Morgunblaðið - 31.12.1969, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. DES. 1969
LjúgSu ekki að mér, varmennið þitt. Vist áttuð þiS aS taka fólk til
fanga líka.
nálguðust, var hún farin að bít@
á vörina. Að öðru leyti lét hún
ekki neina óró í l'jós. Hún leit á
hann um leið og hún lét bréfið
síga, og augun voru vot. Hún
brosti ofurlítið og sagði? — Já,
auðvitað vissi ég, hvað ykkur
fór í miiíli þennan mánudag 1
ágúst. En ég bjóst ekki við, að
þú mundir segja mér frá því,
elskan mín. Það var líka leyndar
mál, sem þú áttir allan rétt á að
láta fara leynt.
Hann horfði út um gluggann.
Þau voru í norðausturherberg-
inu, og það var áliðið síðdegis.
Sólskinið var ekki eins steikj-
andi og það hafði verið fyrir
klukkuistund. — Hann tautaði:
— Þú gafst mér aldrei í skyn,
að þú vissir það. Varstu kannski
ekki afbrýðissöm?
— Jú, það var ég Dirk. Mjög
afbrýðissöm.
— Þú nöldraðir ekkert við
mig. Hvers vegna sýndirðu það
ekki á einhvern hátt, að . . .
— Af því að ég vissi, að það
gæti orðið stórhættulegt, flýtti
hún sér að grípa fram í. Rödd-
in var hás og það var sýnilegt,
að hún átti bágt með að hafa
stjórn á tilfinningum sínum. —
Karlmönnum er ekkert vel við
konur, sem nöldra í þeim og
eru í fýl/u. Eg vil halda í þig,
Dirk, en ekki missa þig. Áður
en við giftumst, vissi ég vel um
tilfinningar þínar til Rósu.
Hefði það bætt nokkuð fyrir
mér, ef ég hefði sífellt verið að
minina þig á það með nöldri og
önuglyndi, hver var eina sanna
ástin þín? Nei, vinur minn. Ég
hafði vit á að gera Það ekki. Ég
vissi upp á hár, hvað myndi
verða, ef þú hittir Rósu aftur
— eða öllu neldur, hvað gæti
orðið. Hefði ég farið að hindra
þig í að hitta hana, þá hefði það
bara aukið hjá þér þrána að
vera hjá henni, og skerpt girnd
þína eftir henni. Þess vegna
stuðlaði ég einmitt að þvi, að þú
gætir hitt hana. Það var betra
— fyrir ykkur bæði. Veslinga
Rósa! Og hamingjusama Rósa
um leið! Hvað hamingjusöm þið
hafið hlotið að vera þennan
mánudag síðdegis! Og hvers
vegnu ætti ég að hata þig og
atyrða þig fyrir að vera ham-
ingjusamur? Hún horfði á hann,
brosandi og varð að neyna að
depla burt tárin, sem nú voru
farin að renna niður eftir kinn-
uim hennar. Hún hristi höfuðið.
— Nei, það skal ég aldrei gera.
Ég er fegin, að þú varst ham-
ingjusamur. Og sérðu ekki, hvað
hún skrifar, Dirk? Hana langar
til að fæða barnið ykkar. Það
er hámark gleðinnar hjá henni.
Nú er henni orðið alveg sama
þó að Graham hafi misst allan
áhuga á henni.
Hann átti engin svör við
þessu og þagði því.
Þau stóðu þarna, hvort við
annars hlið og horfðú út um
gluggann. Snögglega kom hlý
gola frá norðaustri — úr áttinni
frá Don Diego. Með henni barst
súri þefurinn af kaffibaununum,
sem voru að þorna. Þau gátu
heyrt áraglam niðri í gilinu
— og vængjatak. Gusa af
tóbaksreyk varst til þeirra neð-
an úr forskálanum. Storm var
þar ndðri, reykti vindil og las
og beið eftir að kallað yrði til
matar.
— Veiztu, hvort El'frida hef-
ur nokkurn g'run?
— Hún veit nú vel tilfinning-
ar ykkar Rósu, hvors til ann-
ars — en ég held ekki hana
gruni neitt um það, sem gerðist
þennan mánudag í ágúst.
Nú gliumdi bjallan og kallaði
til matar.
— Hún kemst fljótlega að þvi,
og þá lækfca ég í áliti hennar.
— Það hugsa ég ekfcL Hún
snerti á honum úlnliðinn.
— Hún dáist að þér fyrir styrk
leáfca þiinin — en viðurkenmir
hins vegar, að þú sért bara
mannlegur.
