Morgunblaðið - 18.11.1967, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 18. NOV. 1907
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
samkvæmi. Ég veit bara, að það
var afskaplega hávært, og að þeg
ar leið fram á nóttina, voru þjón
arnir sendir inn í húsið og öll-
um gluggum lokað. En ef nekt-
arbað hefur farið þar fram, eins
og seinna fréttist, þá vissi ég að
minnsta kosti ekki til þess. Sann
ast að segja liðu nokkrir dagar
áður en ég hafði hugmynd um
neitt.
Því að það var kvöldið, sem
ég datt niður í lyftuganginn.
Þetta var nú heldur asnalegt,
frá upphafi til enda, enda þótt
enn fari uim mig hrollur, er ég
minnist þess. En sjálf atvikin
voru ósköp einföld.
Samkvæmið hennar Bessie var
enn í fullum gangi klukkan tvö,
og gerði Roger órólegan. Ég var
að lesa í rúminu þegar hann kom
ýlfrandi og klóraði í hurðina.
Ég mundi þá, að ég hafði ekki
hleypt honum út, svo að ég fór
fram úr og setti upp inniskó og
fór í slopp, og gekk að hurðinni
í vesturganginum. Gangurinn
sjálfur var dimmur, en ég var
örugg að rata. Ég hleypti Roger
út og stóð síðan og beið eftir
honum. Hann var í burtu nokkra
stund, en þegar ég blístraði,
gegndi hann mér undir eins og
kom aftur. Ég lokaði dyrunum
og setti keðjuna á. En þá sá ég,
að lyftudyrnar voru opnar. Lyft
an hafði verið í viðgerð í einn
eða tvo daga, og af eintómri for-
vitni fór ég að gá, hvort hún
væri komin í gang aftur.
En sá var bara gallinn, að
lyftuhúsið var þarna ekki. Ég
man, þegar ég datt og hina and-
styggilegu tilfinningu, sem greip
mig. En svo man ég annað enn-
þá verra. Ég lenti ekki á gólf-
inu. Ég datt beint ofan á ein-
hvern, sem var þarna niðri, og
annað hvort stóð eða sat í hnipri.
Ég heyrði einhverjar stunur, en
svo féllum við bæði saman og ég
í yfirlið.
En ég hlýt að hafa raknað
fljótt Við. Þá var ég orðin ein
og dyrnar út í kjallarann opn-
ar. Svo var þarna líka kaldu-r
súgur, sem hefur líklega flýtt
fyrir því, að ég komst til með-
vitundar aftur. En öklinn á mér
ætlaði mig alveg lifandi að
drepa. Ég rétti út höndina, eftir
einhverju til að styðjast við, og
fann stigatröppu. Ég hélt mér
í hana og gat risið nokkurn veg-
inn upp en sársaukinn var gífur
legur. Það hlýtur að hafa liðið
yfir mig aftur, því að þegar ég
áttaði mig var Rjoger að ýlfra
við dyrnar uppi, og stiginn var
horfinn.
Nú varð mér ljóst, hvað gerzt
hafði. Einhver, sem átti þarna
ekkert erindi, hafði verið neðst
í lyftuganginum, þegar ég datt.
Hann kynni að vera þarna enn
í felum, tilbúinn til að ráðast á
mig, ef ég hreyfði mig nokkuð.
Sami maðurinn, sem hafði ráð-
izt á Evans. Maðurinn, sem hafði
áður brotizt inn í húsið. Þetta
var kvíðvænlegt!
Ég hreyfði mig ekki. Lá þarna
bara og beið. Og ekkert skeði.
Alls ekki neitt.
Hvenær Bessie hefur komið
inn um nóttina, veit ég ekki, en
líklega þó meðan ég var í yfir-
liðinu. Hvenær komumaðurinn
hefur komizt út, hef ég enga hug
mynd um. Klukkan var hálf átta
um morguninm þegar Stevens,
sem var að opila h-úsið, kom
þjótandi þarna niður og næst
varð ég þess vör, að han-n gægð-
ist inn í lyftuganginn.
— Er einhver þarna?
— Ég er hérna, Stevens. Ég
hef meitt mig á öklanum, sagði
ég veiklulega. Komdu hingað og
hjálpaðu mér.
Nú komst allt í uppnám. Það
var rétt eins og allt heimilis-
fólkið kæmi þjótandí, og ég man,
að ein eldábuskan skvetti úr
vatnsbolla framan í mig, áður en
niokkur gæti hindrað það. Reyn-
olds var rólegur, eir.s og hans
var vandi. Hann lét sækja stól
og svo var mér lyft upp í hann,
og farið með mig upp stigann.
Ég hlýt að hafa litið hræðilega
út, því að ég man eftir að Tony
starði á mig, ofan af svölunum,
með hálft andlitið i sápufroðu.
— Guð minn góður! sagði
hann. — Hefurðu meitt þig, Pat?
Ég reyndi að brosa. — Það er
allt í lagi. Ég meiddi mig bara
á öklanum.
— Hún datt niður í lyftugang
inn, sagði Reynolds, sem stundi
undir þunga mínum. Hún hefur
legið þar í alla nótt.
— Niður í lyftuganginn? Það
er ómögulegt!
— Það er gaman að heyra
það, sagði ég. — Víst er um það,
að einhversstaðar datt ég.
Hann veik þá til hliðar og hin-
ir báru mig inn í herbergið mitt.
