Morgunblaðið - 31.07.1971, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 31. JÚLl 1971
Geroge Harmon,
Coxe:
Græna
Venus-
myndin
hann lokið hverju málverkinu á
fætur öðru. Ég hef séð nokkur
þeirra. Mér finnst þau góð —
enda þótt ég hafi nú kannski
ekkert vit á þvi. En svona er
það nú bara. Hann fékk meira
að segja nokkur þeirra hengd
upp í einhverjum sýningarsal,
sem ég man ekki að nefna.
— Ég er á sama máli, sagði
Gould.
— Komuð þér á sýninguna?
—■ Nei, en ég hef séð sitthvað
eftir hann.
Murdock horfði á þjónimn
koma inn aftur með tvær viskí-
flöskur. Watrous sagði, að þá
væri það ekki meira, og þakk-
aði honum fyrir, svo stóð hann
upp og fór að blanda í glösin.
— Mér finnst þau líka góð,
sagði Murdock.
25
sagði hún, þegar hún hafði feng
ið eldinn. Hún tók tóbaksögn
af tungunni. — Þér skiljið, að
ég vorkenni Roger afskaplega.
Honum hefur liðið fjandalega á
Italiu — að vísu hefur það sjálf
sagt verið sjáifum honum að
kenna, en hann hafði áreiðan-
lega hæfileika.
Hún lét þannig dæluna ganga
um fortið Rogers og þannig
fékk Murdock mynd af honum,
sem var nýstárleg í hans aug-
um. Unglingur með hæfileika,
sem hafði á háskólaárunum ver
ið uppáhaldsnemandi Andrada,
en hafði gaman af að skemmta
sér og var sjálfstæður i skoðun
um, en haíði sóað hæfileikum
sinum um eitt skeið með því að
stæia Cézanne og talað meira en
hann málaði. Ofurlítiil arfur
hafði orðið honum meira til
ógagns en gagns, af þvi að
hann kom á óhentugum tíma, og
hann hafði farið til Evrópu, og
svo þegar peningarnir voru
næstum uppétnir, hafði hann far
ið út í þatta svartamarkaðs-
brask, og ient í fangelsi.
— En samt lærði hann tals-
vert, sagði Louise. Raunsæis-
stefna gamai.a meistara, sem
hann sá á Norður-Ítalíu hafði
mikil áhrif á hann. Það mátti
sjá af frumdráttuinum, sem
hann gerði í Róm og Napólí, og
síðan hann kom heim. . .
Hún þagnaði þegar þjónninn
kom imn aftur. Hún ruddi kaffi
borðið svo að bakkimn kæmist fyr
ir og horfði á hann ganga fram
i innri ganginn og opna búr-
dyrnar.
— Það sem ég á við, sagði
hún, — er, að í seinni tið hefur
Pörulaust
Ali Bacon
Við-í>€-niTV» róiuna há
fyrir yður.
Paii er yðar fnagutr.
EWjiO þwi tsaupmenn yCar
aCeins um EACOM.
SÍT.D & FISKUIl
— Hvað? sagði Louise. — Eig-
ið þér við verkin hans Rogers?
Murdock lýsti fjörumyndinni,
sem hann hafði orðið svo hrif-
inn af. Hann sagði að hún
minnti sig á T-skipakvína.
— Ég man eftir henni, sagði
Gould. —• Ég kom við hjá hon-
um um daginn og hann var með
tvær aðrar, sem mér leizt enn
betur á. Önnur var bláleit . . .
það var vist einhver dalur með
bóndabæjum. Hitt var lækur og
einhver grenitré. Minnti mig á
stað, sem ég hef séð.
Murdock sagði, að sér hefði
líka litizt vel á þessar myndir,
og Louise sagði: — Allt í lagi!
Eftir hverju eruð þið að biða?
Kannski brunaútsölu? Því
kaupið þið þær ekki? . . . Viskí,
þakka þér fyrir, Carl, og eld
. . . Nei, mér er alvara með þetta,
ég á við, að Roger er skítblank-
ur og þú hefur efni á þvi,
Barry. Hún leit á Murdock. —
Og þér sjálfsagt iika, býst ég
við.
Gould leit á hana glottandi.
Hanm tók upp pípu og dró upp
röndóttan tóbakspumg úr siliki
og horfði brosandi á Murdock
meðan hann róð í pípuna.
