Morgunblaðið - 20.05.1971, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 20. MAl 1971
Jeanne Judson: iJMH
NAN liiMf jm&' 1,1 K
Íiiiift iillll (Itf u
lllillj llffl 111 níflBnl I 1
c oooooo ooooo
COOOOOO ooooo
0
0
o
o
o
fallegt öíg afskaplega franskt,
sagði Evans, — en ég vlldi nú
samt heldur borða inni, eða
hvað finnst yður?
Nancy samþykkti það. Móðir
hennar hafði haft á réttu að
standa. Það var þegar hægt að
merkja kvöldkulið — leifarnar
að horfnum vetri, sem yrði þó
ekki almennilega horfinn fyrr
en í júlímánuði þegar hitinn
verður afskaplegur, eins og
hann getur verstur orðið í sunn
anverðu Ohioríki.
Þau gengu nú gegnum sikraut
iega forsalinn og inn í borðsal-
inn. Evams læknir var of mikill
nýgræðingur þarna til þess að
mikið væri stjanað við hann, og
ávarpaði heldur ekki þjón-
ana skírnarnafni, en þjónninn
þarna þekkti hann nú samt.
— Viljið þér fá borð við
glugga, Evans iæknir? Hann fór
með þau að borði þar sem út-
sýni var yfir snyrtu grasyell-
ina, þar sem nokkrir menn voru
að ijúka við golfleik sinn.
Meðan þau athuguðu mat-
seðilinn fékk Nancy enn tæki-
færi til að virða Evans lækni
fyrir sér. í hvert skipti sem hún
leit á hann leit hann öðruvisi
út en áður. Þetta var líkast því
að lesa uppskafning, sem skrif-
að hefði verið á þrisvar sinn-
um, hvað eftir annað. Hún tók
nú eftir því, að auk hártópx>s-
ins, sem hún var búin að taka
eftir áður, voru augnabrýnnar,
sem voru í góðu samræmi við
toppinn og lágu á ská upp frá
augunum og hefðu verið líkast*
ar og á kölska, var andlitið
langt en ekki kringlótt.
Nefið var vel lagað, en þó nokk
uð snubbótt. Hún kunni vel við
augun, munninn og hökuna.
Hennd hafði áður dottið í hug,
að þetta væri enginn læknis-
munnur. Tii þess var hann of
kvikur. Hann leit upp. — Sjá-
ið þér nokkuð, sem yður langar
í? Ég hef sáralítið vit á mat.
Þekki helzt ekki annað en steik
og rifjasteik, en kvenfólkið vill
nú helzt eitthvað framandlegra.
— Mér finnst steik ágæt. Mat
urinn í kaffistofunni hjá okkur
Hi’iiturinn, 21. niarz — 19. apríl.
Þótt eitthvað kastist í kekki, er alveg óþarft að láta það hafa
áhrif á framtíðina.
Nautið, 20. apríl — 20. niaí.
Reyndu að' einbeita þér að daglegum störfum fremur en Hani.
Tvíburarnir, 21. niaí — 20. júní.
Et þú crt í vafa um eitthvað, kemur það fljótlega i 1 jos. hað,
sem þú crt að leita að, er á næsta leiti. l'restaðu ferðalögum.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
Þú eyðir deginum í að lappa upp á eitthvað, scm miðiir hefur
farið,
J.jónið, 23. jiiií — 22. ágúst.
Reyndu að koma einhverju góðu til leiðar. og byrjaðu á sjálf
um þér.
Meyjar, 23. ágúst — 22. september.
I»ér hentar betur að sitja hjá í dag.
Vogin, 23. septeniber — 22. október.
Það er tilgangslaust að sitja og bíð’a eftir að einhver bjóði þér
gull og græna skóga Reyndu að taka til eigin ráðsnilldar.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóveniber.
