Morgunblaðið - 24.12.1967, Blaðsíða 19

nuta
/ 3o ejjstiq ge jjp
-jia J3 geq ge ‘ngojsjngtu
tjjtaq ge ;zruK»[ gt<j
•uueq utn jt
-pruasegnqje Jegongneds
gseu eaioi( ge ia4 fiotu
‘ef*iq ge ip, ‘jej;st[q uias
tutoq euxoq ge eutCaJ ge e
nfí •Jöj;st[q utnjgo Jt;ja
e J3AH ’Sutjq t Ja HliaS
olSæjif
60 ojjsijg
TOl
•„uutstjg" jngJ3A
jngtu [tds JngoCj jnSga[
jsegts uias es — up[tds
eCg§3[ ge jsejof[j uros
euxfaj ge egta Jt[[v
•jngtu neq uueq Jnggap
jepungaj nuips [tds jn
goCj gtguaj -injaq euueje
-[tds uuta go jjgfqsujief
'AJJ
•S’o ‘utnuoq ejj uutgejs
t [tds jæj 3o pjjsutA [tj
xuejje uueq jtpuas go uut
-stjg jtjíj uutgejs t [tds
uinuoq injag uutuuejg
•„ttutstjg jtj<Cj [tds“
•njsjÆj eq
jjtA ceui.es jeujoq jeujt
-putCui JBUB nja uinqop
ge 3o ‘t[[oq je [[oq geq
inguag euoAS quutpuiCui
jpjja eCrt[ ge ituÆai 3o
9ueq [xo JtjiC tjsæu es jst
-gæf uegps ‘puiCui eCiaAq
-uta eusptaj ge leCjiCq
u.ga'jr ejgæq mgeui Tjzj^
'e,Tt[ g[A gqq eCjts in
-puaqtai tit3[j ega MM
jngovuojsji
J9 JOAtf
‘ddn eun
-qso[j estai ge gtA uutjoj
ueuue euiau ejou eui jja
-qqa uinutujoq e tpuejs
upq ge oas ‘ddn eun
-qsopj estai ge oas gtUiCajj
•gtjiigg e nqsojj (5IOD3H
ounyspij. osiajf
mmw
titgas 3'í uueq g[A utgaui
eijsutA mjts uras ‘euueig
[tj geq Jtpuas ‘mgtu eut
-gt[quieij gour gtgioq e
geq jng3a[ uuen
•gqtds jeCjiCq gtoCs egeds
jnjaq utas es 3o gegei
uinunjtds ia njq ’pungaj
nuips je [tds mgpCj ej
ge ‘tAq p jstggiCq gpipdg
•„uut
-stig“ jseipeq ‘pCs egeds
■tqiqa
ega [tds SiouiujeC ej Jt[[e
jJOAq t[eui tqqa Jtjdtqs
geq So ‘nupa p [tds jjpa
— utjag nia uqpds qo
•ggæpjeCj inuiurtj
go JeqieCj ‘jejstiq ‘jejstAj
nia ‘oCs ua ‘tiiæj t[tds
nssaq t mpuaqejjjeq n.3S
UUISIJ *)
•utrrds i[p gtA jeusop
jsiíCj uias inuutA eg
•gpppeq la
tueije 3o — uqtds eCggq
jjtau jpgas uutgua jg
•uuejeipds gtA IJJSUtA [tj
jsæu injts uias ‘tputjjai
-ioj eiipaq es mjaq nuta
t tgiC[ t.dpiq Jtgieut jg
•nutgioq e
nia uias [tds [[o egitq ge
‘,,t3iCr[“ pgeipeq utas es in
-gjaA ‘tgges uueq uuas um
-[tds unaq J3iCa[j sutage
mjaq uueq ja ug juaq
jnjaq [tj gegutq uueq
uias ‘jpds ipp tpuaq e eqej
ge uueq ingiaA ‘tgges
uueq uxas uitaq ua utn[tds
utnigp JgiCapj uueq pjen
neq euÆs ge eq ingiaA
utnipds eCgiCapj ge jba eq
uias ‘eg •J>t3iCrj“ ge
doiq ‘Uínptds jgiCapj injaq
pjeipds jegaq ‘jej[[e m
-jag tpueqejjje<í uinuse e
geCiiCq jr.jje ia ‘tgupq ge
ddn ja gtuKnp jefaci
•ajj’S'o ‘uin
-jspiq tjsæu es ‘uinjstAj
tgiCapj uueq ge eCgas ge
ndnpq oas ‘itgeq njsoiq
itaq ’jeseuof [[oq e
eddeiq ge tpuiCai uubh
•supsptqejqnCs gtaq
go urnddaj t mgegnp ep
uueq uias jeq ‘suts eqq,ed
[tj jsjíCj nguag Jtaq
•„tpuigpjtgapg npqtui pssaq
tuuaq eCgas ge [tj jijsjíCj
egiaA 3o leqqiC nuiuipui
