Morgunblaðið - 09.10.1970, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 9. OKTÓBER 1970
Stefán Jónsson
í Hlíð — Minning
Fæddur 16. sept. 1884.
Dáinn 14. sept. 1970.
BÆJARHREPPI, sem í daglegu
tali nefnist Lón, er sikipt í þrjá
hluta þ. e. Suður-Lón, sunnan
Jökulsár Mið-Lón og Austur-Lón.
í Suður- og Austur-Lóni stend-
ur bæjarröðin fraim með fjalla-
hringnuan, en í Mið-Lóni var bæj
arröðin tvískipt, þannig að önn-
ur lág með lóninu út undir sjó,
þar er nú aðeins búið á eimun
bæ af þrem, sem áður voru í
byggð, þar af er einn bærinn
Elsikuleg dóttir okkar,
Helga Einarsdóttir,
andaðist í Landspítalainum að-
faranótt 8. október.
Einar Þorsteinsson,
Sigrid Toft.
Bær, bær Úlfljóts þar sem langt
fram yfir aldamót bjuggu sex
ábúendur er nú enginn.
Hin bæjarröðin. í Mið-Lóni
liggur með fjöllum og í því
byggðahverfi er Hlíð austasti
bærinn. Bærinn. stendur neðar-
lega í sléttu túni alveg í þjóð-
braut, neðan vegarins voru áður
miklir óræktaraurar, sem allir
eru nú komnir í iðjagrænt tún..
Hliðarheimilið er fyrir löngu
síðan þjóðfrægt fyrir milkla
snyrtimennsku og góða og smekk
liega umgenigni á öllum sviðum.
Þau sæmdarhjón, sem gerðu
garðinm frægan, voru þau Krist-
ín Jónsdóttir og maður hennar
Stefán Jónsson fyrrv. hreppstj.
og fræðimaður með meiru, sem
andaðist að heimili sínu 14. sept.
eða tveim dögum áður en hann
hefði orðið 86 ára.
Þessa látna vinar míns, langar
mig að minnast með nokkrum fá-
tæklegum orðum. Stefán var
fæddur að Bæ í Lóni, sonur hjón-
anna Rannveigar Sigurðardóttur
og Jóns Bergssonar bónda þar.
Þau hjón fluttu síðar að Krossa-
landi í sömu sveit og þair ólst
t Litla dóttir mín, t Móðir míin O'g tenigdamóðir,
Margrét, lézt af slysförum 7. október. Guðrún Guðmundsdóttir, frá Torfastöðum í Fljótshlíð,
Óiöf Guðmundsdóttir. lézt í Borganspítalamium 6. þessa mámiaðiar. Jarðarförin aiuiglýst sóðiar.
Þórarinn Sæmundsson,
Dagbjört Guðmundsdóttir.

t Eiginkona mín, t Eiginkoina mín og móðir okk-
Sigríður Guðmundsdóttir, ar, Snærún Halldórsdóttir,
Kirkjuvegi 20, Selfossi, Grettisgötu 55B,
andaðist í sjúkrahúsi Selfoss 7. október. verður jarðsumgiin frá Nes- kirkju laogardaiginm 10. þ.m.
kl. 10.30.
Valdimar Jónsson og börn. Hallgrímur Halldórsson og dætur.

t Þökkum hjartanlega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og jarðarför móður okkar, systur, tengdamóður, ömmu
og langömmu
MARGRÉTAR MAGNÚSDÓTTUR
Einníg færum við hjúkrunarfólki í hjúkrunardeild Hrafnistu
þakkir fyrir frábæra umönnun í sjúkleika hennar.
Böm, systkin, tengdaböm, bama og bamabamabörn.

Börnin okkar
BERGÞÓRA AGÚSTSDÓTTIR
og
JÓHANNES BIRGIR JÓNSSON
sem létuzt af slysförum 1. þ.m. verða jarðsungin frá Dóm-
kirkjunni laugardaginn 10. október kl. 10,30.
Blóm eru vinsamlega afbeðin, en þeim sem vildu minnast
þeirra er bent á Slysavarnafélag Islands eða aðrar líknarstofn-
anir.
Agúst Hallson,
Unnur Sigurðardóttir og
Jón Þórir Jóhannesson.
Stefán upp fraon um tvítugsald-
ur. Krossaiand er umluikt vötn-
um, liggur á miðjuim Jökulsár-
aurum út við sjó, stórt og milkið
laind, en á þeim árum eklki vel
fallið til ræktunar, þetta vasr líka
kirkjujörð, en það hefur löng-
um verið hugur bóndains að eiga
sína jörð, genast sjálfseignar-
bóndi, og þegar jörðiin Hlíð var
aiuiglýst til sölu, þá mun Stefán
hafa rennt augum sínuim til fjall-
anna og þurrlendisins, þar sá
hann fram á miklar ræktuuar-
möguleika, en Stefán var þá ný-
lega útskrifaður gagnfræðkigur
frá Flensborgarskólct, og fullur
af framtíðiarlhug, sem títt er um
unga menn, og því voru kaiupin
gerð, og þau kaiup reyndust far-
sæl, bæði fyrir sveit og kaup-
endur.
