Morgunblaðið - 31.12.1969, Blaðsíða 10

l,_________________________________________________ --------------------;---------
| J 0 MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. DES. 1959
t
Minnisstæðasti atburður ársins
hinn hryggilegi atburður,
þegar aflaskipstjórinn mikli,
Alfneð Finnbogason, á Jóni
Kjartanssyni, drukknaði svo
sviplega hér við bryggju 10.
desember sl.
Og minnisstæðar eru mér
tvaer mýjar bækur, sem ég
hefi lesið á árinu, „Lífið er
dásamlegt" eftir hinn fjöl-
hæfa lækni Jónas Sveinsson
og einnig „Það sem ég hefi
skrifað“ eftir Skúla Guð-
jónsson á Ljótunnarstöðum í
Strandasýslu.
Sigríður Magniisdóttir,
söngkona:
Mór dettur ekkert í hug
öðru fremur. ótal raddir
koma fram í hugann. Ein á
sviði félagshyggju og sam-
vinmu eða aðild íslands að
EFTA. Þá er það tónlistar-
sviðið, sem stendur mér að
sjálfsögðu mjög nærri. Þar er
mér minnisstæðast 100 ára af
mæli Vínaróperunnar með
miklum háltíðarhölduim, sem ég
fékk að upplifa.
Á innlendum vettvangi
finnst mér mest áberandi hið
margumtalaða rigningarsum-
ar með tilheyrandi óhollustu
fyrir memin og dýr. Og á sviði
skynsamlegri málefna úti í
heimi, þá koma auðvitað
tunglfeirðirnar fyrst. En mér
finnst einkennandi hve þetta
máist allt fljótt út úr hugan-
um, jafnvel svo að geimafrek
ið tekuir að gleymast. Þrátt
fyrir tunglafrek, finnst mér
kairlinn í tunglinu vera jafn
fjarlægur og áður. Og ég
held að um þessi áiramót
muni ég syngja af einlægni
„Máninn hátt á himni skín“,
en ef til vill skynja í fyrsta
skipti ljóðlínuna: „Glottir
tungl. . . “
Lárus Sigurbjörnsson,
fyrrverandi skjala-
vörður:
— Án efa heimsókn mamna
til mánans. Ef oikikur, sem nú
erum á sjötugsaldri, endist
Mf til að horfa fraiman í fuil-
orðin barnabörn, mun þeim
efal'aust leika miumur á að
vita, hvernig okkur varð við,
er við sáum menn vaða tungl
rykið í fyrsta sinn. Og það
verður líka erfitt að svara
þeim, svo þau skilji, að hér
var sett þankastrik í mann-
legri sögu. Ef við verðum þá
búniir að ná okkur eftir
felmtrið.
Jónas Hallgrímsson,
fulltrúi:
— Frá liðnu ári tel ég
merkilegast á sviði vísind-
anna tunglferðiir Bandaríkja
manna og fnamfarir í flug-
vélasmíði Englendinga og
Frakka. Af innlendum atburð
um tel ég merkast, að Alþingi
íslendinga skyldi bera gæfu
til þess að samþykkja Efta-
frumvarpið, en einnig ber að
nefna innlendar tæknifram-
farir svo sem Búrfellsvirkj -
un og Álverksmiðjuna.
Bragi Kristjánsson:
skákmeistari sagði:
Ætli það sé ekki tunglferð
Apollo 11, — þegar fyrsti
maðurinn steig fæti á tunglið.
Þórunn Jóhannsdóttir:
— Það sem mér finnst
markverðast á árinu, sem nú
er að ljúka, er að menn kom-
ust til tunglsins og í öðru
lagi að Nixon hefuir dregið
úr hernaðarfnamkvæmdum í
Víetnam.
Af persónulegum viðburð-
um á árinu finnst mér aftur
á móti eftirminnilegast, að
við hjónin eignuðumst annan
son.
Ellen Ingvadóttir,
sundkona:
— Af atburðum liðins árs
finnst mér bera hæst tungl-
ferð Bandaríkjamanna. Það
fannst mér mjög merkilegt
afrek í sögu mannsins og ég
fylgdist með ferðinni af mikl
um áhuga.
Af innlendum vettvangi
finnst mér markverðast, er
við unnum Dani í lands-
leik.
pP : .mmfjif
Högni Torfason
svaraði:
Á erlendum vettvangi ber
tvímælalaust hæst það afrek
manmsandans og vísindanna að
koma mönnum til tunglsins.
Tímabundnair hörmungar í
Táradöluim Víet-Nams, Bíafra,
og fátækrahreysum viða um

Björn Bjarnason,
laganemi svaraði:
Eftir að hafa fylgzt með
evrópskum stjómmálum af
nokkrum áhuga árið 1969, tel
ég tvo atburði ársins marka
þar þáttaskil. I fyrsta lagi
bro.ttlhivarf de Gauilles úr for-
setaiembætti Frakklands eftir
11 ára stjómartíð. Og í öðru
lagi myndun ríkisstjórnar í
Vestur-Þýzkalandi án stjórn-
arforystu krisitiflJeigra demó-
krata í fyrsta sinn á 20 ár-
um. Áhirif þessara tveggja at
burða eru þegar greinileg.
