Morgunblaðið - 29.07.1967, Blaðsíða 18

18
MORGUNRLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. JÚLÍ 1967
Sigursteinn Þðrðarson
stöðvarstjóri, Borgarnesi
Sl. mánudag, hinn 24. júlí lézt
hér í Borgarnesi Sigursteinn
Þórðarson stöðvarstjóri Olíu-
verídunar íslands rúmlega hálí
sjötugiur að aldri. Sigursteinn var
af þingeysku hergi brotinn, fædd
ur hinn 27. apríl 1902 í Réttar-
holti í Þingeyjairsýslu. Foreldr-
ar hans voru hjónin Þórður
Ingvarsson og Jónína Þorsteins-
dóttir.
Á sjöunda árinu fór Sigur-
steinn í fóstur til hjónanna Þóru
Þórleifsdóttur og Hans Grönfeldt
sem þá bjuggu á Beigalda í
Borgarhreppi, en frænctoemi var
með þeim Þóru og Sigursteini.
Urðu þau heimlkynni foreldra-
hús hans upp frá því, allt þar til
hann stofnaði heimili sjálfur, þá
rúmlega fertugur.
Þau hjónin, Þóra og Hans
Grönfeldt munu hafa reynzt
Sigursteini einkar vel og greiddu
m.a. götu hans til náims í Flenz-
t
Bróðir minn,
Jón Þ. Árnason,
Oak. Point., Man., Can.,
lézt 24. júlí 1967.
Ásmundnr Árnason,
Gnoðavogi 36.
t
Eiginmaður minn,
Eiríkur Vigfússon
frá Sjávarborg,
lézt aS morgni föstudagsins
28. júlí í Sjúkrahúsi Seyðis-
fjarðar. Jarðarförin auglýst
síðar.
Fyrir mína hönd og annarra
vandamanna,
Þóranna Einarsdóttir.
t
Fóstursonur okkar,
Jón B. Sigurðsson,
Broddadalsá,
andaðist í Landsspítalanum
26. juilí sJ. Kveðjuathöfn fer
fram frá Langholtskirkju
mánudaginn 31. júlí. Atihöfn-
inni í kirkjunni verður út-
varpað. Jarðarförin ákveðin
síðar.
Guðbjörg Jónsdóttir,
_________Brynjólfur Jónsson.
borgarskóla í HafnarfirðL Síðar
var hann um skeið við nám í
Menntaskólanum á Afeureyri, en
varð að hætta sökum veikinda,
sem hann átti við að stríða um
þær mundir.
Fóstri Sigursteims, Hans Grön-
feldt, sem var dansfeur mjólkur-
fræðingur hafði flutst hingað í
Borgarf jörð aldamótaárið og
annaðist hann m.a. stjórn ^kóla
þess á Hvítárvöllum, sem veitti
fódiki feennslu og þjálfun í hag-
nýtingu mjólteurinnar.
Sigursteinn srtóð þá fyrir bú-
refestri á Beigalda er fóstri hans
var í burtu eftir að hann feomst
á legg. Einnig var hann í ferð-
um með Grönfeldt, er hann var
við eftirlit með rjóm'abúum víðs
vegar um lamdið.
Árið 1929 keypti Sigursteinn
bifreið og annaðist mannflutn-
inga á þeim leiðum, sem þá voru
færar hér um slóðir. Síðar gerð-
isf hann stöðvarstjóri hjá Finn-
boga Guðlaugssyni, sem rak bif-
reiðastöð í Borgarnesi. Þar mun
hann hafa starfað óslitið fram til
sumarsins 1948, er hann tók við
því starfi hjá Olíuverzlun Íslands,
sem hann anmaðist allt til dauða-
dags, en bann varð bráðkrvaddur
við vinnu sína.
Var það afllra ma-nna mál, sem
til þekktu að Sigursteinn hefði
ávallt verið hinn mesti starfs-
maður og vann sjálfum sér og
þeim fyrirtæfcjum, sem hann
starfaði við, óskorað traust.
Sigursteinn Þórðarson unni
mijög íslenzka hestinum. Átti
hann sjálifur hesta og ferðaðist
oft ríðandi í frístundum sínum.
Var hann sérlega nærgætinn við
hestana, bæði um alla notfcun
þeirra og hirðingu. Um skeið var
hann í stjórn Landssambands
hestamanna og þótti þar jafnan
boðinn og búinn til starfa. Þótti
hann í þessu efni sem öðrum
jafnan góður félagi, einbeittur
og úrræðagóður í ferðurn.
Þegar stofnsett var hér í
Borgarfirði Félag ungra hesta-
manna veitti Sigursteinn góðar
leiðbeiningar. Megum við foreldr
ar þeirra unglinga, sem þar eiga
t Maðurinn minn, faðir okfcar og tengdafaðir, Jónas Sveinsson, laeknir, lézt að heimili sínu föstudag- inn 28. júlí. Ragnheiður Havstein, börn, tengdabörn. t Þökkum innilega sýnda samúð og vinarhug við andlát og jarðanför Vilborgar Einarsdóttur, Ásvallagötu 17. Páll Bóasson, Gunnar A. Pálsson, Einar H. Pálsson, Friðrik Pálsson, Margrét Tryggvadóttir, Oddný Guðmundsdóttir.

