Morgunblaðið - 05.09.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 5. SEPT. 19IJT
Alan Williams:
PLATSKEGGUR
Hann stóð nú yfir þvottaskál-
inni og neri 'hálfvolgu vatni um
andlit og augu og strauk niður
hárið með votum höndum.
Hún beið hana úti fyrir. Nú
leit hann vandlegar á hana. Hún
var í þröngum, sægrænum kjól.
Hárið á henni var sleikt aftur,
og andlitið var tekið og bar þess
vott, að hún hefði ekki mikið
sofið.
Hún leit á hann, eins og hálf-
blindum augum. — Ég hef bíl-
inn minn hérna fyrir utan, sagði
hún og lagði af stað áleiðis að
dyrunum.
— Bíddu andartak, Anne-
Marie!
Hún stanzaði og laut ofurlítið
fram. — Já?
— Hvert erum við að fara?
Hann stóð við hliðina á henni og
langaði mest til að styðja sig
við hana, því að honum fannst
allt umhverfið hringsnúast.
— Ég þekki leið út úr landinu,
sagði hún, — og ég ætla að
hjálpa þér að komast burt.
Svo sneri hún sér og stikaði
áfram, og hann elti hana, fram-
hjá kaffiborðinu, þar sem verið
var að selja sjóðandi kaffi í
pappakrúsum og samlokur með
pylsu í. Hann sagði: — Ég þarf
að fá eitthvað að éta.
Hún sneri sér við aftur og
augun skutu neistum. — Ég var
búin að segja þér, að við höfum
engan tíma. Hún leit kringum
sig, og þarna stóðu nokkrir CRS-
menn, og hún sagði. — Flýttu
þér. Ég má ekki láta sjá mig
hérna.
Hann mundi eftir brottfarar-
skipuninni, rétt í tæka tíð, og
flutti hana yfir í brjóstvasann
rétt áður en þau komu að vörð-
unum við dyrnar. — Skyldi
verða nokkur flugferð í dag?
sagði hann, meðan vörðurinn
var að fletta vegabréfmu.
Maðurinn yppti öxlum. — Það
veit ég ekkert. Áhafnirnar eru
enn í verkfalli. Hann leit aftur
á vegabréfið. — Þér eruð blaða-
maður? Og viljið komast burt í
dag?
— Já. Hann leit aftur fyrir
sig og sá Anne-Marie með hálf-
lokuð augu og grimmdarsvip á
andlitinu.
CRS-maðurinn hélt áfram: —
Þér verðið að vera hér kyrr ef
eitthvað skyldi úr rætast. Þetfa
fer allt eftir því, hvenær þeir fá
vara-áhafnirnar frá Frakkland'.
— En hvemig er með vegina?
Eru landamærin opin?
— Ekki mundi ég reyna að
komast landveg, svaraði hinn,
hörkulega. — Það er allsstaðar
fullt af arabiskum hermdar-
verkamönnum. Allir vegir í
Bled eru hættulegir — einkum
þó eftir þetta sem gerðist í gær
með Ali La Jaconde og vini hans.
Það er mikil ólga allsstaðar.
Hann sneri sér að Anne-Marie:
Eruð þið saman?
Hún kinkaði kolli og veifaði
nafnspjaldi framan í hann. Neil
reyndi að sjá eftirnafnið á því,
en gat ekki greint nema B á því,
af því að hún var svo fljót, að
þessu. CRS-maðurinn heilsaði,
hún gekk framhjá honum gegn
um dyrnar. Neil náði í hana, og
í einhverju velvildarkasti, reyndi
hann að grípa hönd hennar. Hún
kippti að sér hendinni, rétt
eins og hann hefði brennt hana.
Fingurnir á henni, með perlu-
hvítu nöglunum, voru litlir og
kaldir.
Hún lét eins og hún vissi ekki
af honum, er þau gengu niður
steinþrepin, út í sólskinið, þar
sem rykið gaus framan í þau.
Þau lutu fram og héldu fyrir
augun, og Neil kallaði til hennar
gegn um rokið: — Þú heyrir,
hvað CRS-maðurinn sagði það er
hættulegt að vera á ferð úti á
vegunum.
