Morgunblaðið - 30.01.1970, Side 18

18
MORjGUNBLAÐ'IÐ, FöSTUDAiGUR 30. JANÚAJR 11970
STEÉ! HALLDÖRSSOiy , . , ju , TRAUSTÍ VALSSOS
a slooum œskunnar
Reimleikar
Þjóðlag’atónlistin nytur ort
vaxandi fylgis hér á landi sem
erlendis. Erlendir listamenn, svo
sem Bob Dylan, Joan Baes, Pet-
er, Paul og Mary og fleiri eiga
stóran aðdáendahóp hér, enda
afbragðs listamenn. En við ís-
lendingar erum smám saman að
koma upp góðum hóp af þjóð-
lagaflytjendum, sean reyna að
vinna það bezta úr erlendum
og íslenzkum lögum og ljóðum.
Listafólk eins og Árni John-
sen, Kristín Ólafsdóttir og Rió-
tríó er vel boðlegt hvar sem er
á erlendumn vettvangi. Og faet
á haela þessara listamamna koma
aðrir, sem eiga vafalaust eftir
að ná lanigt. Mér eni þar efsit
£ huiga Fiðrildi og Hörður
Torfason. Þetta listafólik á alflt
gott skilið í Waðaum.sögnum
sem þessum, vegma þess, að það
þorir og vili leggja eitthvað á
eig fyrir listina. —
íslemzkar pop-hljómsveifir
eru flestar á mun lægra sfigi en
hljómsveitir í nágrannalönd-
um varum. Kemur þaæ margt til,
en ein stærsta áistæðan er þó
vafalaust sú, að hljómsveitirnar
okkar leggja litia áherzlu á
sinn eigin stíi, eigin lagasmíðar
og sjáJfstæðan hugsunarháft.
Það reyna hins vegar þjóðlaga-
flytjendumir í æ ríkara mæli,
enda fara þeir stórbatnandi.
Listamaður verður að hafa sinn
eigin stíl. Það kemst emginn
áfram á þessu sviði, ef hann ger-
ir ekkert annað en stæla aðra.
Vissulega geta menn orðið fyrir
miklum og góðum ahrifum frá
öðrum listamönnum, en þeir eiga
að reyna að notfæra sér þess
konar áhrif og lærdóm á sinn
eigin háfct. Margir muna sjálf-
sagt eftir Donovan, er hann
söng sín fyrstu lög, blíð og
íalleg, en greiniiega samin und-
J
*
o
Ð
L
A
G
A
TÓNLIST
ir áhrifum frá Dylan. Donovan
hefur síðan vaxið og þroskast
siem listamaður, og nú er svo
komið, að á stunduim stend-
ur hann allt að því jafnfætis
Dylan. Hver man ekki eftir
Savannadríóiniu, er það flutti
sín fyrstu lög opinberlega: Sam-
bland af the Highwaymen og
skátasömgflokki. Savanna-tríóið
var fáum árum seinna koimið í
hóp beztu sfeemmtikrafta íslands
og þótt víðar væsri leitað. Ríó-
fcríóið steig sín fyrstu spor hægt
og fáLmandi undir álhrifum frá
Savanna-tríóinu og Feter, PauJ
og Mary, en nú er þetta tríó
orðið mjög öruggt í framkomu
og fátt á efnis’skránni seittað frá
öðrum listamönnum. Og með
þetta í huga er ég aMs óhrædd-
ur að spá þeim ungu þjóðlaga-
flytjendum, sem ég nefndi áð-
ur, góðs gengis í framtíðinnL
En það er ekki allt unnið með
því að eiga efnilega þjóðiaga-
flytjendur. Við þurfum líka að
koma okkur upp góðum hópi
þjóðlagaáheyrenda, sem kunna
að gera greiniairmun á góðri og
lélegri þjóðlagatónlist, kunna að
hlusta aif athyglli, og kumnta aJð
hafa sig hæga, þegar það á við.
Listafólkinu er nauðsynlegt að
fá stuðning frá áheyrendum, því
dá'Lítil hvatning getur gert
gæfumuninn 'hvort listamaninin-
um tekst vel eða iliLa upp. Það
er erfitt að syngj a af innJifun
fyrir dauða hluti og áhorfend-
ur ættu því að forðasit að líkja
efltir t.d. stólunum, sem þeir sitja
á. Sitólarnir eru bara þarma, gera
ekki nokfcurn skapaðan bluit
nema að halda gestum. uppi, en
gestirnir eiga hins vegar að
reyna að gera eitthvað meira en
að halda stólumum niðri. Þeir
eiga að reyna að hvetja lista-
mianninn með kröfltuigu iófataki,
synigja með honum, ef þeir geta,
og reyna á ailLan hátt að styðja
ha-nn og styrkja. Allir kannast
við þá óþægile'gu tilfinnángu,
sem er því samfara að segja
brandara, sem á að vera góður,
en enginn hlær. Og á sama hátt
er það óþægiLegt fyrir lista-
mann, sem leggur sig aJlan fram
um að skemimta fóLkinu, ef eng-
inai tekur undir.