Reyndu að eiHlurnýja gamla samninga, ef þess er nokkur kostur.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Nú er tími til kominn að efna öll þin loforð. Pú verður að
reyna á traust og haldgæði starfa þinna.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Reyndu að verða þér úti um nýja þekkingu, og hafa augun
opin. Og áður en þú temur þér eitthvað, skaltu gera þér grein
fyrir ágæti og nytsemi þeirrar venju.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
öll smáatriði geta orðið til ágreinings. Reyndu að fylgja því
fast eftir, að nystemi hiutarins sé númer eitt. Reyndu að fara ekki
út í neinar öfgar.
Fiskarnir, 19. febrúar — 20. marz.
Tilraunir til að gera hlutina einfaldari eru vel þokkaðar.
er ekkert sérlega spennandi, og
venjulega borða ég ekki nema
eitthvað litið þar.
Það glaðnaði yfir honum. —
Ágætt! Þá getum við fengið
steik og sadat og bakaðar
kartöflur. Það gleður mig, að
matarlystin hj’á yður skuli vera
eðlideg. En hvernig er öxlin?
Engir verkir lengur?
—- Nei. Ég er aJveg búin að
gleyma henni. En þér voruð
óþarflega bjartsýnn viðvikjandi
örinu. Það þarf breitt band til
að hylja það.
— Hafið þér bara þolinmæði.
Eftir sex mánuði verður það
varla sýnilegt.
Þjónninn stakk upp á einu
glasi fyrir mat og Timothy sam-
þykkti það óðar.
— Ég vona að það verði ekki
kaliað á mig, sagði hann og hló.
— En kannski er það nú ekki
alvara hjá mér. Það gæti verið
góð auglýsing að vera kallað-
ur héðan, en mig langar nú
samt meira að dansa við yður.
Þau töluðu svo um daginn og
veginn og skiptust á skoðunum
um íþróttir, tónlist bækur og
og þetta, sem fólk talar um þeg-
ar það er að reyna að kynnast,
reynir að lesa hug hvert ann-
ars, og hikar við að leggjast
djúpt, ef svo skyldi vera, að
ekkert djúp væri þar fyrir til
að rannsaka. Það var ekki fyrr
en við kaffið, að hann minntist
á Dirk McCarthy.
— Það var rétt, sem móðir
yðar sagði um hann. Llewellyn-
arnir vildu ekki kæra hann —
og það var rangt af þeim, tel ég.
Hann gæti haft gott af dálitilli
fangelsisvist. En í stað þess fer
hann í eitthvað gcðveikrahæli.
Hann er ekki brjálaðri en ég
er, svo að þeir verða
fljótir að lækna hann og sleppa
honum síðan lausum. Ég vildi
óska, að það væri hægt að taka
upp átjándu aJdar siðinn.
Þá var fólk annaðhvort sérvitr-
ingar eða glæpamenn. Margir
kalla það að gera málið einfaid-
ara, en það er þó að minnsta
kosti betra en að gera það
óþarflega flókið. Það er hagan-
legra. Og peningarnir breyta
engu minna en þeir gerðu þá.
Lítum til dæmis á hana frú
Torrance göml u. Hún er rik og
sérvitur. Sonur hennar og
tengdadóttir mundu hæglega
geta komið henni í geðveikra-
hæli ef þau kærðu sig um. En
sem betur fer, eru þau almenni-
Armstrong? sagði læknirinn og
legt fólk og telja það ekki ann-
að en sérvizku, að hún vill lifa
andstæður íslenzkrar náttúru
má! og myndir eftir
Hjálmar R. Bárðarson
sérútgáfurá islenzku og ensku
á hrárri steik og hráum lauk
og ganga i einhverju sem lák-
ist síðum hvítum náttkjól.
Belcher læknir stakk upp á að
koma henni í geðveikrahæli og
Rod Torrance var næstum bú-
inn að slá hann niður. Þannig
fékk ég hana fyrir sjúkling.
— Ég hef heyrt hennar getið,
sagði Nancy. Þessi hvíti sioppur
hennar líkist mest náttkjól og
hún sefur á einhvers konar
kodda á góifinu.