— Þeir vita ekkert, sagði hún.
— Ég veit alveg, hvað ég er að
fara.
Þau urðu að ganga að minnsta
kosti mílufjórðung, framhjá röð-
um af rykbrúnum bílum, fullum
af fólki með hrædd andlit, sem
var að búa sig undir að verða
kannski að hafast þarna við dög
um saman. Vegna roksins var
lítið um samtal. Neil fó,r að
óska sér þess aftur, að hann
gæti rakað sig og fengið sér ein-
hvern morgunverð — að minnsta
kosti kaffi og svo eitt glas af
Fernet Branca. Vindurinn ham-
aðist á móti honum og gerði and-
litið aumt og þurrt. Anne-Marie
gekk á undan honum, bogin í
herðum og hálsi, og taskan dingl
aði við mjöðmina á henni. Þetta
gerði hana þreytulega og mátt-
lausa útlits og honum datt í hug
stúlkan, sem hljóp eftir sandin-
um, frískleg og sólbrennd, með
flaksandi hárið. Þetta var ekki
lengur sama stúlkan.
48
Bíllinn — það var Simca-
blæjubíllinn, sem þau höfðu
farið á niður í fjöruna forðum
— stóð utan við veginn, í út-
jaðri maisakurs. Hann var mann
tómur og þakið uppi. Hún opn-
aði dyrnar við ökusætið og lét
hann setjast hjá sér. Hreyfingar
hennar voru einbeittlegar og
fumlausar.
Hann settist í sætið og hún
kveikti á vélinni. Upp yfir
skröltið í vélinni, kallaði ’hann:
— Hvað gerðist í gær í sambandi
við Guérin hershöfðingja?
Hún sagði ekkert, en lagði
hart á stýrið og þau fóru hvín-
andi í krappan hring inn á auð-
an stíginn, sem lá í áttina til
borgarinnar.
— Heldur þú, að ég hafi svik
ið Guérin hershöfðmgja? sagði
Auðveldar yður að fylgjast með.
Reynið kynningaráskrift: Þér fáið eitt
blað sent ókeypis og önnur sex á á-
skriftarverði.
Þannig kynnizt þér „Frjálsri verzlun“
— og fylgizt með.
NAFN:
HEIMILISFANG: SÍMI:
VINNUST.: . SÍMI:
STABA:

I=RJAL£3
VIERZLLJIM
SÍMI 82300.
— Ef ég á að geta bragðað á búðingnum þínum, verð ég að fá
betri verkfæri í hendur.
hann og brýndi raustina, til þess
að það heyrðist gegn um hávað-
ann í bílnum.
— Nei, ég held ekki, að þú
hafi.r svikið einn eða neinn.
Röddin var fullkomlega róleg. —
Guérin hershöfðingi og Le Hir
ofursti voru handteknir. . . . það
var allt og sumt.
— En ég var með þeim. Það
vai vegna þess, að ég var í bi’m
um að CRS-maðurinn þekkti að
Guérin var þarna.
Ég veit. Vangasvipurinn á
henni var fullkormega rólegur
og augun störðu á veginn.
— Halda hinir, að ég hafi
svikið Guérin? æpti Neil, þe?ar
bblinn tók að slaga til begg.ia
hiiða fyrir vindinum. Hún svar
aði engu. Vegurinn kom þjot-
andi á móti þeim, en tók allt í
einu á sig krappa beygju og hun
hemlaði í ofboði, svo að rykið
gaus upp eins og gufustrókur, og
bíllinn ískraði fyrir beygjuna og
út á breiðan veg þar sem tóbaks
akrar voru til beggja handa.
Neil greip báðum höndum um
kné sér og reyndi að gægjast
gegn um rykataða rúðuna, og
hann hafði ákafan hjartslátt.
Hann sneri sér aftur að henni:
— Hlustaðu á mig, Anne-Marie!
Andlitið á henni var hreyfingar-
laust, og enn horfði hún á veg-
inn. — Ég verð að tala við þig
áður en við förum lengra. Held-
ur Leyniherinn, að ég hafi svik-
ið Guérin?
