Morgunblaðið - 24.10.1967, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 24. OKT. 1967
Sigrún A. Guðmunds
dóttir - Kveðja
Indíana Ólafsdóttir
Minningarorð
F. 1. nóv. 1890. — D. 10. okt. 1967
Kveðja frá ástvinum.
Sofðu vær, er vetrarlín
vefur jörð og brrtan dvín
í svörtum sorgarranni.
Leiði þig Drottins ljúfa mund
t
Móðurbró'ðir minn
Árni Pétursson
andaðist 23. þ. m. á Elliheim-
ilinu Grund.
Anna Sigurðardóttir.
t
Faðir okkar
Jón Svoinsson
kaupmaður frá Gögri,
andaðist á sjúkrahúsinu Sól-
vangi, 21. þ. m.
Jarðarförin ákveðin síðar.
Börn hins látna.
t
Sigríður B. Schram
frá Sigiufirði
andaðist að hjúkrunar- og
elliheimilinu Grund 22. þ. m.
Steinunn B. Schram,
Bjöm Dúason.
t
Margrét Hallgrímsdóttir
frá Hvammi í Vatnsdal,
Otrateig 5
andaðist 21. þ. m. Jarðarför
auglýst síðar.
Fósturböm og systkin.
t
Maðurinn minn og fáðir
okkar
Sigurður Benediktsson
framkvæmdastjóri,
Fjólugötu 23,
andaðist 22. þ. m.
Guðrún Sigurðardóttir
og börn.
t
Bróðir okkar og mágur
Jón Karlsson
rafvirki,
Skólavegi 9, Keflavík
lézt á Borgarsjúkrahúsinu í
Reykjavík mánudaginn 23. þ.
m.
Margrét Karlsdóttir,
Hörður Karlsson,
Þorleifur Sigurþórsson.
um ljóssins helga dýrðargrund.
Guðdómsgeislinn sahni.
Ástvinir munu minnast þín,
er morgunröðull bjartur skin
og þros hans bræðir hjamið.
Þjökuð sál nú sigur ber
syngur lofgjörð, Drottinn þér
sem alsælt englabarnið.
Kveðjuarðin amma mín
eflaust geta náð til þín
í nýjum náðarheimi
Með þökk u mallt, sem áður var
og unaðsríku stundirnar
sem gull ég ávalit geymi.
G. Ó.
Soltað ú
Vopnafirði
Vopnafirði 23. okt.
SALTAf) var í Vopnafirði I
nótt og í morgun um 780 tunn-
ur æ fjórum söltunarstöðvum af
þrem skipum, Gideon VE sem
var 115 tonn, Brettingi NS með
60 tonn og Kristjáni Valgeir
NS með 65 tonn, Síldin var
fersk og var mest af henni salt
að fyrir Rúss! andsmarkað.
— Ragnar
t
Útför
Guðmundar Knútssonar
fer fram frá Þjóðkirkjunni í
Hafnarfirði, miðvikudaginn
25. okt. kl. 2.
Jóna B. Ingvarsdóttir,
Gyða Mack
og aðrir vandamenn.
t
Móðir mín
Guðrún Jóna Bjarney
Guðjónsdóttir
er lézí að Elliheimilinu Grund
þann 18. okt. verður jarð-
sungin frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 26. okt. kl.
10.30.
Athöfninni verður útvarp-
að.
Fyrir hönd vandamanna
Valdís Jónsdóttir.
t
Útför mannsins míns, föður
tengdaföður og afa,
Bergþórs Bergþórssonar
fyrrverandi bónda frá Öl-
valdsstöðum í Borgarhreppi,
fer fram frá Fossvogskirkju,
miðvikudaginn 25. október
kl. 1,30 e. h.
Ásgerður Þ. Skjaldberg,
Kristinn Bergþórsson,
Aðalbjörg Ásgeirsdóttir,
Dóra Bergþórsdóttir,
Sverrir Erlendsson,
Halldís Bergþórsdóttir,
Tómas Tómasson,
Halla Bergþórsdóttir,
Jón Arason,
Bergþór Bergþórsson
og bamabörn.
ÞEGAR mér bárst andlátsfregn
Indíönu, rifjuðust upp gömul og
góð kynni frá æskudögum okkar,
er við áttum heima sitt á hvor-
um bænum austur í Skafta-
íellssýslu, og sá þráður sem þar
var upp tekinn hefur aldrei slitn
að, þó samgangur hafi ekki verið
mikill síðan.
Það var rétt um það leyti, sem
hún missti föður sinn, hann fórst
með skipi, sém hét Rigmor og
flutti fisk til Spánar á stríðsár-
unum 1914-18, en það týndist í
hafi og spurðist aldrei til þess,
Þessi saga hafði djúp á'hrif á
mig, og dró okkur Indu, eins og
hún var þá kölluð, ef til vill
meir saman en annars hefði orð-
ið. Ég ungur drengurinn fann
djúpt til með henni, o.g ég dáðist
að því hve dugleg hún var og
tók þessu eitthvað svo skynsam-
lega, þó var hún aðeins 14 ára.
