Morgunblaðið - 24.01.1968, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 24. JANÚAR 19OT
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
I
Þú ættir að láta hækka líftrygginguna þína, Sigurjón minn, meir
að segja mömmu finnst þú vera meira virði en 20.000 krónur.
vissi, að þú ætlaðir að hitta hana
og sá hinn sami fór þangað og
skaut hana. Það var ósköp auð-
velt.
Svo héldum við einskonar ráð-
stefnu. Bill taldi, að við ættum
að segja Jim Conway frá þessu,
en ekki spæjurunum úr borginni.
Jim þebkti Lydiu og mundi trúa
henni. En Audrey vildi þegja yf-
ir því. — Hvaða gagn er í því?
Hún veit hvort sem er ekki hver
gerði það. Og Larry vildi stofna
til einskonar óformlegs félags-
skapar við BiU, sem skyldi leysa
gátuna í félagi, og senda morð-
ingjann í dauðann.
Loks var samt samþykkt að
segja Jim frá öllu saman og svo
drukkum við te og fengum kök-
ur með, rétt eins og við hefðum
losað okkur við þessar áhyggj-
ur með því að svarpa þeim á
hreiðar herðar Jims.
Það var engin furða þó að
hann móðgaðist fyrst og fremst
við að heyra söguna. — Það ætti
að stinga ykkur öllum saman
inn, sagði hann. — Þið hafið
verið að leyna upplýsingum fyr-
ir lögreglunni allan tímann.
Hversvegna sagðirðu ekki frá
þessu við réttarhaldið Lydia: Þá
hefðum við fengið öðru vísi úr-
skurð.
— Hún er búin að segja frá
því núna, sagði Bill, herskár.
— Og hvað um það? Hvað á
ég nú að gera? Það sem þið hafið
gert er að afhenda mér annað
morðmál í viðbót, og öll verks-
ummerki orðin þriggja vikna
gömul! Auðvitað var þetta morð.
Ekki hefur hún kallað þig til
sín, til þess eins að láta þig sjá
sig fremja sjálfsmorð!
Loks kom að því, að hann gat
farið að koma með spurningar.
Meðal annars vildi hann fá að
vita, hvort Lydia hefði séð um-
slagið, sem saknað var. Það
hafði hún ekki. Hann spurði,
hvort hún hefði heyrt skothvell
og aftur fékk hann neikvætt
svar. En aðallega hafði hann
áhuga á sprungna hjólbarðanum
og frásögn Larrys af honum. En
þegar hann heyrði, að bílskúrs-
hurðin væri alltaf ólæst á daginn
og oft á nóttunni, ætlaði hann
alveg vitlaus að verða. En eitt
heimtaði hann að, gert væri.
— Tony Wainwright verður
að fá að vita þetta, sagði hann.
— Fór hann með lestinni eða á
bílnum, Pat?
—• Lestinni. Hann kemur
venjulega aftur klukkan hálf
sex. Hann hlýtur að vera kominn
heim núna.
Jim hringdi til hans, og svo
fór fram langt, og að mér skild-
ist, skömmótt samtal í símann.
Tony var bálvondur við mig fyr-
ir að fara út, en Jim rólegur eins
og endranær.
— Hún lifir það af, sagði
hann, — og segðu henni Amy
að hætta að veina. Ég heyri í
henni alla leið hingað....Nei,
vitanlega stal ég henni ekki. Hún
kom sjálf. Hann leit á mig. —
Já, hún lítur prýðilega út......
Æ, haltu kjafti Tony, og komdu
heldur hingað.
Hann lagði símann og það var
eins og honum væri skemmt. —
iÞað er kannski ekki hrifið af
þér fólkið þarna uppfrá, Pat, en
það ætlar samt alveg vitlaust að
verða. Betra, að ég tali við Tony
fyrst. Hann er líkastur því, sem
hann ætli allt að drepa.
Tony var orðinn rólegur þegar
hann ók mér heim klukkustundu
síðar. Gremjan við mig og efa-
semdirnar um sögu Lydiu toguð-
ust á um hann. En í miðri brekk
unni, beygði hann út af veginum
og lagði arminn um mig.
— Ég er svo hræðilega ást-
fanginn af þér, elskan mín, sagði
hann. — Kannski er hér ekki
stund né staður til að segja þér
það, en þegar ég sá, að þú varst
horfin...... Pat, viltu giftast
mér, einhverntíma, þegar ég er
orðinn frjáls maður?
