Morgunblaðið - 24.12.1968, Blaðsíða 22

•jnduin>j3I bjjsxj igSes
‘„jnuos wseSv ja gB<j“
„•fjjnjoC í§q
-jjej gsut uiioq buiojj
jbjjs 8? ue ‘n<| §o ojj jjojs
SUja I gB,U T3JSUUBJJ
\a§ 2jj 'jnfggjíqB jBgua
r.gJBH" 'injl JnduinjH
TggBS ‘„3JJ BAggoq go
ggJJS T jn BJBJ JBJJS Sa“
„un
gjoui b Bga gsp t jn jjiau
bjbj TJfJia igaui ga gB jt
gas uuijruqasq 'nuajjBiof
jb jnfggtCifB jaq ga ua“
•jndunqji Bjjaq iggss
'„JSJ3A uias iqqa ‘o“
•jnduiniH Tgjnds „^jqqBd
‘ja<í -tngTi giujaAH“
•iddaj
jqilÆcf t tiut xngBgnp ‘io;s
-Bpuigaeq i jbs induinui
bjjsh 'Bj^Cp iii uinuT
uqasi TpgjvCj jnduin[H njj
UBgaux B suis Bqqsd jij
uui joj qjq jnduiniH
•„loC gangajg go
gnssaiq giq giJaA 'PfiAq
Bgpg BJ gB UUBq JJBq OAS
gO“ 'uunq iggBS ‘„punjs
nqqniq BCjaAq Bjgs nijoj
BUja Bqsj uuBq njjBq“
dumiH njj ujaj go
luxns nqsoj jn ddn SBjg
-BiBgaui qpj uuiJiuqaeu
•„un
-gjoxu b jngog uuigjo jn
gJ3A UUBH 'JSAq SlgaABUIS
bjbh -jgaiJBAjB jjaqqa
J3 Bjjaq“ nssaq i jjiuiuia
uui uioq uxas ‘uutJiuiiaBi
TggBS ‘„JJ3J gaA!V“
•„jnqraA
BgajJBAjB iqqa xa uu^q
iqqsd gB uin ssja ja ga
gO“ 'IJsojq go mdumiH
njj TggBS ‘„BJJaA jgjBUI
gBsgnq nu jag ga ‘o“
•sunq BqqBd Bgoqs
gB IBA UUTJIUqaBI UB
gaui b ‘tuujs muuiput efq
jsnqpja i tuut jbs uubh
•„um
-unjoC b jnqiaA biba gB
go „‘tuti mdtuniH TgSBS
‘„juibbis sura gnspiou Jaui
gBputCun npia jag ga“
•0^9
‘a:s ‘ffS ‘a:g *V:I
•jgBjq BjsBgis jn usneq
•BunujiigiaA Buia b
SJJOJ JBJUBA OAS go UUIIU
-dojsjBnjq uuia ‘tuundjd
jn gi^qsqtCai ‘gjgniqgBp j
putCui ‘gisnq 1 Bggnjg jb
-JUBA BUtpUtCui Jjgau y
eíeeiq Bisee«s
jn imsneq
%,8'e'Fn TW
-jag uuibh 'uin' JJ93PI® ga
jjaA g®<“ tuuTJnguajQ
„íuuiui mSuaip ‘uujq
Jigpjq qjq uuBq injœjg
BugaA sj0ah“ íubuoh
'IJBH TgBJBAS
‘„buijj Bssaq xjj go umgpp
suBq bjj Bungos BjtfB Biaej
gB njqa gö ijjxíq eq“
igaejs iuuaq b gtuJaAq
jgjnds go sursguajp
qso TJBSSacJ © Bssjq
gaAje gJBA sueq Jjgpjq
•„BJIUBBg SUIJOO
umgpp e jzgaq ipjaq ge
ge ssaq eqsp jpfiA gq“
tuuieq jjgas
nuta j jijiiy 'BJaej gB jnjBj
jba uweq qb ;a<J ‘rnoAq
njgo jgunq TgBdJBA
-pus go BungpssuuCquuiBui
BSai gB JBA Jljq IJHJJ
* jnnÁjys í
•Jipun uejn
bssoCh bjs ge gjA jnjjaeq
JBA iggBJVI go •uinuj
uitaq uinqo j uediejs bjsb
-uiBsnCguiuiBq bjsa unq
jsuuej napiH -jjtau uut
-gua igge Bjjaq jijjh
igjai B uiiaq
gO BUnjpg JlJttC bjbih
go jggiBH nguag ‘bjjb ub
-uibjj JJJtCj ‘bujbcJ go
