Morgunblaðið - 19.11.1967, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 19. NÓV. 1967
Samtal við Árna Stefánsson, oddvita
Fögur og mynda rleg höf n byggð
á Þingeyri
OG ENN höldum víð áfram
ferð okkar u.m Vestfirði síðla í
septem.bermánuði síðast liðn-
um. f þetta skipti eruim við
stödd á Þingeyri við Dýrafjörð,
þaðan sem við lögðum af stað
í ferð okkar til Flateyrar, sem
frá sagði á dögunum. Bezt að
við byrjum þessa grein okkar
gæti ég trúað, að það yrði aillra
landsmanna elzt vegna þessa.
En ég minnist þess, að hafa
heyrt völundinn Guðmund Sig
urðsson, þann sem rekur stál-
smiðjuna á staðum, segja mér
frá ýmsum köppum á blóma-
skeiði Þingeyrar, sem jafnvel
hu.gðu á ostrurækt í lygnum
þar stærra átak, en menn muna
nokkurn tíma áður, varðandi
háfnargerð, og enn verðurn
við að neifna þá nafntoguðu
Vestfjarðaráætflun, siem alls
staðar hefut látið gott af sér
leiða, og ekki sízt hér á Þing-
eyri.
Sumarið 1966 voru hafnar-
gerðinni gerð góð skil. Nýr
hafnargarður var byggður,
austan við gömdu bryiggjuna,
og í snnmar var rembihnútur-
inn rekinn þar á. Nú blasir
við alílra augum þar hin ágæt-
asta höfn, sem býður viðlegu
öllum bátum Þingeyringa, en
að auki skapar hún legupláss
stærri skipum, og þá ekki síð
togurum, sem
vars, oftsinnis,
strandferðaskip-
Arni, sem getur sagt okkur
allt um þessa nýju hafnargerð
ykkar“.
„Já, víst ætti ég að geta
„AuðVitað verður þetta erfið
ur róður, en gættu að einu, við
erum bjartsýnir, og hugurinni
kemur oklkur hálfa leið. Mái
ég ekki í leiðinni benda þér tál
hafnarinnar. Sérðu enska togiar
ann, sem nú liggur bundinn
við brygigju. Þetta er annar
togarinn í dag. Hélstu virki-
lega, að við létum þessa þjóm
ustu við þá ókeypis í té? Nei,
e’kki aldeilis góðurinn. Skipa-i
komur eru hér tíðar, og af
þessum eina togara fær höfnin
um 1000 krónur. Þeir kaupa
að auki hérna vistir. Þeir

ur erlendum
þangað leita
en íslenzkum
um.
Við spókum
embersólinni,
daga, þar
flakið af
okkur um í sept
þessa dýrðar-
vesturfrá. Litum
HAMÓNU gömlu
Sjórinn kann
götuna. En enski togarjnn liggur
hann Þingeyrarhöfn sinn skatt.
með því að leiðrétta land-
fræðilega skekkju, sem imn í
þá gr-ein slæddist. Við töluðum
um Keldunúp, en það var mis-
minni. Núpur sá hiinn bratti,
sem rís utan' við Sveinseyri á
leið í Keldudal, ber hið tign-
arlega nafn Arnarnúpur. Hann
er svo brattur, að engu er lík-
ara, en honum halli innundir
sig, frá Þingeyri séð.
Skriðurnar undir núpnum
hafa reynst mannskæðar, en
frá því munum við segja síðar,
um leið og við segjum frá ferð
okkar út í Keldudal, en einmitt
það nafni olli ruglingnum á
heiti Arnarnúps.
Þingeyri við Dýrafjörð. Nafn
ið er ævagamalt. Oft hafa ferð
ir okkar legið til Þingeyrar,
enda eigum við nú þegar þar
á staðnum marga vini ágæta
og fjöldann allan af kunningj-
um. Okkur er því aldrei þar
í kot vísað, enda má óhætt full
yrða, að Þingeyringar eru
manna gestristnastir, og marga
eiga þeir skemmtilega siði,
sem ekki finnast annars staðar
á Vestfjörðum, já, jafnvel ekki
á ölilu landinu.
Þingeyri hefur um aldarað-
ir séð skin og skúra, ekki ein-
göngu í atrvinnulífi, heldur og
í menningarlífi. Staðinn hefur
jafan byggt merkilegt fólk.
Óþarft sýnist að ræða margt
um fóilk það, sem nú byggir
staðinn. Það er duglegt fólk,
hugsar veil um sitt, er ánægt,
ról'egt, lifir utan við þennan
mikla og skaðlega hraða nú-
tímans, lætur hverjum deigi
nægja sína þjáningu, og bezt
vari, en hvert
óprýða
greiðir
firðinum, fyrir utan að rækta
ekta humar.
Ofurlítil „reverensia“ er á-
vallt yfir stað eins og Þingeyri,
og þar býr stolt fólk, en áikaf-
lega geðugt.
Nú skulum við hætta að ein
blína á fortíðina og forna siði
íbúanna. heldur litasit um á
liggja í fjörunni, eins og
kryppan af fornaldardýri kom
hiún upp um fjöru, en flóðið
gleypiir hana á nýjan leik að
liðnum sex tímum. Við horfð
um á gömílu brygigjuna í sól-
skini. Sáum enska togara
liggja við nýju bryggju, ró-
lega, þótt úti fyrir geisuðu
stormar oig stórhríðar.
Sem við gengum eftir aðal
götunni^ á Þingeyri, hittum við
fyrir Árna Stefánsison, odd-
vita og hreppistjóra þeirra á
Þingeyri. Hann var þarna á
ferð með rínni góðu konu,
ÍS-28 hefur verið lagt i fjöruborðinu. Enskur togari liggur við
nýja hafnargarðinn. Gemlufallsheiði í baksýn.
það“, segir Árni vinur okkar,
og sfanzar á göngu sinni. „Alls
munu vera komnar í höfnina
13 milljóir króna. Eftir er að
dýpka, en allar þessar fram-