Á þessum árum var faðir hans
hinn raunverulegi bóndi á jörð-
inmi, en Stefán aflaði fjár til
heimilis, með því að stunda vega
gerð á sumrum, meðal annars
mörg sumur í Fagradalsvegi, og
svo nokfcuð við barnakennslu á
vetrum.
Bergur hét aninar bróðir Stef-
áns, búfræðinigur að mennt, flutt-
ist síðar til Noregs og var búsett-
ur þar, en er nú látinn fyrir
nokkrum árum.
Það var gamam fyrir ungan
dreng, að horfa á vinnubrögð
þeirra bræðra, þar fóru saman
bæði milkil afköst og hagsýni,
enda fékk Hlíðairtún að verða
vart við verka þeirra, það liðu
ekki mörg ár áður en það var
allt slétt og það með góðum
viðauka.
Stefán kvæntist árið 1913
Kristínu Jónsdóttur, sem var
dkkja eftir séra Benedikt Eyj-
ólfsson prest í Bjamanesi, hafði
hún fyrir 5 ungbörnum að sjá,
og reyndist Stefán þeim, sem
hinn bezti faðir í hvivetna enda
hatfa þau öll kunnað að meta
það. 1914 tekur hann svo form-
lega við búinu í sínar hendur,
og hafa búið þar, þar til fyrir
nokkrum árum að þau fengu Jóni
syni þeirra það í hendur, önnur
böm þeirra Kristínar og Stefáns
em Benedikt hreppstj. á Hval-
nesi, Ragna húsfreyja að Múla
í Álftatfirði og Kristín listmálari,
sem lézt ung að árum.
Eins og ætla mátti hlóðust
t
Útför eigimkonu mjnnar,
Ingibjargar
Kristjánsdóttur,
Hvolsvelli,
fer fram frá Bredðabólstaða-
kirkju í Fljótöhlíð laugiardag-
inin 10. okt. kL 2 síðdegis.
Ferð frá Umtferðarmáðistöð-
inini kl. 11.00 árdegis.
tsleifur Sveinsson
__________og bömin.__________
t
Inmilegt þakklæti til allra, er
sýndu okfcur vinarhiug og
samúð við andlát og jiairðarför
mióður ofckar, tiengdamóður,
ömmu og la/ngömmu,
Maríu Sumarrósar
Erlendsdóttur,
Siglufirði.
Börn, tengdaböm
og bamaböm.
margvísleg störf á Stefán, hann
var vegaverkstjóri hjá Vegagerð
ríkisins frá 1911 til 1949, hrepps-
nefndaroddviti í 34 ár, hrepp-
stjóri í 14 ár, sýslunefndarmaður,
fonmaður sóknarnefndar, og má
þess vel geta að hann lét sér
mjög annt um kirkju sína og
kirgjugarð, meðal annars sem
hainn lét gera fyrir garðinn, má
nefna að í honium eru grafn ir
nofckrir franskir sjómenn sem
drukknuðu í sjóslysinu mikla við
Stokksnes, og Sigurjón frá Þor-
geirsstöðum gerði góð skil um í
útvarpsþætti. Stefán fékk því til
leiðar komið í gegnum franska
sendiráðið aið grafreitiurinn var
hlaðinn upp og sett á hann fal-
leg plata.
Þá var Stefán í stjórn Búnaðar-
félags hreppsins og Búnaðarsam-
bandsins. endurslkoðandi Kaup-
félags Austur-Skaftfellinga í 35
ár og margt fleira mætti telja.
Öll þessi störf leysti hann af
hendi með mikilli lipurð og snyrti
meiuisku. Var það unum að sjá
frágamg hans á sfcattsfcýrslum úx
Lóni, en hamn hafði Ilífca sérstak-
lega áferðarfallega rithönd.
Stefán var mjög mikill saigna-
þulur, var unun að koma á
heimili hans og hlýða á sögur
hans, hvort heldur var til fróð-
leiks eða skemmtunair, frásögn-
in öll var svo skýr og skemmti-
lega raðað niður, ’hann var næm-
ur á öll'atviik, sem gátu orðið
sem beztu skemmtiþættir úr hans
munni, sama var að segja uim
allan þann ótæmandi fróðleik,
sem hann virtist haía atf einhverj
um gnægtabrunni, sem aldrei
þomaði.
Eftir að Stefán fækkaði við
sig opinberum emibættisrefcstri,
gat hainn gefið sér betri tíma til
að snúa sér að sínum hugðar-
efnum, sem voru þá einkanlega
fólgin í öflun nýrra fræða og
heimilda, og svo ættfræðin, sem
var hans mikla áhugamál. Þá gaf
hann sig nokkuið að ritstörfum
t. d. sveitalýsingu úr Lóni, sem
á að birtast í hinni væntanlegu
Byggðasögu sýslumnar, en ætl-
unin er að fyrra bindi komi út
á komandi vetri. Þá samdi hann
einkar skemmtilegan hókarpistil
um Statfafellspresta allt frá siða-
skiptum og þar til Statfafell var
lagt niður, sem sérstalkt presta-
kall.