Hún gerði snögga hreyfingu
með hendinni. Rúðu hreinsararn
ir gusu úr sér vaini og þurrk-
urnar sópuðu rykinu af rúðunni
í reglulegum boga. Vegurinn
framundan var auður, en rykgus
urnar þeyttust til og frá, upp og
niður, eins og einhverjir draug-
ar.
— Hlustaðu á mig, Ann?-
Marie! Hægðu á þér, í guðs bæn
um! Ég verð að tala við þig. í
hvaða erindum komstu hingað?
Hvernig fannstu mig?
— Ég fór á hótelið í gæt-
kvöldi, eins og ég sagði þér. Ég
skildi eftir bréf, þar sem ég bað
þig að hitta mig. En þú varst
þar ekki.
— Hvernig vissirðu þá, að ég
var á flugvellinum?
Hún leit við, með sigurglampa
í augunum. — Hvar hefðirðu átt
að vera annars staðar? Þú varst
að reyna að sleppa úr landi.
— Ég var hræddur, sagði
hann, veikri röddu, sem hávað-
•inn yfliirgnæfði alveg. Bíllinn
hægði á sér og sneri inn á stíg,
líkastan þeim, sem lá upp að
bóndabænum í gær. Neil fékk
óþægilega tilfinningu innan um
sig. — Hvert erum við að fara?
Þetta er ekki leiðin fram með
ströndinni. Við erum ekki að
fara til landamæranna, eins og
ætlað var.
Hún svaraði engu en stefndi
inn í holóttan stíg, sem lá upp að
röð af trjám, með fjöll fyrir
handan.
— Þetta er ekki rétta leiðin,
Anne-Marie!
— Við getum ekki farið aðal-
vegina. Þar eru of margar varð
sveitir á ferli. Ég er að fara
leynigötu, sem ég þekki.
Hann spennti greipar og
horfði á veginn, sem kom í bylgj
um á móti þeim, og reyndi að
muna, hve langt væri til landa-
mæranna. Þau voru nú að koma
inn í þorp, þar sem húsin voxu
hvít með gúlpandi veggjum, sem
voru bættir með dagblöðum og
blikkdósum, upp að bárujárns-
þakinu, sem var að íalli komið.
Tveir franskir dátar sátu í
jeppa úti í vegarbrúninni. Hún
herti ferðina með höndina á
flautunni og um leið og þau þutu
framhjá dátunum, sá Neil, að
annar þeirra æpti upp og benti
með hendinni í áttina inn í
þorpið.
Þau fóru fram hjá musteri,
með biluðum veggjum, sem voru
eins og brotið kex. Rétt á eftir
fóru þau framhjá kaffihúsi þar
sem eitt borð stóð úti fyrir, en
nokkrir sólbrenndir, tötralegir
Arabar sátu berfættir á jörðinni
í rykinu og héldu að sér hönd-
um.
Um leið og bíllinn fór fram
hjá þeim. stóð einn þeirra upp
og dró fingur fyrir barkann á
sér og lét skína í tennurnar.
Anne-Marie horfði á hann með
hryllingi. Neil minntist þess, að
hún hafði einmitt gert þessa
sömu hreyfingu þennan fyrsta
morgun, þegar hann hafði spurt
hana, hvernig færi fyrir plat-
skeggjunum.
— Þetta eru Arabar, sagði
hann bjánalega.
—Þetta er bara smáþorp, sagði
hún, — en seinna handan við
trén komum við á réttu leiðina
til landamæranna.
Þau voru nú næstum komin
gegn um þorpið og vegurinn
mjókkaði og lá á milli tveggja
IVý loftpressa
— vanir menn
Tökum að okkur allt múrverk
og alla fleyg- og borvinnu.
Vélaleiga 100 kr. pr. tíma +
mannakaup. — Uppl. í síma
32054 öll kvöld eftir kl. 7 og
um helgar.
Geymið auglýsinguna.
HAIR STOP
NO HAIR
OG VAX
8ÍRTIHÚSID s.f.
Austurstrti 9, uppi.
Sími 15760.