Morgunblaðið - 08.03.1969, Síða 1

I
32 S1ÐUR
56. tbl. 56. árg.
LAUGARDAGUR 8. MARZ 1969
Prentsmiðja Morgunblaðsins
„Skelfingar klaufar eruö þið greyin mín“ -
— Sagði Scoit, þegar illa gekk að
losa ferjuna — Fyrsti öskuhaugurinn
er kominn á braut um jörðu
Geimstjórnairstöðinni,
Houston, 7. marz, AP.
♦ HIÐ vel heppnaða reynslu
flug með tunglferjunni í dag,
sannaði að allur sá útbúnaður,
sem Bandaríkjamenn hafa smið-
að til tunglferðarinnar er traust-
ur og góður, og því ekkert til
fyrirstöðu happasæili lendingu á
þessum fyrsta hnetti sem mann-
kynið lieimsækir.
♦ Tunglferjan er fyrsta
mannaða geimfarið, sem ekki
gat komzit til jarðar af eigin
ramleik.
♦ Jafnvel í geimnum gera
heimilisvandamálin vart við sig,
tunglferjunni varð t. d. að breyta
í fyrsta öskuhauginn á braut
umhverfis jörðu.
Á Kennedyhofða, í Houston, í
öllum Bandarikj'unum ag lílklega
mestuim hluta heimsi'ns, héldu
mienn niðri í sér andainum og
krosslögðu finigur, þegar tungl-
ferjan var losuð frá Apolo 9, og
henni flogið burt. Aðskilnaður-
inn ihafði srniávegis vamdamál í
för með sér, því ein tengistöngin
losnaði ekki strax og ferjan
hékk föst á henni. Af mikilli
le.iknd tökst Scott að hreyfa
stjórnfarið örlítið til, og þannig
losa hana.
„Skéifingar klaufar eruð þið,
greyin mín“, sagði !hann við Mc-
Divitt og Schweiekart. „Ég veit
ekki hvort ég þori að skilja ykk-
ur eina eftir“.
Fyrsta hálftímann voru förin
nær sambliða, meðan geimfar-
arnir tveir yfirfóru tæki ferj-
unnar. Þá ræsti Scott hreyfil
ApoJlos og fór þrjár imílur fram-
fyrir hana Með þvi móti hefðu
brautir faranna skorizt sjálf-
krafa eftir fyrsta hringinn, ef
eitthvað hetfði komið fyrir.
Klulkfcustund eftir aðskilnað-
inn ræstu þeir McDiwitt og
Schweickart eldflaugahreyfil
ferjunnar til að auka fjarlægð-
ina upp í 55 mílur. f>etta var
enn ein öryggisráðstöfun, ef eitt
hvað hefði komið fyrir hefðu
brautir faranna skorizt eftir 90
mínútur. Eftir það ræstu ferju-
fluigmennirinir tveir hreyflana
nokkruim sinnum og æfðu sig í
að stjórna ferjumni fram og aft-
ur, upp og niður. f>eir fóru lengst
um 113 mílur frá Apollo 9 og
þar reyndu þeir lendi'n'garhreyfi‘1
inn, sem á að láta ferjuna síiga
niður á tunglið. Skömmu síðar
slepptu þeir neðri hluta ferj-
unnar, sem lemdingahreyfiliinn
er í, því hann é að verka sem
skotpallur í flugtaki frá tumgl-
inu.
Svo byrjuðu þeir að færa sig
smámsaman nær stjórnfarinu og
framkivæmdu að lokum temging-
una, sem geklk vel eins og aUt
annað. Þegar því var lokið skriðu
þeir inn til Scotts, fengu sér
nautastei'k og sk'áluðu í ávaxta-
safa. Hættulegasta hluta ferðar-
innar var lokið.
Tunglferjan er fyrsta mann-
aða farið, sem er ófært um að
snúa til jarðar af eigin ramm-
leík. Hún er eingöngu gerð til
að lenda á yfirborði tunglsirus,
þar sem ekkert andrúmsloft er
fyrir, en myndi brenna upp til
agna í gufUhvolfi jarðar, þar
sem hún hefur engan hitaskjöld
og aðdráttaraflið er miklu meira
en á tunglinu.