— Já, ég get ekki séð neitt,
sem mundi hindra mig í þvi,
Tony.
Við töluðum ekki mikið það
sem eftir var dagsins. Andlitið
á honum var rólegra en ég hafði
séð það lengi, rétt eins og hann
hefði loksins fundið frið og
ánægju. Vesalings Tony, þegar
ég hugsa til þessa dags, gæti ég
grátið úr mér augun hans vegna.
Þarna höfðum við enga hugmynd
um, að ný vandræði stæðu fyrir
dyrum. En ég skal aldrei gleyma
svipnum á honum, þegar hann
hjálpaði mér upp tröppurnar og
inn um dyrnar!
Þar stóð Bessie, íklædd kvöld-
samkvæmisfötum.
31. kafli.
Ég ætla ekki að fara neitt að
skýra frá heimkomu hennar, né
heldur því þegar hún heilsaði
okkur eins og ekkert væri um
að vera, eða andlitssvipnum á
þjónunum við dyrnar eða á
Reynolds, sem stóð að baki
þeim. Tony sleppti mér svo
snögglega, að ég var næstum
dottin.
— Hvaða ferðalag er á þér?
spurði hann, og lét eins og hann
sæi ekki þjónana.
— Jú, ég á nú hérna heima, er
það ekki?
— Hver kom með þig? Lög-
reglan kannski?
Hún setti upp þetta kulda-
66
legt kesknisbros sitt. — Ef þú
vilt vita það, þá kom ég af eig-
in frjálsum vilja.
Hún var orðin breytt. Hún
hafði sett upp hárið, en áður
hafði það leikið laust. En breyt-
ingin var orðin meiri en það.
Hún var ekki eins óróleg. Hún
kveikti í vindlingi og brosti aft-
ur.
— Svo að það var þá loksins
Julian Stoddard? sagði hún og
leit hörkulegum bláum augunum
á Tony. — Julian hinn mikli með
allan reiginginn og mikilmennsk
una. Jæja, þá er þessu loksins
lokið.
— Það er engu lokið, sagði
hann hörkulega. — Nema hvað
ýmislegt sem þig langar ekkert
að heyra, á eftir að koma fram
fyrir rétti.
— Ég veit ekki hvað þú ert
að fara.
En hún vissi það vel. Brosið
hvarf af henni, og öryggið sömu-
leiðis. Þegar Tony hafði afhent
mig Amy, sem langaði mest til
að berja mig, stóð hún enn upp-
stillt í forstofunni, rétt eins og
hún ætlaði að fara að flýja aft-
ur.
En hún komst ekki burt. Jim
Conway, sem kom þarna um
kvöldið varaði hana við því. —
Þér eruð vitni og það mikilvægt,
sagði hann við hana. — Hvað
sem þér annars hafið gert eða
ekki gert, þá sögðuð þér Margery
Stoddard, að þér vissuð, hver
hún væri. Saksóknarinn heldur
því fram, að Stoddard hafi myrt
Don til þess að það kæmist ekki
upp.
— Hversvegna drap hann mig
ekki heldur, svaraði hún íbygg-
in. — Hversvegna hann Don
gamla, greyið, sem aldrei gerði
ketti mein.
—• Ég er að segja, hvað sak-
sóknarinn segir en ekki ég sjálf-
ur. Þeir þurfa á yðux að halda,
svo að þér skuluð ekki reyna
nein undanbrögð. Þeir eru ekki
að leika sér, karlarnir þarna í
borginni.
Það var haldinn fundur í
Klaustrinu þetta kvöld, eftir að
Bessie hafði farið til herbergis
síns í fýlu. Dwight Elliott kom
akandi og skömmu seinna sá
Amy ljós í leikhúsinu. Við vor-
um nú orðnar sáttar aftur, eftir
að hafa ekki talazt við í eina tvo
klukkutíma, og hún var alveg
að springa af forvitni.
—Hvað eru þeir að gera? sagði
hún og glápti út um gluggann.
— Þarna er Jim Conway og þetta
sýnist mér vera hann Tony þinn.
