Morgunblaðið - 01.08.1967, Blaðsíða 28

28
MORGtnSTBLÁÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 1. ÁGÚST 1967
Alan Williams:
PLATSKEGGUR
Caroline í mat. Hann sagði: —
Ég skal hitta ykkur eftir stund-
arfjórðung. Get ég tekið Hollend
inginn vin minn með mér?
— Vitanlega. Og svo hringið
þér þann feita upp klukkan tvö
úr veitingastofunni. Svo getum
við farið í Casino de la Plage.
Það er mjög fíinn staður og ég
veit, að þér verðið hrifinn af
því. Hláturinn og ópin faerðust
enn í aukana um leið og hún
kvaddi.
Niðri í barnum voru blaða-
mennirnir enn að gæða hverir
öðrum á drykkjarvörum, uppá
kostnað blaðanna sinna, og segja
reyfarasögur frá Congó. Úti í
horni svaf Tom Mallory í hæg-
ndastól og hraut með hávaða lík
ast því þegar er að renna úr bað
keri. Van Loon sat einn sér yfir
glasi af kældum Elsassbjór, og
með leiðindasvip. Neil sagði: —
Pieter, hún Anne-Marie og vinir
hennar eru að bjóða okkur í há-
degisverð. Hann reyridi að vera
kærulaus. — Og nú enga vit-
leysu! Það er mikið af korsíku-
mönnum hér um slóðir!
Van Loon kinkaði kolli með
spekingssvip. — Ég geri enga
vitleysu af mér kall minn. Þessar
stelpur hér eru stórhættulegar.
Ég veit, hvernig ég á að haga
mér.
Neil bað um einn Pernod til
og beið enn nokkrar mínútur
eftir Lundúna-símteJinu. Hann
velti því fyrir sér, hvort Leyni-
herinn mundi borga hádegisverð
inn. St. Leger kom til hans og
sagði alvarlegur: — Þú hefur
sjálfsagt heyrt, að flugvöllurinn
verður lokaður áfram? Hefurðu
skrásett þig í brezka sendiráð-
inu? Ég mundi í þínum sporum
gera það tafarlaust.
— Og hvaða vernd getur það
veitt manni? spurði Neil. — Er
það kannski vopnað?
St. Leger virtist móðgaður. —
Ég veit ekki. En það hefur
brezku stjórnina að baki sér, ef
eitthvað kemur fyrir þig.
— Já, vitanlega, svaraði Neil.
Klukkan var orðin kortér yfir
eitt, og enn var símtalið hans
ekki komið. Hann ákvað að af-
lýsa því. Van Loon og hann voru
rétt að fara út, þegar þeir
heyrðu skotin. Þau virtust koma
að utan. Barinn tæmdist og
blaðamennirnir þustu allir fram
í forsalinn.
Gamall Arabi, sem seldi vindl
inga við innganginn að hótelinu,
lá þarna dauður. Hann lá flatur
undir pálmunum með bakkann
sinn af amerískum og frönskum
vindlingum á götunni, rétt hjá
gosbrunninum. Neil hafði keypt
af honum pakka af Chesterfield
sama morgun. Blóðið rann úr
höfðinu á honum niður á mölina
og hendurnar stóðu út í loftið,
líkastar fuglsklóm. Hann var
með tréfót.
Blaðamennirnir gengu varlega
kring um hann. Afgreiðslumað-
urinn með ljósa yfirskeggið
benti upp eftir götunni. — Hann
var skotinn úr bíl, sagði hann
kæruleysislega — bara tvö skot
en beint í höfuðið.
St. Leger leit frá líkinu og við
bjóðssvipur kom á andlitið. —
Vesalingurinn! sagði hann. —
Þetta hlaut að verða fyrr eða
síðar. Ég sagði honum hvað eft-
ir annað að vera ekki hérna,
heldur í Cabash.
Mallory kom slagandi á vett-
vang, því að hann hafði vakn-
að, líklega sjálfkrafa, fremur en
við skothvellina: — Hvað er á
seiði? Hafa þeir nú drepið mann
með tréfót? Klaufar! Ég hefði
getað kálað honum með einum
tennisspaða.