t Útför föður okfcar, tengda- föður og afa, Kjartans Kristjánssonar frá Grundarhóli á Fjöllum, fer fram þriðjudaginn 1. ágúst kl. 2 e. h. Jarðsett verð- ur frá Víðirhóli, Fjöllum. Börn, tengðaböm eg bamabörn. t Hjartkær móðir okfeax, tengdamóðir, amma og lang- amma, Þorbjörg Bjarnadóttir, Litlahvammi, Goðheimum 12, lézt á heimili sínu að kvöldi hins 27. júLL Dætur og vandamenn.
hlut að máli vera þakKLát fyrir
stuðning hanis í þekn efnum.
Sigursteinn tók drjúgan þáff í
ýmisum félagsmiálum og var m.a.
ætíð áfcveðinn stuðningsmaðuæ
Sjálfstæðisifilokffesins. Átti hann
sæti í hreppsnefnd Borgarness
fyrir flokkinn um árabil.
Kvæntur var Sigursteinn Helgu
Guðimundsdóttur, Þorvaldssonar
frá Litlu-Brekku í Borgarhreppi,
hinni mætustu konu. Eignuðust
þau 5 börn, Svanborgu, sem býr
í Reykjavík, Guðmund mjólkur-
fræðinema, Sigunstein húsasmíða
nema, Guðfríði, sem er í gagn-
fræðaskóla, og Brynhildi, sem
enn er innan við fenmingu.
Vinir þessarar fjölskyldu senda
henni í dag einlægar samúðar-
feveðjur, en öM hafa þau mikið
misist og eiga um sárt að binda.
Borgnesingar sjá á bak góðum
þegn og munu þeiir og fjöldi
annarra lengi minnast Sigur-
steins Þórðarssonar sem velvilj-
aðs samíborgara og trygglynds
vinar.
Ásgeir Pétursson.
Vigfús
Adolfsson
F. 18. 5. 1955. D. 21. 7. 1967.
ÞEGAR ég kveð þennan unga
vin minn hinzta sinni, kemur
mér í hug brot úr gamalli sögu.
Konungurinn mikli bauð til
fagnaðar og bað garðyrkjumann
sinn að fara út og koma með
fallegasta blómið úr garðinum
sínum. Hann fór út og kom með
fegurstu rósina.
Þannig aðeins fæ ég skilið, að
Vigfús litli, varð að fara burtu,
að Guð hafi kallað han á sinn
fund. Við mennirnir skiljum
ekki Hans ráðstafanir og eigum
erfitt með að hlýða þeim og
sætta okkur við þær.
Vigfús var mikið mannsefni
og góður drengur, sem sárt er
að kveðja svo snögglega, en
ljúfar minningar lætur hann
okkur eftir og með þessum lín-
um þakka ég honum þær, um
leið og ég sendi foreldrum hans
og systkinum í Vestmannaeyjum
innilegar samúðarkveðjur.
J.G.
Sigurður Pálsson frá
Hjálmsstöðum, Kveðja
F. 21. jan. 1918. D. 19. júlí 1967.
„Er syrtir af nótt, til sængur er
mál að ganga
— sæt mun hvíldin eftir vegferð
stranga —“
Örn Arnarson.
í DAG fer fram frá Miðdals-
kirkju í Laugardal útför Sigurð
ar Pálssonar, bifreiðarstjóra.
Sigurður var sonur Páls Guð-
mundssonar, bónda og skálds á
Hjálmsstöðum og Rósu Eyjólfs-
dóttur síðari konu hans, einn í
hópi margra mannvænlegra syst
kina. Hjálmsstaðaheimilið var
jafnan fjölmennt og um margt
með miklum menningarbrag.
Skáldskapur, bókmenntir og
söngur var þar í hávegum haft.
Unga kynslóðin kynntist þessum
listum frá blautu barnsbeini,
lærði að meta þær og iðka sér
ti-1 yndis og menningarauka og
býr að þeim andlegu verðmæt-
um ætíð síðan. Þó að eigi geti
talizt langur tími liðinn frá upp-
vaxtarárum Sigurðar Pálssonar,
var þó margt með öðrum hætti
þá en nú. Lífsafkoma manna
byggðist þá fyrst og fremst á
dugnaði við erfiðisvinnu. Ung-
um dugmiklum mönnum var
það bæði nauðsyn og metnaðar-
mál að standa fyrir sínu, láta
ekki sinn hlut eftir liggja í
neinu. Sigurður vandist því
snemma að stunda hverskonar
sveitastörf og gerði það af frá-
bæru kappi og trúmennsku, var
líka þrekmaður í bezta lagi á
meðan heilsan var óbiiluð. Jafn-
framt bústörfum heima stundaði
hann verkamannavinnu og sjó-
sókn við sjávarsíðuna, þegar ann
ir voru minnstar heima fyrir. Er
yngri bræður hans náðu þroska
var eigi lengur brýn þörf fyrir
vinnu hans heima á Hjálmsstöð-
um og fluttist hann þá til Reykja
víkur og gerðist bifreiðarstjóri
á vörubifreiðastöðinni Þrótti.