35
öll þessi sjö ár, sem liðin
voru, hafði Sara Hubert aldrei
gett neina tilraun til að nota sér
af því, að dóttir hennar var gift
húsiherranum í Kaywanahúsinu.
Hún hafði ekfcert h.aft sig í
frammi, en rekið búðina sína
eins og áður, og aðeins komið í
húsið einstaka sinnum. Oftar en
eimu sinni hafði Graham boðið
henni til kvöldverðar með þeim
Rósu, en hún afþakkað. Hún
þakkaði honum og sagði:
— Þetta er vel boðið af þér,
herra Graham, en þetta er ekki
(til siðs. Látið mig vita það.
Herra Hubertus hefði skilið það.
Hann skildi ýmislegt, sem aðrir
skildu ekki.
Meðan á stóð þessum erfiða
meðgöngutíma hjá Rósu, kom
Sara oft til að vera henni til
afþreyingar. Hún hafði verið
viðstödd fæðingu beggja barn-
arnna hennar. Og hún var í heim
sókn í Kaywanahúsinu, snemma
í nóvember, þegar Rósa sagði
henni, að hún væri enn orðim
barnshafandi.
Sara lét í ijós undrun. Djarf-
leg augu hennar — sem Rósa
hafði erft frá henni — litu fast
á dótturina. — Ertu farin að
vera með Graham aftur? Og
enda þótt Rósa væri altekin
velgju, horfði hún fast á móti.
102
— Þetta er einkenniteg spurn-
ing, mamma.
Sara lét engan bilbug á sér
finna, en svipurimn harðnaði, ef
nokkuð var. — Það finnst mér
ekfci, Rósa. ÖU sveitin veit, að
hr. Graham er annars staðar, og
fyrirlítur kvenfólk.
Rósa var ekki í því ástandi,
að hún gæti farið af rífast.
Hún kinkaði kol'li og sagði:
— Það er eins gott, að þú vitir
það strax: Hamm á ekkert í
barninu.
Sara stóð grafkyrr en sagði
þvínæst: — Þú hefur dirýgt hór.
Hefurðu sagt hr. Grabam, að
svona sé komið fyrir þér?
— Ég ætla að segja honum
það, þegar það hentar mér,
mamma.
— Nei, barnið gott. Harnm er
niðri í setustofu. Það verður að
segja honum þetta — tafarlaust.
— Ætlar þú að fara að reka
einkamál mín? Hvenær byrjað-
irðu á því?
— Það er af því að ég vil
þér vel og vii, að þú varðveitir
virðinigu þíma, að ég tala svona.
Herra Hubertus sagði alltaf, að
það væri sama, hvaða skömm
við gerðum af okkiutr, þá gæti
alltaf orðið gott úr því, ef við
horfðumst í augu við það. Herra
Hubertus sagði, að það væri
fúlmennska að leyna eigin synd
txm, og að heiglarnir dæju alltaf
í eyrnd og skömm.
— Ég er ekkert hrædd við að
segja Graham frá því — ef það
er það, sem þú átt við.
— Segðu honum það þá strax.
Hún gekk til dyranna. — Ég
skal fara niður og kalia á hann
hingað upp:
Rósa yppti öxlum. — Gott og
vel, mamma. Ég er olltof lasin
til þess að fara að standa
í rifrildi.
Tveim mínútum seinna, þegar
móðir hennar kom aftur með
Graham, setti Rósa glasið með
lyktarsaltinu, og brosti máttleys
islega. — Hvað varstu að gera,
Graham? Varstu að skrifa hon-
um elsku Albert?
Graham sKríkti. — Það vill
nú svo til, að ég var einmitt að
því. Sara segir mér, að þú viljir
tala við mig. Ég er eftirtektin
uppmáluð.
— Ég er barnshafandi. Það
var bara það sem ég vildi segja
þér.
Hann deplaði augum hleypti
síðan brúnuin, og spennti greip-
ar. — Ég er hræddur um . . .
Heyrðist mér rétt?
Að baki honum stóð Sara með
krosslagða arma, andlitið óbif-
að en geisl'aði samtt frá sér vilja-
kraftl Það var rétt eins og hún
fyndi afturgönguna hans Hu
bertusar standa við hlið sér.
— Já, Graham. Eyru þín eru
ekkert að blekkja þig. Ég er
barnshafandi.
Hann kinkaði dræmit kolli, og
fölnaði ofurllítið. Nú var brosið
á honum eitthvað óeðlileigt.
Hann leit snöggt og órólega til
Söru, en síðan á Rósu. — Mér
ber víst að Skilja þetta þannig,
að það sé viðbót í hópinn hans
Peilhams?