— Já, kannski gæti ég það,
sagði hann. Önnur hvor þessara
tveggja, sem ég nefndi gæti ver-
ið mátulega stór fyrir stofuna,
sem ég hef í huga. Hve mikið
haldið þér, að hann mundi vilja
fá fyrir hana ?
— Áreiðaniega ekki mjög mik
ið, sagði Louise. Ég býs við, að
þér gætuð fengið eina þeirra fyr
ir sjötiu og fimm eða hundrað
dali.
— Hundrað dali? Carl Watro
us rétti úr sér með viskiflösk-
una í hendinni. — Og þetta er
mikill listamaður!
— Skiptu þér ekki af þessu,
sagði Louise með uppgerðar
strangleik. — Ég kem að þér
seinna . . . Já, sagði hún við
Gould. — Vi'tanlega er þetta
bara tilgáta hjá mér.
— Já, hvort það er! sagði
Watrous.
Louise lét sem hún heyrði
þetta ekki. — Ég veit, að hann
hefiur ekkert selt undam'farið,
nema kannski einhverjar mynd-
ir í verðskrár fyrir einhverja
auiglýsimgastofu. Og það gerði
Albert frænda alveg bálvondam.
Rétt eins og Roger þyrfti ekki
að hafa ofan i sig að éta.
Gould hló að þessari alvöru-
gefni hennar. Hann sagði, að
hún ætti að gerast umboðsmað-
ur fyrir Carroll. — Ég ætla að
koma á morgun, ef hann þá verð
ur sloppinn út úr steininum, og
líta á þetta, sem hann hefur að
bjóða.
Watrouis rétti Murdock og
Gould glös, og settist í stól með
sitt glas. Þegar hanm leit upp,
sá hann, að Louise horfði á
hann.
— En þú sjálfur, sagði hún,
og hristi fingur til hans. —- Þú
borgar fimmtán eða tuttugu þús-
undir fyrir málverk, aí þvi að
einhver segir, að það sé gott. Þú
hafðir lika hæfileika enda þótt
það væri löngu áður en nokkur
vissi, hverjir þeir væru — og
liklega heíur þú gleymt þeim
tímum þegar þú áttir ekki fyrir
einu leikhúsblaði.
Watrous glotti og roðnaði of-
urlítið. — Þú hlýtur að eiga við
tímabilið, þegar ég var með
„Þrjár ljóshærðar".
Louise hió. Hún reigði höfuð-
ið aftur og talaði snöggt og
röddin var hásari en henni var
eðlilegt. Hún skvetti næstum
upp úr glasinu og varð að setja
það frá sér. Þegar hún hafði
jafnað sig, sagði hún:
— Við stóðum okkur nú fiuM-
vel.
— Já, þú gerðir það. Ég veit
ekki um hinar tvær. Þær voru
raunverulega systur, var það
ekki? Og hétu þær ekki Carn-
aski?
Louise sagði svo vera og
Gould leit af henni og á Watro-
us, og sagði við hann: — Já,
þér voruð einu sinni leikhúsum-
boðsmaður?
— Já, umboðsmaður, hljóm-
sveitarstjóri, slaghörpuleikari.
Watrous hló, svo að varla sást
í ljósbiáu augun fyrir hrukk-
unum kring um þau. Þegar ég
kynntist Louise var ég i vinnu
fcjá mangara sem hét Mayer. Sam
Mayer. Hann hlýtur að hafa ver
ið stórt humdrað ára gamall. Ég
fék-k tuittuigu daili á vi'ku, sagði
hann, og svo premíu fyrir hvsrn
nýjan leiksnilling, sem ég náði
í . Hann hafði líka leikritalestr-
ardeild. Það var ég. Nú kom
röddin eins og úr fjarska og var
ekki lengur hörkuteg.
— Einn dagimn fann ég hann
dauðan í rúminu og þá keypti
ég fyrirtækið — ef fyrirtæki
skyldi kalla af einhverri
frænku í Chicago, fyrir tvö þús
und og fimm hundruð dali, og
borgaði tvö hundruð og fimmtíu
út. Og þetta voru góð kaup. Ef
ég hefði ekki eignazt fyrirtæk-
ið, hefði ég aldrei fengið að sjá
handritið að „Frí á fimmtudög-
um“, og . . .
— Við vitum þetta, sagði
Louise. — Haltu þér við efnið.