Indíana'fæddist í Reykjavík 3.
sept. 1905, en foreidrar hennar
voru Guðrún Guðjónsdóttir og
Ólafur Ólafsson skipstjóri. Með
foreldrum sínum fluttist hún til
Seyðisfjarðar og síðan til Vest-
mannaeyja, og voru þar þegar
hún missti föður sinn. Þessi ferð
hans til Spánar átti að verða hin
síðasta, því við heimkomuna var
hann ráðinn hjá Eimskipafélagi
íslands.
Það varð því mikið áfall fyrir
Indíönu að missa föður sinn á
þessum viðkæma aldri, en hún
var elzt fjögra systkina. En 'hún
átti því lána að fagna að eiga
dugmikla móður sem óx kjark-
ur við hverja raun. Hún hélt
saman barnahópnum sínum, með
miiklum dugnaði, og þegar þeim
óx fiskuT um hrygg, tóku þau til
að vinna og létta undir. Hún fékk
því gott uppeldi, þar sem móður-
umhyggjan hélzt í hendur við at-
orkuna við að bjarga sér. f þá
daga var vinna stúlkna mest í
þvi fólgin að vinna á heimilum,
og þar kynntist hún mörgu góðu
fólki, og hélzt sú vinátta meðan
ævin entist.
Indíana gekk að eiga Jón
Bergmann Bjarnason, vélstjóra,
15. júlí 1932, og var hjónaiband
þeirra alla tíð mjög hamingju-
samt. Þau eignuðust einn son,
en sá harmur var að þeim kveð-
inn að hann andaðist fjögra
daga gamall, og var það þeim
báðum, svo viðkvæm sem þau
voru, mikið áfall. Þau eignuðust
ekki fleiri börn, en tóku eina
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð við fráfall og útför
eiginmanns míns, föður og
tengdaföður og afa,
Braga S. Geirdal
Helga Pálsdóttir,
dætur, tengdasynir
og barnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð við andlát og jarðar-
fór eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa okkar
Gísla Jónassonar
fyrrv. skólastjóra.
Margrét Jónsdóttir,
Jónas Gíslason,
Arnfríður Arnmundsdóttir,
Guðlaug Jónsdóttir,
Georg Lúðvíksson,
Ólafur Jónsson,
Birna Benjamínsdóttir,
Jón P. Jónsson,
Gróa Jóelsdóttir
og barnaböm.
kjördóttur, Sigríði Erlu, og svo
ólu þau upp aðra stúl'ku, Magn-
eu Rafnsdóttur.
Þessum ungu stúlkum reynd-
ist Indíana sem bezta móðir í
hvívetna, full umhyggju og ást-
úðar. Sigríður Erla var aðeins 3.
mánaða þegar hún kom á heim-
ilið, en Magnea 3. ára. Fullyrða
má, að virðing, ást ög traust var
gagnkvæmt milli þessara ungu
stúlkna og Indíönu.
Indíana Ólafsdóttir var heil-
ste<ypt kona, hrein og bein í sam-
skiptum sínum við aðra. Hrein-
skilinn svo af bar, en þó alltaf
full vináttu og hjálpar ef hún
vissi að þess væri þörf. Hún var
sérlega gestrisin, og naut þess
þegar gestir komu að Vörðustíg
3 í Hafnarfirði, en þar var heim-
ilí hennar nú síðast. Hún var
glöð í lund og þó glöðust, ef hún
gat létt einhvers byrðar með
orðum eða athöfnum, og þar
mun 'margt hafa gerzt, sem ekki
hefur komið fram í dagsljósið,
því hún var ekki þannig að hún
vildi augíýsa góðverk sín, til
þéss kornu þau of beint frá
hjartanu.
Hún var mjög trúuð kona og
íslenzk í hug og hjarta, gekk
alltaf á íslenzkum búningi við
hátíðleg tækifæri, og var þá
glæsiileg svo af bar.
Hún var alltaf aufúsugestur
systkinaharnanna, sem fögnuðu
henni sem beztu ömmu, og þar
— Aldarminning
Framhald af bls. 21.
þeirra hjóna sátum saman í
sama skóla. Þá var slíkur menn
ingarbragur og reisn yfir heim
ilinu, að aðdáun vakti allra, sem
þar komu. Kappkostað var að
veita börnunum skólafræðslu
utanlands og innan, og voru
eitt árið ekki færri en fjögur
systkinin samtímis á skólum í
Kaupmannahöfn. Þar var ekk-
ert skorið við nögl, hvorki fé
né forsjá á framtíð barnanna.
Því lengri sem kynning mín var
á þeim hjónum, þvi meir óx
virðing mín fyrir háttum þeirra
í hvívetna.
Guðrún var glæsileg og fögur
kona sem tekið var eftir hvar
sem hún fór. Hún var félags-
lynd með afbrigðum. Studdi og
tódc þátt í af alúð samstarfi kyn
systra sinna um aukin réttindi.
söfnun fjár til mannúðarmála,
svo sem Landspítalans, Thor-
valdsensfélagsins og annarra
þeirra, sem börðust fyrir betri
verold í okkar fámenna landi.
