélbyssunum var
rakur í þokunni. — Hvaðan kom
ið þið? Þið vitið, að höfnin er
lokuð.
Pol tók upp plastskíifu með
rauðri og blárri rönd á. Foring-
inn sá hana og heilsaði samstund
is. — Afsakið, mér var ekki ljóst,
að .... Hann sneri sér við og
gaf mönnum sínum merki. —
Þér hafið valið óheppilegan
tíma til að heimsækja okkur,
sagði hann á leiðinni upp stig-
ann.
— Já, hann er slæmur, sagði
Pol.
Foringinn gretti sig. — Það
hefur verið talsverð ólga — og
í nótt var bariat. Þeir hafa verið
að drepa Arabana, eins og flug-
ur. Og þetta verður enn verra!
Hvað ætlið þið langt? bætiti
hann við, þegar þeir voru komn
ir upp á hafnarbakkann.
— Hótel Miramar. Er hægt að
komast þangað?
— Það er allt í lagi að Lyaut-
eytorginu, en þar eiftir er ekki
nema farandverðir. Sumir þeirra
kunna að skjóta formálalaust —
þeir misstu talsvert marga menn
í gær. Eruð þið gangandi?
Pol glotti. — Já, hvað annað?
— Mér þykir leitt að geta ekki
boðið ykkur neinn flutning,
sagði foringinn, — en öll okkar
farartæki hafa verið tekin í
vinnu. Hann heilsaði og gekk
leiðar sinnar.
Þeir þremienningarnir gengu
nú eftir haifnarbakkanum. Ein-
hversstaðar heyrðist ískur í
jeppa, sem hvarf úit í þokuna.
Strætin, sem lágu að hafnarbakk
anum voru alþakin sorpi, og eina
hreifingin, sem þar sást, voru
hræddir útigangskettir.
Allt í einu small skoit og berg-
miálið af því skall frá múrveggn-
um eins og svipusmellur. Neil
hoppaði út undan sér, en Pol
hló. Þögnin féll aftur yfk þá og
brátt kornu þeir til CRS-sveitar,
og gengu síðan yfir torg, þar
sem svört hræ af tveimur bil-
um lágu undir styttunni af
Lyautey hershöfðingja. Loftið
var þykkt og rakt og þafjandi af
saiti og appelsínublómium. Neil
var farinn að svitna. — Er það
langt enn? spurði hann.
— Fimm hundruð metrar,
sagði Pol.
Bíll fór fram hjá þeim og ískr-
aði í gírunum. Veggirnir kring
um torgið voru allir ataðir víg-
orðum, sem málningin lak úr.
Neil las m.a.: „Lifi Guérin! Til
vopna, borgarar! Hið sanna
Frakkland er ekki skipt nema af
Miðjarðarhafinu einu!“
NYGENstriginn er
STERKARI EN STÁL
AÐEINS
GENERAL HJÚLBARÐINN ER
MEÐ NYGEN STRIGA
TIRE
INTERNATIONAL
Opið til 10 á kvöldin alla virka daga.
Á laugardögum til kl. 18.
hjólbarðinn hf.
LAUGAVEG178 SÍMI85260