Stefán var mikill félagsmála-
maður, en lét einkum þaiu mál
mest til sín taka fyrir sýslu og
þó sérstafclega Lónssveit, sem var
'bans Paradís. Það má lífcja hon-
um við Erling Skjálgsson frá
Sóla, að því leyti að hann var
örvandi að knýja til sjálfstæðia
í hugsun um siðtferðismiáJ, um
mamnlega gæfu og æskumál —
Hann sýndi sveitumgum sínum
og samferðaimönnum allt það
traust sem framast var unnt.
Hún ristir djúpt í oss, sú ósk
að oss sé treyst, og eins hitt aið
vér megum treysta félögum og
förunautum slíkt traiust er einn
partur eða eitt atriði í mannlegri
öryggisþörf. Gagnkvæmt traust
er og skilyTði allrar vináttu, stað-
■góðrar og varanlegrar sambúðar.
Þetta var þeim sameiginlegt Erl-
ingi frá Sóla og Stetfáni.
Þegar undirritaður var að al-
ast upp á næsta bæ við Stefán,
þá ©r mér þaið minnisstætt, að
það voru sérstalklega þrír menn
í Lóni sem litið var upp til, enda
voru þeir einu menntamennirn ir
fyrir utan prófastinm á Statfafelli,
sem höfðu gengið í æðri sfcóla,
en þeir voru auk Stefáns, Sig-
urður á Stafatfelli, Jón Eiríks-
Framhald á bls. 24
Eiríkur Eiríksson
frá Eyri —
Fæddur 13. júlí 1906.
Dáinn 23. ágúst 1970.
„Eitt hlýjubros, eitt ástúðleikans
orð.
Eitt ylríkt handtak stundum
meira vegur,
en pynigja full og borin krás á
borð.
og bikar veiga dýr og glæsi-
legur.“
G. G.
GÓÐUR granni er mlki.1 guðs
gjöf. Þeirra gjafa bef ég saniniar-
lega oft orðiið aðnjótandi, og nú
síðast en ekki sízt miirenist ég
Eirflks Eiríkssonar, ®em Mtiinn
er fyrir fáum vikum.
Yið höfðum a@ vísu a'ðeiins
tæpt ár búið umdir sarna þafci,
en árafjórðunigur befði nægt til
aið sýna og sanmia hvílikur öðl-
inigsm'aður E.irikiur var í daglegri
umigengni. Harnn var mialður gleði,
friðar og góðvildar. Þarunág kom
hamn mér fyrir sjánir. Æviinlega
Minning
með bros á vör, þrátt fyrir að
hatun genigi með erfiðam sjúkdóm,
sem að lokum varð honum að
aildurti'la. Efcki framhteyp'mn
maður, en með útrétta hjáápar-
hönd ef með þurfti.
Það er ekki aðeins sálubót,
heldur einniig hei'lsubót að búa
við það öryggi sem sllkt aind-
rúmsloft skapar.
Maður hetfur það á titfinmdng-
unni að ekfcert iilt geti gerzt í
námunda við siílkt fólk, memia hið
óumflýj'ainileiga, siam eklki er atf
maninia'völdum.
Eiríkur var fæddur 13. júlí
1906 að BerjadaíLsá við ísatfjarð-
ardjúp. Hann óLst upp að Eyri
við Imgólfstfjörð.
9. október 1935 kvæntist hanm
eftirlitfaindi toonu sinmi Ásthildi
Jónatamsdóttur frá Skeggjastöð-
um í V estu.r-Hú n avaitnssýsiu, og
bjuggu þau að Eyri við Ingóltfs-
fjörð til ársins 1948, að þau
fluttust hingað suður.
Þau eigmuöuist 8 böm, 7 dætur
og 1 son, sem ölil eru á Ufi- —
Þessi samíhenitu dugnaiðairhjón
hatfa sann.arlega skilað stóru da.gs
veiriki, að kornia 8 bömum til
mamns. Laun þeirra hjóna voru
að llíta yfir sinin velheppniaða
hóp, og síðast en ekki aízt yn.d-
isleg barniatoönn.
í dag hugsa ég sérstafldega hlý-
lega til Ástíhildar á þessuim
heiðurs- og hamingjudegi heniniar
fyrir 35 árum. Ég minmiist með
þakfldæti góðra — en of stuttra
kynna — atf þessum ágætu hjón-
um. Eirikur andaðist í Borgar-
sjúkrahúsimu 23. ágúst sl. og var
jarðsuniginm frá Fríkirkjunmi 31.
sama mámaðar.
Bliessuð sé mimmim'g hams.
Friðrika Guðmundsdóttir.
Innilega þakka ég ykkur öllum, sem glöddu mig með vinar-
hug á sjötugsafmælinu þann 1. október.
Guð blessi ykkur öll.
Þorsteinn Guðbrandsson.