Watrous teit upp og horfði á
hana. En svo hristi hann höfuð-
ið og sýndi tennurnar í glotti.
— Allt í lagi, sagði hann, —
hættu bara að striða mér. Ég
skal kaupa eina af þessum af-
skræmismyndum hans.
Louise brosti sigrihrósandi.
Hún tæmdi glasið. — Nei, ekki
meira, þakka þér fyrir, sagði
hún, þegar Gould seildist eftiir
glasinu. — Nei, þær eru engin af-
skræmi, sagði hún. — Þær eru
ágætar og það veiztu, Carl.
Murdock naut drykkjarins og
skemmti sér vel við að hlusta á
þetta. Það gaf honum tækifæri
til að veita Louise eftirtekt, og
það, hvernig hún talaði og
brosti með þessum kvika mumni
sínum og hvernig hún pataði
með stórum, vel'löguðum hönd-
unum. Hann hafði tekið eftir því
kvöldinu áður, að hun talaði
með ofurlitlum hreim *— ekki
miklum en samt nóguui til þess
að sýna að hún hefði verið mik-
ið erlendis. Nú er hún talaði við
Watrous, gætti þessa hreims
ekki svo mjög.
Og Watrous. Hann var líka
skemmtilegur. Hann talaði hálf-
gert skrílmál, en þó ekki út um
munnvikið. Hann kippti sér
ekkert upp við stríðnina í Lou
ise og virtist hafa gaman af, en
hélt hins vegar ekki velgengni
simmi neitt á loft. En nánar at-
hugað, virtist hann mundu geta
verið harður af sér, ef á þyrfti
að halda.
Þegar Murdock hugleiddi
þessa hlið á manninum, datt hon
um um leið annað í hug. Þó láng
aði hann ekkert til þess, vegna
þess að hann naut þess að sitja
bara svona og skemmta sér. En
svo fann hann, að því miður yrði
Hrúturinn, 21. marz — 19. april.
Hæfilfara þróun og óboðnir sestir verða þér til tnfar oft ama.
Nautið, 20. apríl — 20. niai.
Allt virðist standa á sér í svipinn. Giinmlt fólk býður þér
aðstoð. Gættu að þér.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júni.
Reyndu að fura þér hæftt í svipinn, vekja traust ok: hafa yfir-
hóndina. Boreaðu skuldir og innheimtu það, sem þér ber.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
Vertu léttur oft fteðsóður, og reyndu aö hafu ftóð áhrif á fólk.
Ljónið, 23,. júlí — 22. ágúst,
Haftsýni er mjöft æskileft, en krefst iaftiii.
Meyjar, 23. ágúst — 22. septeniber.
Knftinn vili læra meira eil haftkvæmt er í svipinn.
V7ogin, 23. september — 22. október.
Kóik, sem þii kemst í kynni við núna verður þér síðar að
gaftiii.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Reyndu að fínua auðveidustu útleiðina, ob setja svip á allt
sem þú gerir.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Tímafrekt er aö komast að samkomulafti við fólk, en það
borftar sift.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Sumt verður að miðast við tíma fremur en venjur. Töluð
orð fteta varpað ljósi á atburði, sem hafa valdið þér forvitni.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Harka er óþarfi, þvi að meira ávinnst með laftni og samn-
inftum.
Fiskarnir, 19. febrúar —• 20. marz.
lie/.t er fyrir þift að segja álit, þitt sem fyrst.
harin að gera það og þvi gekk
han.n að málinu efitir krókateið-
um.
— Hvernig byrjuðuð þér að
safna málverkum? sagði hann
letilega. — Höfðuð þér nokkurt
vit á myndlist?
- Ekki fór nú mikið fyrir þvi.
Watrous yppti annarri öxlinni.
Kannski svolítið núna, en
ekkert þá. Það er furðulegt,
hverju maður getur tekið upp á,
ef maður græðir snögglega ein-
hverja peninga. Ég byrjaði fyr-
ir þremur árum, áður en skatt-
arnir hækkuðu svona hroðalega.
Þá gekk ég stundum í smóking
eða kjólfötum og kom í fin hús,
og þá fór húsbóndinm kanmski
að sýna mér einhver málverk og
grobba af þeim.
Ég náði í einn Renoir. Og
fékk hann meira að segja ódýrt.
