Morgunblaðið - 06.01.1968, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. JANÚAR 1968
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
Þér hafiff hjálpað konunni minni, læknir! Hún segist ekki lengur
vera hæna! En aff sjálfsögðu söknum viff þess aff hafa ekki lengur
nýorpin egg.
verið tæmdar fyirir veturinn.
Hvað var þá vatnið, að gera
þarna? Hvaða tilgangi gat það
þjónað? Vildi hún tryggja sér,
að ef skotið ekki dygði, mundi
hún detta í laugina og drukkna?
En hún datt ekki í hana. Hlvað
þá? Og til hvens yfirleitt að vera
að klæða sig og 'hafa svona mik-
ið fyrir þessu? Hún hafði nóg af
svefnmeðölum í herherginu
sínu. I>að hafði verið fyrirhafn-
arminna. Og hvers vegna þá
ekki nota þá aðferð?
Ekki sagði hann nú, að sér
hefði dottið allt þetta í hug
strax. Hann gat yfirleitt ekki
mikið hugsað þá. Hann skildi
Tony eftir einan hjá móður sinni
og fór út í leikhúsið. Hann var
hissa, er hann fann eldinn í setu-
stofunni Það var enn glóð eftir,
og hann hélt, að 'hann hefði ann-
aðhvort verið kveiktur eða þá
lífgaðuir við, fyxir fáum klukku-
stundum. Og ekki nóg með það.
Þarna var nýr vindlingapakki.
Einn vindlingurinn hiafði verið
reyktur og stóll hafði verið dreg-
inn fast að arninum.
— Hún þurfti ekki að fara út
í leikhúsið til þess -að geta setið
við eld. í mínum augum vax
þetta líkast því sem hún hefði
ætlað að hitta einihvern þarna.
Einhvern, sem hún vildi ekki
bjóða inn í húsið, en vildi samt
láta fara vel um.
En hann hafði ekki nema eina
eða tvær mínútur til umráða.
Hann sendi Thomas til að
kveikja á flóðljósunum við gos-
brunninn, svo að hinir mennixn-
ir gætu ratað. Svo fór hann út
og athugaði j'örðina. Hann gat
séð óljós fótspor Maud og svo
mín, í snjónum, enda þótt menn
irnir, sem komu á eftir hefðu
næstum traðkað þau út. En svo
voru önnur fótspor, sem lágu
frá hinu hliðinu inn á lóðina, og
aftur til baka. Þau voru mjög
ógreinileg og honum sýnduzt
þau lítil. Hann hafði ekkert mál-
band með sér, en hann fann
samt nokkuð greinilegt spor og
merkti lengdina á því með blý-
anti á vasaklútinn sinn.
— Þetta virtist helzt vera eftir
kvenmann, sagði hann. — Hér
og þar fann ég holu, sem virtist
vera eftir háan hæl, en vitanlega
var ég ekki viss um það. Það
eina, sem ég var viss um var
það, að einhver hafði komið
þarna inn um hliðið og farið
sömu leið til baka. En einhvern
veginn vildi þetta nú samt ekki
koma heim og saman. Mér datt
í hug Besisie Wiainwright, en þá
var stefnan skökk. Og auk þess
gat hún talað við Bessie hvenær
sem var. Hversvegna þá að fara
út í leikhúsið?
En hann sagði ekkert við
neinn mann um þetta. Þegar eft-
irlitsmennirnir komu, lokaði
hann fyrir vatnið, en lét skamm
51
byssuna liggja í lauginni þar
sem hún var komin. Hann hafði
skömmu seinna lasað sig við
okkur Tony, og Bill Sterling var
fcominn. Vitanlega gat Bill ekk-
ert upplýst annað en það, að
hún væri dáin, og það vissi hann
þegar. Bill rétti úr sér eftir
rannsóknina og leit á 'hana. —
Ég skil þetta ekki, sagði hann.
— Til hvers var hún að gera
þetta. Hún sem hafði allt til alls.
— Það var mér nú líka að
detta í hug, sagði Jim. — Það er
að segja, ef hún hefur þá gert
það sjálf.
Líkskoðunarmaðurinn kom
snemma morguns og svo Hopper
rétt í kjölfarið hans. En hinn
fyrrnefndi taldi þetta vera sjálfs
morð.
— Allar líkskoðanir heims
gætu þar engu um breytt, sagði
hann og brosti vesældarlega.
Hopper var tilleiðanlegur til
að vera á sama máli, og það jafn
vel þegar búið var að ná skamm-
byssunni upp úr lauginni, og
hún sýndi ekki nema ógreinileg
fingraför. — Vatnið getur eyði-
lagt þau, einkum þó ef það er
rennandi.