Van Loon togaði : handlegginn
á Neil. — Komdu! Hér er ekkert
að gera. Við förum í hádegis-
verðinn hjá Anne-Marie!
24
— Ég held mig langi ekkert
í hádegisverð með henni eða vin
um hennar. Þetta eru skepnur!
— Ef við förum ekki, móðgast
hún við okkur, sagði van Loon,
— og hún er mikilvæg persóna,
held ég. Þeir gengu svo niður
eftir götunni og héldu sig í
skugganum undir húsveggjun-
um. — Talaðu ekki um mann-
inn, sem var drepinn, sagði van
Loon eftir nokkra þögn. — Ég
held þeim líki það ekki.
Neil hafði enga löngun til að
tala um það við einn eða neinn,
allra sízt við Anne-Marie eða
vini hennar. Hann hafði enga
matarlyst og enga iöngun til að
enda ævi sína með kúlugat á
höfðinu. Og innan klukkustund-
ar yrði hann að hringja til Pol.
Le Berry vissi út að strand-
götunni og sjónum. Þarna var
stórt veitingasvæði með strástól-
um og Dubonnet-sólhlífum ú*i
fyrir, en inni var mikill matsal-
ur úr gleri, heitur og hávær, þar
sem hvein í vindsnældunum og
fólk sat þéttskipað undir háum
speglum. Anne-Marie og fylgdar
lið hennar sat lengst í burtu, við
borð, sem var kúfað ýmsu fisk-
manns: Anne-Marie og grann-
meti og víni í ísfötum.
Hópurinn var allt fimm
vaxin, falleg stúlka, rauðhærð,
kölluð Annette, breiðvaxinn mað
ur í kakískyrtu, með sólgleraugu
sem náðu yfir hálft andlitið.
Hann var kynntur sem Carlis
Mirin lautinant. Hann sat við
hliðina á girnilegri stúlku, sem
minnti Neil á geðvonda sma-
stjörnu, en brjóstin stóðu odd-
hvöss út í þunnan kjólinn. Hún
var aðeins kynnt sem Pip. Og
við endann á borðinu sat alvar-
legur, beinastór júðapiltur með
stuttklippt koLsvart hár, í gráum
flúnelsfötum, teinóttum. Hann
var Bernard Rebo, forustumað-
ur stúdenatasamtakanna í borg-
inni.
Að Pip undantekini, sem var
næstum komin með brjóstin nið
ur í súpudiskinn, heilsuðu þau
öll þeim félögnm, brosandi og
patandi, og færðu sig saman tt!
þess að þeir gætu fengið sæti,
og ýttu vínglösum til þeirra. Neil
lenti við hliðina á Anne-Marie,
en von Loon fleygaði sig ein-
hvernveginn milli Annétte og
Morin lautinants. Anne-Marie
gaf Neil vínglas og skálaði við
hann, og sveiflaði g!asinu sínu í
stóran hring uppi yfir höfði sér
og tæmdi það síðan í einum
teyg. Neil spurði hana, hvort
þau væru að halda eitthvað há-
tíðlegt. Hún brosti undirfurðu-
lega, kyssti hann síðan á kinnina
og sagði: — Við erum að halda
hátíðlegan sigurinn, elskan! Hún
lyfti glasinu aftur, eins og til
alls salarins og æpti glymjandi
raustu: — Lifi Guérin! Guérin
til valda!
Henni var svarað með öskri,
sem líktist mest bergmáli, og
svo var glamrað með borðáhöld-
um í takt við „Gu-é-rin-til-
valda“. Sem snöggvast varð all-
ur matsaiurinn að einu vitfirr-
ingahæli, líkast matstofu í skóla,
þar sem allir hafa sleppt sér.
Neil hafði alltaf haft óbeit á
svona skrílslátum, stappi, hróp-
um og fjöldaklappi — og hann
sat álútur yfir vínglasinu sínu
og fannst sem trylling frum-
mannsins hefði snögglega náð
ökum á þessum fína, franska
veitingasal og komið siðuðu
fólki í stjórnlaust æði.
Van Loon virtist hafa gaman
af þessu og tók jafnvel þátt í
Alátunum sjálfur og notaði hníf
inn sinn og gaffalinn fyrir
trumbuprik. Þegar hávaðanum
slotaði, spurði Neil Anne-Marie,
hvað hefði eiginlega gerzt. Hún
lagði höndina á öxl hans og
sagði: — Við höfum sigrað!