Það hefur sannazt vel rnieð
Apollo 9, að jafnvel þúsundir
mílna frá konum og börnum
losna menn ekki við heimilis-
vandamál. Geimfararnir urðu
líka að viðurkenna að þeir væru
frekar slælegir húsráðendur. Á
fimmtudagskvöldið voru þeir t.d.
reknir fram úr rúmum sínum þvi
þeir höfðu gleymt að slökkva
ljósið. Mælitæki á jörðinni sýndu
þa’ð, og úrillur og með stírurnar
í augunum varð McDivitt að
skríða inn í ferjuna og taka henn
ar ljósbúnað úr sambandi.
I dag voru þeir svo í vandræð
um með allt ruslið sem hafði
safnast kringum þá.
McDivitt hafði að lokum sam
band við stjómstöðina í Houston
og kvaðst óska þess að fá frúrn
ar upp, til að laga dálíti'ð til hjá
þeim. Stjómstöðin svaraði um
Framhald á bls. 31
SKEMMDIRNAR í HALLVEIGU
Mestar skemmdir urðu í stigagangi í hásetaíbúðinni um borð í Hallveigu Fróðadóttur.
Einnig urðu skemmdir í klefunum og þær meiri í efri lúkar en þeim neðri. Á myndinni
sést fram á ganginn úr neðri lúkar bakborðsmegin. — Sjá fleiri myndir og frétt frá sjó-
prófunum í gær á bls. 17. — (Ljósm. Mbl.: Ól. K. M.)
Ég mon ekki eftir oð knfn skotiðj
Kennedy, segir Sirhnn Sirhnn
Los Angeles, 7. marz — AP —
I RÉTTARHÖLDUNUM yfir
Sirhan Sirhan, í dag, sagði
sakborningurinn að hann iðr-
aðist þess ekki að hafa drep-
ið Robert Kennedy en hann
væri heldur ekki stoltur af
þvi. Hann hélt því fram að
hann myndi ekki eftir ýms-
um atriðum í sambandi við
drápið.
Verjendur Sirhans segja, að
þeir hafi 17 vitni í viðbót sem
þarf að yfirheyra, svo að rétt
arhöldin geta dregizt nokkuð
á langinn. Sirhan sjálfur hef-
ur setið í vitnastúkunni í þrjá
daga í röð, en bann hefur gert
meira af því að hallmæla Gyð
ingum, en að reyna að útskýra
hvers vegna hann skaut Kenn
edy, sem hann nú segist elska
og dá.
„Ég man það ekki“ sagði
hann í sífellu þegar sækjand
inn spurði hann um eitthvað í
sambandi við atburðinn, eða
nm vasabókina sem hann skrif
aði í að hann ætlaði að drepa
Kennedy.
— Ertu feginn að hann er
dáinn?
— Nei berra, ég er ekki
feginn.
— Þykir þér það leitt?
— Nei herra, mér þykir það
ekki leiitt, en ég er ekki stolt-
ur af því heldur því ég man
ekki eftir að hafa drepið hann.
Sirhan var yfirleitt rólegur,
nema þegar talið barst að
Gyðingum, þá varð hann æst-
ur og illyrtur. Hann sagði rétt
inum að hann hefði fengið sér
nokkur glös af gini í sam-
kvæmi, að kosningaíundinum
loknum. Honum fannst hann
vera þó nokkuð undir áhrif-
um þegar hann gekk að bíln-
um sínum, par sem hann hafði
skilið skammbyssuna eftir.
Hann kvaðst hafa verið of
ölvaður til að aka og því
farið aftur inn í hótelið, til
að fá sér kaffi. Hann mundi
ekki eftir að hafa tekið skamm
byssuna með sér.
— En af því sem á eftir
fór, hlýtur þú að gera þér
grein fyrir að þú tókst hana
með, sagði sækjandinn.
— Já, það hlýt ég að hafa
gert.
Sirhan kvaðst hafa fengið
sér kaffi úr stórri könnu og
talað við faliega unga stúlku.
— Hvað skeði svo?
— Ég man það ekki.
— Hvað var það næsta, sem
þú gerðir?
— Næst þegar ég man eftir
mér, var mér haldið á háls-
taki.
Sækjandinn spurði hvort
hann hefði áður þjáðst af
slíku minnistapi, og Sirihan
svaraði neitandi. Verjandinn
hafði haldið þvi fram að slífct
hefði oft komið fyrir, allt frá
því að hann var barn í Jór-
dan.
«■