Morgunblaðið - 31.12.1967, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR »1. DES. ÍWT
Minnisstæðasti
atburður úrsins
Emil Björnsson:
Mér er það minnisstæðast
frá sl. ári, þegar sú gieðifregn
barst að skipverjar á vél-
skipinu Stíganda veeru fund-
ir, allir heilir á húfi. Af er-
lendum atburðum er mér
minnisstæðast, eins og eflaust
mörgum öðrum, þegar styrj-
öldin brauzt út milli Aralba og
ísraelsmanna, með þeirri
hœttu á stórstyrjöld, sem þá
vofði yfir.
Helgi Sæmundsson:
Mér er efst í huga sú til-
raun lækna í Suður-Afríku
að skipta um hjarta í dauð-
vona manni. Framfarir á
sviði læknavísindanna eru
Mklega mesta undur samtíðar
innar.
Askenasí:
Úr stjórnmálaheiminum
kemur mér fyrst í hug styrj-
öld fsraels við nágranna-
þjóðirnar, en sá atíburður
fannst miér mjög alvarlegur.
Persónulega er mér mdnnis-
stæðast að ég lék í fyrsta sinn
píanókonsert nr. 3 eftir Beet-
hoven og það var í London.
Svavar Gests:
Ég sat við útJvarpstækið dag
einn seinni hluta sumairs og
hlustaði á hádegisfréttirnEU-.
Þegar þeim var lokið fannst
mér eittíhvað vanta, eittlhvað
var að. Og eftir nokkra stund
gerði ég mér grein fyrir hvað
það var. Þeir höfðu ekki
minnzt á Viet-Nam. Þessi
dagur verður mér ógleyman-
legur.
Annar atburður frá síðasta
ári vakti athygli m'ína og
óvænta gleði. Það var sem sé
hægt að skýra frá því í blöð-
unum með feitu letri og ljós-
mynd, þegar fyrsti sjúkling-
urinn var lagður inn á Borg-
arspítalann. Ég held að það
hafi nefnilega ekki verið bú-
ið að finna upp prentlistina
þegar bygging spítalans
hófst.
Jónína Ólafsdóttir
leikkona:
Kvöld nokkurt í júní síðast-
liðnum var ég stödd í kfveðju-
samsæti skólastjóra míns í
London. Á meðal gestanna
var hin fræga brezka leik-
kona, Dame Editih Evans og
hafði hún það hlutverk að af-
henda gjafir, sem gefnar voru
af nemendum, gömlum sem
nýjum.
Mér þótti auðvitað aflskap-
lega mikið til þess koma að
fá að sjá þessa umtöluðu
manneskju í eigin persónu,
h'vað þá ef mér gæfist kostur
á að tala við hana .... En
þegar lengra leið á kvöldið
var ég stödd í forsal leikhúss-
ins, sem samsætið var haldið
í og var þar mikil þröng á
þingi. Þá er allt í einu tekið
í handlegginn á mér, ég sný
mér við og sé þá „hana sjálfa“
og segir hún þá ósköp blátt
áfram: „May I push you“.
Orðum sínum til áréttingar
ýtti hún mér til hliðar, gekk
áfram að aðaldyrunum og út.
Mér var skelfilega um, sem
von var.
María Maack:
Síðan ég hætti störfum sem
hjúkrunarkona í októlber
1’9Ö4 'hafa mín hugðarefni
verið ýmisleg, en mitt mesta
er, að ég hef farið vesfur í
Grunnavík á hVerju sumri,
en Grunnavíkurhreppur er
nú í eyði nema búið er á
Hornbjargsvita, þar sem vita-
vörðurinn er. Ég var svo
heppin að ég fékk Stað í
Grunnavík leigðan hjá
Kirkjumálaráðuneytinu, en
hann er minn fæðingarstaður.
Ég hef verið svo heppin, að
fólk sem hefur verið flutt
burtu og á þarna enn hús,
hefur komið í sumarleyfinu
sína um svipað leyti og ég,
svo að það er gestkvæmt hjá
okkur. Ég hlakka alltaf til að
leggja af stað vestur, ýmist
fer ég akandi eða fljúgandi
til ísafjarðar og þaðan tek ég
Djúþbátinn til Grunnavíkur,
en þar er ágæt bryggja.
Prestshúsið er vel byggt og
rúmigott og hægt að taka á
móti fólki og veita því gist-
ingu, ef það hefur svefn-
poka meðferðis. Kirkjan er
timburkirkja, Ijómandi vel
við haldið og stendur á góð-
um grunni; ég vona að rokin
verði aldrei svo mikiil, að hún
haggist. Kirkjan vaT byggð
1092 og er því sjötíu og fimrn
ára. Þegar hún var byggð var
prestur á Stað, faðir minn sr.