21
Tony elti og einhvern veginn
komst ég upp í rúmið mitt, en
engdist af kvölum, og allt hring-
snerist fyrir augunum. Ég gat
heyrt Tony æpa einhverjar fyr-
irskipanir um að ná í Sterling
lækni og hjúkrunarkonu frá spít
alanum, og að koma með viskí.
Hvort sem það var af sársauka
eða æsingi, þá missti ég aftur
meðvitundina. Svo hlýt ég að
hafa sofnað fast upp úr því, því
að komið var hádegi þegar ég
vaknaði aftur. Fóturinn á mér iá
á kodda, og Amy Richards, í ein-
kennisbúningnum sínum, var að
K S KU K
BÝÐUR
YÐUR
HELGARMATINN
i handhœgum umbúðum til að taka
HEIM
GRILLAÐA KJTJKUNGA
ROAST BEEF
GLÓÐARSTEIKT LAMB
GLÓÐARSTEIKT NAUTAFILLÉ
GLÓÐARST. GRÍSAKÓTELETTUR
HAMBORGARA
Gleðjið frúna —
fjölskyldma — vinina —
— njótið
hinna Ijúffengu rétta
heima í stofujðar.
Ef þér óskið
getið þér hringt og pantað -
við sendum leiguhíl
með réttbia heim
tiljðar.
A S KU R. matreiðir fyrir yður
alla daga vikunnar
Suðurla ndsb raut 14 sími 38550
leggja bakstra við öklann á mér.
Að öðru leyti lá ég eins og ég
hafði áður legið ofan á rúminu
með teppi ofan á mér, og enn i
innisloppnum mínum
Amy glotti til mín. Hún var úr
þorpinu og gamall kunningi.
— Jæja, sagði hún. — Þú get-
ur svei mér sofið, ekki betri n
löppin á þér er. Þú hefðir áreið-
anlega sofið af jarðskjálftann í
San Francisco.
— Þú hefðir sofið sjálf, ef þú
hefðir legið í nótt þar sem ég
lá, sagði ég önug. — Hvað geng-
ur mikið að fætinum á mér,
Amy? Ég þyrfti að geta notað
hann.
— Þú gerir það ekki fyrst um
sinn, sagði hún hressilega. — En
viltu ekki eittbvað að borða?
Líklega hefurðu ekki dottið á
magann, svort sem var.
Ég settist upp og lfeit á fótinn
á mér. Og það mátti nú sjá það,
sem minna var, og ég lagðist út
af aftur og stundi. — Ég get ekki
legið í bælinu, sagði ég. — Til
þess hef ég of mikið að gera.
En hún bara hló að mér og
mér fór að líða skár, eftir að
hafa fengið bað og svo eitthvað,
sem annað hvort var morgunverð
ur eða hádegisverður. Amy var l
einhverjum niðurbældum spenn
ingi m-eðan á hvorutveggja stóð.
■Líkleg^ hefur henni verið bann-
að að tala við mig um það, sem
gerðist um nóttina, en hún hafði
nóg annað að tala um.
— Hvort þú hefur sett allt á
annan endann! sagðd hún. —
Fólkið virðist vera heldur betur
hrifið af þér. Frú Wainwright
hefur verið hér með annan fót-
inn í allan morgun, og hann
kunningi þin.n lét kalla lyftu-
mennina hingað og gaf þeim
heldur betur á baukinn. Hann
meira að segja hótaði þeim fang-
elsisvist. Þessi timbraði kven-
maður er víst konan hans, er það
ekki?
— Jú.
— Þá hef ég nú aldrei dræsu
séð ef hún er það ekki, sagði
Amy einbeittlega, og tók bakk-
ann frá mér. — Ég hélt að þau
væru skilin. Hvað er hún hér að
gera?
— Það veit ég ekki.
— Hún er alveí baneitruð,
mundi ég segja, sagði Amy og
setti nýjan bakstur við fótinn á
mér.
10. kafli.
Þessi dagur og þeir næstu á
eftir höfðu ekkert spennandi
uppá að bjóða. Síðdegis kom
Maud til mín, og Hilda á eftir
henni, berandi silkisængurver og
koddaver. Hún virtisit kvíðin á
svipinn en samt var hún rösk-
leg að vanda.
— Læknirinn heldur, að þú
sért ekkert brotin, sagði hún. —
En það er nú samt vissara að fá
röntgenmynd, undir eins og hægt
er að hreyfa þig. Hvernig í dauð
anum gerðist þetta?
Ég sagði henni það, en minnt-
isit samt ekkert á mannveruna,
sem ég hafði dottið ofaná, né
heldur stigann sem hvarf. En þá
um 'kvöldið sagði ég Tony frá
því. Hann sat við rúmið hjá mér,
meðan ég sagði alla söguna.
Fyrst var hann tortryigginn.
Hann sagði, að viðgerðamennirn
ir hefðu haft lyftuna uppi og
rofið strauminn, að dyrnar hefðu
ekki verið læstar, en þeir hefðu
setit þungan stól fyrir framan
dyrnar, ásamt aðvörunarspjaldi.
— Það var hvorugt hérna í
gærkvöldi, Tony.
— Ertu viss um það?
— Alveg handviss.
Hann dró andann djúpt. —
Jæja, þakkaðu Guði, að þú ert
lifandi. Sjáðu til, Pat, ertu alveg
OPIÐ I KVOLD
HEIÐURSMENN
Söngvarar: Þórir Baldursson
og María Baldursdóttir.
Kvöldverður framreiddur frá kl. 6.