— Já. Hún ferðaðist um Jap-
an eða einhver Austurlönd
nokkrum árum fyrir stríð. Þai
er ekkert athugavert við það.
Hún gerir það sumpart til þess
að hneyksla fólk. Þetta er ekki
annað en uppreisn gegn hvers
dagsleikanum í nútíma lífi.
— En ef hún er heilbrigð, til
hvers þarf hún þá lækni ?
— Hún þarf þess alls ekki.
Hún greiddl Belcher fast
árgjald fyrir að halda sér
heilbrigðri og nú mér. Ég lít
á hana einu sinni á mán-
uði. Vitanlega stakk ég upp á
breyttu mataræði, en hún bara
hló að mér. Og það var alveg
rétt hjá hennL Hún virtist hafa
bara gott af steikinni og laukn-
um. En hvað snertir hann Dirk
McCarthy, þá skal ég segja
yður til þegar honum verður
sleppt út. Og þá verið þér að
vara yður á honum.
— Ég? Ekkd getur honum ver-
ið neitt illa við mig?
— Jú, það er honum. Hann
kom í skrifstofuna til þess að
di’epa Lloyd Llewellyn og þér
afstýrðuð því. Hann ætlaði ekki
að gera yður neitt mein og nú
SNIDFRÁ
Simplicity
Vikan
kennir hann yður um, að hann
gerði það. Ég botna nú ekki al-
mennilega í hugsanaganginum
hjá honum, en þessi hefnigirnd
hans er ekki nein geðveiki að
mínu áliti. Það kann að vera,
að hann hafist ekkert að, en
hann gæti samt gert það — og
ég er" hræddur um, að hann
kynni eitthvað að . . . ónáða
yður. Þess vegna vara ég yður
við honum. Sonur hans ekur
sendibíl hjá kjörbúðinni og virð
ist vera orðinn rólegur.
Eftir máltiðina dönsuðu þau.
Nancy, sem hafði gaman af að
dansa, skemmti sér miklu betur
en hún hafði búizt við. Timothy
Evans dansaði betur en
hún hafði búizt við og enda
þótt hún væri á háum hælum,
var hann að minnsta kosti þuml
ungi hærri en hún. 1 hljómsveit-
inni þarna voru aðeins fjórir
menn, en hömuðust á við mikdu
fleiri. Við hátíðleg tæki-
færi fengu þeir liðsauka, en
venjulega léku þeir „hot“-
tónlist eins og félagar kiúbbs-
ins vildu hafa hana.
Það var Naney, sem sá send-
ilinn veifa ákaft utan frá jaðr-
inum á dansgólfinu.
— Ég held hann sé að reyna
að benda yður.
Evans sá hann nú líka og
gekk til hans. Það var sími til
hans. Þau gengu fram í forsal-
inn.
— Afsakið. Viijið þér biða
hérna eftir mér. Það er ekki
víst, að það sé áríðandi. Að
minnsta kosti finnst mér ég nú
vera alvöru-læknir, en ein-
hvern veginn hefur mér aldrei
fundizt ég vera það.
Á þessum tíma var forsalur-
inn næstum mannauður. Þarna
var spiiasaJur þar sem eldri fé-
iagarnir héldu sig oftast meðan
þeir yngri dönisuðu.
Gegn um dyrnar inn í forsal-
inn kom Riek Armstrong stik-
andi, langur og mjór og hártopp
urinn stóð beint upp í loftið frá
freknótta andlitinu. Hann
sá Nancy undir eins og var aö
flýta sér til hennar, þegar
Evans kom út um aðrar dyr.
Þeir voru rétt búnir að mætast
þegar Rick sá lækninn, sendi
honum augnatillit, sem var
hvoi't tveggja í senn hatur og
öivænting, sneri sér svo
og næstum hljóp út úr salnum.
— Hvað gengur að honum
horfði á eftir honum.
— Það veit ég ekká. Kannski