Flakið af Hamónu, gömlu skonnortunni, sem mu na má timana sina tvenna, kemur alltaf upp um
fjöru. Flóðið gleypir það að liðnum sex timum. Fjörðurinn fyrir innan er lygn og fagur. Þar
reyndu menn ostru- og humarræktun.
hveirsdegi þeirra í dag, virða
fyrir okkur vandamál þeiirra,
og hversu þeim hefur tekist
að leysa þau.
Þingeyri er og verður sjáv-
arpláss. Þess vegna er íbúum
þess nauðsyn á góðri höfn. -Á
síðustu árum hefur verið gert
Hulldu, dóttur Sigmundar kaup
manns, en Hulda hefur nýverið
tekið við fréttaritarastarfi fyr
ir Morgunbiaðið af heiðurs-
mannLnuim Magnúsi Amlin,
sem því hafði gegnt um ára-
bil.
„Auðvitað ert þú maðurinn,
kvæmdir eru gerðar eftir Vest
fjarðaráætluninni. Ríki og
hreppur skipta á milli sín
kostnaðinum í hlutföllunum
40% og 60%. Auðvitað er þetta
dýrt. Kostar ekki allt peninga
nú til dags? Við áttum samt
svolátið í sjóði fyrir. Höfnin
sjálf átti um 2 milljóni.r, 1
milljón fengum við lánaða úr
Sparisjóðnum hér. Jú, sjáðu til,
Þingeyrinigar eru yfirleitt rík-
ir. Ríkisframlagið var í byrjun
3 milljónir. Sveitarsjóðurinn
lagði til 1,6 milljónir króna af
útsvörum.
„En samt sem áður verður
þetta erfiður róðúr fyrir ykk-
ur?“

kaupa hér vatn. Oft þurfa þeir
á viðgerð að halda. Hér eigum
við einhverja frægustu vél-
smiðiju landsins, Vélsmiðju
Guðmundar Sigurðssonar, sem
getur gert að öllum þeirra sár
um. Veitum þeim beztu þjón-
ustu, sem hérlendis fyrirfinnst.
Stundum vantar þá læknis-
þjónustu. Hana getum við líka
veitt þeim. Héraðslæknirinn
okkar heitir í dag Guðmundur
Steinsson, móðir hans var dýr
firzk. Við vonum að hann
verði hér lengi.
Á þessu sérð þú, að höfnin
stendur að eiruhverju leyti und
ir sér sjálf. Auðvitað þurfum
við í byrjun á hjálp að halda,
en eins og ég sagði áðan er-
um við ákaflega bjartsýnir.
Hvernig á eiginlega annað að
viera, þegar góður Guð hefur
gefið okkur annan eins stað til
að eyða ævinni á?“
Það er ekki amalegt að hitta
slíkan oddtvita. Auk þess sagðd!
hann okkur, að meira að segja
verkstjórinn við alla þessa dýr
mætu hafnar.gerð væri inn-
fæddur Þingeyringur, Pétur
Baldursson, húsameistari, sá
hinn sami, sem sá um uppbygg
ingu hafnanna á Flateyri og
Vestfirðir hafa lönigum fóstr
að gott fólk, mannsefni, sem
hvarvetna reyndust til sóma.
Suðureyri, og það var sanrb-
ast mál Árna oddvita og hrepp
stjóra, að Pétur hefði unnið
sitt verk frábænlega vel.
Þeir eiga skilið, að þeim sé
enn hjálpað á framfara/braut,
einmitt vegna þess, að þeir
hafa oftast hjálpað sér sjálfir,
verið silíkir manndómsmenn,
að standa á eigin fótum, og
þannig vil ég, sem þessar lín
ur rita, minnast þeirra allra,
af góðum kynnum, mörg und-
anfarin ár. — Fr. S.

Hér sér yfir gömlu bryggju og nýja hafnargarðinn. 1 húsinu fremst á myndinni býr verkstjórinn
við þessar hafnarframkvæmdir, Pétur Baldursson og kona hans, Anna Ilelgadóttir, ásamt bömum
sínum.
Þetta er gamla bryggjan. Hún var traust, en allsendis ónóg.