Morgunblaðið - 18.11.1970, Blaðsíða 18

18
MORGUN'BJJA£>I£>, MIÐVEKUDAGUR 18. NÓVEMHER 1970
Signý Eriksson
trúboði — Minning
„ÍFámáfliug fcoma er gjöf fré
CSuöi, gætind honmar i or6rusn
er gtaUi betri ... Bims og
©ufltoar súlur við siifuTgrunm,
bvo eru fæturnir fögru á hús-
góifi heraruar.“
(Stor. Jes. 52, 7).
í DAG er gerð útför Signýjar
EriScsaon frá kirkju FiHadiellfiru-
safnaðarins í Reykjavík. Sernn
uing koma, mneð frábaeram eðiis-
þokka komn hún hángaið til lands
fyrkr 42 árum, frá föðurlandi
sm#u, Sviþjóð. Húm var þá mýgáft
mammd sdrauim, Erik Eriksson,
trúboða, Fymsfcu 8 áaim störfúðu
þaiu í Vestmnanmaeyjumn. Þeir
veiitti Eriksson forstöðu Betel-
söÆnuðinumn. Árið 1936 fluttust
þaai hjóniin tid Reyfkjaivikur. —
Með fcomnu þedrra þanigað, byrj-
uðu Hvitaisiunmimemn faist starf
hór í barg. I>ví starfi veitti Er-
ikssom forstöðu afllt tid ársims
1948. Eftir það hófu þau hjóruin
starf í KeflarvSk með saima fórm-
fýsBSamdamuim og trúaröruggleik-
amumn og einlkenmf hatfði starf
þedrna ammars staðair. EriíkBsoin
dó 1959, þá 59 ára gaimaíl. Það
varð mlokkurm vegimn jafnfljótt
og bamm hafði lokiö þeim byigg-
i-ngairfr amkvæimduim i Keflavík,
er haitía mumiu á loft minminigu
hams lamgt á veg fratrL
„Væn ikoma, hver hlýtur
hama?“ Spumimgim er jafmgömiul
bókimni, sem hún er varðveitt í.
En þó er spumnimgin alltaf jafn
mý. Hún er ailtaf ný vegna þess,
a@ þörfdm er jafn brýn fyrir sffik-
ar konuir. Eriksson blaiut þessa
t
Móðir min, er amdaðist þann
13. þjn,, verðuir jarðsett frá
Háteigskirkju fimmtutíaginn
19. þ.m. kl. 3 eJi.
Hlara Sinkowitz
og sj stkin hinnar látnu.
t
Faðir okkar,
Friðbjörn Einarsson,
Sigtúni, Vopnafirði,
andaðist að heimili sinu
mánudaginn 16. móvember.
Fyrir hönd systkina minna,
Grímnr Friðbjörnsson.
t
Otför
Signýjar Eiríksson,
trúboða,
verður gerð frá kirkju Fíla-
delfíusafnaðarins í Reykjavík
miðvikudaginn 18. þ.m. kL 14.
Þeim, sem vildu minnast
hewnar, er vinsamlega bent
á Minningarsjóð Margrétar
Guðnadóttur, Hátúnd 2.
Filadelfiusöfniiðurinn.
t
Minningarathöfn um son okk-
ar,
Bjarna Hjalta,
sem drukknaðl 22. október,
fer fram í Háteigskirkju
fimmtudaginn 19. nóvember
kl. 10.30.
Sigríðnr Bjamadóttir,
Ljðiir Bjömsson.
konu. Geigroim öfslainiga reynslu
fé&lk hamn að reyna sanmílieáka
þess, að sú kona er „mMklu
roeira virði en perhir." Þetta
féfkik homin ekfcá aðeims að reyna
irman veggja sdns hflýja og góða
hekmidis, heldiur á öHwn svdðuBn,
er heyra uindir það ábyrgðair-
mikila starf að „vema erindreki
í KTiists sta@“ í ínamamdli landd.
Ggáft, heima í foreldraheiandíld
hafði Signý litinn drarum. 'Heniná
þótti móðir sín, sem diáiin var í
Kiriati aiffilöngu áður, tooma í
heiimsökn táfl þeárra systraflnna
Þiággja, í birtu og ljósL Móðirin
giengur tíl hinana dætxa siinina og
talar nototour alvöru orð við
hvora fytrir sig af hljóði. Siigný
fer að hugsa, hvort hún eklki
ætli að tala nieift við sig. En
sem hiúm er að bugsa þetta, smýr
imóðirin sér tdl henanar aneð glöðu
bragðí og segir: „En þú miunt
giftast sáflmaveiðara."