Hún brosti og augun leiftr-
uðu af óduldu hatri. — Þér
skjátlast, Graham. Það er Dirk.
Dirk.
— Dirk! Hamn stokkroðnaði
og fölnaði á vixl.
— Já, hann Dirk.
Hann stóð sem snöggvast graf
kyrr, síðan gaf hann frá sér eitt
hvert hrygJiukieninf hljóð, þaut
fram og..........................
greip fyrir kverkar henni.
— Djöfulsins hóran þín! Þurfti
það endilega að vera Dirk. Það
kaldrifjaða og blóðkalda skrið-
dýr!
— Herra Graham!
Graham sleppti henni og reik
aði aftur á bak. Hann sendi
Söru vandræðalegt augnatillit.
— Heyrðirðu þetta, Sara? Hann
Dirk — sjálfur bróðir minn!
Þetta fyrirgef ég henni aldrei.
Hefði það verið Pelham, hefði
ég látið það gott heita — en
Dirk! Guð minn almáttugur! Hví
líkuir sigur fyrir hann! Hvað
hann hlýtur að gera gys að
mér og grobba af sínum eigin
klókindum!
— ViJltu að ég fard, Graham?
Ég fæ alltaf inni í Flagstaff.
— Og valda þar hneyksli?
Nei, þú verður kyrr héma.
Hann kneppti hinefana og gamli
flóttasvipixrinn skein út úr aug-
unum. Hann tautaði: — Dirk!
Guð minn góður! En þá virtist
hann allt í einu verða þess var,
að þama voru fleiri inni stadd-
ir.
En hann jafnaði sig furðu
fljótt eftir þetta áfall og innan
hálfs mánaðar var hann kominn
í samt lag, en hann kom aldrei
'fábið rnoYgiuikaffirui
Siðasti ræðumaður var á leið
upp í pontuoa, en var kominn í
timahrak, og sagði:
Gamall negri var leiddur fyrir
rétt, og hann sagði það sem ég
vildi í dag sagt. hafa, nefnilega:
. . . úr því að ég má ekki segja
neitt annað en sannleikann, hef ég
eiginlega ekkert að segja.
Hún mamma vill fá tvo pakka
af smjöri, alveg eins og hún fékk
síðast, sagði lítill drengur, sem
kom inn í búð.
— Ég hef ánægju af því að þjóna
vel mínum viðskiptavinum, sagði
kaupmaðurinn, og bað drenginn að
bíða augnablik, meðan hann sækti
smjörið.
— Viltu muna, að það verður að
vera alveg nákvæmlega eins smjör
og síðast, sagði drengurinn enn.
Fólkið hans pabba ætlar flest að
koma í heimsókn, og mamma vill
ekki að það sé neitt að venja kom-
ur sínar til okkar.
JASKUR
Suðurlandsbraut 14, sími 3 85 50.
Gleðilegt
nýár!
Yfir hátíðarnar verður opið sem hér segir:
Gamlársdagur 31. áes. opið til kl. 14.00.
Nýársdagur t. janúar opið frá kl. 10.
r
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríl.
Þcssi jól eru ennþá betrl, en þú áttir von á, og er vel um þaS.
Reyndu að gleðja sem flesta.
NautiS, 20. apríl — 20. maí.
Ef þú veizt af einhverjum, sem er einmana, skaltu endilega
glcðja hann á einhvern hátt.
Tvíburamir, 21. maí — 20. júni.
Reyndu að vera vel á verði gegn því að skilja fólk út undan.
Krabbinn* 21. júní — 22. júlí.
Allt, sem þú hefur skipulagt gengur eins og í sögu. Reyndu að
hvíla þig, ef þú mátt, við og við.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Reyndu að eyða sem mestu af jólunum heima í friði og ró.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Það verða engar stórfurður, en þú ert glaður og gleður aðra.
Vogin, 23. september — 22. október.
Hátíðin gengur eins vel, og við var að búast. Eyddu ekki meiru.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Vera má, að þú eigir að stjórna hátíðahöldunum. Misstu ekki af
neinu.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Vertu heima, og njóttu hátíðarinar út i æsar.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Byrjaðu snemma, og vertu svo heima til að taka á móti þeim, sem
leita til þín. Farðu ekki of seint i rúmið.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Láttu aðra um að masa, og njóttu þess, hvað þeir skemmta sér vel.
Fiskarnir, 19. febrúar — 20. marz.
Allir fá eitthvað. Njóttu þess, sem þínir nánustu hafa upp á að
bjóða.