Pétur Maack Þorsteinsson, en
hann drukknaði við níunda
mann á heimleið frá ísafirði
sama ár. Við höfum verið
þarna á Stað 3-4 saman í að
minnsta kosti þrjár vikur
sumar hvert. Síðasta sumar
flaug ég til ísafjarðar í
glampandi sólskini og fékk
ágætis veður nær allan tím-
ann. Þarna er nóg við að
vera, góð berjataka, silungur
í ánni og svo má róa til fiskj-
ar út á víkina. Svo að matur
er nægur. Vegna kalskemmda
Víða fyrir vestan kornu bænd-
ur nokkrir til okkar í sumar
og heyjuðu vel. En hátíðleg-
ust þótti mér guðsþjónustan
hjá sr. Þorbergi Kristjánissyni.
Hann kemur alltaf meðan
fólkið er í Grunnavík og
messar einu sinni á
sumri, en Staðar er annexía
frá Bolungarvík. í sumar
kom hann við fjórtánda
mann og sama dag komu
fjörutíu manns úr Hnífsdal
og voru því um 60 aðkornu-
menn við guðsþjónustuna.
Mér þótti ljómandi gaman, og
allir gáfu sér tíma til að
kotma inn á eftir og þiggja
kaffi. Og engin vandræði eru
með aðdrætti. Bátar sem róa
í Jökulfirði komu við hj'á
ökkur með vistir og 'hafa
hljón á ísafirði, Jónína og
Guðbjartur Ásgeirsson séð
um að senda það sem mig
hefur vanhagað um. Auk
þess bý ég mig vel út áður
en ég fer héðan. Mér finnst
dásamlegt að vera á Stað og
síðan ég hætti að fara á 'hest-
um um óbyggðirnar, en það
gerði ég í mörg ár, get ég
vart hugsað mér yndislegra
en dvöl mína í Grunnavík á
sumrin.
Rannveig Þorsteins-
dóttir:
Stríðið milli fsraelsmanna
og Aralba á sl. vori. Þetta kom
svo óvænt, svo leiftursnöggt,
að allir urðu furðu lostnir.
Auðvitað var kunnugt að
verið var með stríðsundir-
ing, einkum í Arabalöndun-
um, og að landamæraskærur
voru mjög tíðar, svo að ekki
var beinlínis hægt að segja að
friðvœnlega horfði á þessum
slóðum, en það sem skeði, er
ísraelsmenn hó'fu árásir sín-
ar, og árangur sá, er þeir
náðu, hlýtur að vera öllum
ógleymanlegt, hvernig sem
litið er á þessar aðgerðir að
öðru leyti.
Eitt var það, sem olli því,
að þessir afburðir hlutu að
hafa mikil áhrif á okfcur, en
það var, að á þeim slóðum,
þar sem stríð.ið var háð, var
hópur íslendinga á ferðalagi,
og að í marga daga bárust
ekki fréttir af þessu fólki.
Það kom síðar á daginn, að
fslendingarnir voru eitt sinn
á stað, þar sem sprengjuárás
var gerð og voru í bráðri
hættu. Ferðafólkið sakaði þó
ekki, og eftir nokkur óþæg-
indi og all-langan biðtíma,
komu landarnir heim heilir á
húfi. Það var gleðilegt og
minnisstætt.
Dr. Sigurður Nordal:
Af útlendum stórtíðindum
er mér minnisstæðust styrj-
öldin milli ísrael og Araba-
landa. Ég var í Stootlandi um
þær mundir og hafði gott
tækifæri til að fylgjast jafn-
óðum með framvindu mála,
og þar að auki gerðist þarna
stórviðburður, sem hefur
riðið hnút, sem erfitt verður
að leysa.
Hvað íislenzkum stórtíðind-
um viðkemur hef ég nú
gleymt þeim, ef einlhver hafa
verið, og sennilega ekki úr
miklu og moða. Þó skal ég
nefna eitt, sem hefur glatt
mig. Það var þegar skipa-
smíðastöð á Akureyri var fal-
ið að smíða íslenzku strand-
ferðaskipin. Mér finnst það
stórt og mierkilegt spor í ís-
lenzkum iðnaði, sem ber að
fagna.
Gunnar Gunnarsson
skáld:
Hvort hægt er að kalla það
atburð, veit ég ekki, enda eru
flestir atburðir vorra tíma
óbæfir siem gleðiefni. En mér
sem og fleirum mun hafa
orðið að því ósmár léttir, að
er yfir dundi land og þjóð
bráður vandi af erlendum
uppruna, og vér fyrirfram á
barmi umfangsmikilla átaka,
sem raunar voru þegar hafin,
bárum vér Íslendingar aldrei
þessu vant gæfu til að afstýra
frekari óþunftarframlvindu,
að minnsta kosti fyrsta sprett-
inn. Það er svo um þjóðar
heild, sem um mannslikama
að ekki þarf nema einn
hlekkur að bila til að líftaug-
in bresti. Svo fremi, sem það
sem þarna gerðist, beri því
vitni, að vér sem sjálfstæð
Framhald á bls. 19.