[tj uttaq eiej gtq gnpnqs
nu ug gts eujeC ge ssaq
[tj uueq mgiaA jeq ‘gt
-snqeiqnCs p jeqqiC eqqied
gaui gtA utnipj njq“
:euingæjq gtA ip
-uÁaq tgges ‘puunCggiCiq
ge nuioq Jtaq jegaq
•jngepg inuutji tgges
‘,,mge jgapeipC buoas jzt
punj pajppe mjaq ia]A[“
•uinuts ingpjq ge
seuof tge[stAq ‘„jga[[Bj
r.u ja J[[e geAq ngjps“
•puunuiiqs
-ungioui t æpq ueqejs
-jas gts e nqoj utnuæq
p jeuiegutjiCai5[se[pC go
ejitq ge utmgo jba geq
tUiCaa eCq eupifA
gtA njes jpujngæia uin
-uoq ge gnpq [3A iba geq
3o ‘p ituuteij ep tqqea
jiUiCaa
pgges ‘,,3ep p euutas jeq
jeqqiC uinCjpæs g[A“
•gaui nioj jpuingæia
•uupjeq p eqqed gatu
jas ngngpiq JpujpuuaiA[
■ejtaui
eCgas ge ssaq [tj jjeui
iigqa pgjeq uubh '„uutjn
-joj — uupmjpa 'uupgaA
-joCig uin 3a jjep oas
•jnjje uuejoq pqqa
uuej ga — 3a ge ‘gtqtui
oas jba gpjgiA[[[ 'njpCj
t Jngpu uioq 3a jegaq
‘uupjej jba uupinjea"
•[ts[segio ngjiCaq
jpaq ge jjaj jba geq
go uinuoq ge mgpu jnrp
JtUiCaa •pjjæut uinqpaA je
nCiaAqupa e[sjAq ge eiaA
eqqed ngjiCaq jpaq icgaq
‘jæu gts ngjæj jpa<j
•uin
juæA oas pjjoq uitaq uias
uueq e ngjioq 3o puep
p nuioq naq jegaq
'uiitaq je
uuta Jba JtuXajj uuaui
ipipCj moA utnujeq [
■uupuioq Jjeiqi jba
go giaj pj[[nj e joj uueq
jnjeq[3A jba geq
•ppuB[ eij
uioq mjeq ge ‘es uueq
[tj ieq ‘egt[ ge tgapeio
uutuitj jsuuej uinuoH
ddn tgegop uedpn uega,ut
‘peq gpqpui giBA geq
•bjj ips tjjÁpj
uueq 3o gpap uin ‘unn
-uesseq ge uitaq tjuaq
3o nuta p uinjÁdspa
uingipui e uueq pjqipaAq
OAig uuesseq JtjiC uinue
-snjq in pjjaAqs uuen
•jnjpeCs pue[ t
pgeddoq uueq 3o gpap urn
‘esnjquisuaq jps gaui qpj
3o nipCj p ddn oas nssaq
tjuaq uubh 'uinujeq
p uuej uueq uias ‘esiseq
-pjj p eueq pjjas uubh
eje sueq uedpn epuieg e[
euieq 3o injÁdsp[a uueq
uuej uin.udieqs e[jt[ I
uupjeq t ddn qqojs 'go
uibjj go uubh 'uinujeq
ge uioq uueq ua jjíCj ‘um
dnepq tqqa tjuupj uuen
gejs je uutjoq jba uueq
‘tsoiq nssaq eutaq ppj
espjq ge tpuiCaj pqqea
■Tgapg'
je jpqqppp e ngjioq
jpuingæjq 3o tjjeq njpaq
e uueq njssaiq jpaq
•gtuinjiegjnq p uueq
njjas 3o ddn eSapieA
eqqed njjiCp ipuipuuaM
•sutjs
eqqed jegiaq JpjiC egpaiq
ge ssaq ppj nsÁad 3o ndpn
jn 3ts jjæ[5[ pgjeq uubh
•sueq egueA jijíC qneijs
3o puúps njpoCq p sueq gn
íoq gauii seupf jes ‘eqqied
[pj nuiosp ipaq Je3aq
■jeqaij eCiÁds ge ssaq
ue ‘urnuoq gaui gejs je
jtaq ndnjq oas ‘utnujeq p
eipapj 3o uinjjeginq p eu
ge jps ngngojq jpaq 3o
•euueuueui Jtppue
e unoq uias ‘dtAspgapg
efæpupa uutq es uubh
•„ppuejtp ia uueq
‘uuppunj ja pqqea“
:supage uueq
tgges ‘diAS e tpueipun
Ll
vNNYNUva Moasau
VNNVNHva ugasaa
8
20
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
5
Jólasveinar einn og átta
Grýla og L.eppalúði, inni í baðstoíu. Þau sitja á
rúminu og tala saman.
