Morgunblaðið - 31.12.1967, Blaðsíða 12

12
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 31. DES. 1967
Hvaða dagur er yður
minnisstæðastur á árinu?
Hannes Hafstein, full-
trúi hjá Slysavarnar-
félagi íslands:
ÞEGAR ég ÍR til baka yfir
etarfsferil minn hjá Slysavarn
arfélaginu á síðast liðnu ári
þarf ég ekki mikinn umhugs-
unarfrest til að gera upp við
mig hver sé minnstæðasti dag-
urinn.
Það er án efa dagurinn.þegar
mér barst fregnin um að Stíg-
anda ÓF-25 væri saknað, og
við beðnir að hefja leit. Við
frekari eftirgrennslan kom í
Ijós að ekkert hafði spurzt til
skipsins nær fimm sólar-
hriitga.
Manni brá illilega í brún,
að það skyldi vera til í dæm-
inu að ekkert hefði heyrzt frá
sipverjum svo lengi á þessari
tækniöld. Eins og menn rekur
minni til átti skipið að vera
komið til hafnar á Raufar-
höfn á laugardag ef allt hefði
verið eðlilegt, en það varekki
fyrr en á mánudag að okkur
var tilkynnt um þetta.
Svo sem alþjóð veit fór
þetta þó allt giftusamlega að
lokum, og mér er enn minni-
stæð sú yndislega tilfinning,
þegar mér var tilkynnt klukk.
an 21.40 um kvöldið, að gúm-
bátarnir báðir væru fundnir
skipverjarnir 12 að tölu væru
allir við góða heilsu.
*
Óskar Ólason, yfirlög-
regluþjónn:
EF horft er til baka yfir
minnisstæðustu daga sl. árs,
eru 'mér minnisstæðastir dag-
arnir um s.l. verzlunarmanna-
helgi sökum þess að um þá
helgi urðu engin umferðarslys,
hvorki hér í borginni né úti á
þjóðvegunum þrátt fyrir að
umferð hafi sennilega aldrei
verið eins mikil og einmitt þá.
Samstarf lögreglunna og
ökumanna var mjög gott. Upp
lýsingamiðstöð eða skrifstofa,
sem lögreglan og umferðar-
nefnd borgarinnar ráku í sam-
einingu við FÍB gaf mjög góða
raun, og einnig tókst um þessa
helgi samstarf milli lögregl-
unnar og landhelgisgæzlunnar,
sem lánaði þyrlu til eftirlits
á vegunum. Tókst sú ný-
breytni mjög vel.
Ég tel. að einmitt samstarf
og samvinna lögreglunnar og
almennings umrædda heigi
gefi góð fyrirheit um að hægt
verði að framkvæma umferð-
arbreytinguna 26. maí 1968 án
aukinna slysa.
*
Guðmudur Jónasson,
sérleyfishafi:
EKKI er hlaupið að því í
fljótu bragði að segja til um
hvaða dagur sé manni minnis-
stæðastur á árinu 1967. En ef
ég fletti dagbók minni rekst
ég á daginn 25. apríl og þar
hef ég merkt við — slæmur
dagur. Þann dag var ég stadd-
ur inni á öræfum og svo vildi
til að í for með okkur var
ungur Þjóðverji, sem var stað
ráðinn í því að deyja. Hann
týndist úr hópnum en nokru
síðar fundu menn hann við
veginn illa haldinn og meðvit-
undarlausan. Þó vildi svo
heppilega til að í hópnum voru
tvær hjúkrunarkonur og tóku
þær að sér að annast mann-
inn, en bæði fætur hans og
hendur voru farnar að hvítna.
Blöðin og útvarpið sögðu frá
því að Þjóðverjinn hefði ver-
ið lemstraður og kalinn, en
sannleikurinn var sá; að mað-
urinn ætlaði sér að deyja og
hafði tekið inn pillur sem áttu
að hafa einhver áhrif í þá
átt. Svo vildi til að ég hafði
með mér súrefni sem ég not-
aði á gastæki til logsuðu; og
var nú brugðið við og honum
gefið þetta súrefni. Björn Páls
son kom síðan á flugvél simni
á vettvang, vægast sagt við
erfið skilyrði, og flutti mann-
inn — með súrefnisgrímu —
til Reýfcjavíkur, þar rankaði
svo maðurinn við sér eftir
þrjá daga og gaf hann þá skýr
ingu á hátterni sínu, að hann
hafj ætlað að deyja á föstu-
daginn lamga eins og frelsar-
inn.