Oetta var fyrir þaran tkna, sem
hugsamir Signýjar voru nokflouð
faamair að hvarfla til þeirra máia.
En þegar það leiddist þamnig
síðar, sem raiun bar vditnd, þá
varð þessi litli drauamir hvati
þess, að hún gerði sér strax í
upphafi greim fyirir þeiirri
ábyirgð, sem í þvi fóflist að gdtfta-st
„sálinaveiðara". Hún stoildli, að
hún vairð að alðlagast kaflli hans
og stairfi í ölflu, smáiu sem stóru.
Þebta var afllt ainwað ©n hun
harfði hugsað sér. Oað fyrsta sem
henni farnnst hún þurfa að feera
og taka atfstöðu til, var að deyja
sjálfri sér. Ef hún væi’i etoki fús
að gera það, yrði hún seim niei-
tovæður póll í lifstoaflli mamns
aínis. Við, vdndr hennar, sem höf-
uim þelklkt hana um fjóra tuigi
ára getum mæta vel dæmt uan,
að hún hefur staðizt þetta próf.
Signý va-r greimd kona og hatfðli
ágæta hætfileifka til að teggja út
Guðs orð frá ræðustóli. Mál-
fJutningur henaiar var æviinlega
skýr og marlkviss. Fólk vildd
hhrsta á hana. Þó sé hún alltaf,
og mörgum öðrum fremur, hina
miklu þýðiwgu útbreiðslu fagn-
aðarerimidisinB gegmjm hið prentf
aða orð. Sýndi hún slíkan áihulga
á þvi að breiða út kristiteg bfllöð
og bækur, að með eindæmum
var. Þeinra erinda gat hún
gerngið fyrir hvers maains dyr
með fulki djörfumg. Yrfh hún
fyrir aðkasti í þessari þjónusstu,
mat hún það sem stóran heiður
fynir sig svo hátt setti hún
þeasa þjórrustiu fyrir Meistara
sirm. En þó var það etoki í ræðu-
t
Þökkum auðsýnda samúð og
vmarhug við andlát og jaið-
arför móður okkar og tengda-
móður,
önnu Jónsdóttur
frá Mjósundl.
Börn og tengdabörn.
t
Hjartans þakkir fyrir auð-
sýnda samúð og vináttu við
andlét og útför móður, fóst-
urmóður, tengdaanóður og
ömmu,
Aðalbjargar
Baldvinsdóttur.
Georg Franklínsson,
Kristína Margrét
Jóhannesdóttir,
Guðjón Þorbjörnsson,
Hulda Ámadóttir
og harnaböm.
stólmum og hkuni opinberu þjón-
ustu, sem mirmiimgiin ojim hana ris
hæsit. Hugstæðustu mÍTuninigairn ■
ar tooma frá toaminaii sjálfri, þar
sem við mættum henaii í rúm-
heflgu hversdagslífinu, úti á með
afl fóliksims. Það er sé vettvamg-
ur, sem afllir flcoma otftast undiir
prófið. Hún var bógvær, hlý í
viðmóti, sannt inolitouð dul, svo
að salga henaiar stóð elkflíi öilflium
opin. í hópnium var hún ætáð
sáflufétaigi þeirra, sem Lúkas,
„teeflonlirinin el®kaði“, taflar ®vo
faflflega um með þessum orðtam:
„Og hanin (Jesús) fór un borg
úr lxirg og þorp úr þorpd, pré-
dikaði og boðaði fagtnaðar er indi
Guðsrílldis og með boniuim þeiir
tóíltf og tooniur iniotokurar ... sem
hjáfpuðu þedm með fjéirmunum
sínium.“ f einikaflífimu, atftur á
móti, lífctiat hún Mariu í
Betamíu, sem sat við fætur
Drottine og hlýddi á orð hains.“
Hún 'gætti þess a@ hatfa rætur
trúar sinmar opnar fyrir vatrtimu.
Hémia var bruininuriinin.
Jaikob, bróðir Drotíins, er
djairfmáll, þegar hanm segir:
„tunlguna getur eniginin mtaður
tarnið." Ég geri ráð fyrir, að
Signý hatfi getað átt sán varnda-
mál hér eiinis og aðrir, en það
hefur þá verið áiður en hún flcom
til íslainids, og við kynmtiuimst
henni. Hatfði hún svo óvenjulega
sjálfsgá't og vaid á geðsmunium
sínum að viðbru'gðið var. „Aðgát
skafl höfð í nærveru sálar“ voru
henini ekki bara falleg orð hefld-
ur lífseigindi. AMir sam kyimit-
ust henmi veiittu þessu athygli.
