Morgunblaðið - 17.07.1968, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 17. JÚLÍ 1968
Stærsta trésmíðaverkefni
landsins unnið í hænsnahúsi
Hænsnahús geta verið til
margra hluta nytsamleg, þeg-
ar ekki telst lengur sérlega
arðvænlegt að ala þar
hænsni. Þau virðast t.d. vera
ákjósanleg til að byrja rekst-
ur fyrir stórhuga, ungan iðn-
aðarmann, sem hefir úr litlu
stóra hænsnahúsi. í>að má glöggt
sjá, af því að þá voru púturnar í
hluta byggingarinniar, að hænsna
garg og húsgagnasmíði gleta far-
ið einkar vel saman, eins og
raunar hvað annað, ef hugur
og atorka fylgir máli. I byrjun
var raunar meistari með Kristni,
því þá var hann enn svo ungur
að árum, að hanm hafði ekki
hjá honum allmargiir iðnverka-
menn m.a. vinnur sá, sem hænsn
in átti og hirti, nú við spón-
lagningu. Skrifstofan, sem við
sitjum í röbbum saman, er ekki
húsnæði sem við myndum yfir-
leitt gera ráð fyrir að milljóna-
viðskipti færu um.
En nú skulum við halda fram
í vinnusalina. f»ar getur að líta
annað, sem ber vott um stórhug
og stórvirkni og það eru hinar
afkastamiklu vélar verkstæðis-
ins. Þeesar vélar byggjast á því,
að Kristinn hefir þá bjargföstu
trú, að til þess við getum náð
iangt í iðnaði, þurfum við að
sérhæfa okkur m-eira. Hver full-
komni sinn hlut verksins og vinni
að sérhæfingu, eins og vélar
hans frekast leyfa, og fái þann-
ig notið til fulls sérhæfinigarnar.
Til húsgagnagarðar og innrétt-
inga þarf t.d. stórar og dýrar
pressur. Það gefur auga leið að
lítið • er upp úr því haifandi að
láta þær lengst af standa verk-
lausar. Slíkar pressur.munu t.d.
vera fimm í Reykjavík og Kópa
vogi, en 8 eða 9 í Hafnarfirði
og Keflavík samanlagt. Sjá þó
allir hversu gífurlegur munur
er á verksviði þ;ssara vinnu-
svæða. Þess má geta að svonefnd
kantlímingarvél kostar um 300
þúsúndir króna og pressan og
spónl'agningarvél -450—500 þús.
Þegar við spyrjum Kristin að
Kristinn Ragnarsson við klæð askáp.
því hvort hann sé ekki að verða
ríkur á þessu stórverki sínu
svararþann:
— Ég hef aldrei verið eins
ríkur, eða haft isins mikla pen-
inga handa milli, eins og þegar
ég var að læra. Nú sé ég aldrei
pening.
Talið berst að innfluttum inn-
Hvað þarf ég að spara mikið til
að gsta eignast þetba?
— En til þess að við getum
náð árangri og skarað fram úr
öðrum á þessu sviði, þarf sér-
hæfingin að koma til. Og það
þarf að vera ein miðstöð sem
hægt er að snúa sér til í því
sambandi. Það eru mörg verk
Unnið við kantlímingarvélina.
að moða, fyrst í stað. og getur
því ekki byrjað á því að
byggja stórt yfir framkvæmd
ir sínar í byrjun. Hitt mun
mörgum fyrirhyggjusömum
mannimu finnast rétt af
stað farið. að byrja á því að
láta stórv verkin bera arð,
áður en ráðizt er í að reisa
stórhýsið yfir framkvæmdirn
ar.
Þetta kom okkur í hug, er
við rædduim eina morgunstund
við Kristin Ragnarsson, sem
komið hefir upp mikiivirku inn-
réttingaverkstæði, eða raunar
verksmiðju á víðfeðmum bletti
móti morgunsólinni austarlega í
Kópavoglskaupstað. Kristinn er
ungur maður, aðeins 26 ára.