(Grýla og Leppalúði
sitja á rúminu sínu og
tala saman).
Leppalúði: Þá aru jól-
in liðin og strákarnir okk-
ar, jólasveinarnir fara
senn að fcoma heim. Þeir
ættu svo að hætta þa>sum
flækingi til rnanna-
byggða hver einustu jól.
Grýla: Vertu ekki
svona geðstirður, þótt þú
sért orðinn gamall, Leppa
lúði miinn.
Leppalúði: Ekki kallast
það nú að vera gamall, ég
er ekki nema nokkur
hundruð ára ennþá, kelH
mín.
Grýla: Ég veit ekki
hvað öll börnin segðu, ef
jólasveinarnir hættu að
koma. Svo veit ég ekki
betur en okk'ir þyki gam-
an, þegar þeir koma og
segja okkur allar frétt-
irnar úr mannabyggðum.
— En þey — bey — þeir
eru víst að koma.
(Jólasveinn með kerti
í hendi kemur innj.
Grýla: (stendur á fæt-
ur). Jæja, eruð þið nú að
koma Jólasveinar mínir.
Nú verðið þið að segja
okkur Leppalúða hvað
þið sáuð í mannheimum.
Kertasníkir: Gaman
þótti mér. Ég já njikið
af allavega litum kert-
um, gulum, rauðum, biá-
um og hvítum. Og bless-
uð 'börnin gáfu mé1- mörg
kerti, en ég söng fyrir
þau í staðinn.
Leppalúði: Þú hefur nú
stundum tekið kerti í
leyfisleysi, Kertasníkir.
Ertu hættur því?
Kertasníkir: Já — það
getur nú varla heitið.
Sarnt var ég einu sinni á
gangi fram hjá fallegu
húsi. Gegnum opinn
glugga sá ég svo fallegt,
rautt kerti. Ég seildist
inn, en þá kiom maður og
lokaði glugganum. Fa1-
lega rauða húfan mírs
klemmdist á milli og varð
eftir.
Grýla: (vond). Ég brúi
því ekki, að þú hafir tap-
að rauðu húfunni, sem ég
saumaði handa bér?
Kertasníkir: Ussu, nei.
þegar ég stóð á götunni
og var nærri farina að
gráta, kom maðurinn, sem
lokaði glugganum. Hann
rétti imér húfuna og sagði:
„Jólasveinn, er þetta húf
an þín?“ „Já“, sagði ég
dauðhræddur, en tók húf
una og hljóp svo burtu.
Grýla: Þarna kemuí
Gluggagæir. Farðu nú að
sofa Kertasníkir. Hvað
hefur þú að segja, Glugga
gægir?
Gluggagægir: Ég er bú-
inn að gægjast á ótal
hann, án iþess að hanh
skynjaði, af hverjoi. Og
hann varð hra'ádur. Þó
vissi hann ekki við hvað.
Mamrna kom fram og
leit spyrjandi augum á
Reyni, se.n heilsaði
henni ekki heldur. Finrt-
ur sá óvissu og kvíða í
svip hennar, eins og hann
hafði sjálfur fundið til.
„Bíðið þið hérna,
drengir. Ég ætla að tala
við mömmu ykkar“,
sagði Reynir. Svo gengu
þau bæði inn í stofu og
lokuðu á eftir sér.