Síðustu fregnir sem ég hef
haft af marnni þessum eru frá
Stuttgart, en þar var hann
stöðvaður, er hann var á leið
til ísrael til að berjast gegn
Aröbum í sex daga stríðinu.
*
Dr. med. Gunnlaugur
Snædal.
ÞAÐ er eðlilega margt, sem
leitar á hugann að liðnu
hverju árinu. En sá dagur,
sem mér er minnisstæðastur
frá síðastliðnu ári, er amnar
dagur Læknaþingsins, sem háð
var í Reykjavík í sumar.
Á þetta þimg hafði Lækna-
félag íslands boðið nokkrum
erlendum lækmum og á þing-
inu voru fluttar fyrstu niður-
stöðurnar af sameigin'legum
vísindarannsóknum íslenzkra
og erlendra lækna.
Þessi atburður markar að
minni hyggju alveg nýja
stefnu í þessum málum hér á
lamdi og er merkilegur vottur
þeirrar samvinnu, sem á sér
stað miilli íslenzkra lækna og
starfsbræðra þeirra erlendis,
að efla vísindalegar lækna-
rannsóknir á íslamdi.
*
Séra Óskar J. Þorláks-
son.
SÁ dagur, sem mér er einna
minnisstæðastur frá liðnu ári,
er þegar bruninn varð í Lækj-
argötunni. Við hús séra Bjarna
eru tengdar margar minnimgar
frá mínum yngri dögum, en
öll mí skólaár borðaði ég í
því húsi hjá temgdamóður séra
Bjarna, frú Örnnu Benedikts-
son.
Ég kom oft í þetta hús og
skömmu áður en það varð eld-
inum að bráð var ég þar stadd
ur í brúðfcaupsveizlu. Þessi
dagur mun því líða mér seint
úr minni og svo mun og um
fleiri Reykvíkinga, en Lækj-
argatan gegnir alltaf stóru
hlutverki í hugum þeirra, sem
borgina byggja.
Sigríður J. Magnús-
son:
ÞAÐ er áreiðanlega 19 júní,
þegar Hallveigarstaðir voru
formlega opnaðir með lista-
sýningu kvenna, og við feng-
um mikinn fjölda góðra gesta
í heimsókn. Það er búið að
vera mikið baráttumál fyrir
ofckur að fá þetta húsnæði. Sú
barátta hefur staðið lengi yfir
og við höfum mætt ýmsum
erfiðleikum hjá þeim sem sízt
skyldi. Vegna fjárhagsörðug-
leika höfum við orðið að
leigja borgardómaraembætt-
inu, en þegar það tímabil e
rumnið út vonumst við til að
geta tekið allt húsið til eigin
nota. aÞð er ætlunin að þrjú
kvennasamtök taki við og reki
húsið, Kvenfélagasamband ís-
lands, Kvenréttindafélag ís-
lands, og Bandalag kvenna í
Reykjavík. Eins og er hafa
kvennasamtökin til umráða
efstu hæð og kjallara.
*
Ágúst Bjarnason,
skrif stof ust jóri:
ÞAÐ var daginn sem stór-
brunimn varð í Lækjargötá,
þegar bernskuheimili mitt
brann til grunna og móður
minni var naumlega bjargað.
Ég var heima hjá mér þegar
ég fékk tilkynningu um eld-
inn, og þaut strax niðureftir.
Mín fyrsta hugsun var auð-
vitað hvort mamma hefði
bjargast út, en þegar ég vissi
að svo var fór ég að hugsa um
alla hlutina sem þarna urðu
eldimum að bráð, og margir
yrðu aldrei metnir til fjár. Þar
brunnu til dæmis allar vinnu-
bækur föður míns, og ræður
hans frá upphafi. Það bjargað-
ist ekkert nema fjórar mynd-
ir. Þetta var dagur sem ég
gleymi seint.
*
Jóhannes Snorrason,
yfirflugstjóri:
ÞEGAR ég horfi um öxl eitt
ár aftur í tímann gnæfir hæst
úr minninganna sjó laugar-
dagurinn 24. júní, þegar ég
í meíra en 30 þúsund feta hæð
leit yfir suðvesturlandið úr
unnar, við fyrstu heimkom-
una. Ég var í semn stoltur yfir
hinum stórglæsilega farkosti
og þeim árangri sem náðst
hafði í íslenzkum flugmálum,
og glaður yfir að líta fóstur-
jörðina enn einu sinni, en hún
yljar mér al'ltaf um hjartaræt-
urnar. Móttökurnar á Reykja-
víkurflugvelli þennan fagra
júnídag og hin sameiginlega
gleði samstarfsmanna minna
og samborgara verður mér ó-
gleymanleg.