Morgunblaðið - 03.07.1968, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 3. JÚLÍ 1968
5
RALEIGH
KING SIZE FILTER
Leiö nútímamannsins til ekta
tóbaksbragösins frá Ameríku
UM SPÁDOMfl
1904. Vegna hugarangurs
sínis, hafðl hann ruglazt og
misminnt um ártalið. Ákvörð
unin um stöðu stjarnann0 var
því röng, og spádómurinn var
ekki á minnstu rökum reist-
ur. Þó hafði hann rætzt. Það
'búa engir töfrar í stjörnum,
heldur í orðum.
„Eiginlega eru til töfra-
hringir, góðir og i!lir“, sagði
Alain, „sem hlekkja fólk til
eilífðar. stúlka mundi verða
ljót, ef það væri endurtekið
nógu oft við hana að hún sé
ljót, því að óihamingjusemi er
ljót og afkáraleg. Hin mann-
lega jurt vex ekki vel nema
í jarðvegi jákvæðs álits ....
Styrjaldir eru árangur ræðu-
halda. í kviðum Hómers, og
reyndar öllum frásögnum,
eru móðganir fyrstu skeytin,
undanifari ófriðarins. Það er
ástæðan fyrir því að vígreif-
ar ræður eru alltaf illar at-
hafnir .... Ég hæðist bölbæn
ix og spádóma".
Ég er á sömu skoðun og
Alain. Ef ég hefði hitt sí-
gaunakerlingu við veginn, þá
hefði ég neitað að sýna henni
í lófa minn. Ég hefði ekki
hræðzt spádóm hennar. Ég
trúi alls ekki á þvílíkt. En ég
er hræddur við sjállfan mig.
Hættan er sú að þegar hluti
spádóms rætist þá táki jafn-
vel staðföstustu menn, gegn
unOCIINRlAOID
oeiri vituna, .ao nugsa sem
svo: „Afgangurinn fylgir á
eftir“. Þannig er sagan af Mak
beð. Nornirnar þrjár sem
hann hiitti á heiðinni segja við
hann:
„Heill sé þér, Matóbeð! heill
þér, Glaumu-tan!
„HeiQl sé þér, Makbeð! heiil
þér, Kagða-tan!
„Heilfl sé þér, Makbeð! heill
þér, konungsefni!
Hvað merkir þessi spádóms
kveðja? Maklbeð er þegar tan
á Glaumu. En hvernig getur
hann orðið ' tan á Kögðum,
þegar Kagða-tan er á lífi og
farnast vel? Og hvernig get-
ur hann orðið konungur þeg-
ar landið hefur konung? Á
þessu augnalbliki hverfa norn
imar út í buskann en sendi-
boði konungsins kemur og
segir: „Sem forgjald hærri
fremdar skyldi ég nefna þig,
í hans nafni (konungsins,
Kagða tan. Því að taninn á
Kögðum hefur svikið konung
inn og er því sviptur metorð-
um.
Þá segir Makbeð við sjálf-
an sig:“ Glaumu- og Kagða-
tan! hið mesta bíður Ef
auðnan vill mig krýndan,
verð ég krýndur án þess að
hafast að“. En slík trúa leiðir
á slóttugan hátt til alvarlegri
atbudða. Frú Makbeð hvetur
mann sinn til að hjálpa auðn-
unni og myrða konunginn.
Menn mega ekki ljá nornum
eyra. Loðvík fjórtándi var
tortrygginn í garð frænda
síns, hertogans af Orléans,
vegna þess að „ hann sóttist
eftir að vita framtíð sína“.
Loðvík hafði rétt fyrir sér,
forvitni hans gaf til kynna
hættulega metorðagirnd. „Eg
hef tekið eftir því,“ sagði
Alain," að allt markvert sem
fyrir kemur, hefur verið ófyr
irsjáanlegt og ófyrirsegjan-
legt. Þegar búið er að sigrast
á forvitni, á eflaust bara eftir
að sigrast á forsjálni.“
Nýkomið - Nýkomiö
Hollenzkir kvenskór
Italskir sumarskór
Margar gerðir og litir
Skóskemman.
Bankastræti
SEINT Simon segir sögu af
manni, sem var á leið ríðandi
úr orlofi aftur til herja kon-
ungsin's í Flanders, þegar sí-
gaunakerling stöðvaði hann
og bauðst til að spá fyrir hon-
um. Hann rétti fram lófann.
Konan horfði í hann langa
stund, hristi höfuðið döpur
og sagði loks: „Veslings
herra minn hér stendur að
drukknun verði yður að aldur
tila“. Hann yppti öxlum og ,
•hólt áfam ferð sinni, þar til
hann kom að á, sem mjög
hafði vaxið vegna rigninga,
og hann varð að sundríða.
Vegna skyndilegs kvíða og
taugaóstyrks hafði hann
slæmt taumfaald á hestiinum.
Sem sagt, bæði maður og
hestur drukknuðu. Spádóm-
urinn hafði komið því til leið
ar sem haon sagði fyrir.