Tvær hersveitir úr varaliði hers
ins eru komnar til okkar Á
morgun verður kannski allur
herinn okkar megin, og þá taka
Metz og hans Gestapo og farand
verðirnir til fótanna ti'l að bjarga
lífinu. Þá getum við lagt Cabash
í rúst og kálað Ali La Joconde
og morðingjunum hans. Hún tai-
aði með hálfkærings grimmd,
rétt eins og hún væri að ræða
bílakapphlaupið mikla um
Frakkland.
— Hvenær gerðist þetta?
sagði Neil.
Fyrir fjörutíu mínútum —
hann Rebot hérna sagði okkur
það. Hún kinkaði kolli í áttina
íil Gyðingapiltsins, sem svaraði
með því að skála v.ð hana.
Neil saup drjúgum á. Hægri
byltingin var í þann veginn að
sigra. Hann velti því fyrir sér,
hvort Pol og hans menn hefðu
nokkurt leynivopn í bakhend-
inni. Það hetði getað orðið sorg-
arstund — hernaðarbandalag,
sem var í þann veginn að velta
frönsku stjórninni úr sessi: Fall-
hlífaskríll Broussards og úrkynj
aðir útlendingahersveitarmenn
færu að gera áhlaup á Cabash.
Hann skammaðist sín dálítið
fyrir að meta sínar eigin áhyggj
ur meira en hitt, sem gat orðið
banahögg á vestræna menningu.
En hann var hræddur. Hann
harmaði allt þetta, sem Anne-
Marie og félagar hennar voru
fulltrúar fyrir, en samt — á ein-
hvern öfugsnúinn hátt, fann
hann sig öruggari með þeim en
hann hafði verið með Pol, eða
jafnvel blaðamannahópnum í
hótelinu.
Anne-Marie fékk mat handa
honum. Síðan lagði hún arminn
um axlir hans og tilkynnti borð
inu: — Hr. Ingleby er frægur
enskur rithöfundur — og hann
ætlar að segja Englendingum,
hvað er raunverulega hér að ger
ast.
Þau tóku nú að spyrja hann
um álit hans á byltingunni.
Hann reyndi að víkja sér undan
og vera hlutlaus, en minntist
dauða Arabans og stúfinn á tré-
fætinum á sölumanninum við
hótelið, en stúfurinn líktist mest
gömlum göngustaf Harrn lang-
aði ekkert til að tala við neitt af
þessu fólki, en tók eftir, að
Anne-Marie át með beztu lyst,
svo að stappaði nærri rudda-
skap. Einu sinni, meðan á sam-
talinu stóð, greip hún í handlegg
inn á ’honum og benti á Louis
Rebot. — f Frakklandi kalla
menn okkur fasista, sagði hún,
— en hann Louis hérna er með
Leynihernum, og hann er Gyð-
TJÖLD
ný sending kom í dag — nýjar tegundir.
Gerið góð kaup!
2ja m. tjöld með himni
á aðeins kr. 1545.—
3ja m. tjöld á kr.
1842,—
5 m. fjölsk.tjöld kr.
2552.—
5 m. fjölsk.tjöld með
himni kr. 3555.—
Sænsku Manzardtjöldin kosta kr. 2985.—■
Hústjöld, svefntjald og stofa á aðeins kr 5850.—
Þessi tjöld eru að seljast upp.
Vindsængur frá kr. 470.—
Svefnpokar, margar gerðir frá kr. 594.—
Gúmmíbátar, eins og tveggja manna
Ennfremur: pottasett, gasprímusar, nestistöskur,
tjaldborð, tjaldhælar og súlur, norsk fjallatjöld og
bakpokar og yfirleitt flest, er þarf í viðleguna og
að ógeymdri veiðistönginni en hún fæst einnig í
ATHUGIÐ, þegar þér
kaupið viðleguútbúnað
að hann þarf að vera
hlýr og góður. Vand-
ið því valið.
Verzlið þar sem HAG- Póstsendum.
KVÆMAST er.- Laugavegi 13.