— Hver andskotinn hefur get-
að skrúfað frá vatninu? spurði
Jim.
— Hvernig veiztu, að einhver
garðyrkjumaðurinn hafi ekki
gert það? Til þess að ekki frysi
í pípunum?
— Og til hvers hefði hún átt
að fremja sjálfsmorð?
— Hún hefur kannski vitað,
að Tony var viðriðinn dauða
Morganis, og ekki getað þolað
það.
— Nei, hlustaðu nú á, sagði
Jim þvermóðskulega. — Þú
þekktir hana ekki. Hún gat svei
mér þolað hvað sem var.
— Það var ekki fyrr en Jim
sýndi Hopper setustofuna, að
hann sendi eftitr morðliðinu til
borgarinnar. Hann var enn ekki
sannfærður. Nema hvað það var
næsta ótrúlegt, að nokkur mann-
eskja færi að kveikja á arninum
og reykja vindling en ganga síð-
an og skjóta sig.
Það var nú orðið nokkuð
áliðið. Mennirnir höfðu verið á
ferð og flugi, út og inni, og lífc-
ið hafði verið borið inn í húsið.
En auk þess varð útkoman af
rannsókninni óvænt. Fingraför-
in á byssunni voru einskis virði.
Fingraför Maud sjálfrar voru á
borðinu og stólnum við arininn.
En hurðin út var upp á gátt, eins
og hún hafði verið, og á 'henni
vottaði ekki fyrir neinum fingra-
förum.
Mennirnir litu hver á annan.
— Hún var ekki með neina
hanzka, sagði Jim. — Og hvern-
ig bomst hún þá inn? Gegn um
glugga? Pat A'bbott fann hurð-
ina upp á gátt, en frú Wain-
wright hlýtur að hafa orðið að
opna hana. Reynið ekki að segja
mér, að hún hafi gert það og
þurrkað síðan af ihurðarhúnin-
um.
Þeir fóru nú aftur yfir allt
húsið. Jim hafði þegar dregið
kúluna út úr gipsinu á veggn-
um og byssan lá á borðinu.
Hopper tók hana upp og skoðaði
hana. Síðan leit 'hann á minnis-
grein í vasabókinni sinni. —
Þetta er byssan hans Tony
Wainwright, sagði hann. — Setj-
um svo, að hún hafi haft hana í
vörzlum sínum allan tímann?
— Kann að vera. Ef hún þá
hefur framið sjálfsmorð.
— Eða Tony 'hefur gert það?
— Sjáðu nú til, sagði Jim, —
ég 'held að þú sért genginn af
göflunum, ef þú heldur, að Tony
hafi myrt hana móður sína.
Hann elskaði hana út af lífinu.
— En hver myrti hana þá, og
hvers vegna?
— Sami náunginn sem kálaði
Morgan, sagði Jim, og Hopper
fór að skellihlæja.
Fleira gerðist nú ekki þessa
morgunstund. Líkskoðarinn taldi,
að Malud hefði dáið mdlli klukk-
an ellefu og tólf um nóttina,
enda þótt það kynni nú að hafa
verið eitthvað ofurlítið seinna.
Opnu dyrnar og kuldinn í veðr-
inu hefði getað flýtt fyrir stirðn
un. Fótsporin sem Jim sá í snjón
um, voru horfin um morguninn.
En rannsókn leididi í ljós, að
þessi litli snjór, sem verið
hafðL hafði verið hættur að falla
um miðnætti.
En vitanlega vissum við í
Klaustrinu ekkert um þetta þá.
Ég fór ails ekki að hátta, Tony
va-r í bókastofunni og Bill Sterl-
ing hjá honum að reyna gefa
honum eitthvað róandi, en það
vildi Tony ekki. Hr. Elliot kom,
og loks slógust lögreglumennirn-
ir tveir í hópinn.
Það var Hopper, sem fyrstur
sagði Tony frá því, að móðir
ihans hefði verið skotin. Hann
vildi alls ekki trúa því í fyrst-
unni.
— Skotin? sagði hann. — Það
nær ekki neinni átt. Hver hefði
getað viljað skjóta hana?
— Því miður, hr. Wainwright,
en vitið þér nokkra ástæðu cil
þess, að hún hefði getað gert
það sjálf?
Hann glápti á þá, rauðeygður.
— Hún mamma að fara að skjóta
sig? Aldrei! En svo áttaði hann
sig á því, hvað þetta þýddi. Hann
stóð upp, náfölur. Ef hún hefði
verið skotin, hefur hún líka ver-
ið myrt, sagði 'hann, — og svo
sannarlega skal ég drepa hvern
þann, sem hefur gert það!