Frakkar eru t.d. ekki lengur
einhliða andvígir stækkun
Efnahagsbandalags Evrópu,
enda þótt næsta óvíst sé hve
nær og hvernig hún verður
flramkvæmd. Utanríkissteifna
nýrrair stjómar í Vestuir-
Þýzkalandi hefur þegar leitt
til breyttra viðhorfa í sam-
Páll Líndal, borgar-
lögmaður:
Við ánamót koma mér frem
ur í hug persónuleg atvik og
reynislu 1'iðin.s árs, en svokall
aðir stórviðburðir, sem mín
kynslóð hefur þó sannarlega
fengið að vita af. Býst ég við
að svo sé um fleiri. Persónu-
leg málefni, meðvindur og
mótbyr í daglegu lífi, eru
hins vegar þess eðlis, að þau
skipta annað fólk nauðalitlu
máli og eiga því lítið erindi
á prent. Þau munu lika fæst
talin þung á metunum, þegar
verið er að vigta í lífsins
pakkhúsi.
Ekki kemst maður hjá við
þessi áramót að minnast á
mánaleiðangurinn, sem sjálf-
sagt verður lengst í minnum
hafðiu- af því, sem gerzt hef-
Uir á líðandi ári. Ekki merk-
ir þetta þó, að mér sé þessi
leiðangur nú sórstaklega
minnisstæður. Óneitanlega
vakti það þó stundarspenn-
nig að fylgjast með þeim
ferðalöngum, þegar þeir
spásséruðu á „mánans
grund“ eins og eitt dagblað-
anna komst svo skemmtilega
að orði. Nú eir þetta orðið fyr-
iir mér eins og snjórinn, sem
féll í fynra. Þetta stafar auð-
vitað ekki af neinu öðru en
því, hversu ég hef ævinlega
verið gersamilega áttaivil'ltur í
völundairlhúsi raunvísind-
anna.
Af því, sem mig snertir
persónulega og er minnis-
stætt, en hefur um leiðnokk-
uð almennt gildi, kýs ég að
nefna það undirbúningsstarf
að listahátíð í Reykjavik,
sem hófst á þessu ári. Það er
ekki eingöngu af því, að hér
er um að ræða viðfangsefni,
sem er í sjálfu sér forvitni-
legt og frábrugðið hinu dag-
lega amstri, heldur líka og
kannski fynst og flremst
vegna þess, að listahátíðin
getur, ef vel tekst til, orðið
íslenzkri menningu hin mesta
lyftistöng. Það merkir ekki,
að fylgt verði neinni einangr
unarstefnu, enda hefur ís-
lenzk menning dafnað bezt,
þegar lífleg samskipti hafa
verið við aðlrar þjóðir. Hér
er því til töluverðs að vinna.
Og hefur það ekki oft verið
sagt, og er það ekki sann-
leifcur, að það er íislenzk
menning, sem framar öðru
veitir okkur, 200.000 sálum
noirður við Dumbshaf, jafn-
rétti á alþjóðavettvangi við
milljónaþjóðimar? Ég held,
að við höfum út á hana jafn
vel stundum komizt í „betri
sæti“ eða jafnvel stúkusæti í
Framhald á bls. 21
heim, mega þó ekki gleym-
ast, og krafan um frið í heim
inum magnast með hverjum
degi.
Hér innanlands virðast mér
haifa orðið aldalhvörif á
þessu líðandi ári. Hugsjónir
hinnar mætu aldamótakyn-
slóðar hefur loks dagað uppi
og vorhugur nýrira tíma náð
tökum á þjóðinni. í stað þess
að yrkja um „stjómfrjálsa
þjóð, með verzlun eigin
búða,“ hugsjónir, sem löngu
hafa rætzt, hefur þjóðin orkt
í verki um þær hugsjónir
vonra tíma, sem eru að ræt-
ast með stór/flelldri iðnvæð-
ingu og nútímalegri afstöðu
til eigin lífs og samskipta við
aðrair þjóðir.
skiptum austurs og vesturs.
En árið 1969 verður vafalít-
ið ekki minnisstætt fyrir
þeíta, þegar firam líða stund-
ir. Þá mun athyglin beinast
að stóru stökki mannkynsins,
þegar Neil Armstrong sté sitt
fyrsta litla skref á tunglið.
Regína Thorarensen,
húsfreyja á Eskifirði:
Þegar sjónvarpið byrjaði
hér 1. desembeir sl., varð það
mér ógleymanleg stund og ég
held að alllir hér séu mér sam
mála um að telja það til merk
isatburða. Sjónvarpið heldur
fjölskyldunni meira heima,
og er það mikils virði þar
sem böm enu. Það útilokar
að unglingarnir hangi á
sjoppum. Peirsónulega finnst
mér samt að meira eigi að
veira þar af íslenzkum leik-
ritum, í stað erlendra leik-
rita, sem gamga út á morð og
annan ósóma.
Auðvitað er mér og öihim
Eskfirðingum minnisstæður