Morgunblaðið - 03.10.1970, Síða 11

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 3. OKTÓBER 1970
11
AtriSi með góðlátu gríni um gamla dansa. — (I.jósmynd Mbl.:
Ól. K. M.)
kom dansi lítið við. Svanaung-
arnár voru ekki nógu vel æfðir.
f öðrum þætti sýningarimiar:
Dauðinn og uruga stúlkan, við
tónlist eftir Schubert, komst
flokkurinn naest því að gera eitt
hvað við hæfi og um leið akilaði
hann þar langbezta atriði sýning
arinnar. Stúlkan, sem dansaði
ungu stúlkuna, dansaði vel, túlk
un hennar var á borð við atvinnu
dansara. (Ég veit ekki með vissu
hvað hún heitir, þar seim það
standa tvö nöfn við hlutverkið:
Björg Jónsdóttir og Oddrún Þor
björnisdóttir — hafi þær verið
nóg þeir verða stöðugt að
vera að lesa sér til um það,
sem þar er efst á baugi.
Grand-Clément sagði, að
fyrir um 15 árum hefðu seg-
ulbönd lítið sem ekkert verið
notuð við frönskukennslu í
sænskum skólum. Ekki hefði
það þó verið af fjárhagsleg-
um ástæðum, því segulbands
tæki hefðu víðast verið til. i
— En nú eru ekki samd-
ar eða seldar beinar kennslu I
bækur öðruvisi en segulbönd í
fylgi, sagði hann. Og ég held /
að mér sé óhætt að segja að J
segulbandið sé látið hjálpa \
til við kennsluna í ann- í
arri hverri kennslustund. /
Aðspurður um það, hvernig J
honum litist á þær kennslu- \
bækur, sem notaðar eru við í
frönskukennslu hér sagði /
Grand-Clément: ;
tvær, sem dönsuðu það, þá fór
það fram hjá mér.)
Pas de Deux úr Hnotubrjótn-
um var ekki pas de deux heldur
pas d’une: A. Bennett aðstoðaði
(studdi) Blómaálfinn. Sennilega
ágæt æfing fyrir álfinn.
LokaatrifKð, Facade, við tón-
list eftix W. Walton oig kóreógraf
íu eftir þann ágæta mann Frede
rick Ashton, voru skemmtileg-
heit, ágætis lokaatriði á sýniiigu
til að létta á fólki, sem búið er
að horfa lenigi á stramgan klasa-
ískan ballett. Dansinn gerir liltl-
ar kröfur til flytjendanna, en atr
iðið þjónaði sínum tilgangi, það
vaktd kátínu í húsimu.
Einis og sagt var hér að fram-
an er það nokkuð ljóst, að flokk
urinn gæti skilað góðum hlutum,
en til þess þarf hanm starfsgrund
völl, t.d. samstarf við aðrar stofn
anir eins og Sinfóníuhljómsveit
íslands eða leikhúsin.
Ég ósika honum alls góðs í fram
tíðinni — en spyr forvitinn:
Hvað kemur næst?
Þorvarður Helgason.
Kenna þarf talað mál
-— Þær bækur, sem ég hef
séð hér eru góðar, með til-
liti til þess hlutyerks, sem
þeim hefur verið ætlað. En
bækurnar einar nægja ekki.
Jafnframt þeim þarf að
nota segulbönd, hljómplötur
og önnur hjálpartæki og
þjálfa nemendurna í að tala.
Sumir kennarar nota vist orð
ið segulbönd. — Mér fannst
eftirtektarvert hve kennar-
arnir voru ahugasamir um að
endurnýja kennsluna og
bæta við nýjum aðferðum,
án þess að varpa þeim gömlu
fyrir borð. Það er of algengt
víða erlendis að kennarar
vilji allt í einu endurnýja
kennsluna frá grunni og
oft fer svo að þeir eru bún-
ir að kasca gömlum bókum og
aðferðum frá sér, áður en
þeir eru búnir að gera sér
grein fyrir hvað þeir vilja fá
í staðinn og standa því með
tvær hendur tómar. Mér lízt
vel á afstöðu íslenzku kenn-
aranna — að nota það af
Framhald á bls. 18
NÝSTOFNAÐUR ballettflokkur
efnir til sjálfstæðrar sýningar —
slíkt hlýtur að telj ast nokkur við
burður. Maður fer á sýnmguna,
les efnisskrána og verður nokk
uð undrandi, en svo minnist mað
uir þess, að maður er á íslandi,
þar sem æðimargt, sem viðkem
ur list er öðruvisi en annans
staðar — af skiljanlegum ástæð-
um.