Hvernig lizt yður á hann? Glæsi
legur, ekki satt? Og svo einhver
annar náungi - þér skiljið, mað
ur sem var kannski rónd fáum
árum áður, og hafði svo dottið í
l'Ukkupottinn. Hann sýnir mér
nýjan Bellows. Sjáðu líka þenn
an Eakins, Carl, Fékk hann fyr-
ir tiu þúsund og hef neitað fimm
tán þúsund dala tilboði fyrir
hann.
Watrous skellti í sig úr glas-
inu. Já, fjandinn hafi það! Ég
þekkti þessa kóna. Ég var eins
ríkur og þeir. Svo að ég fór að
kaupa málverk. Finnst yður það
ekki skrítið?
— Jú, af manni að vera, sem
hafði aldrei lesið annað en leik-
húss- og veðhlaupablöð, sagði
Louise.
Watrous lét sem hann heyrði
ekki þessa glósu. Hann hafði
ekki lokið ræðu sinni. — Ég
byrjaði á þessu vegna þess að
það var eitthvað ákveðið að
hafa fyrir stafni og svo þoldi
ég ekki, að þessir kónar væru
sí og æ að hreykja sér yfir mig.
M:g, sem vissi, hvað þeir höfðu
verið áður, En svo varð ég lika
sjáifur sæmiiega grobbinn, eft-
ir að ég var farinn að eignast
mál'verk.
Hamn leit á Murdock, með-
an hann beið svarsins.
—- Nei, mér datt það bara
svona i hug, sagði Mur-
dock. Hann gekk að kaffiborð-
inu, setti niður glasið, lét sem
hann sæi ekki Watrous, og
sagði: - Við skulum fara eitt-
hvað og ég skal gefa næsta
glas . . . Þú mátt vera að þvi,
er það ekki, Louise?
— Jú . . . en það væri óvið-
eigandi, andmælti Louise, Jarð-
arförin er í fyrramálið . . .
Ó, Barry. Ég heid, að henni
Gai’l þætti vænt um ef þú kæm-
ir. Gerðu það. Klukkan tiu.
Barry Gould sagði, að það
vildi hann gjarna og Watrous
sagði:
— Komdu bara, Louise. Það
þekkir þig hvort sem er enginn
í borginini. Já, við skulum
helduir reyna að fá eitthvert lif
í tus'kurnair en vera að riifja
upp þessar endurminningar.
— Við gætum farið í Silfur-
hurðina, sagði Murdock.
— Nei, það get ég ómögulega,
sagði Louise.
- Vitleysa! Watrous skeiiti í
sig viskíinu óblönduðu. Þú
þarft ekki að dansa. Við náum
okkur í eitthvað rólegt horn . . .
— Það fær maður ekki í Silf-
urhurðinni, sagði Gould.
— Þú átt við, að hljómsveit-
in sé hávaðasöm? sagði Watrous.
Það kemur sér fyrir mig.
Þá þarf ég ekki að hlusta á
Louise segja, að hún vilji fá
hlutverk í „Brúðkaupsferð til
Havana“. Komdu elskan. Ég
veit, að þú hefur bara gaman
a f því.
Meðan Watrous talaði, hafði
Murdock gengið að stuttri
minkakápu, sem lá á gluggasæt-
inu. Nú kom hann með hana og
hélt henni upp fyrir framan
Louise. Hún andvarpaði og stóð
upp. Hún leit í augun á Mur-
dock og það var tvirætt bros
í a.ugum hennar. Hún teyfðii hon
um að horfa á það í þrjár sek-
úndur, en þá sneri hún sér við
og fór í kápuna.
—■ Hafið þér nokkuirn tima séð
safnið hans Damons? sagði Mur-
dock.
Watrous var að seilast eftir
viskíinu. Hann hætti við það,
leit síðan á Murdock og loks
af honum aftur.
— Nei, sagði hann. — Mér
skilst, að safnið hans mundi
gera heldur lítinn kall úr mér.
— Hvérs vegna spyrjið þér?
Á SLLfiurhuirðinni var tvílitt
neonskilti yfir dyraskýlinu og
staðmrinin dró nafn sitt af silifur-
bronsmálningunni á tréhurðinni.
Sama málning var á langa saln-
um inni og framan á barnum og
stutta kjólnum á vindlingasölu-
stúkunni og hinni, sem tók við
yfirhöfnunum.
Barry Gouild hafði beðið að
hafa sLg afsakaðan, þrátt fyrir