Morgunblaðið - 24.12.1967, Blaðsíða 18

ejjoq
gB rua n-BcJ
gBAq ei< entA
‘imnunjo^s u-b
-udbs tyaj nu
sisbj e?<í ja
•nuns
BUUOH
nutdiBA
I BJ0A
BBAq
ua •utnpun'(S
TJS03J BJSUU[UI
ee ‘djBA
-UpCS B eiJJOI-I
JBHHX ;S0IJ
eB Uin SSIA
30 J0 eB<
oidnvANors
Lausn. (sjónvarpið)
í>au eru að horfa á
FLINTSTONE.
•jiuSij iJt^a ja ‘§icj
piæsuiTaij go Sa uiaj; un
gjotu v-----------• u [ba go
p[a uin ugag eiBBA ga
pæg gicj jijAj SB jsiaA n<j
‘uiui uijsy — :ijs-ic[ ,in
■„jjbCs pixba ga jaq
WH“ ’tuuipuaq patu
ipBJBUI go UB(J[aj ip^Bs
BUOAS gtUI ipB
-dBqs pn£)“ 'uutjnjsajd
ipgBS ‘,,BJ[[njS B[[I[ ‘g[d[
pBdBJ[s Jijaq joah“
•JiujBguipuajgua
jnppq tqqg :tgg[S
'BIIIMS ITO®
ga Jag bb< :IIIBH
•ipnuBUi um
-uia b nqsua [pusuuaj
-d[8J Jjasj ;jsq uuBq
e® Jjgas [g[3H qgglS
■»»BI
-guaj jzeg n<[ uias uu[
-jnpBui [u[a Bga[[qj[A
tqqBd jba“ uuBq [pB[OA
‘„BUIUIBUl ‘BUIUIIByl“
•uueq
pBuiuiBqiS IpJBq suBq
[qqed go Jnqqaqo p[
J0A [ejBq I[JI[ JubCjs
•„jBUjn[jqjJBH“ :uof
i,jijja eq n< jjb pBAq
‘JBpeq Jjpjoq go uin
-utq umuiqsip b jnsjXd
Z JJJBq nc[ pe Jnqqo
umsgnH upp ' ‘[uieep
g[q JJJiCj Btgga[ pe nu
B[jae g^“ :uu;jBuuaH
•„[oq uin siuian“
:B!
-gB[ J[[aAq go jjeq ipBUds
upH '[ugjoui pe 8 u;pjo
[jæA uBqqniJ[ B® ® buu;ui
pB JJ[UIU[a JBA *SUI JB
-Caeq njogiBpp JJJiC guajjs
B JBA UI8S ‘UB[[BCa
■nm
-punjsnqqiniq umjqqou
jjjjCj ;uu;s ngu[juaeAjq
l p;dne[q npjoq J[aq go
jnjog nuios ‘peis jb j[ac[
iMia/ws
b ua ‘uitiT[ds g lgB[ Bjsaui
i go nu;a jsuu;ui sip[a[
-r.uios jigiCau ijsœu eg
„uinsB (p p j) umgjqui
oas go oas [g»Caij g^“
:j[gas go Jnpju Buipqq
-uibjj paui eipjoq b [;ds 8
jsaui go ‘x jsuuiui Jngga;
uueq pe ‘gjuuBcJ JBCjiCq
puvqjoj i Ja uies Bg
•jsjXj
U.-0S u[i[ds i[o p[A busoj
pe euiCaj pB oas b pB<j
•[[ds gjquiujef J[[[B
[JBq ;qqa eB 9< Iiptu iqq®
.iijdiqs qecfi — J[JJ0 J® JJ3
-qq® iij jb< ‘nu;a t jjia p;
-jag go ‘pnqqojs u[[[dg
•[[ds UU3AJ
bjou pe jjeq JiJpCj ua
[jjaij nja JnpuaqejjjBp
ja — ia< t jjeq bjjbj
[jiajj xuas Bjg®[!juiuiaqs
[Aq ja [[ds y.T.T.Utj
lfiX7
B JSBjdiqS BB UIBJJB PI
-pieq Ja jj?f[ ueuuacj y
‘uqids uiq
P[A iac[ Bjæq go qqaj uueq
uias enids b bjii uueq bui
jsjiCj b<j -[[ds jj;a ‘uueq
p[A uigaui bjjsuja jnjis
uias ‘uiiaq Bjag pe
Bqi[ uueq b ddn qec[ jnqaj
uu[JB[[ds ua Jnpy 'jnpiu
BU[e;iquiBjj paui go [ids
jjia g;s p;a ujgaui bjjsuja
uinuBJB[ids jnjag uubh
•pqids BCjAq pe b jn
-jag uias uubc^ p[A u;gaui
BjjsuiA jnqs uias eg
'IjnBi
BB® TlgiJ ‘epBds ‘BjjBCq
‘pungaj nuios jb [jds
i BJ pB TAC[ B JS[ggiCq PB«J
peq ja Bjgaujuiuiaqs jAq
pBijds ja peq uias JBpejq