Memnirnir fengu svo morgun-
verð, áður en þeir fóru sinn í
hverja áttina. Reynolds fékk
Tony til að drekka kaffiisopa og
fara síðan upp í herbergið sitt,
en hann var enn alveg frá sér.
Síminn tók að hringja snemroa,
og loks settist ég að í bókastof-
unni í örvæntingu minni og
varð þar um kyrrt.
Við vorum raunverulega í um-
sátursástandi þennan morgun.
Jim lét umkrimgja leikhúsið og
Klaustrið allt. Stóra hliðið var
lokað, og menn þar á verði. Ég
hef oft hugsað um það seinna,
að þrátt fyrir þennan sorgarat-
burð, gafst okkar í rauninni eng-
inn tími til að syrgja. Og að
minnsta kosti hafði ég ekkert
næði til að hugsa. Aðeins Maud
var í ró og næði þennan morg-
un, þar sem hún lá í svefnhher-
inu sínu,
Klukkan hlýtur að hafa verið
orðin um ellefu, þegar Dwight
Elliott kom inn í bókastofuna.
Hann var svo sem nógu rólegur
á ytra borðinu, en það leyndi
sér ekki, að hann var mjög
hrærður. Hann settist niður og
strauk hendinni þreytulega um
andlitið. — Ég vildi gjarna
spyrja yður dálítið, sagði hann
loksins. — Þegar þér leituðúð í
húsinu að byssunni hans Tony,
leituðuð þér þá í herbergjum
frú Wainwright?
— Ónei. Mér datt það nú bara
ekki í hug.
— Hún hefði getað haft byss-
una þá?
— Til hvers hefði hún átt að
vera að taka hana? Hún hafði
haft áhyggjur út af einhverju.
Hún hafði meira að segja talað
um að fara héðan. En svo talaði
ég lengi við hana í gærkvöldi.
Og þá var hún áreiðanlega ekki
í neinum sj álfsmorðlþönkum.
— Ég er nú samt hræddur um,
að hún 'hafi gert það sjálf. En
hún átti enga óvin-i. Hver gæti
gxætt á dauða hennar? Hann
leit á mig. — Hvers efnis var
þetta sarntal ykkar í gærkvöldi?
Var það um einhver trúnaðar-
mál?
Og þá mundi ég Maud og járn
skápinn. Maud og umslagið, sem
átti að afhenda Tony, ef eittíhvað
skyldi koma fyrir hana. Ég sat
kyrr og sá hana alveg fyrir roér,
þegar hún var að yfirfara skraut
gripaskrána, kvöldinu áður.
Sitjandi uppi í rúmdnu meðan
ég fór gegn um 'hana, gerandi at-
hugasemdir um eitt og annað
— trúlofunarhringinn hennar,
perlurnar, sem Jothn hafði gefið
henni á brúðkaupsdaginn. Und-
ir þessu ytra útliti sínu, hafði
þessi gamli maður, sem út'vegaði
verkamönnum sínum þvottahús,
af því að ’hann var neyddur til
þess, eytt stórfé í skartgripi
handa konunni, sem hann elsk-
aði.
— Nei, engin sérstök trúnaðar-
mál. Hún yfirfór skrá yfir skart-
gripina súul
— Skartgripina? Sagði hún
hvers vegna?
— Mér datt í hug, að hún ætl-
aði að selja þá.
Hann stóð snöggt upp. —
Fyrst svo er, væri roér betra að
athuga járnskápinn hennar,
sagði hann. — Hafi hún tekið
skartgripina með sér í gærkvöldi
gæti það gefið skýringu á þessu.
Ég fór með honum. Dyrnar
hjá Tony voru lokaðar, og eins
var hjá Bessie. En það var lög-
reglumaður á verði við dyrnar
hjá Maud, og hann vildi ekki
h'leypa okkur inn. — Þér verðið
»■»
dansskóli
HBRMANNS
RAGNARS
Nýir hópar fyrir börn, unglinga og full-
orðna byrja í næstu viku.
Nýir hópar í hinum vinsælu táningadöns-
um.
Innritun í síma 82122 daglega kl. 10—12
f.h. og 1—7 e.h.
Endurnýjun skírteina fer fram í skólan-
um í dag föstudaginn 5. janúar kl. 2-6 e.h.
Heimdallur
Heimdallur
ÞRETTÁNDAFACNAÐUR
fer fram í félagsheimili Heimdallar í kvöld og hefst kl. 8.30
NEFNDIN.