Morgunblaðið - 07.01.1969, Blaðsíða 16

r
16
MÓRGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. JANÚAR 1969.
„Lifandí brunnur hins andlega seims“
á jólagleöi menntskælinga
Það var hressilegt og kátt fólk
á jólagleði Menntaskólans í
Reykjavík sem var haidin í
Laugardalshöllinni um áramót
in. AIls munu um 1700 manns
hafa verið í húsinu og var þó
vel rúmt. Nemendur höfðu
skreytt íþróttasalinn mjög
skemmtilega og var sitthvað
á boðstólum, enda bar gleðin
nafnið: „Lifandi brunnur hins
andlega seims“.
Gleðin hófst snemma kvölds
og stóð til kl. 4 eftir miðnætti.
Sást þó fáum bregða. Ymis
skemmtiatriði voru á dagskrá,
en í upphafi flutti inspektor
skole ræðu og Þórarinn Guðna
son kennari einnig. Þá var
mikið um almennan söng, tón
listahald og brandara að
ógleymdum allsherjardansi,
sem Hljótnar stóðu fyrir.
rntur og stulka
á listasýningunni.
Auk þess voru stöðu.gt sýnd
ar kvikmyndir í sérstöku kvik
myndaihúsi, sem hafði verið
reist í einu horni íþróttasal-
arins. Þá var listsýning í ein-
um bás og var sú sýning sett
upp á 5 klukkustundum og
listaverkin smíðúð jafn óðum.
Voru þau í æðislegum nútíma
stíl.
Smurt brauð og sælgæti var
selt í sérstökum bás, en engar
pylsur. Sviðið í íþróttahöllinni
var notað fyrir gömlu dans-
ana og var þar þanin nikka í
gríð og erg. Dunaði dansinn
dátt bæði í gömlurn og nýjum
móð, enda Hljómar mjög hress
ir að vanda og Grettir Björns-
son þandi nikkuna.
Unga fólkið var glæsilega
búið og bar sig vel. Glö'ggt
báru klæði kvenna vott um
Hljómar léku fyrir dansi á jo lagleðinni, sem um 1700 unglingar sóttu. Ljósm. Mbl. Kr. Ben.
Setið við borð undir fisktrönum og netastroffum.
Kátt fólk við bifreiðina sem gestir gátu dundað við að lag-
færa að vild. Eins og sézt á myndinni er ökumaðurinn að
koma út um framrúðuna
Það var mikið sungið á jólagleðinni. Ljosm. Mbl. Ami Johnsen.
tízku Viotoriutímatoilsins, sem
um getur m.a. í Söigu Forsyte
ættarmnar oig voru knippling-
ar og blúndur í hévegum og
fór vel.
Borðaraðir í sal voru sta'ð-
settar undir fisktrönum
áklæddar veiðarfærum, en
engin sérstök landhelgi-smörk
voru í salnum og leið flestum
vel.
Margt gesta sótti jólagleð-
ina auk heimamanna og var
þar helzt um að ræða nem-
endur Kennaraskólans og
Hamrahlíðarskólans.
í aðalsal var komið fyrir
líki af bifreið og gátu gleði-
menn dundað þar við viðgerð-
ir. Vai'ð þó fáum áigengt, en
margir höfðu gaman af. Um
síðir hófu nokkrir barsmíð á
tryllitækinu með þungum
verkfærum og eftir þá útreið
var bifreiðinni hent út. Þrátt
fyrir allt var bifreiðin vinn-
ingsnúmer í ókeypis happa-
drætti, en enginn vitjaði vinn
ingsins.
Fór gleðin vel frám hvort
sem andlegheit gleði manna
hafa vaxið af henni eða ekki.
Ánægjulegt var að sjá 1700
unglinga skemmta sér prúð-
búna í hressum félagsskap og
voru langflestix kurteisir á
allan hátt.
á.j.
Framhald af bls. 5.
einn pakki var afhentur í einu
og sá næsti ekki afhentur fyrr
en viðkomandi var búinn að
sýna hvað hann hafði fengið.
Hver skipverji hafði sitt núm-
er, en sonur skipstjórans, sem
komið hafði um borð í siðustu
höfn til að vera hjá pabba
sínum um jólin, dró út núm-
erin úr skál hjá 1. stýrimanni
Gúðmundi ArasynL Fyrsta
númerið, sem dregið var út
var númer 16, en það númer
átti timburmaðurinn eða und-
irritaður og var jólagjöf mín
frá Kvenfélaginu Hrönn, fal
leg, lítý keramikskál, íslenzk-
ur iðnaður, og þakka ég hjart
anlega fyrir mig. En þessi
stund, þegar þessir 23 jóla-
pakkar voru afhentir, er mér
ógleymanleg, og veit ég að svo
er með fleiri skipverja hér
um borð, ef ekki alla. Það er
ekki beint innitoald pakkanna,
eða verðgildi, sem gleður okk-
ur, heldur hugurinn, sem fylg-
ir sendingunum. Við vitum a’ð
það eru fleiri en ástvinir okk-
ar, sem hugsa hlýtt til okkar.
Og við virðum og dáumst að
þessum koaum.
Eg vil til gamans lýsa lítils-
háttar einu skemmtilegu at-
viki, af mörgum, varðandi af-
hendingu þessara pakka, en
svo er mál, að einn skipsfélaga
okkar hefur þann leiða ávana
(eins og raunar margir) að
naga á sér neglurnair, þegar
hann hugsar, er spenntur o.s.
frv. Jólagjöfin hans frá kven-
félaginu var ekki aðeins hon-
um mjög nytsöm, heldur vakti
almenna kátínu og hlátur
(hans líka), en jólagjöfin var
vandað naglasköfuseitt, svo
hann átti ekki þessvegna að
þurfa að naga á sér neglum-
ar. „En hvemig vissu þær
þetta?“ sagði hann í gríni á
eftir.
Þessi jól eru mín þriðju hér
um borð, og jafnmörg sem ég
hef verið að heiman frá fjöl-
skyldu minni þau 15 ár, sem
ég hef verið giftur. Maður
gleymir að vísu ekki jólum að
heiman, en þessi jól eru mér
eftirminnilegust, og þakka ég
það að mestu Kvenfélaginu
Hrönn.
Steingrímur Kristinsson,
mt. Haförninn, Siglufirði.
HÆTTA Á NÆSTA LEITI —-y— eftir John Saunders og Alden McWilliams
I ADMIFE HtðN
WISPCM.-
LBT'A &ET
THIS oveH
WITHÍ
„Jæja. Þá er komið að því. Fjarlægið
alla oddhvassa hluti úr vösunum, festið
beltin vel . . . og þegar ég kalla, þá haldið
þessum púðum þétt fyrir andlitinu“.
„Þetta kalla ég sniðugt. Nú verður hægt
að skrifa: Köfnun á dánarvottorðið".
,,Hættu þessi Troy. Kímnigáfa
með lakasta móti þessa stundina".
„Þér ættuð að drepa í þessum vindli,
herra. Við viljum ekki láta hann eyði-
leggja fyrir okkur lendinguna?“
Hvað? Auðvitað! En ergilegt — þetta
er bezti vindillinn,
reykt“.
„Þöglu mennirnir koma alltaf á óvart.
Troy reytir af sér brandarana en Rudolph
gamli skelfur eins og blautur hundur.“
„Ég dái skynsemi hans . . . Við skulum
'iúka þessu af“.