•„jqqa gBcJ ja ‘ujui
BUoqiuiiA jja n<“ iggBH
jgjnds „igiui ubjjb jjjtCj
ngjnguog BugaASJ8AH“
•umuoq Jijja
b ggaejJBCj jjgaijjæq j
qqag bjbjx 'njjnq j Bgaj
-oj jggBH uBgjs
'„uof ‘gjq JtJtCj
jgajuigiai ja peq“ ‘tupj
-jBuitquxnBgaui j iggtBH
tggBs ‘„uu!JnguqBsaj\“
•upf Tgges ‘,,ga jqpiH“
„indjajs gaui jqqa
ja j3ah“ 'BgaisjstCajnjæq
uueq jggBS ‘„gejiAgnv"
•jbbj iú
iddoj bjj uuBq TgBgoqs
go uueq b jjai tgg.B]A[
•„ndpjs gaut
ja jggBH“ : Jeuue jnqqou
ua ejjæq jgedpjq ‘uuj
-pUtCj OAS BJ9A JBJIJB JST
-Jjoq go uoj* jaq uias ‘uin
unqejjs ijjaejs jb uutq
•„ndiajs
gaui ja xgg'BH ’ndiajs
gaui ja TggBH“ :BT3I
um gsq igBfjtCq gBjiAgnB
S'O 'Jgaqgaejq igJtC geq
•Bfguijq iputfra uBqBfq gB
JAq JTJtCj gTOAq TggBH
•BggBH
IU uuiqqaq qjtC unq
tJSOjq UiUTgBp UB.IIB go
umujs umuesseqjejBui
jn qda umuoq jeg go
umuoq e euigqq giA unq
jstjjas n.ui3iqjejBra j
•jBrs jt
"II® S® oasi nd[3js BCraai
gB jgæq iqqa Ja gec[
gO BUBJ gB TUUaq JggBS
jggBH JBgacf iqqa ige
-jsnjq un-H ’JJoS jjaqqe
JBg jggBH gB ‘JBA BJSjaA
gB<f go 'umuoq qjje b uj
utoq ijæA unq gB ssaq ub,
gxs jjtCajq upfa j.eg uireq
'jpj uuiBq raes jaaAq
uueq uja unjj 'uuig.ep ub
-qe — eggBH ubjjb qj/Cj
qqeg bjbjh ge oaq
■BJBJH JgglBS
‘,,giq UBJJIB JTJtCj BgUIBg
[eqs ge ge ja4 bjoj gg“
•rggiBH jgges
‘„nu gjra ngjtCaq ‘iafj“
•Tmq Jgg.BS
‘„uuBjpqs 1 Bgjajraes jpcf
BJ3A gB IU JBgUB'I gjIA[“”
•ungjora ejsæu
egg.BH B.Cq umunddpjj
e jnjjB jsijJtq Bjejx
gB BJJ3A JBA JJlq itCJ
6
VRNVNHVS HOSSXT
VNNVJSRiva Hoasaa
91
4
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
21
Þegar mamma hafði
kvatt var Sigga ekið á
hjólabekiknum eftir löng-
um göngum sjúkrahúss-
ins. Loks var staðnæmst
og hurð opnuð á lítilli
sjúkrastofu. Þar inni
voru aðeins tvö rúm,
annað uppbúið og beið
Sigga. í hinu rúminu iá
dökkhærður drengur á
aldur við Sigga, og
horfði stórum, forvitnum
augum undan saenginni og
virti fyrir sér nýja her-
bergisfélagann.
Siggi var of móttfar-
inn til að geia nokkru
sérstoku gaum. Þegar
hann hafði verið lagður
upp í rúmið sofnaði hann
strax.
Daginn eftir var Siggi
orðinn allhress, að vísu
vatr hann með vott af hita
og brotna fótinn gat hann
ekki hreyft.
Mamma og pabbi komu
í heimsókn og Siggi var
ákaflega glaður að sjá
þau. Hann gerði sér von
um að fá svar við spum-
ingunni, sem brann hon-
um í hjarta. Fengi hann
að fara heim fyrir jólin?