Þessi sýning sýndi að flokk-
urinn ætti mjög sennilega að geta
sýnt ballett ef hann fengd að-
stöðu til að vinna við eðlileg
skilyrðli;: daglegan aöfitngatíma,
þ.e. þjálfun undir stjóm vel
kunnandi og ákveðins ballett-
medistara, sem hefði smekk o
þekkingu á ballettum, sem
markaðnum eru og veldi úr þeini
það sem væri við hæfi flokksins.
n. þáttur úr Svanavatninu er
ekki frekar við hæfi flokksins en
allt það verk. Ingibjörg Björns-
dóttir hefur mjög fallegar handa
hreyfingar og á lof skilið fyrir
þær — en þær bjarga ekki þætt
inum. Alexander Bennett er
áreiðanilega ágætur þjálfari og
'glegur eins og sýningin ber
li, en hvað hann er mikill
kkmaður veit ég ekki. Hann
.. áreiðanlega hættur að dansa
fyrir mörgum árum og fyrir
löngu farinn að sykra teið sitt
einis og hann hefur alltaf langað
tll, það mátti vel á honum sjá á
spígspori hans um sviðið. sem
Dansarar Félags íslenzkra ballettdansara, sem þátt tóku í ball ettsýningunni í Þjóðleikhúsinu.
— ef góður árangur á að nást
Rætt við Grand-Clément,
franskan kennslumála-
sérfræðing
Dagana 14. — 23. septem-
ber var haldið eins konar
námskeiö eða mót f>T-
ir íslenzka frönsknkennara.
Komu þá saman í Háskóla
íslands um 20 frönskukenn-
arar, sem kenna í mennta-
skólum og á námskeiðum,
skiptust á skoðunum og
hlýddu á og ræddu við
franskan kennslusérfræðing,
Grand-Clément. Grand-Clém-
ent hefur i meira en áratug
verið búsettur í Stokkhólnii,
verið sænskum frönskukenn
iinim til ráðuneytis, sam-
ið kennslubækur og útbúið
kennsluþætti fyrir sænska út
varpið. Á þessum tíma hefur
hann farið viða um lönd og
kynnt sér kennslubækur í
frönsku og kennsluaðferðir
og sagt kennurum frá því,
sem hann liefur séð annars
staðar og einnig frá nýjustu
kennslubókum og kennsiuað-
ferðum í Frakklandi.
Hér ræddi Grand-Clément
vítt og breitt um kennsluað-
ferðir og bækur, tók fyrir
kosti og galla og kom með
nýjar hugmyndir, sem kenn-
aramir nota sér væntanlega,
er þeir hefja kennslu á ný,
fullir áhuga á að gera námið
sem árangursríkast og
skemmtilegast.
Áður en Grand-Clément
hélt af landi brott hitti Mbl.
hann að máli stutta stund og
spurði hann á hvaða kennslu
aðferðir mest áherzla væri
lögð nú.
— Áður fyrr, sagði
Gramj-Clément, meðan sam-
göngur voru litlar lá gildi
tungumálanámsins fyrst og
fremst í þvi að geta lesið og
ritað erlend mál og kynnt sér
þannig bókmenntir og menn
ingu framandi landa. En nú,
með bættum samgöngum og
auknum ferðalögum hefur
þetta breytzt og þvi er það
hið talaða mál, sem mest
áherzlan er löð á að ná. Al-
þjóðlegum fundum á ýmsum
sviðum fjölgar stöðugt og
kaupsýslumaður, sem þarf
skyndilega að koma boðum
til viðskiptavinar í öðru
landi bíður ekki eftir þvi að
bréf hans nái áfangastað.
Hann tekur upp símann og
talar. Flestir þeir, sem leggja
fyrir sig erlent mál, t.d.
frönsku, fara fyrr eða síðar
til Frakklands og þá er frum
skilyrðið að þeir geti gert sig
skiljanlega á málinu. öðru
visi geta þeir ekki kynnzt
franskri 20. aldar menningu.
— Þótt aðaláherzlan sé nú
lögð á talað mál, þá rýrir
það ekki gildi ritaðs máls. Að
geta lesið erlend mál er og
verður lykillinn að bókmennt
um og menningu fyrri alda
— og það er auðvelt að læra
að lesa og skrifa mál, sem
maður getur þegar talað að
einhverju leyti.
TÍZKlVEfiZLlN
Lsugsvegi 37og Sf
Grand-Ciément gluggar í
kennshibækur.
(Ljósm. Mbl. Sv. Þorm.)
— Þegar verið er að kenna
tungumál er ekki nóg að
kenna sjálft málið. Það þarf
einnig að gefa nemendunum
mynd af þeirri menningu, sem
bundin er franskri tungu.
Franska er ekki aðeins töl-
uð af þeim 50 milljónum
manna sem byggja Frakk-
land, heldur er hún aðal
menningarmálið í stórum hlut
um Afríku, Sviss, Belgíu og
Kanada. Frásagnir, myndir og
leskaflar um þessar þjóðir
hljóta alltaf að auka áhug-
ann á náminu og það er mik-
ilvægt fyrir kennarana að
fylgjast með þvi, sem er að
gerast í Frakklandi og menn
ingu frönskumælandi þjóða.
Þót.t þeir hafi einu sinni ver
ið i Frakklandi, er það ekki
Sýning Ballettflokks
F.Í.L. í Þjóðleikhúsinu