En þótt hún legði drjúgan skerf
til þeirra mála, vai heimilið ak-
urinn, sem hún ræktaði mest
og bezt. Fyrir það var engin
fóm of stór. Ung hafði hún eign
azt lífsförunaut, sem alla tíð
kunni að meta kosti hennar og
gerði sér far um að þeir fengju
að njóta sín sem allra bezt, og
hún fór aldrei duit með það, að
honum ætti hun að þakka ailt
það, sem hún gat látið gott af
sér leiða í lífinu. Þorsteinn
sagði hins vegar, að öll vel-
gengni þeirra væri henni Guð-
rúnu sinni að þakka. Slík kona
væri' ekki á hverju strái. Og
bæði höfðu þau rétt fyrir sér.
f desembermánuði 1938 urðu
þau hjónin fyrir þeirri þtmgu
sorg að missa elzta soninn
Bjarna úr heiftugri lungna-
bólgu. Þessi ástúðlegi, fagri og
dugmikli drengur stóð þá á há-
tindi í athafnalífínu. Hann hafði
á Skömmum tíma rutt nýjar
leiðir í iðnaði, komið upp stóru
iðnfyrirtæki, sem breiddi grein-
ar sínar í nýjungum um allt
lánd. Allir, sem kynntust hon-
um og höfðu við hann viðskipti,
bundust honum traustum vin-
áttuböndum, og virtu hann því
meir, sem viðkynningin var
meiri Við hann og starf hans
voru byggðar miklar vonir,
ekki einasta hj-a foreldrunum,
sem nú voru komin á efri ár,
heldur og hjá allri þjcðinni.
kom líka fram gjafmildi hennar
og vinátta við þá, sem henni
voru kærir.
Á sl. sumri fór að bera á því,
að Indíana gekk ekki heil til
skógar, en hún hefur alla tíð ver-
ið dul og ósérhlífin, og því ef til
vill ekki hlíft sér nóg, og nær
hennar skapi að fórna sér fyrir
aðra, en að ihvíla sjálf, og þar
kom að hún varð að leggjast á
spítala. Sú lega varð aðeins 6
dagar, en hún andaðist 14. þ.m.
Með þessu skyndilega fráfalli
Indiönu er þungur harmur kveð-
inn að manni hennar og stúlk-
unum ungu, sem enn eru í heima
húsum, og er þeim hér öllum
vottuð dýpsta hluttekning.
Jarðarförin fer fram frá Foss-
vogskirkju kl. 3 í dag.
Frímann Helgason.
Nú, þegar ég lít yfir farinn
veg, þann hluta lífsleiðarinnar,
Móðirin, sem nú var komin á
áttunda tuginn, hafði sjálf geng
ið í gegnum margar þrautir og
komið úr þeim -eldi óbeygð
bæði á sál og líkama, hafði stað
ið af sér alla storma lífeins og
verið öðrum hlíí í mörgum
þeirra, fékk eigi staðið þennan
storm. Sorgin lagðist svo blý-
þungt á þessa stórbrotnu og
sterku konuað hún braut hana
niður áður en ár var liðið frá
andláti sonarins. Það var ein af
stórum stundum lífe mins, að
sitja við dánarbeð hennar á
sjúkrahúsinu, og fylgja henni
þétt að tjaldinu, sem aðskilur
heimana. Rétt um þann mund
er allt var að verða fullkomn-
að færðist yfir andlit hennar
mildur friður. Allar djúpu rún
imar, sem sorgin hafði rist á
andlit hennar þurrkuðust út og
milt bros kom yfir varirnar.
greip hönd mína og sagði.
„Ég sé dyrnar vera að opn-
ast. Skilaðu kveðju til Þor-
steins míns með þakklæti fyrir
ailla áist hans og umhyggju. Þið
börnin takið nú við því hlut-
verki, sem ég ætlaði mér en
entist ekki til, að hlúa að hon-
um og vernda hann síðustu ár-
in.“ Síðan blessaði hún okkur
öll. Á meðan hún bað, vafð róm
urinn veikari og veikari unz
hann hvarf inn í þöghina. Ég
skynjaði vængjaþyt engilsins,
sem blés á síðasta lífsneistann
og slökkti á skarinu. Ég sat enn
í leiðslu, er nunnan kom og los
aði handtakið Þegar ég hvarf
úr stofunni vissi ég, að landið
var einni merkiskonunni fátæk
ara. En verk hennar myndu
lifa. Beztu eiginleikar hennar
myndu jafnan enduTfæðast í
niðjunum, á komandi árum og
verða landi og þjóð til bless-
unar.
Gísli Jónsson.
Hjartans þakkir flyt ég öll-
um skyldum og vandalausum
sem glöddu mig og heiðruðu
á sjötugsafmæli mínu þann
14. október, me’ð heimsókn-
um, skeytum, blómum og
góðum gjöfum.
luð veri með ykkur öllum.
Agnar Guðmundsson,
Kirkjuvegi 34, Keflavík.