Bræðurnir horfðu hvor
á annan og Jónas spurði
kvíðinn:
„Finnur, er eittihvað
að?“
„Ég veit það ekki“,
sagði Finnur, og rödd
hans titraði.
„Það getur ekki verið
neitt að pa/bba, það getur
ekki verið“, sagði Jónas
örvæninigarfullur.
Þeir sögðu ekki metra,
þeir biðu bara. Loks kom
Reynir fram. Hann gekk
ti! dyra og sagði um leið:
„Farið inn til hennar
mömmu ykkar. Ég kem
. aftur í kvöld“.
Óttaslegnir gengu þeir
inn, hægt og hikandi.
Mamtroa þeirra sat í
sófanum. Hún hafði
hendur í kjöltu og and-
litið var náfölt. Hún leit
upp og augun voru svo
óeðlilega starandi.
„Drengir mínir, það er
ekki víst, að hann pabbi
ykkar komi heim aftur.
Þeir fundu brak úr bátn-
um hans á skerinu hérna
fyrir utan i kvöld, og það
fundust líka spýtur í
fjörunni. Þeir fóru út í
eyna. Kofinn var lokað-
ur og vel frá öllu gengið.
Þeir telja vist, að hann
hafi lagt af stað heim í
vonda veðrinu í nótt —
og — og“. Hún sagði ekki
meira. Röddin 'varð
klökk.
Finnur kinkaði iþegj-
andi kolli, en Jónas þaut
til mömmu og grúfði and
lit sitt við barm hennar.
Hún þurfti ekki að
segja meira, þeir skildu
hana. Lengi, lengi voru
þau þögul.
Finnur leit til klukk-
unnar. Hún var bráðum
sjö. En að hún skyldi
halda áfram að tifa, og
svona óþægilega hátt.
Reynir kom aftur og
Kristín, kona hans, með
honum.
Mamma bauð þeim
kaffi. Þau settust öll við
dúkað ka'ffiborðið.
Smá'kökurnar voru
ekki snertar og eniginn
minntist á að kveikja á
kertinu, sem mamima var
búin að setja á borðið.
Reyndir fór aftur. Það
átti að leita í fjörunni
fram eftir nóttu.
Kristín ætlaði að 9ofa
hjá mömmu. Það talaði
enginn um laufabrauðið
lengur.
Þegar m.amma sagði
þeim bræðrunum að
fara að hátta, gegndu
þeir strax.
Þeir háttuðu þegjand,,
og nú gekk Jónas ekki
lengur út að glugganum
til þess að horfa út.
Mamma kom inn tii
þess að bjóða góða nótt
Finnur sá, að það voru
tár í augum hennar.
Þeir slökktu svo ljójló.
Finnur lá og starði út í
myrkrið. í gærkvöldi var
allt svo gaman. Hann
hafði hlakkað svo til jól-
anna, — hann 'hafði
hlakkað til alls.
En núna. Það eina,
sem hann skynjaði var,
hve illa honum leið.
Hann fann til, — hann
fantj svo einkennilega
ir.ikið til, einhvers staðar
innst inni.
Hann var víst búinn að
sofa eitthvað, þegar
hann hrökk upp með and
fælum.
Jónas stóð við rúmið
hans. Hann sá hann
óglöggt í myrkrinu.
„Má ég koma Finnur?
Ég get ekki sofið“, sagði
hann lágt.
Finnur rýmdi til og
lofaði Jónasi að liggja
fyrir ofan sig.
Þeir þöigðu fyrst, avo
sagði Jónas:
„Mér líður svo illa, ég
finn svo mikið til. Ekki
eins og þegar Anton
kastaði í mig kúlunni i
dag. Þetta er miklu,
miklu sárara. Finnuf,
þú hefðir ekki átt að
henda svona í Antoij í
dag. Hann er búinn ð
missa pabba sinn“. Jón-
as þrýsti sér að bróður
sínum, ‘ þegar hann sagði
þetta.
„Ég sé mikið eftir að
hafa hent í hann. Ég
skildi þetta ekki þá, en
núna skil ég það svo Vel.
Hann hefur verið svona
rólegur, af því að hann
hefur verið búinn að
finna svo mikið til, þeg-
ar hann missti pabba
sinn“, sagði Finnúr lágt.
„Við skulum aUtaf