Sigurður stundaði það starf af
sömu atorku og samvizkusemi
og annað, sem hann tók sér fyrir
hendur og var jafnan boðinn og
búinn til að leysa hvers manns
vanda, ef hann hafði aðstöðu til.
Eignaðist hann fjölmarga vini og
kunningja í starfi sínu, bæði með
al viðskiptamanna og starfs-
félaga.
Sá þáttur í fari Sigurðar Páls-
sonar, sem skýrustu ljósi varpar
á hans innri mann, var afstaða
hans til barna og unglinga. Er
skemmst frá því að segja að börn
hændust að honum hvar sem
þau urðu á vegi hans, enda vék
hann jafnan góðu einu að þeim
og hafði óblandna ánægju af að
gleðja þau.
Þrátt fyrir það, að þeim sem
þekktu Sigurð væri ljóst að
heilsa hans var biluð, mun and-
látsfregn hans hafa komið flest-
um á óvart. Hin síðari ár hafði
hann hvað eftir annað orðið að
dvelja í sjúkrahúsum mánuðum
saman, án þess að fá fullan og
varanlegan bata. Því mótlæti
mætti hann sem sömu karl-
manslundinni og birtist í störf-
um hans. Enginn heyrði hann
mæla æðru orð þó að á móti
blési og störf sín vann hann með
sama jafnaðargeði og áhuga til
síðustu stundar, langt umfram
það sem þrek og heilsa leyfði.
En nú er ferðin á enda, heim
í Laugardalinn lá ieiðin að síð-
ustu, þangað sem ungur drengur
steig sín fyrstu spor. „Römm er
sú taug, sem rekka dregur föð-
urtúna til“. Tengsiin við „Dal-
inn“ höfðu aldrei verið slitin, þar
átti Sigurður alltaf heima í
sönnustu merkingu þess orðs, þó
að hann ætti einnig athvarf hjá
Minning
Ú T F Ö R hennar verður gerð í
dag frá FossvogskArkju.
Guðrún Jónsdóttir var fædd
30. apríl árið 1889 að Hafþórs-
stöðum í Norðurárdal í Borgar-
firði og var því 78 ára gömiul
þegar hún lézt í Landakotsspít-
ala hinn 14. þ. m.
systkinum og vinum í Reykja-
vík.
Þungbært mun aldraðri móð-
ur að þurfa í annað sinn á fáum
vikum að kveðja son á bezta
aldri hinni síðustu kveðju.
Megi minningarnar um góða
syni og sannan drengskapar-
menn sefa sorg hennar og ann-
arra ástvina vi ðfráfall Sigurðar
Pálssonar.
Blessuð esé minning hans.
Foreldrar hennar voru Jón
Loftsson, ættaður úr Kjósar-
hreppi og kona hans, Guðrún
Pétursdóttir, ættuð úr Húna-
vatnssýslu, þa,u bjuggu þá á Haf-
þórsstöðum.
Móður sína missti Guðrún
þegar hún var 5 ára gömul, og
átti því fáar minningar um
'hana, en fóstru sinnar, Halldóru,
sem gefek henni í móður stað,
minntist hún með hlýju, enda er
mér sagt að hún hafi verið elsku
leg kona.
Þegar Guðrún var 15 ára varð
faðir hennar að bregða búi
vegna heilsuleysis, og dó hann
skömmu síðar. Tvistraðist þá
heimilið. Fór Guðrún í vinnu-
mennsku fram í Hvítársíðu og
hálfsystir hennar, Hallfríður,
sem nú er búsett í Ameríku.
Árið 1921 fluttist Guðrún til
Reykjavíkur, en hafði þó áður
dvalizt þar um skeið. Það ár var
hún í Kvennaskólanum í Reykja
vík og lærði matreiðslu hjá Ingi-
björgu H. Bjarnason. Aðra skóla-
menntun fékk hún ekki.
Tveim árum seinna fór hún
sem ráðskona til Jóns Gíslason-
ar, múrara, sem þá hafði verið
ekkjumaður í 2 ár, með tvær
Þakka hér með skyldfólki, svo og öðrum vinum og
kunningjum fyrir heimsóknir, gjafir og skeyti á 80 ára
afmæli mínu, þann 24. júlí síðastliðinn.
Guð blessi ykkur ölL
Vigdís Hjartardóttir, Brimhólabraut 2.
Vestmannaeyjum.
B.J.
Guðrún Jónsdótti