iAq go ‘jrds Jgaujuiuiaqs
go JiaApne ja Bjjaq;
•jnpejou [qqa
Ja umunqds jb umjngueg
-jb — [ids 1 p[guaj jnjaq
[pueqiBjjjBq jaAq [;j jeq
nu;a ; qds jj;a eiísO
ujs uqjds buAs go „jn
-guag uuijnjea“ BCgas qe
ias J[jX[j uueq ja ‘qjuun
uueq jnjaq eq — jq euies
I Ilös i BI^U8J Jnjaq uu;a
IIJ jeq ‘1 jjsuia [ij uin[[ds
•jn
-puaqBjjjeq [jpu Bpa 8
jnBuaB Jnjpg
inCqjiq
1 js[uioq jBpunq eCgas qe
BJ[a«u Bjag jæuaAji 'ox
iiuujs
ipuaq [jgæ.q paui B[iq nij
peAiBqjs jnjag jöah '6
ijuunjpj uujjnpunq
JB[gu[p nCjaAq jv '8
iBunjog
b jnjjap n,q JBgaq nqjn
-jjap ntJaAq [jpui y 'i
ipispti Ijqqqis uiBpv
JBgaq BA3 JBA JBAH '9
iejeqej go [uuBuiinuu[A
b Ja jnunui epBAH 'S
iTpuei
nu[au ; pBtjaq [qsja uua
jnjaq [jpaA bpbah 'f
iBJuCaq j[snB[jBUjXaq,
j[I[e go Bfs .npuqq j;[[B
uias ‘ee<í J® Bbah '£
t? P
pauj bjbas pB jgæq [ajppe
ja ngu;ujnds BpB'A.H 'Z
ismsqnp go su[
-sqjoq III[Ui ja SBAH 'I
Jll/p f)
•„piguaj jaq ga uias
‘uijqtgeiof B)SBga[uiBsep
ja B[j34‘- npgBS go jas
BE Bppax ieBUtBBf UT?H
'BUIUIBUI
[pgBS ‘„UUBUIIJ UB[[B
jaui b nuijau jjpun Jjaj
EganqjiA uuiqqed jba“
•„uin
-udeqsBjBj i Ijjeq j;pun
lldSVNHVa
6
VNNVNHVH HOHSHT
VNNVNHVH NQHSHH
91
4
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
21
Finnur beygði sig nið-
ur og setti kúluna í
handarkrika sinn meðan
hann hnoðaði tvær aðr-
ar. Svo henti hann þeim
öllum beint framan í
drenginn.
„Þykir þér þetta þægi-
iegt“, spurði hann kulda-
lega. Drengurinn svaraði
engu, en Finnur sá, að
hann brá hendinni upp
að kinnum sér. Svo gekk
hann þegjandi burtu.
„Þú ættir ekki að vera
svona grimmur við hann
Anton. Hann á svo bágt,
hann er r.ýbúinn að
missa pabba sinn“, sagði
skólasystir þeirra, sem
horft hafði á þá.
„Það skipir mig engu.
Hann á ekki að henda í
bróður minn“, sagði Finn
ur snúðugt.
Jónas var byrjaður að
leika sér á ný og ekkert
sást á auga hans, nema
það var rautt umíhverfis
það.
Morguninn var fljótur
að líða, o,g bræðurnir
komu rjóðir og kátir
heim úr skólanum um
hádegið,
Mamma var búin að
hnoða laufabrauðið og
var önnum kafin við að
taka ýmislegt til fyrir
jólin.
Drengirnir fóru ekki
út aftur. Þeir fóru að
taka til í herberginu
sínu.
Því verki ætluðu þeir
að Ijúka fyrir klukkan
sex, en þá ætluðu þeir
niður á bryggju til þess
að taka á móti paibtoa.
Skammdegið sagði til
sín. Það dimmdi fljótt.
Jónas gekk oft út að
glugganum. Honuon þótti
svo gaman að sjá öll
marglitu ljósin og allt
jólaskrautið, sem komið
var upp víðs vegar um
bæinn, við verzlanir og
hús.
Það leyndi sér ekki, að
jólin voru að koma.