Hann byrjaði fyrir hartnær 5
árum í ofurlitlum hluta af þessu
hefir hann
í vinnu og
réttindi sjálfur. Nú
■ hinsvegar 17 manns
stærsta verkefnið, sem hann hef
ir tekið að sér er að smíða 312
leldhúsinnréttingar í nýju húsin
i í Breiðholtshverfinu og þegar
■ hefir ha.nn gengið að fullu fná
mörgum þeirra. Innréttingar þess
ar eru af fimm gerðum og eru
alls 1400 hlutar. Meðalverð þess
ará innréttirga er 25 búsund
krónur, en heildarvrkið er 8
milljónir. Þetta ' mun því vera
eitt stærsta verkefni, sem eitt
trésmíðaverkstæði hefir tekið að
sér hér á landi til þeasa.
Fram til þessa tima hafði eitt
stærsta verkafni Kristins verið
að smíða sólbekkina í Borgar-
sjúkrahúsið nýja og hluta af inn
réttingum röntgendeildarinnar
þar.
Starfsmenn Kristins eru raun-
ar flestir smiðir, en þó vinna
Spónlagning. Hænsnabóndinnlengst t.h,
baki honum.
Innréttingar settar saman
rébtingum. Kristinn telur að ein-
hver miismunur á tollum og hrá-
efini og fullunninni vöru sé nauð
synlegur til að skapa^ þann að-
löðunartíma, sem við Íslendingar
þurfum til að vera fuilkomlega
samkeppnisháefir. Að sjálfsögðu
:eiru smiðir hér á landi misgóðir
en í dag heyrum við ekki talað
um slæma innréttingasmiði. Sam
keppni á því sviði er ekki sér-
staklega erfið. Kröfur okkar ís-
lendinga til góðra innréttimgar
og vandaðra hýbýla eru líka þær
mestu, sem gerðar eru í heimin-
um, og það eru einmitt þessar
kröfur, sem hafa heimtað góða
smiði.
— Það er ökkar mesti styrkur
að allt hefir verið og er frjálst
á þessu sviði segir Krisrtinn.
— Við höfum að vísu þurft að
kaupa þetta frelsi mokkuð dýru
verði, en það á líka eftir að bera
arð, etf rétt er á haldið. Þetta hief
ir einnig sett menn á hausinn.
Hugsunarháttur ofkkar íslendinga
á sviði iðnframkvæmda er líka
talsvert annar en útlendinga. fs-
lendingar spyrja: Hvað þarf ég að
vinrna mikið til þess að eigmaist
þetta? En útlendingurinn spyr:
sem hægt er að vinna í mjög
stórum mæli með góðuim véluim.
Það er engin leið að hver smið-
ur eigi þesisar góðu vélar allair.
Þess vegna á hann að geta farið
með viss verk til næsta manns,
sem á til þess venks fuillkomin-
ustu vélar og vimnur þetta því
fyrir hann. Sjálfur getur hiamn
svo verið sérhæfður á öðru sviði
og átt vél til þess, og þá snúa
aðrir sér til hans með þau verk,
sem sú vél getur unnið og þar
sem sérþekkinig hans og þjálfun
starfsliðs hans fær best notið
sín.
— Hér á verksrtæðlinu er mjög
fullkomin kaintlímingarvél t. d.
Hún afkastar gífurlega miklu.
Ég get 'því hæglega kantlímt
fyrir fjölda annarra smiða, sem
annars þurfa að verja til þess
löngum tíma, að vinna það verk
með handverkfærum. Þannig er
hægt að verksmiðjuframleiða
vissa hluta vinnunnar. Svo þurfa
menn ekki að leggja með stórfé
í óarðbærum vélum, vinnu, sem
hægt er að vimna fljótar og ó-
dýrar, húsrými, sem gæti borið
Framliald á bls. 17