Þess vegna gat flcomið fyrir, að
hún væri spurð: „Verður þér
afldirei á a@ segja ógætifleg orð,
eða orð, sem særa aðra?“ Hú«n
hugsaði sig gj'aman um snerti-
stund áður en hún svairaði: „Ég
hetf reynt að temja mér gætni í
orðurn. Aðrir daama svo xan,
hvemig þaið hefur tetoizt." Bar
notokuð til þess öðru fremiur, að
hún beétti sig þessari sjáflifsgát?
Já, djúp, einstaiklingsleg ihugun
á sérstölcum orðum Krists, eán-
hvem tíma, er hún sat, eims og
Maríéi, við fótsflcör hams. Og hver
voru þessi sérstöflcu orð Krists,
sem verkuðu svoma djúpt á hama?
„Ég segi yður: sérhvert ónjrtju-
orð, það er merwniimir mæfla, fyr
ir það slculu þeár á dómsdegi
reiknimg fliúka, því að af orðum
þíniuim muntu verða réttflættur,
og atf orðuim þímium munitu verða
t
Jarðarför mannsiiis mins,
Jóhanns Finnboga
lndriðasonar,
frá Fáskrúðsfirði,
Hverfisgötu 88 C,
fer fram frá Haligrimiskirkju
íimmtudaginn 19. þ.m. kl. 1.30.
Fyrir mína hönd, bama,
tengda'bama og bamabama,
Björg Jónsdóttir.
salkfeilldiU'r." Þammig varð Siigný
Erilkssom að þeim „góðiflimi
K rists," sem hún var á imeðal
þeirra sem haea þefldktiu.
í júmknémiuði síðaistiiðinium fór
Siigný í hejmsólkm til Iniger dótt-
ur sininar, sem var eiin bama
þeirra hjóna, til Bandatrikjainaia.
Iniger var áður gitft Hiiilmari Þor-
bjömssyni flögreglluþ j óni, sem
miú er við flöggæzfliu á vetgum
Samneiouðu þjóðamma fyrir botmi
Miiðjarðarfhaís. Börn þeiinm voeru
fjögur: Þórðtur Erik, Siigtný Elísa-
bet, Gréta Ohaiiotta og Erik
Bjami. Öll efnileg böm. Hjónin
Slciflidiu fyrÍT mOkkxum áirum. —
Seinoa gitftist Inger atftur, banda
nísfciMn mammd, Wayme McDom-
afld að natfnL Með honiuim eign-
aiðist húin eitt bam, Kristofer.
Erik Bjami atf fyrra lijónahamdi
og Kristófer atf því seinmia dóu
báðir í þvfl hryillilega bílslysi,
sem bæði móðir og ammia svein-
amma fórust í. í brétfum, sem
Signý hatfði mýiega skrifað, var
hún farin að ráðgera heimtför tifl
ísiliaindis. Em í þess sta@ varð það
heimför til ammars einm ástíkærra
lamds: „þvi að föðurlamd vort ©r
á liimni, og frá himruum vænitaim
vér frelsara, Drottims Jesú
Krists, hams sem mun breyta
læigingarlíkamia voruim í sörou
mynd og dýrðairláilcamná ham-s hetf-
ur, etftir þeám kratftL að hamn
og getwr lagt aHt ■umdir siig.“
Þegar Erik Erillcsisom, mnaður
Sigmýar dó, fyrir rúimnn 10 ár-
umn, var það í eimu af sáðuistiu
samtölum þeirra, að bumdizt
var faatmælum um það, að hiún
sfkyidi ©kki fara heim tlil lamds
aínis, að honium láitnium, íjefldur
haildia starfimi átfram hér á lamdi.
Þaima, horfamdi á þjáninigar
miamms sí ns, og sáðar miitt í sööm-
'uðiinum — húm saknaði mamms
sina átoatflega irnikið — þóttitst
hún skynja eifctíhvað aif því sama
og Rut forðum, er sagði þaiu orð-
in, er 'aflfltatf Bfa: „Hvar sem þú
deyr, þar diey ég, og þar vil ég
vera gratfim." Að vísu fé&to
Signý ektoá að deyja þar, sem
maður henrnar dó. En það leynir
sér efltíki, að hún hetfiur verið bú-
in að segja viinium ánium í. Am-
eriflcu það sama og oktour hér
heima, að þar sem malður hemm-
ar dó, og var 'grafinm, þar stkyldi
og hún verða borim til gratfar. —
Þetta verður gert i dag, esn minm
ingar um væna tooniu vatoa otfar
gröf hennar. Við þöktoum hemmi
það sem hún var oktour, og það
sem hún villdi kenma olckur.