Finnur tíndi sem ákaf-
ast út úr skápnum sín-
um áþarfa dót, sem hann
safnaði í hrúgu á gólfinu
og skipaði Jónasi að tína
upp í ruslakörfuna.
„Vertu ekki svona lat-
ur, Jónas“, sagði hann
áþolinmóður, þegar Jón-
as fór enn að glugganuim
til þess að horfa út.
„Það er allt svo fall-
egt og jólalagt úti. Það
er tuglskin og glampar
á snjóinn. Ég er viss um,
að patofoi sér vel til að
komast í land“, sagði
Jónas og hélt áfram að
horfa.
Mamma þeirra kom
inn.
„Hvað hugsum við,
drengir. Klukkan er að
ganga sex og við erum
ekki farin að drekka
miðdegiskaffið okkar
ennþá“, sagði hún glað-
lega.
„Við skulum þá geyma
að drekka, þangað til
pabbi kemur heim“
sagði Finnur.
„Það lízt mér vel á. Ég
lét fáeinar smákökur á
borðið og ef þið drekkið
áður en pabbi kemur, er
ég viss um, að hann fær
enga þeirra“, sagði
mamma glettnislega.
„Mamma, viltu líka
setja eitt stóra, rauða
kertið á borðið, af því að
pabbi er að koma. Það
gerir allt svo jólalegt“
sagði Jónas.
„Já, og nú farið þið að
búa ykkur til þess að
taka á móti pabba“, sagði
mamma og fór aftur
fram í eldhús.
Eftir dálitla stund
komu bræðurnir fram.
Þeir voru ferðbúnir, áttu
bara eftir að klæða sig í
vaðstígvélin sín.
Þeir litu löngunaraug-
um á smákökurnar á
borðinu.
„Mamma, megum við
aðeins fá sína hvor“,
spurði Finnur.
„Já, og farið þið s'vo
að flýta ykkur“, sagði
mamma.
í þessu var dyrabjöll-
unni ihringt. Finnur fór
til dyra.
Reynir, vinux pabba,
stóð úti. Hann horfði
fyrst einkennilega alvar-
legum augum á Finn. Svo
spurði hann, án þess að
heilsa:
„Er mamma þín inni?“
„Já“, sagði Finnur, og
einhver óvissa greip
glugga, og það er nú svei
mér gaman. Alltaf eitt-
hvað nýtt. Stundum hef
ég séð glöð börn, en ég
hef líka séð böriT', sem
eru með ólund, þótt jólin
séu að koma.
Grýla: Gerðir þú ekki
annað en gægjast á
glugga?
Gluggagægir: Jú, bless
uð vertu. Einu sinni var
ég að ganga meðfram
tjörninni í Reykjavíik, þá
sá ég mörg toörn, þau
fóru út á ísinni. Ég æcl-
aði líka, en þá brakaði
svo mikið í ísnum að ég
varð dauðhræddur. Þá
kom lögreglan og sagði að
það mætti ekki fara út á
Ísinn, hann væri svo ó-
traustur.
Grýla: Þú hefur þó
ekki verið óhlýðinn við
löregluna?
Gluggagæir: Sei — sei,
nei. En börnin gegndu
henni ekki. Þau héldu á-
fram að leika sér, þangað
til eitt barnið datt niður
um isinn. Börnin urðu
hrædd en lögreglan kom
strax og náði í barnið og
þá gegndu öll hin börnin.
Grýla: Þetta var mátu-
legt á þau. En nú kemur
Bjúknakrækir.
Bjúgnakrækir: Æ mig
svíður í augun. Ég sá hús,
sem rauk svo mikið úr.
Krakkarnir sögðu mér að
þetta væri reyklhús og
það væri mikið af bjúg-
um þarna inni. Ég flýtti
mér þangað inn og ætlaði
að ná mér í eitt h’úga.
En maðurinn í reykhús-
inu sá svo illa vegna
reyksins. Hann tók í mig
og hélt að ég væri bjúga,
sem ætti að reykja og
hann var nærri búinn
að hengja mig upp í loft-
ið. En þá æpti ég svo
mikið að hann varð al-
veg dauðhræddur og
sleppti mér strax. Og þá
var ég nú aldeilis fljót-
ur út.
Grýla: Það angar líka
af þér reykhúslykt. Farðu
strax að þvo þér Þarna
kemur hann Pottasleikir.
Pottasleikir: Já, það er
Já, það er nú ekki gaman
að sleikja potta nú til
dag í mannheimum.
Þetta eru allt svo dæma-
laust fínir pottar. Engar
skófir í botninum á þsim
og blátt áfram ekkert til
að sleikj.a. Ég var búinn
að leita og leita að göml-