Heyrðu mig, Pat. Annað hvort
er ég orðin vitlaus eða þetta er
billinn hennar Lydiu. Jú, þarna
er hún sjálf. Hvað í dauðanum
getur hún verið hér að gera?
Það gat ég ekki sagt henni,
því að ég vissi það ekki sjálf,
enda þótt mér dytti í hug, að
þeir væru að endurtaka það, sem
gerðist nóttina góðu, þegar Lydia
fann Maud. Og vitanlega voru
þeir það. Þeir létu hana koma
inn, ganga inn í setustofuna,
snúa við og finna líkið. Og svo
til þess að prófa, hvort Maud
hefði sjálf skrúfað frá vatninu,
báðu þeir hana að reyna það.
Hún er allsterk, en henni tókst
það ekki samt. Þetta var gert
með litlu hjóli inni í klefa, og
Elliott benti á, að enginn nema
vel kunnugur á staðnum gæti
fundið það.
— Líklega hefur Stoddard
ekki vitað, hvar það var, eða
hvað? sagði hann.
— Alveg útilokað, sagði Tony.
En eitt fundu þeir þetta kvöld.
Jim hafði merkt með krit, hvar
byssan lá í boitninum á tómri
lauginni og nú fór hann og athug
aði það með stækkunargleri.
Laugin var blámáluð, en innan
í krítarhringnum var málningin
sködduð. — Ég þekki nú ekki
mikið inn á þetta, sagði hann, —
en mér dettur í hug, að laugin
hafi verið tóm þegar byssunni
var Æleygt í hana. Hann leit á
Lydiu. — Hvað var mikið vatn
í henni þegar þú sást hana?
— Það veit ég ekki. Ég heyrði
í því en leit ekki á það.
Tony var alvarlegur og horfði
á þá meðan þeir voru að þessu.
Jim hélit því fram, og EUiott var
á sama máli, að eftir að Maud
var skotin hefði tilraun verið
gerð til þess að koma fingraför-
unum hennar á byssuna. En eins
og Jim sagði, er ekki mjög að
marka stík fingraför. Það er
erfitt að eftirlíkja örvæntingar-
fullt tak sjálfsmorðingja á vopn
ið, sem hann notar.
— Það, sem hann gerði — já,
ég segi hann, enda þótt þetta
hefði vel getað verið kona —
var að láta byssuna detta og
hleypa síðan vatninu á. Byssati
var skammt þaðan, sem vatnið
rennur inn, svo að straumurinn
hefur getað þvegið af henni, að
eiríWverju leyti. Þetta var nú
hre,nn bjánaskapur, en ég gizka
á, *ð hann eða hún hafi verið
orðin vitlaus af hræðslu þegar
hér var komið.
ALLTAF FJOLCAR
M
VOLKSWAGEN
VOLKSWAGEN 1200
árgerð 1968
Hann er ódýrastur allra gerða af Volks-
wagen — en jafnframt einhver só bezti,
sem hefur verið framleiddur.
Hann er búinn hinni viðurkenndu, marg-
reyndu og næstum „ódrepandi" 1,2 litra,
'41.5 h.a. vél. I VW 1200 er: Endurbættur
afturós, sem er með meiri sporvídd — Al-
samhraðastilltur fjögurra hraða gírkassi —
Vökva-bremsur.
Hann er búinn stillanlegum framsætum og
bökum — Sætin eru klædd þvottekta leð-
urlíki — Plastklæðning f lofti — Gúmmí-
mottur á gólfum — Klæðning á hliðum fót-
rýmis að framan — Rúðusprauta — Hita-
blóstur á framrúðu ó þrem stöðum — Tvær
hitalokur f fótarými að framan og tvær
aftur í — Festingar fyrir öryggisbelti.
Hann er með krómlista ó hliðum — Króm-
aða hjólkoppa, stuðara og dyrahandföng.
Ems og við tókum fram
f upphafi, þó höfum við
oldrei fyrr getað boðið
jafn góðan Volkswagen,
fyrir jafn hagstætt verð.

Simi
21240
|HEILDVER2LUNIN
HEKLA hf
Laugavegi
170-172
búðburdíírf6u(
í eftirtalin hverfi
Hverfisgata II — Hagamelur — Aðalstræti
— Laugarásvegur — Úthlíð — Laugavegur
frá 34—80 — Grenimelur.
Talið við afgreiðsluna i sima 10100