Pabbi hafði talað við
lækninn, en hann vildi
ekkert segja að svo
etöddu. Mamma og
pabbi hu.ghreystu Sigga.
Það var líklegt að hann
fengi að koma heim, ef
hann reyndi að vera ró-
legur og láta sér batna
fljótt.
Þrír dagar eru fljótir
að líða hjá þeim sem heil
brigðir eru, en öðru máli
gegnir um þá, sem liggja
rúmfastir, ýmist þjáðir
eða bíða og vona. Siggi
var orðinn hitalaus og
honum leið ekki illa, en
honum fannst tíminn
hræðilega len,gi að líða,
hver mínúta var sem
heil klukkustund. Þó
kom mamma og pabbi í
heimsókn á hverjum degi
og styttu honum stund-
ir.
En hvað mátti þá segja
um drenginn, sem lá í
sjúkrastofunni með
Sigga, Jón hét hann og
var kallaðúr Nonni.
Hann var lamaður upp að
mitti og hann átt víst
engan pabba og enga
mömmu, að minnsta kosti
kom enginn í heimsókn
til hans. Þó var hann
alltaf glaður og kátur.
Loks rann upp aðfanga
dagur jóla, og þá kom úr-
skurður læknisins: Siggi
fengi ekki að fara heim
fyrir jólin, meiðsli hans
voru ekki enn fullrann-
sökuð.
Siggi hafði hlakkað
svo mikið til jólanna að
undanförnu, að búast
mátti við að hann tæki
þessi tíðindi mjög nærri
sér. Foreldrar hans óttuð
ust jafnvel að hann yrði
hreint og beint óihugg-
andi. En nú brá svo und
arlega við að hann tók
fregninni með jafnaðar-
geði. Kannski hafði hann
undir niðri alltaf búist
við þessum rrKálalokum,
eða var það kynningin
við Nonna litla, sem hafði
haft þessi áhrif á hann?
Á aðfangadaginn komu
hjúkrunarkonurnar með
jólaskraut og hengdu upp
í loftið á sjúkrastofunni
'hjá Sigga litla og Nonna.
Einnig settu þær lítið
jólatré á borðið milli rúm
anna.
Klukkan þrjú komu
mamma og pabbi eins og
venjulega. Það var síð-
asti heimsóknartíminn
áður en hátíðin byrjaði.
Það var ekki laust við að
Siggi yrði fyrir dálitlum
vonbrigðum, þegar hann
aá, að þau höfðu engan
jólapakka meðferðis.
Hann hafði vonazt eftir
að fó jólagjafir á sjúkra-
húsið fyrst hann fékk
ekki að fara heim. Siggi
lét samt ekki á neinu
bera, hann átti víst að fá
gjafirnar þegar hann
kæmi heim. Mamma og
pabbi voru þó óvenju
Hókus Pókus
Fáðu þér glas með ís-
molum í og sýndu vinum
þínum dálitTa töfra. Þú
tekur bandspotta og
spyrð vini þína um
hvort þeir geti ljcft ein-
um ísmolanum upp úr
glaisinu með bandinu.
Þeir mega ekki nota
skeið og ekki heldur
binda bandið um ísmoi-
ann.
Þegar þú hefur skemmt
þér smástiund við að sjá
vini þína reyna þetta án
érangurs, skaltu sýna
þeim hverng þetta er
gert
Fyrst skaltu bleyta
bandið og því næst setja
það ofan á einn ísmolann.
Nú tekurðu salt og stráir
yfir bandið. Innan fárra
sekúndna verður bandið
frosið við ísmolann, eem
þú getur núna auðveld-
lega lyft upp með hjálp
band'sins. Saltið verkar
nefnilega þannig, að ís-
molinn verður ennþá
kaidari. Til þess að leysa
upp saltið gefur ísmolinn
frá sér mikinn hita. Hita
tapið veldur því, að hita
stig ísmolans lækkar, og
við það frýs bandið fast
við ísmolann.
Hvað er klukkan?
Svar á blis. 22.
Það er ekki gott að
segja, þegar klukkurnar
er,u svona ósammála, eins
og á myndinni. Það eru
samt tvær klukkur, sem
sýna rétta tímann.
Reyndu að finna þær og
þá hefurðu warið.