Ásmundur Eiríkssom.
Kristín Eiríksdóttir
- Minningarorð
„En.gan of snemma
hinn alvitri kallar"
sagði Bjami Thorarensen. En
snögglega kemur það oft, þetta
kall. Svo var það um konuna,
sem hér verður minnzt. Miðviku
daginn 11. nóvember s.l. gekk
hún hress að störfum á heimili
sínu og hafði lolcið ýmsum venju
legum húsverkum um miðjan
dag. Lagðist hún þá til hvíld-
ar og sofnaði, en vaknaði ekki
af þeim blundi aítur til þessa
jarðlífs.
Kristín Eiríksdóttir var fædd
að Stað i Súgandafirði 3. maí
1901. Foreldrar hennar voru
hjónin Guðfinna Danielsdóttir og
Eirikur Egilsson skipstjóri og
bóndi, bæði aí vestfirzkum ætt-
um. Var hún jmgst af sjö börn-
um þeirra hjóna. Föður sinn
missti hún, er hún var aðeins
tveggja ára gömul. Eítir lát
marnis síns brá Guðfinna búi að
Stað og, fluttist með börnum
sínum að Botni í Súgandafirði.
Nokkru síðar varð Guðmundur
Halldórsson frá Hóli í Önundar
firði ráðsmaður hjá Guðfinnu
og giftust þau árið 1908. Eign-
uðust þau einn son. Guðfinna
lézt árið 1912. Var Kristín þá 11
ára gömul. Kvæntist Guðmund-
ur nokkrum árum síðar Svein-
björgu Hermannsdóttur, ættaðri
frá IsafjarðardjúpL Hélt hún
uppi búinu í Botni af myndar-
brag með Guðmundi. Eldri syst-
kini Kristínar voru einnig heim
ilisföst í Botni til fullorðinsára,
er þau stofnuðu heimili annars
staðar, flest í Súgandafirði.
Reyndist Sveinbjörg Kristínu
sem bezta móðir og hélzt
tryggðavinátta milli þeirra alla
tið, en Sveinbjörg er enn á lífi,
84 ára að aldri, og á heima í
Súgandafirði.
Hugur Kristínar stefndi til
náms á æskuárunum, hún var
ágætum hæfileikum búin, hafði
námsgáfur í bezta lagi og var
bókhneigð og ljóðelsk. Þó var
það einkum söngur og tónlist,
sem var yndi hennar og unaður.
Á uppvaxtarárunum var jafn-
an söngur og hljómlist í kring-
um hana. Hún hafði fagra söng
rödd og lyfti öðrum til glað-
værðar í söng, bæði i heimahús-
um, á ferðalögum og í hópi
fóllcs, sem kom saman til að
skemmta sér. Það má til tíðinda
telja, að þau Botnssystlcini, og
þá ekki sizt fyrir atbeina Krist-
rnar, keyptu fyrsta grammifón-
irrn, sem fluttur var inn í það
hérað, og nokkrar hljómplötur
með. Þetta var á öðrum tug ald
arinnar. Þá eignáðist hún ein-
falda harmoniku, sern hún lærði
að leika á. Er hún var 18 ára
fór hún að Ármúla við Isafjarð-
ardjúp til Sigvalda Kaldalónfi
tónskálds, til þess að læra hjá
honum orgelleik. Var hún þar
um eins árs skeið. Af frekara
námi varð þó ekki og lágu til
þess óviðráðanlegar ástæður.
Nokkru síðar fór hún til nárns
i Hússtjórnarskóla Reykjavík-
ur og lauk þar námi. Þvi næst
lærði hún íatasaum og vann á
kiæðskeraverkstæðum i Reykja
vík í nokkur ár.
Hinn 18. mai 1929 giftist hún
Framhald á bls. 20
t
Sonur okkar og bróðir,
Sigþór Bessason,
verður jarðsunginn í Dóm-
kirkjunni fimmtudaginn 19.
þ.m. kl. 2.
Krla Sigþórsdúttir,
Bessi Bjarnason,
Kolbrún Bessadóttir,
Bjarni Brwdoa.
t
Þökkum auðsýnda samúð við
andliát og jarðarför eigin-
manns mins, föður og tengda-
föður,
Jóhannesar Pálssonar.
Sigríður Heiðar,
Fáll B. Jóhannesson,
Ragnheiðiir Guðráðsdóttir.
Hjartkærar þakkir til ykkar
allra fyrir miikla vinsemd og
margvíslegan heiður mér auð-
sýndan á áttræðísaímælinu
12. nóvember.
Guð blessi ykkuar ÖH.
Anna Stefánsdóttir,
Berustöðum.