í ævintýri því, sem ég var
að segja, varð spádómurinn
um orsök ógæfunnar. Það
kemur líka fyrir að spá um
gæfu gefur mönnum sjálfs-
traust, og það sjálfstraust
verður sjálft undirrót gæfu.
Hér fer á eftir saga, sem mér
var eirtt sinn trúað fyrir.
Alit gekk á afturfótunum
fyrir ungum, frönskum rit-
höfundi um 1930. Hann skorti
favorki hæfileika né áihuga á
starfi sínu, en fólk keypti
ekki verk hans, gagnrýnend
ur höfðu engan áhuga á
bókum hans, útgetfandi hans,
sem var orðinn þreyttur á öll
uim þessum misiheppnuðu til-
raunum, var um það bil að
gefa hann upp á bátinn. Ofan
á þetta bættust alvarleg von-
brigði í ástarmálum, svo að
ungi maðurinn var orðinn yf-
irkominn af örvæntingu og
farinn að velta því fyrir sér
að fremja sjálfsmorð. Dag
nokkurn átti hann aðeins
fimm franka eftir í eigu sinni.
Vinur hans hafði saigt honum
frá stjörnuspákonu, sem
segði mönnum fyrir forlög
þeirra fyrir fimm franka
þóknun og gæfi mönnum góð
ráð.
Eins og málin stóðu, var
hann reiðubúinn að grípa
hverja minnstu von dauða-
haldi. Hann fór til spákon-
unnar og lét hana fá síðasrta
seðilinn sinn. Hún spurði
hann, hvaða dag og klukkan
hvað hann væri fæddur.
„Þriðja október 1905, klukkan
sjö að morgni". Konan bað
faann um að bíða, reiknaði
langa hríð og gekk úr skugga
um stöðu himintungla á um-
ræddri srtundu. Að síðustu
sagði hún við unga manninn:
„Takið atftur gleði yðar. Aht
mun snúast til betri vegar.
Þér munuð hirtta vin yðar
sem fer að tala við yður um
ágætt starf. Þér sækið um
það og þér munuð fá það“.
„En ég er ekki að leita mér
að starfi, ég er rithöfundur".
„Stjörnurnar segja ,ágætt
starf“. Þér munuð komast að
raun um þetta".
Hann yfirgaf þetta dimma,
leyndardómsfulla hús, og
skammt frá, á Bouleverd St.
Germain, sá hann á verönd
kaffilhúss gamlan vin sinn
sem hann ha-fði ekki hitt lengi
— í örvæntfingu sinni vildi
faa-nn ekki hitta vini sína —
og sem hann vissi að var orð
in-n aða-lritstjóri bókmennta-
tím-arits. Völva-n hatfði sagrt:
„Þér m-u-nuð hi-tta vin yðar“.
Þessi ti-lviljun virtist fu-rðu-
1-eg. Ungi maðurinn staðnæmd
ist og tók vin sinn tali. Eftir
nokkur orðaskipti u-m veður-
farið, sagði vinurinn: „Ég er
að faætrta við blaðið“.
„Hvers vegna?“
„Það tefcu-r upp of mikinn
tíma fyrir mér. Ég eyði tím-
anum í lestur greina eftir
aðra, og ég hef engan tíma
lengur til að skriifa sjálfur.
Auk þess kemur mér illa sam
an við útgefandann“.
„Hver tekur við af þér?“
„Þeir hafa ekki fengið
nein-n ennþá. Ég held a-ð þeir
séu komnir í m-esrtu va-nd-
ræði.
„Og ef ég sækti um?“
„Þú. J-a, þú segir nokk-uð,
hvers vegna ekki. Þú ert vel
menntaður, þú þekkir bók-
menntalheiminn. Þú ert bara
svo ungur. Ég er hræddur um
að þeir ráði þig ekki“.
„Ég er sannfærður um að
þeir ráða m-ig“.
Ha-nn tók nefnilega eftir því
að spádómurinn va-r að ræt-
aist sti-g af stigi, — vinurinn
sem hann hiltti, lausa sta-rfið,
allt kom heim. Þótt hann væri
að eðlisifari feiminn, var
ha-nn nú full-ur sjálfstrausrts.
Hamn hraðaði sér á fu-nd út-
gefandams og va-r svo sannfær
andi í tali, svo dugnaðarlegur
og snjafll, að hann fék-k sitarf-
ið á staðnum. Ha-nn gekk út
úr skrifstof-u útgefandans með
mánaðarl-aun í vasanum.
Stjörnurnar höfðu ekki log-
ið.
í hamin-gjuvímu hélt hann
heim í fátæklegt herbergi sirtt
og tók til við að undarbúa
flu-tninga í betra húsnæði, þar
sem hann gart ekki an-nað
stöðu sinnar vegna. Við þefcta
fajástur rakst ha-nn á afskrán-
ingars-kjöl sín frá hernum og
varð a-llrt í einu litið á fæð-
inigar-dag sinn: 3. október