ÁHUGAFÓLK um draugagang
hélt mikla skemmtun í Háskóla-
bíói á þrettándakvöldi. Til
skemmtunar var þjóðleg tónlist,
draugasögur, poptónlist og ýmis-
legt annað léttmeti, sem erfitt
er að skýrgreina. Skemmtun
þessi var auglýst við allra hæfi,
en því voru ekki allir sammála,
a.m.. ekki þeir fullorðnu gestir,
sem læddust út í hléi.
Eirrn kunindnigi minin saigðá um
sJkemmtunin'a: „Þetta var nú
bana ágætt, en í heild var þetta
mishepprnað“.
Ég get niæstum því tekið und-
ir orð hans. Mér leið alJtént
þokkaJega í bíóinu þetta kvöld,
en því miðlur fór mikið af
dkenamtieflninu bæði fjnriir ofan
garð og neðan hjá méT. Var þar
um að kenna unigum Trúbroís-
aðdáendum, sem höfðu fluJLhátt
á stundum, en meðan þeir hvíldu
sig á hávaðanum, heyrðiist bara
bæriilega.
Tii drauigahátíðarinnar var
boðið sem gestum hljómsveitinni
Trúhrot og Óskari Halldórssyni.
FLutningur gestanna var með
því bezta, sem fnama kom á há-
tíði.n,ni.
Óskar Halldórsson, lektor,
sagði fcvær ísJemzkar dnaiugasög-
ur frá þesari öld og þeirri sem
leið. Báðar voru söguimar
Skemmtii'agar, en þó iítt hrol'l-
vekjandi. Uniga fólkið kunni þó
vel að rmeta hinn látLausa, en
þó prýðisgóða flutmimtg Óskiars.
Hljómsveitin Trúhrot stóð vel
fyrir sínu, einis og búast mátti
við. FLutti hljómsveitim fjögur
lög, hvert öðru betna, en bezt
var einia íslemzfca lagið, „Lít ég
böm að leifca sér“ eftir Gunniar
Þórðarson. Hin lögin vonu
„Bouinnee“, eftir Johamn Sebagt-
ian Bach í útisetninigu Jethro
T-uffl, „m mever flalli im love
again“ og „WhoLe iiotta love“.
Trúbrot átti stóran skama fylgils-
manna á sk'emmtun'inmii, sem
elklki var alltaif í rónni, þegar aðr-
ir liisitamemm toomiu firam, þvl
miður.
FiðriLdi er þráiggj'a mámaða gam
allt þj óðlagaltiríó, sem heflur þegar
raáð góðri samstilllinigu, enda eru
liðsmienm þes og konia enigár ný-
græðinigar. Fiðrildi geirði storm-
anidi liukfcu með laginu um hania
Dísu í Álflheimunium, en það lag
var 'eitt simn mjöig vimisælt !
fluitn'inigi Péturs, Páls og Mairfiu
í Vestumheimi uindir nafnimu
„Puiff, the magic dnagon". —.
Anruars væri það ámœgjuiliegt, elf
Fiðril'di kæmist í saimibamd við
gott ljóðskáld, sem gæti samið
íslenzka texifca við lögin á efnds-
Skriánmii. Þessiir textar, sem niú
enu í notlfcum, eru lítt mierkilegur
sfcáldskapur.
Hörður Torfason, Útlagar og
Árni Johnsen voru svo óheppn-
ir, að mestur hiuti af þeÍTra
framilaigi til hátíðarinnar komst
alls ekki til skila vegina hávaðiai.
Og þess vegna treysti ég mér
ekki tii að dæma um frammi-
stöðu þeirra.
Ég var éfckert sénLega hress,
er ég gekk út úr bíókuu þetta
vetrarkvöld, en þessi drauga-
hátíð gaf samt góðar vonir um
aðrar betri síðar meir. En þá
er ef til vill réttast að sleppa
bítla.hljómsveitum, með fuLlri
virðiingu fyrir þeim öllum.
Draugarnir í gamLa daga kom-
ust veJ af án rafmaignaðs hljóð-
færaleilks, og þeir ættu alveg
eins að geta það nú.